met bloed, zweet en tranen(trekkers)

ben ik hard op weg om mijn eerste week in China te overleven. Er zijn wat geestelijke en praktische problemen maar op zich is het wel te doen. Ik had vandaag zoiets van: ik wil naar huis. Nee, ik wil niet naar huis, maar ik wil dat het leuk wordt. Want ik heb het idee dat dit jaar toch wel iets is wat ik zeker moet maar ook wel wil doen. Ik wil hier reizen, ik wil in een maand van Peking naar Harbin en dan naar het zuiden. Ik wil naar Tibet en Binnen-Mongolië en naar Yunnan. Dat is het mooie van een jaar in China zitten. Je kunt op zo'n andere manier het land zien dan wanneer je vanuit Nederland gaat. Je kunt bij wijze van spreken op donderdag zeggen van: ik laat de lessen van vrijdag en maandag zitten en ik ben een paar dagen naar bijvoorbeeld Kaifeng en Luoyang. Dat zegt een deel van jullie waarschijnlijk niets, maar ga het maar eens op internet opzoeken. Het is allemaal zo mooi dat je alles wilt zien en meer. En dat kan nu.

Maar op dit moment is de praktijk anders. Ik heb er nog verschrikkelijk veel moeite mee om hier te zijn en niet te weten waar ik aan toe ben en wat de kosten en de baten zijn. Het is allemaal moeilijk, je moet alles maar zelf uitzoeken en regelen en je kunt niet meer voor iets kleins even naar huis bellen (of gaan). Het idee dat je je verjaardag niet thuis viert, niemand ziet met Kerst en Oud en Nieuw, je geen weet hebt van wat er in Nederland allemaal gebeurt, ik wil er nog niet aan denken. Maar ik heb het tegen pap en mam ook gezegd: ik moet het gewoon per week bekijken en stel dat ik het met Kerst nog niks vind, ben ik zo weer thuis. Maar daar gaan we voorlopig nog maar niet vanuit. Ik wil in ieder geval mijn eigen verjaardag hier halen. Kunnen we Chinese taart eten, jammie!

Wat het ook moeilijk maakt is dat ik, zoals jullie weten, op eigen kosten ben gegaan en dus ook zelf het collegegeld moet betalen. Nou is het geld op zich geen probleem, maar hoe het bij de uni te krijgen. Wij zijn in Nederland zo gewend aan dingen via internet regelen en geld overmaken met internet, dat je er niet bij stilstaat dat het ergens anders wel eens heel anders zou kunnen werken. Ik ben nu al sinds dinsdag bezig en het duurt nog wel tot volgende week woensdag minimaal voor ik eenmaal volledig ingeschreven en gecheckt ben. Want je moet een papier halen om je in te schrijven, een bon om je collegegeld mee te betalen, een boekje met alle regels en nog iets volgens mij. Dan moet je je collegegeld betalen, ziektekostenverzekering betalen, inschrijven, iemand laten tekenen, naar een ander gebouw om met een briefje een afspraak te maken voor de placement test, een afspraak maken voor de controle van de medische controle die je in Nederland hebt laten uitvoeren. In de dagen daarna moet je je dus laten controleren, je moet je test doen, je moet de uitslag afwachten en ophalen, je vakken kiezen, je rooster halen, je boeken halen. En uiteindelijk moeten we volgende week woensdag naar een bijeenkomst waar we volgens mij alle regels nog eens te horen krijgen en daarna pas krijg je je studentenpasje. Het pasje heeft ook voordelen want je krijgt er korting mee bij bezienswaardigheden.

Kortom, je moet nog vijf keer invullen wat je al ingevuld hebt en wat al drie keer gecontroleerd is, maar ja. Logica, in China? Nee, niet echt. Maar ach, dat scheelt wel een hele hoop werklozen. Want dan kom je bij een kantoor met 4 loketten, zit achter ieder loket een mannetje of vrouwtje en vervolgens moet iedereen voor verschillende dingen bij alleen maar een van die mensjes zijn. En als je je erop voorbereidt, is er niks aan de hand. Je komt nog eens wat mensen tegen, waaronder de medestudenten uit Leiden van wie ik er maar een paar ken, omdat ze een jaar lager zitten dan ik.

Gisteren zijn we met een stel Nederlanders 's avonds naar het Tiananmenplein geweest. Alles was verlicht, veel was afgesloten maar er waren nog steeds behoorlijk wat mensen. Het was heel mooi (zie de foto's). Daarna zijn we heel vaak overgestoken om uiteindelijk te komen bij Qianmen Dajie: een stukje Peking waar ze een hele neppe straat gebouwd hebben met allemaal “originele” Chinese bouwwerken. Daaraan parallel ligt een lange, smalle straat vol met toeristische winkeltjes en kleine restaurantjes. We hebben er lekker gegeten en een tijdje rondgekeken en uiteindelijk waren we denk ik rond half twaalf of zo thuis. Heel leuk!

Ik word trouwens helemaal lek gestoken door muggen: gewone bruine, die wij in Nederland ook hebben, maar ook door zwarte muggen. Ze komen alleen in Azië voor en geven gigantische muggenschijven op je benen die onwijs jeuken. Niet normaal meer. Ik heb zelfs van een Chinees meisje in het gebouw waar je je in moet schrijven een tubetje gekregen met anti-jeukspul maar dat en mijn eigen deet werken allebei niet voldoende. En je houdt er volgens mij ook nog eens een soort littekens aan over en dat is helemaal niks. Vandaag zijn we naar Wangfujing geweest. Dat is volgens mij het shoppingwalhalla in Peking. Er is een stuk waar je twee straten hebt, dwars op elkaar. In eentje heb je allerlei kraampjes met de meest rare beesten om te eten: zeepaardjes, schorpioenen... En in de andere heb je allemaal kraampjes waar ze toeristische spullen verkopen: van Mao tassen tot sieradendoosjes, van gegraveerde stenen tot Chinese fluiten. Verder heb je een ENORME boekwinkel en een groot winkelcentrum waar ze o.a. een groot stuk hebben met kraampjes waar je eten kunt kopen uit alle delen van China en uit andere landen. Ze hebben er voorbeelden staan: bordjes met echt eten erop met plastic folie erover. Er zijn kraampjes waar je de dingen kunt kiezen die je wilt hebben en dan bereiden ze het voor je neus. In de boekhandel kun je o.a. Kinderboekjes kopen met de klassieke werken erin opgeschreven en uitgelegd, erg leuk om te zien. Het is voor ons ook handig omdat ons niveau natuurlijk ook nog niet echt hoog is. En een behoorlijke verzameling aan te goedkope Engelse boeken, dus ik denk dat ik hier volgende zomer mijn geld eens op ga maken, haha.