Liefs uit Binnen-Mongolië

Waar moet ik beginnen? Dit was een reis met hele gemengde gevoelens, hele hele goeie maar ook behoorlijk slechte. De totale sfeer in de groep was fantastisch, de plekken die we bezocht hebben over het algemeen heel erg gaaf, maar de tourorganisatie was zo slecht dat ik nooit, nooit, nooit meer van m'n leven meega met een (Chinese) groepsreis. Maar het punt was dat er door een groepsreis dingen gewoon makkelijker zijn. Je hoeft niet voor je eigen treinkaartjes te zorgen, je hoeft je geen zorgen te maken of je wel een hostel vind, maar je moet je overgeven aan de grillen van de Chinese reisleider. En die waren raar, heel raar. Het reisprogramma dat wij in het boekje van de organisatie gelezen hadden en het programma dat we aan het begin van de week kregen, kwam al niet overeen. Vervolgens werd zowel de eerste, als de tweede, als de derde dag het programma zomaar veranderd. Daarnaast hebben we niet in de woestijn geslapen zoals de bedoeling was omdat er geen kamers meer waren. En als laatste werd ons iedere keer alles maar half (goed) verteld. We zaten bijvoorbeeld iedere keer veel langer in de bus dan de reisleider zei en ook kwam vaak niet helemaal door wanneer we nou op moesten staan en wanneer we gingen ontbijten.

We moesten dinsdagochtend om vijf uur verzamelen bij de zuidpoort van het hotel waarin de reisorganisatie gevestigd was. Die plek konden we niet vinden maar gelukkig werd Adriane op een gegeven moment gebeld met de uitleg hoe we er moesten komen. Toen zagen we de bus: zo'n busje waar twintig stoelen in passen en geen bagageruim is. En aangezien we met 25 man waren, moesten er vijf op klapstoeltjes in het gangpad zitten. Toen vertelde de reisleider al dat het programma veranderd zou worden en dat we niet in de woestijn zouden gaan slapen. Nou ja goed, iedereen wilde gewoon weg. Er stond in de reisgids dat je het beste met de bus naar Binnen-Mongolië kon gaan omdat het met de trein tien uur zou zijn en door de goede weg die aangelegd was, zou het met de bus maar zes uur zijn. Dat klinkt logisch want Hohhot (hoofdstad van Binnen-Mongolië) ligt ook maar 660 km van Peking af. Maar vervolgens was het al twee uur (!) 's middags voor we überhaupt in Hohhot waren. Dit terwijl we direct naar de graslanden zouden gaan om daar te lunchen en de middag door te brengen. Maar dat onderdeel werd al verplaatst naar de volgende dag.

Nou, wij gegeten in Hohhot en vervolgens naar de handwerkfabriek die voor de laatste dag op het programma stond. Het was wel mooi om te zien, niet zo heel interessant en het meest jammere was dat er een groter gedeelte van het terrein ingericht was om je dingen te laten kopen dan om je te laten zien wat er nou precies gebeurde. Wat er verkocht werd, varieerde van beelden tot tassen tot knuffelkamelen tot truien met Pokémon erop. Adriane en ik waren er als eersten doorheen en moesten toen wachten totdat de rest allemaal klaar was. Er kwam steeds maar niemand dus toen zijn we terug gelopen en zagen daar dat de rest ergens zat waar je drinken kon kopen. Tegen de tijd dat we de bus weer ingingen om eindelijk naar de graslanden te gaan, was het rond een uur of half zes denk ik. Toen hebben we nog anderhalf à twee uur in de bus gezeten voordat we aankwamen. We werden begroet met baijiu(Chinese sterke drank) en Mongools gezang door mensen in traditionele kostuums. Daarna gingen we eten. Je kon een heel schaap bestellen dat ze dan voor je gingen roosteren of losse poten. Omdat het beide tamelijk prijzig was, hebben wij dat niet gedaan. Maar we zagen enkele dagen later Nederlanders die met een andere tour mee waren en die vertelden dat er bij hen mensen waren geweest die een heel schaap besteld hadden. Dan krijg je dus echt het hele beest, inclusief ogen en alles. Dat moet wel een ervaring geweest zijn, denk ik!

