zomaar een week, zomaar een week

De afgelopen week was er een zoals er waarschijnlijk vele zullen volgen dit jaar: het belangrijkste wat ik gedaan heb, is college lopen en studeren. En na een dag supergeconcentreerd te zijn om al het Chinees maar te proberen te verstaan, stort ik om half elf, elf uur in en ga ik slapen. Heel boeiend! Maar dat is niet het enige wat er gebeurd is hoor, het valt mee. Maandag heb ik wat uitgeslapen, geskypet met thuis (eindelijk Colleen gesproken :D), gestudeerd en voor het eerst in de kantine boven gegeten. Hij is pas sinds deze week gewoon open: heerlijk, de hele dag door, goedkoop, lekker, dichtbij en vooral warm eten.

Even een uitleg voor de mensen die dit niet snappen: we hebben op de campus meerdere mogelijkheden om te eten zoals Japans, Koreaans (nog niet gevonden), Chinees en Moslimeten (halal Chinees met thee). In het Chinese eten heb je ook nogal wat keus, je hebt echt een restaurant op de campus, maar je hebt ook het kantinegebouw. Beneden zitten twee kantines, de een is nog goedkoper dan de ander en daarom zijn er veel, heel veel Chinezen die daarnaartoe gaan om te eten. Het nadeel van deze Chinese kantines is dat ze beperkt open zijn (van 7 tot 8 's ochtends, van 11 tot half 1 en van 5 tot half 7 's avonds). Nou hoef ik daar niet te ontbijten, maar 's middags even warm eten is niet vervelend. Behalve het feit dat wij van half 1 tot 2 uur lunchpauze hebben (?). En 's avonds heb ik over het algemeen ook om half 6 nog geen behoefte aan eten.

Maar dit is natuurlijk wel een van de dingen die het mogelijk maakt om zo goedkoop te leveren. Een andere is dat ze metalen borden hebben met van die vakjes: je zegt ik wil dit of dat en dan scheppen ze een zo'n vakje vol. Dan betaal je door middel van je etenskaart die we gekocht hebben voor 30 kuai borg en 70 kuai tegoed. En als hij leeg is, zet je er weer nieuw geld op net als met je metrokaart hier of je chipknip in Nederland. Een derde methode om het goedkoop te houden, is het eten om half 11 maken en tot half 1 gewoon zo te laten staan, ze hebben geen (goed) systeem om het warm te houden. Dat scheelt geld, heel leuk, maar koud eten wat van nature behoorlijk vet is, is minder.

Maar nu hebben we boven nog een kantine: aan drie kanten van de zaal hebben ze “loketten” gemaakt waar je overal weer iets anders kunt eten, een enorme keus en omdat ze het op dat moment voor jouw speciaal maken, ook heet. Jippie! Naast deze kantines, is er nog een Chinees restaurantje in het gebouw, een internationaal café, waar je ook nog eens draadloos kunt internetten, en een Japans restaurantje. Keuze genoeg dus. Want naast al deze mogelijkheden, kun je ook nog voor veel geld Westers eten op de campus. Dit kan bij een stuk of 3 cafés waar je daarnaast ook nog draadloos kunt internetten. Nou zeg ik niet van, ik zit een jaar in China dus ik wil een jaar niet Westers eten, maar 17 kuai voor een broodje waar ik eigenlijk niet genoeg aan heb, vind ik toch zonde. Dan ga ik wel naar de kantine waar het eten niet warm is, toch?

