we gaan naar zandvoort, al aan de zee...

Na mijn eerste echte week college aan de Language and Culture University of Beijing was het al tijd voor de eerste dag vrij. Dit jaar is het namelijk op maandag 15 september midherfstfeest. Wat betekent dat we dus (maar samen met alle andere Chinezen) een dag vrij zijn en maancake eten. En een dag vrij betekent bij mij: zo snel mogelijk op reis. Het punt was alleen dat we de woensdag ervoor pas wisten dat we überhaupt vrij waren en op vrijdag onze residence permit moesten regelen (waardoor je pas 's avonds weg zou kunnen). Ik dacht: leuk, het is mooi weer, laat ik dan naar Qingdao gaan. Qingdao staat bekend om zijn Duitse invloeden, het strand en het bier. Dan wil ik vrijdagavond heen en maandagavond terug. Dit ervan uitgaande dat de treinreis tien uur zou duren en zou rijden op het moment dat het mij het beste uitkwam. Maar helaas, ik zat niet in Nederland maar in China. Gevolg: er waren op donderdagmiddag natuurlijk geen kaartjes meer voor vrijdagavond.

Wat nu, ik wil wel weg. Andere Nederlanders hadden het plan opgevat om naar Chengde te gaan. Ik had eigenlijk geen zin om met een grote groep te gaan, maar als ze ergens naartoe gaan, waar jij ook naartoe wilt, waarom niet? Was er ook nog het punt: wanneer wil iedereen terug. Ik heb zoiets van: ik ben drie dagen vrij dan wil ik ook drie dagen weg, maar daar verschilt de rest met mij over van mening. Dus het volgende idee kwam op: we vertrekken zaterdagochtend om zes uur hier vanuit huis, gaan met de bus naar Chengde (vier uur), nemen slaapspullen mee (tom en ik tenminste) en vinden we daar een hostel, blijven we en anders gaan we terug. Maar dat zou dan al vrij vroeg op de middag zijn, om vier uur ofzo. Wat mij betreft, gooi je dan echt geld weg. Want je kunt nooit alles zien in die paar uur en als je dus nog een keer terug zou gaan, kost het je weer die busreis. Dus, vrijdagavond vroeg naar bed en zaterdag op weg....

Dat vroeg naar bed lukte niet zo goed omdat onze huisbaas nog zou komen. Maar ze kwam maar niet en drie kwartier na de afgesproken tijd heb ik eens gesms't van: komt u nog? Want we willen graag vroeg naar bed omdat we om zes uur weggaan. Toen stuurde ze terug dat ze dan zou wachten tot we terug waren. Was fijn geweest als ze even had laten weten dat ze niet meer kwam... maar ja. Zaterdag om zes uur verzamelden we en gingen op weg. Eerst naar het lange afstandsbusstation. Daar moesten we kaartjes kopen. In tegenstelling tot de treinkaartjes die je al tien dagen vantevoren moet/kunt kopen, haal je bustickets op de dag zelf. Maar met ons honderden Chinezen. Toen we eindelijk doorhadden welk loket we moesten hebben, stonden we dus in een enorm lange rij. Maar Tom was zo slim om het even te gaan vragen en hij kreeg het voor elkaar dat een agent voor ons de kaartjes ging kopen. Aniek en Adriane wilden eigenlijk ergens anders naartoe, maar omdat de bustickets voor hun bestemming tot een uur 's middags uitverkocht waren, besloten ze ook maar mee te gaan naar Chengde. Maar zij moesten dus nog wel in de rij. Uiteindelijk hadden wij (Tom, Talitha, Colinda, Raissa en ik) de bus om tien voor half negen en Adriane en Aniek die om negen uur. We hadden afgesproken om elkaar op de hoogte te houden van de stand van zaken.