Na het eten konden we naar onze yurt: een Mongoolse tent. Tenminste, ik had een echte tent verwacht, zo van: die kunnen ze overal opbouwen en afbreken zodat ze kunnen reizen. Maar het heeft een fundering, tenminste, het staat op beton, en het is gebouwd van dunne metalen muren, heel bizar. Je had de gewone en de luxe variant. Wij sliepen met de vijf Nederlanders in de gewone variant: een tent met daarin een stenen verhoging met een kleed erop en een tafeltje. Daarbij kregen we dekens en hebben maar één groot reuzebed gecreeërd, als je tegen elkaar aanligt, is het nog warmer ook. Want in Binnen-Mongolië is het op dit moment, wat ik inschat, zo'n vier graden 's nachts. Je kon er ook voor kiezen om in een luxe yurt te slapen, dan had je een gewoon Chinees bed, een douche en een tv en je sliep maar met z'n tweeën. Maar toen ik dat zag, had ik toch zoiets van: nee, dan maak je het echte gevoel toch niet mee. En koud was het daar ook geweest. En wat ik de volgende dag van mensen hoorde die daar hebben geslapen was dat ze of koud water hadden om te douchen of veel te heet. Dus dan is dat voordeel ook weg.

We hebben ons nog warmer aangekleed (twee paar sokken, een hemd, twee truitjes, een vest en m'n zomerjas) en zaten vervolgens te wachten totdat “the bonfire party” zou beginnen. Dit bleek een niet heel groot vuur in een korf te zijn op een stenen plaats waarbij de mensen van het kamp in traditionele Mongoolse kledij gingen zingen en dansen bij de muziek van een synthesizer. Sommige leden van de tourgroep hadden alcohol gekocht en dronken dat tegen de kou, die met mijn aangepaste kleding nog best meeviel. Je zag de Mongoolse mensen ook wel als ze gedanst hadden, snel hun dikke jassen weer aantrekken want het verschil tussen overdag en 's nachts is echt heel erg groot. Rond een uur of elf hadden we het wel gehad en nadat we nog geprobeerd hebben foto's te maken van de Melkweg zijn we gaan slapen. We hebben gewoon even naast de tent met fleswater onze tanden gepoetst want we konden geen wastafels ofzo vinden, hoewel ik het idee heb dat ik die later wel gezien heb. Gewapend tegen de kou met met name drie paar sokken aan (en een truitje en een vest over m'n pyjama) en na een eng verhaal van Aniek zijn we gaan slapen want we wilde de volgende ochtend de zonsopgang zien en die zou om vijf uur beginnen was ons verteld.

Degenen die nog stroom op hun mobiel hadden, hebben dus hun wekker gezet en daarom was ik om kwart voor vijf alweer alive and kicking (of toch niet helemaal...). Het kwam wel goed uit want ik moest ook onwijs naar de wc en dan moet je je toch ook aankleden. Nou, wederom een hemd en twee truitjes aan en twee paar sokken en daar ging ik (na eerst nog weer eens hopeloos verdwaald te zijn van de wc onderweg terug naar de tent). Het was zoooooo koud dat ik na twee uur echt knalrode vingers had en heel blij was dat er nog een heel klein smeulend vuurtje was. Maar de zonsopgang was heel mooi, je moest er wat voor over hebben zoals de kou en met hoogtevrees over een hek klimmen maar dan heb je ook wat. Zie de foto's! We hebben met een paar mensen daarna dus nog een uurtje bij het vuur gestaan voor we konden ontbijten. Op de tafels stonden schaaltjes met sesamzaadjes, een soort koekjes en harde, witte staafjes die heel zoet smaakten. Daarna kregen we groentensoep, gekookte rijst met het water er nog op, gestoomd brood, gefrituurd gestoomd brood en melkthee.