Naast al deze eetgelegenheden, is het belangrijkste wat we op de campus nog hebben (buiten een fruitwinkel) de “Friendshipstore” zoals hij onder de Nederlanders heet. Dit is een winkel die werkelijk alles maar dan ook echt alles verkoopt. Van brood tot mobieltjes, van maandverband tot collegeblocks, van schoonmaakmiddel tot van die telefoonhangertjes tot instantnoodles en alle soorten frisdrank die je je maar kunt wensen. Nou krijg ik het idee dat dat iets Chinees is, om één winkel te hebben, waar je alles kunt kopen. Er zijn er hier meer. Als wij van huis naar de campus lopen, hebben we ook zo'n winkeltje, weliswaar kleiner maar toch. En vlakbij het metrostation zit er ook een. Die supermarkt zit in een luxe uitziend, Westersachtig warenhuis waar ze verschillende winkels hebben maar ook een hele verdieping met alleen maar eetgelegenheden. Daar heb ik in april bijvoorbeeld Italiaans gegeten. Maar in die supermarkt kun je bijvoorbeeld ook dingen kopen die lijken op onze melk, kaas, pindakaas en chocoladepasta. Je kunt je voorstellen dat er al heel wat Nederlanders daar gekocht hebben. Ze hebben zelfs een winkel ontdekt waar je gewoon waldkornbrood kunt kopen.

En wat je daar en in nog veel meer gelegenheden hier kunt kopen zijn allerlei soorten gebak, koekjes, taarten en weet ik wat nog meer. Ik heb uit proberen te vissen of dat nou Chinees is maar ben er niet helemaal achter gekomen. Ik weet wel dat de wijk waar wij wonen, een wijk is met veel buitenlanders, waaronder heel veel Koreanen, dus misschien is dit wel onder Koreaanse invloed. Ik ben zelfs chocola en bonbons tegengekomen. Die heb ik gevonden in weer een andere supermarkt waar je volgens mij als je zou willen, zelfs drop kan kopen. Niet normaal wat die allemaal verkopen. Ik kan ook niet uitleggen met wat in Nederland je het zou moeten vergelijken. Aan de ene kant is het qua voedselmogelijkheden en qua grootte de Sligro, aan de andere kant is het de Zeeman, en weer aan een andere kant doet het me denken aan de V&D. Ik zal de volgende keer als ik daar weer naartoe ga, mijn fototoestel meenemen en het beeld voor jullie proberen te vatten. Ze gaan er zelfs voor je staan te koken als je dat wil! Niet normaal meer, maar heeeeel gaaf om te zien.

Op dinsdag ben ik gewoon zes uur naar college geweest. Supermoe, maar ik moest mijn residence permit nog gaan regelen. Dat is een bevestiging voor je visum zeg maar. Best jammer, als je naar Taiwan gaat, kun je dat dus helemaal in Nederland regelen en wij staan er dagen voor in de rij. Maar ja, dat is China nou eenmaal, en in die rij kun je al ik weet niet hoeveel woordjes leren, zo lang duurt het haha. Wij kwamen er om vier uur. Toen moest ik nog even de uitslag van de controle van mijn medische gegevens ophalen en toen konden we dus in de rij gaan staan. Om vijf voor vijf waren er nog drie wachtenden voor ons of zo en begon een van die meiden te roepen van: ga maar naar huis, wij gaan zo stoppen. Alleen urgente gevallen mogen dan blijven. Ik was samen met Tom en Aniek. Zij stonden er allebei niet voor het eerst.

Het zit namelijk zo dat je je paspoort moet laten zien, je JW 202 formulier, je Admission notice en de uitslag van die test. Dit moeten ze allemaal invoeren in de computer en dan moet dat blijkbaar op het politiebureau gecontroleerd worden. Dan moet je terugkomen, foto inleveren, controleren of de gegevens kloppen, betalen, paspoort inleveren en krijg je een briefje wanneer je je paspoort op kunt komen halen. Oh ja, en je moet ook nog zelf twee stempels halen bij mensen die in hetzelfde gebouw werken. Tom was bang dat hij, als hij de volgende dag terug zou komen, problemen zou krijgen omdat hij dan op de 30 dagen zou zitten waarbinnen je de procedure moet beginnen. Dus hij ging zo vragen: ja ik ben vanmorgen al geweest en... “Oké goed ik ga kijken” ging dat meisje er dwars doorheen. Voordeel voor hem natuurlijk want het werd nu gelijk geregeld.