Dus op weg. In plaats van vier uur deden we er maar drie uur over. Dat was een behoorlijk fijne rit door een mooi berglandschap. Als ik door bergen rijd, dan heb ik altijd écht het idee dat ik in het buitenland ben. We konden zelfs de Chinese muur zien. Het enige nadeel was dat de airco in de bus loeide als een gek. Nou had ik een hele inventieve Chinese buurman die daar ook niet zo blij van werd, dus hebben we de blazers van de airco die boven ons hingen provisorisch afgeplakt en verliep de rit verder aangenaam. We kwamen aan in Chengde en werden vrijwel gelijk aangesproken door een Chinese mevrouw die ons wel voor 1 kuai naar Bishu shanzhuang zou brengen: het paleizencomplex waar de Qingkeizers in de zomer naartoe trokken om de hitte in Peking te ontwijken. Maar ze had het ook over een hotel. En omdat ik (als enige al zeker) wist dat ik wilde blijven slapen om drie dagen in Chengde door te brengen, wilde ik mijn rugzak wel kwijt.

Ik ben met haar meegegaan en ze had het over een kamer voor 150 kuai. Dat was ik niet van plan geweest om uit te geven dus ik vroeg of ze geen hostel wist. Maar in Chengde mogen de hostels geen buitenlanders toelaten (in verband met de Olympische Spelen, wat heeft er in China op dit moment NIET met de Olympische Spelen te maken?) Maar ze had wel een tweepersoonskamer zonder eigen toilet voor 70 kuai. En als er nog iemand zou blijven slapen bleef de kamer 70 kuai dus betaalde ik maar 35. Ik dacht, nou ja oké. Hopen maar dat er iemand wil blijven en anders, jammer dan. Dus m'n spullen achtergelaten en terug gegaan naar de rest. Ondertussen wilde die mevrouw ons nog steeds naar het paleizencomplex brengen. Maar het ging niet om één kuai maar om honderd (met vijf man). En ze wilde ons niet alleen brengen maar ze wilde ons ook rondleiden. Daar hadden we sowieso geen behoefte aan, dus geregeld dat ze dan in ieder geval alleen zou rijden. Er stonden ook gewone taxi's dus we hebben heel simpel aan een taxichauffeur gevraagd wat het zou kosten om te rijden. Die vertelde ons dat het tien kuai was (in totaal). Dus toen was de beslissing natuurlijk snel gemaakt dat we dat zouden doen. Dan moesten we weliswaar twee taxi's hebben, maar het was alsnog goedkoper dan de honderd kuai van de Chinese mevrouw. Na even wat gegeten te hebben, gingen we op weg.

Adriane en Aniek waren er nog steeds niet dus we hadden met z'n allen afgesproken dat wij met vijf al zouden gaan en dat we elkaar wel om vijf uur bij de uitgang zouden zien. Er is namelijk een hele belangrijke boeddhistische tempel in Chengde die iedereen ook nog wel graag wilde zien. Ook wij vijf splitsen op en ik ben het complex rondgelopen samen met Colinda en Talitha. Het hele park is een beetje vergelijkbaar met het nieuwe zomerpaleis in Peking. Dus omdat Talitha en Colinda daar nog niet geweest zijn, heb ik ze aangeraden om als ze dit mooi vinden, daar ook eens naartoe te gaan. Je ziet allerlei woonvertrekken, maar je kunt er ook de ruimte zien waar een bepaald verdrag is getekend en de ruimte waar keizerin Cixi gewoond heeft. Daarnaast is er in het park ook een heel groot meer waar je ook met bootjes op kunt varen. En we hebben de Yongyousi pagode gezien en zijn erin geklommen. Wat we heel bijzonder vonden, was dat er herten liepen. En ze waren helemaal niet schuw dus je kon er goede foto's van maken. Nou konden ze ook niet schuw zijn want ze liepen onder andere rond in een deel van het park waar een soort pretpark is gebouwd voor de Chinese kinderen en dat maakte een rotlawaai. Wat wel jammer was, is dat je niet het idee kreeg dat je echt in de middle of nowhere was. Bij het zomerpaleis en de verboden stad in Peking had ik echt het idee dat dat de hele wereld was, maar hier zag je de moderne gebouwen buiten het park en je hoorde regelmatig auto's rijden.