Na het ontbijt gingen we dan eindelijk: paardrijden over de graslanden van Binnen-Mongolië. Het waren van die onwijs rustige paarden net zoals je eigenlijk op de kermis hebt dus iedereen werd op een dier gezet en kreeg de teugels in handen. Maar die dieren doen natuurlijk precies als wat ze iedere dag doen dus er kon werkelijk niks gebeuren. Al voelde dat af en toe anders omdat we met een man of vijftien met al die paarden dan vlak op elkaar reden. In het begin was het nog wel koud, maar het voelde steeds meer zeg maar net alsof je op het strand aan het uitwaaien ben, die wind langs je wangen, zonnetje erbij, herrie in je oren, fantastisch! Dit vond ik toch wel het allermooiste van de hele reis! Wat wel jammer was, was dat ik op een gegeven moment toch echt heel nodig moest plassen, en dan zit er weinig anders op dan maar half verscholen achter een yurt toch wel redelijk in de loop gewoon te gaan zitten. Toen Aniek de behoefte had, was er tenminste nog een muurtje waar ze achter kon gaan zitten, maar dat geluk had ik niet haha.

Tegen de tijd dat we terugkwamen, was het weer wachten totdat we gingen eten. Er werd ons verteld dat we om één uur zouden eten maar toen ik bij de eetzaal aankwam, was er nog niks of niemand te bekennen. Dus maar weer terug. Maar ik voelde me niet goed, ik weet niet hoe het begon maar ik was kwaad en chagrijnig en verdrietig en dat had te maken met de Nederlanders die mee waren. Ik was vantevoren bang geweest dat er heel erg een sfeer zou hangen van: dit is niet leuk en dat is niet goed. En dat was ook wel een beetje zo. Alleen als ik iets in m'n kop heb, heb ik het ook niet in m'n kont dus als ik het idee heb, dat mensen cynisch reageren omdat ze het niet leuk vinden, komt het niet in me op dat dat misschien wel hun gevoel voor humor is. Op een gegeven moment ben ik naar onze yurt gelopen en ging ik helemaal in tranen en toen Aniek later kwam vragen wat er was heb ik verteld wat ik vond. En toen vertelde zij dus dat dat hun humor is. Maar door mijn reactie ging zij zich weer kut voelen, en zo was de sfeer fijn verziekt. In Chengde had dat ook al iets met mij te maken....

We waren maar aan het wachten en aan het wachten en niemand wist weer eens waarop we aan het wachten waren dus de sfeer werd alleen maar slechter. Daar kwam nog bij dat de tweede groep mensen die was gaan paardrijden ineens 50 kuai meer moest betalen dan wat was afgesproken. En het ging ook weer over het slapen in de woestijn. Want iedereen wilde dat heel graag dus waren we daar de eerste dag al over begonnen tegen de reisleider of hij niet alsnog iets kon regelen. Want hij had ons iets beloofd wat hij dus niet bleek waar te kunnen maken. En wij hadden zoiets van: we hebben deze tour twee weken geleden al geboekt ofzo, waarom niet gelijk toen die kamers geregeld. En hij begon steeds maar weer over dat Chinese reisorganisaties de tour kunnen veranderen en dat ze als ze hotels veranderen omdat ze bijvoorbeeld vol zitten, alleen hoeven te zorgen dat het dezelfde klasse is en dat het hotel in Baotou zelfs nog beter was dan in de woestijn. Maar wij hebben deze tour geboekt onder andere om dan in de woestijn te kunnen slapen. Dus wij tegen die reisleider: als we luxe wilden slapen waren we wel in een vijfsterrenhotel in Shanghai gaan zitten ofzo, maar dat willen we niet, we willen ruig zijn en in de woestijn slapen. Maar het kwam niet over. We zouden eigenlijk nog een demonstratie krijgen met paarden en worstelen, maar iedereen was het ondertussen zo beu dat we wilden gaan. Daarbij kwam ook nog eens, dat een nieuwe groep mensen weg was op de paarden dus dat we maar weer af moesten wachten totdat ze terug waren.