Hij weg, toen ging ik proberen: “onze huisbaas heeft gezegd dat we dit voor donderdag moeten regelen en als ik morgen en overmorgen nog eens terug moet komen is dat dus niet op tijd” Bij mij gold hetzelfde, die haaibaai ging het wel even regelen. “Heb je een foto bij je en geld?” vroeg ze. Nou ik had geen geld bij me omdat ik dacht: ik moet er morgen toch voor terug. “'Ga dan snel even pinnen” ik in de stress, waar is de pinautomaat. Ze zei binnen, nou dan hebben wij toch een ander idee over binnen en buiten haha. Maar gelukt en ik moest de stempels halen en dan kon ik m'n paspoort gelijk achterlaten. Maar helaas, tegen die tijd was het al over kwart over vijf en waren degene van de stempels al gestopt met werken. Kon ik alsnog de volgende dag terug. Maar dat kostte echt vijf minuten. Ik heb dit alles maar niet aan Aniek verteld want die was er twee keer een uur voordat ze dicht zouden gaan en is dus twee keer terug kunnen komen.... En bijkomend nadeel: we hebben over een week vakantie. Dit betekent dat zij vrij zijn en dus die permits niet regelen, maar het betekent ook dat wij vrij zijn, weg willen en dus mogelijk geen paspoort hebben. Maar ik kan het gelukkig (als alles goed gaat) komende donderdag ophalen en dan kan ik dus veilig weg.

Dat heb ik ook nog dinsdag gedaan: ik heb samen met Talitha en Colinda gegeten want we gingen afspreken wat we gingen doen in de vakantie. Zij waren half door iemand gevraagd: gaan jullie mee naar Binnen Mongolië. Dus toen hadden we het daarover en vroegen ze van: ga je mee? Ik had al vanaf het begin het plan om naar een van de dichtstbijzijnde provincies in China te gaan, omdat dat me wel veilig leek in m'n eentje. Maar Binnen Mongolië is ook supercool dus ik wilde mee. Wij afgesproken om te gaan kijken wat we zouden doen. Nou worden we op dit moment helemaal doodgegooid met folders, de een nog slechter Engels dan de ander, maar allemaal met tours door China voor buitenlanders. Dus uiteindelijk afgesproken: we gaan met een tour. We hadden twee voorkeuren, maar er staat bij hen beneden in de dormitory een bord met ook nog tours erop. Dus zij zouden woensdag gaan kijken wat dat inhield en dan zouden we beslissen. Omdat we donderdag naar de ambassade zouden gaan, hadden we afgesproken om vrijdag dan te gaan boeken. En zij gingen woensdag nog eten met degene die ons op het idee gebracht had van Binnen Mongolië omdat die nou weer andere ideeën had.

Bellen ze woensdag op: “Er zijn meisjes bij ons uit de klas die een tour naar Tibet aan het regelen zijn voor heel weinig geld en voor een beperkte groep, allemaal bekenden zeg maar.” Nou is Tibet ook absoluut iets wat ik wil zien, maar ik zag er meer na- dan voordelen aan (10 dagen weg, terwijl je maar 7 dagen vakantie hebt, de politieke situatie, het gedoe met heb ik m'n paspoort wel of niet terug, de hoogte) dus nadat ik naar huis gebeld had, de conclusie getrokken dat ik dit niet ging doen. Ik heb hen ook nog even gesmst dat zij hun residence permit nog niet geregeld hadden en dus sowieso zonder paspoort weg zouden gaan dan. Maar zij hebben besloten om het wel te doen. Omdat Adriane graag met een tour meewilde maar er geen tour was die deed wat zij wilde, besloten we om samen naar Binnen Mongolië te gaan. We hebben vrijdag gekeken van: welke willen we en zijn gaan boeken. Helaas zijn wij de eersten die ingeschreven hebben voor deze tour dus we weten volgende week woensdag pas of hij doorgaat. Maar we hebben de afspraak dat als hij niet doorgaat, we kunnen switchen naar een tour die zeker doorgaat. Dan doen we wat meer, in wat minder tijd. Maar hij is ook goedkoper. En dan kunnen we in ieder geval weg, want als je dan nog treinkaartjes moet regelen, weet je vantevoren dat je niet daar naartoe kunt waar jij naartoe wilt.