Om vijf uur waren Talitha, Colinda, Adriane, Aniek en ik op het afgesproken punt. Maar Tom en Raissa lieten maar op zich wachten. Ze hadden beiden geen beltegoed meer dus zij konden ons niet bellen, maar wij hen ook niet. Vantevoren hadden we daar nog over gegrapt van: jullie mogen niet samen weg, want jullie zijn onbereikbaar. Maar niks mee gedaan natuurlijk. En we bleven maar wachten en wachten. Op een gegeven moment zijn Colinda en Talitha samen terug gegaan naar het station omdat zij graag de bus van zeven uur terug wilden hebben. Om tien over half zes kwamen Tom en Raissa pas. Met niet eens een hele goede smoes over dat ze de tijd verkeerd hadden ingeschat en ze vertelden dat ze naar de Puning tempel waren geweest. Dat is die belangrijke tempel in Chengde waar het grootste beeld van Guanyin ter wereld staat. Toen baalden Aniek en Adriane helemaal want die hadden zij dus graag na vijf uur nog gezien, maar omdat de tempel om zes uur dichtging, konden ze daar nu dus niet meer naartoe. En ze wilden allebei eigenlijk gewoon terug naar Peking. Maar tegen die tijd had Adriane besloten dat ze dan toch maar bleef slapen en Aniek had zoiets van: nou als we een driepersoonskamer kunnen krijgen in het hotel, dan blijf ik ook. Dus we gingen met z'n vijven terug naar het station om even bij het hotel te gaan kijken of dat kon, kaartjes voor de bus terug te regelen voor Tom en Raissa en wat te eten. En toen dacht ik dat ik er zo naartoe kon lopen....

Maar dat bleek ik dus niet te kunnen. We kwamen in een straat terecht die half onder water stond, en dat was 's middags nog niet. Nou kan er in China veel in korte tijd veranderen, maar niet in die mate. We hebben bij verschillende hotels de sleutel van de kamer laten zien, maar niemand wist waar het was. Er kan veel van Chinezen gezegd worden, maar ze waren erg behulpzaam. Dit natuurlijk ook omdat er dan eens iets gebeurd waar ze een week over kunnen praten want werkelijk heel de straat liep uit om te informeren en te helpen en onderling te overleggen over waar het zou kunnen zijn. We hebben nog even een andere straat geprobeerd maar toen was ik al zo gestrest dat ik me helemaal niks meer kon herinneren. En iedereen die mij een beetje kent, weet hoe dat gaat...

Op een gegeven moment moesten we toch echt buskaartjes gaan regelen en gaan eten want het was intussen kwart over zes. Kaartjes regelen ging nu gelukkig een stuk makkelijker dan 's ochtends omdat ze nu gewoon bij de chauffeur gekocht konden worden. Aniek besloot mee terug te gaan omdat we dus geen idee hadden hoe het slapen zou gaan verlopen en ze er financieel natuurlijk niet op gerekend had om te blijven. Maar toen moesten we nog snel eten. Wij terug naar het tentje waar we 's middags al geweest waren en wij hadden haast dus voor ons gevoel duurde het maar en duurde het maar. Op een gegeven moment hebben we duidelijk gemaakt dat we een gerecht mee wilden nemen en drie porties rijst maar het kostte even wat moeite om dat over te brengen. Uiteindelijk is het goed gekomen en hebben Tom, Aniek en Raissa de bus nog gehaald. Het eten was, bleek achteraf een beetje weinig maar ze hadden nog chips en koekjes dus van de honger zijn ze niet omgekomen.

Adriane en ik hebben rustig gegeten en het was, bizar genoeg op dat moment, nog lekker ook. Ik had helemaal geen behoefte aan eten maar was achteraf toch wel blij dat we gegeten hebben. Rond half acht zijn we weer gaan zoeken, hebben allebei de straten nog eens doorgelopen. Nog heel veel meer hotels gevraagd of ze wisten van wie die sleutel was. Ik ben zelfs in een winkel geweest dat ik ineens dacht: is dat zo'n pop waarvan ik denk dat het is? Dat was een seksshop, ik stond ineens met mn neus tussen die spullen, ook bizar. Uiteindelijk heeft een Chinees de politie gebeld. Misschien dat die iets konden. Ze kwamen zelfs met zwaailichten aan. Nou dan hebben ze dus verder écht niks te doen... (en vinden zij het blijkbaar ook wel een happening, twee buitenlanders die hun hotel niet meer kunnen vinden) We hebben rondgereden en rondgereden. Ze hebben het nog bij heel wat gelegenheden gevraagd, maar ook zij werden niet veel wijzer. Op een gegeven moment zijn we nog een heel andere kant opgereden om iemand te vinden die Engels sprak. Nou als zij Engels sprak, spreek ik Arabisch, goeiemorgen! Maar tegen die tijd waren Adriane en ik helemaal kapot en hadden we zoiets van: we boeken gewoon iets anders, heel goedkoop, Adriane gaat morgen naar die tempel die ze wil zien en ik ga terug naar het plein voor het station om die vrouw op te zoeken. Maar.... nog een keer een straat ingereden en toen hadden we 'm ineens! Dus, naar binnen en een van de politiemannen probeerde mijn sleutel op de deur van de kamer en hij paste! Eindelijk...

Toen heeft Adriane ook even haar gegevens doorgegeven en nadat de hoteleigenaar grote ruzie had gehad met de politieagenten en daarover even bij ons verhaal kwam halen, konden we gaan slapen. Wij vonden het niet zo grappig dus we hadden al zoiets van: naar die borg kunnen we fluiten en we doen de deur op slot en zetten er twee stoelen tegenaan. Een stoel onder de deurkruk zodat hij niet open kon. Na een onrustige nacht zijn we om acht uur opgestaan, hebben we heerlijk gedoucht (veel beter dan in ons appartement: een volle, harde straal en goed warm water) en zijn zo snel mogelijk vertrokken. We wilden daar ook niet meer terugkomen dus ik besloot met Adriane 's middags de bus terug naar Peking te nemen en mijn rugzak maar gewoon mee te sjouwen naar het tempelcomplex. De borg hebben we trouwens zonder problemen terug gekregen, gelukkig. Hup, in de taxi en op weg. Het tempelcomplex was niet heeeeeel supergroot maar wel heel erg druk. Wat bleek: wij dachten dat het 's maandags midherfstfeest is, dat we daarom vrij zijn, maar het was vandaag. En de Chinezen hebben dan drie dagen vrij, maar omdat de eerste twee in het weekend vallen, merk je dat natuurlijk niet.

Het beeld van Guanyin was echt supermooi, gigantisch groot en enorm gedetailleerd uitgewerkt. Hij heeft een heleboel armen en veel daarvan hadden een voorwerp erom of in de hand of zoiets dergelijks. En ook al die voorwerpen waren supermooi uitgewerkt. Je kon tegen extra betaling (goh, betalen, in China?) naar boven in de tempel. Helaas niet helemaal naar boven omdat monniken daar actief waren. Je zag heel veel monniken trouwens. Je kon ze in een bepaalde ruimte ook zien zitten terwijl ze hun eigen ceremonie hielden. Het lijkt me voor hen heel vervelend dat het dan om hen heen zo gigantisch druk is, maar dat zullen ze wel gewend zijn. Wij kregen het idee dat ze ook rondom de tempel wonen. Je kon ook nog ergens naartoe waar nog een Boeddhabeeld stond dat ook heel belangrijk is. Daarvoor moesten we een vrij enge trap van rotsblokken op en het was er superdruk met mensen die allemaal wierook aan het branden waren, dus op een gegeven moment zei ik tegen Adriane: Ik wacht hier wel. Toen heb ik een Chinees meisje gesproken, dat tourguide bleek te zijn en hebben we half Engels, half Chinees gepraat over wat er nou precies gevierd wordt en waarom er allemaal slotjes hingen. Er was namelijk een stalletje waar je slotjes kon kopen waar je iets in kon laten graveren en die slotjes hingen daar allemaal. Onder andere aan de leuning van die rotstrap. Dit zijn slotjes waar mensen wensen in laten zetten en die ketenen ze dan daar vast zodat het dicht bij de Boeddha is en hij de wensen makkelijker kan vervullen.