Woensdag gewoon college gelopen en gestudeerd, donderdag zijn we overdag naar college geweest en 's avonds naar de Nederlandse ambassade. Ze hadden een bijeenkomst georganiseerd in samenwerking met het nuffic, de neso en het nanc. De verschillen zijn mij ook nog niet helemaal duidelijk maar het zijn allemaal organisaties die zich bezig houden met Nederlanders die in China studeren en Chinezen die in Nederland studeren. Nou was ik met koninginnedag ook op de ambassade geweest en toen schaamde ik me dat ik Nederlander ben. Er waren toen allemaal “belangrijke” Nederlanders die in polonaise gingen op twee nummers van Frans Bauer en Guus Meeuwis, erg vals, maar wel verstaanbaar, gezongen door een Chinees. Er was er een die zoveel gedronken had dat hij over een trapje struikelde en Remy, die in Leiden in de bibliotheek gewerkt heeft, moest voor de ambassadeur de speech in het Chinees vertalen.

Maar deze keer was het heel anders. Er waren maar heel weinig mensen, omdat deze kennismaking voor die “hotemetoten” natuurlijk niet interessant is. Eigenlijk alleen een stuk of tien man uit Leiden, vier uit Maastricht en een paar mensen die op de ambassade werken of bij een van die andere organisaties. Dus toen heb ik braaf genetwerkt zoals mam me dat altijd vertelt dat ik moet doen. Ik heb vooral gepraat met de directeur van de Neso en ook nog met het hoofd van de afdeling cultuur van de ambassade. Dat heeft me nog een visitekaartje opgeleverd ook! En het idee kwam ineens bij me op om te kijken of ik niet bij een van die organisaties een baantje kan krijgen. Dat vertelde ik tegen Selano, een Chinees meisje dat een jaar in Leiden heeft gezeten en die zei: “Gewoon proberen, er zijn altijd wel mensen nodig”. Punt is alleen dat ik niet fulltime kan werken en geen werkvisum heb, dus niet mag werken, maar je kunt het natuurlijk altijd proberen. Daarvoor bracht Selano me in contact met het hoofd cultuur en die vroeg over of we allemaal een beurs hadden. En zij weet dus nu dat ik geen beurs heb... Ja er zijn van die dagen dat ik heel blij ben dat ik hier zit, en daar was dit er een van.

Vrijdag weer gewoon college gehad, eerst nog hardgelopen en 's middags ben ik in die gigantische supermarkt geweest. Ik heb ook nog de rest uitgezwaaid want bijna iedereen ging mee op een tripje naar de Muur: ze gingen er slapen. Maar omdat ik er in april nog geweest ben, had ik zoiets van: niet nu al weer. Dus ik heb gezellig samen met Jasper gegeten, hij ging ook niet. Ik heb nog wat gestudeerd, op internet televisiegekeken en verder niet zoveel eigenlijk. Zaterdag heb ik ook gestudeerd en thuis gebeld en zijn we 's avonds met zes man gaan eten. Nu is het zondagochtend en ga ik zo even douchen en weer aan de studie. Ik heb met Kathinka afgesproken om vanavond samen te gaan eten. Ik zie haar niet zo vaak omdat zij op Beida (een andere universiteit) zit. Misschien gaan wij samen onze verjaardag vieren omdat we binnen twee weken na elkaar jarig zijn. En in die periode ga ik waarschijnlijk nog twee keer naar de ambassade: de directeur van de Neso heeft erg staan te lobbyen: 3 november is er een diner met Plasterk en Cohen en 20 november is er een bijeenkomst ter gelegenheid van de Cleveringalezing in Leiden. Die is dan ook speciaal voor mensen uit Leiden en er wordt op dat moment hier dan ook een lezing gegeven. Ik ben benieuwd! Maar eerst nog even zeven dagen naar college, kleding shoppen en dan vijf dagen Binnen Mongolië!