Na die klim zijn we langzaamaan naar de uitgang gelopen. Dan kom je natuurlijk ook door het verkoopgedeelte van het complex met allemaal “zijstraatjes” als het ware, waar mensen in kostuums rondlopen, kinderen kunstjes doen en ze je de gekste dingen aan willen smeren. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan. Tegen die tijd waren de batterijen van m'n fototoestel leeg dus daar heb ik geen beelden van. We hebben een taxi terug naar het station gepakt en toen hebben we kaartjes voor de bus terug gekocht. We zouden een half uur later vertrekken dus hebben we nog even wat te drinken gekocht en zijn de bus ingegaan. Omdat er maar weinig kaartjes verkocht waren, konden we naast elkaar voorin zitten. En we vertrokken! Maar vijf minuten later hielden we al de eerste pauze (?) van een half uur, want de buschauffeur wilde nog even boodschappen doen ofzo. Daar snapten we niks van. We gingen op weg en al snel bleek dat we de toeristische route gingen rijden. Dit betekent in China: je rijdt langs de meest onbewoonbaar lijkende wegen en daar staan mensen rustig te wachten tot er eens een keer een bus voorbij komt waar ze mee mee kunnen. Heel bizar. En langzaam gingen we zo verder en verder. Heel grappig trouwens: ik moest voor mama iets uitzoeken over “fitness-speeltuinen” voor oudere mensen en die heb ik zelfs in de middle of nowhere tussen Peking en Chengde ontdekt. Er stonden apparaten in precies dezelfde kleuren als die ik in Peking gezien heb, het is hier dus al een wijd verbreid systeem.

Met horten en stoten steeds maar verder en op een gegeven moment sliep ik eindelijk, word ik ineens wakker van de bijrijder van de chauffeur die zegt dat we nog vijf kuai extra moeten betalen. Ik vroeg zo: waarom? Maar dat werd me niet helemaal duidelijk en dan is het natuurlijk makkelijk om de domme buitenlander uit te hangen die het niet snapt, erg handig haha. Dus betaald hebben we ook niet. Op een gegeven moment stopten we en konden we naar het toilet. Dit is tot nu toe de primitiefste die ik hier meegemaakt heb: echt een betonnen hokje, wel mannen en vrouwen gescheiden, maar gewoon vijf gaten in de grond naast elkaar. En geen muurtjes ofzo ertussen en de gaten waren niet eens diep dus je zag ook nog eens alles. Als enige teken van civilisatie (of hoe zeg je dat?) stond er een grote, volle prullenmand maar de gaten werden net zo makkelijk als afvalbak gebruikt. Lang leve de desinfecterende handgel, zullen we maar zeggen. Na even gereden te hebben, stopten we weer. Politiecontrole. Een agent kwam de bus in en wilde alle paspoorten zien. Hij nam er een heleboel mee en toen moesten de eigenaars ervan ook mee. Waarom, weet niemand. Even later stopten we weer. Dit keer in een vrij lange rij met mensen die wachtten voor: een politiecontrole... Maar gelukkig mochten we doorrijden.

Op een gegeven moment in Peking zijn Adriane en ik uitgestapt en verder naar huis gegaan met de metro. De stemming was niet zooo fantastisch... Nadat we thuisgekomen zijn, heb ik mooncakes gekocht en ben ik even naar Aniek geweest om m'n excuses te maken, want zij zit hetzelfde in elkaar als ik, heeft hier dus ook behoorlijk moeite en ik kon me zo voorstellen hoe ik me in haar situatie gevoeld zou hebben. De mooncakes (die Chinezen eten met dit mid autumn festival) hebben we geprobeerd. We hadden er een met ei, een met vlees en een met rode bonen. We zijn begonnen met die met ei omdat dat toch de standaardversie is. En dat was ook de enige waarvan we ons nog voor konden stellen dat dat heel misschien lekker was. Die met vlees rook naar kattenvoer en had als je het at, een hele vervelende plakkerige structuur en die met bonen was niet heel veel beter. Gelukkig hoef je die dingen alleen maar met het mid autumn festival te eten, en er zijn best wat Chinezen die ze zelf ook niet lekker vinden. Dus we zijn niet raar ofzo. Morgen ga ik eens lekker slapen totdat ik wakker word en dan als een gek studeren. Voor m'n gevoel loop ik namelijk nu al achter en de komende week is er ook een bijeenkomst op de ambassade voor alle nieuwe studenten dus dan ben je ook heel je avond weer kwijt. En daarna is het nog maar een week en dan hebben we vakantie! Op dit moment is mijn heldhaftige plan om naar Binnen Mongolië te gaan, samen met Colinda en Talitha. Dinsdag gaan we eens bespreken hoe en wat, ik ben benieuwd....