Dus, op in de bus. Wat wel bleek: we hadden een andere bus: nu wel een van redelijk normaal formaat. Dit betekende geen stoelen in het gangpad, de bagage gewoon onderin achter van die kleppen en bij tijd en wijle de mogelijkheid om in je eentje op twee stoelen te zitten. Ik besloot even niet bij de Nederlanders te gaan zitten en dat bleek een goed plan. Ik heb erg gezellig met een van de Colombiaanse jongens zitten praten over waar we allemaal al geweest waren en hoe de Nederlandse politiek in elkaar zat (first and second room...) en om het goed te maken, was de gids bij een van de stops vanalles gaan kopen en deelde hij dat later in de bus uit. Gelach alom, want hij had ik weet niet hoeveel melkijsjes en andere soorten ijs van de verdachte fabrikanten gekocht dus die wilde niemand hebben. In Baotou aangekomen, gingen we ergens eten. Ik had dus gehuild die dag en zitten slapen in de bus en dit alles met lenzen in is geen succes kan ik je vertellen. Ik zag werkelijk geen bal meer. Na het eten gingen we naar het hotel, we bleken niet in ons hotel te eten. Dus weer die bus in. Maar toen waren we er toch eindelijk en konden we slapen. En douchen! Alle kamers bleken een eigen badkamer met douche en toilet te hebben! Heel relaxt. Ik heb de tweede, derde en vierde nacht mijn kamer gedeeld met Maria, een van de Colombiaanse meisjes. Erg gezellig. Ik wilde even afstand van de Nederlanders en aangezien je met z'n tweeën een kamer deelde en wij met drie Nederlandse meiden waren, was dit een goeie oplossing.

De volgende ochtend moesten we om zes uur op want we zouden om half zeven ontbijten. Bleek dat we voor zeven uur überhaupt niet konden ontbijten in dat hotel. Dit geeft wel een beetje weer hoe de organisatie in elkaar zat. Op een gegeven moment werd het ook gewoon grappig. En we hebben ook veel opmerkingen gemaakt over het Engels van de reisleider. Hij begon vaak in het Chinees, zodat we hem er iedere keer weer aan moesten helpen herinneren dat er mensen waren die dat niet verstonden. Dan ging hij over op het Engels maar er is niet voor niets een speciaal woord voor Chinezen die Engels proberen te praten, zij spreken Chinglish. Dat is op zich af en toe best grappig, maar ik had ook zoiets van: hij praat waarschijnlijk beter Engels dan wij Chinees. Nou ja, ontbijt dus. Er waren eerst alleen maar koude dingen, waarvan ik niet doorhad vantevoren dat ze koud waren, en dat was niet zo lekker. Maar later kwam er weer rijstesoep zeg maar en andere soep en gekookte eieren en gestoomd en gefrituurd brood dus het werd wel beter. Wat ik heel vreemd vind, is dat je geen thee bij je ontbijt krijgt, maar gekookt water. De Colombianen hadden daarop ingespeeld en hun eigen Nescafé meegenomen.

Na het ontbijt en het wachten op de mensen die door de wake-upcall heen geslapen waren, stapten we weer in de bus. We gingen naar de woestijn!! Het was volgens de gids drie kwartier rijden, waar wij dus dezelfde tijd al bij optelden, maar deze keer bleek het mee te vallen. Onderweg zijn we nog gestopt bij een heel oud, heel klein stukje van de Chinese muur. Dat stukje muur op zich was niet zo interessant, maar het uitzicht was echt super. Ik heb wel doodsangsten uitgestaan omdat we naar het stuk muur toe moesten klimmen, maar ik ben weer heelhuids beneden gekomen. Verder in de bus. Op een gegeven moment kwam de reisleider de bus rond en werd iedereen ruw wakker geschud: we moesten de 80 kuai betalen voor de kabelbaan. Daar heb ik ook weer ademloos ingezeten, best eng! We moesten er eerst nog een stuk voor lopen maar dat gaf natuurlijk de mogelijkheid voor de eerste foto's van de woestijn. Ik denk dat er één of twee mensen ooit eerder in een woestijn waren geweest, voor de rest was het een heel nieuwe ervaring.

Je kon echt vanalles doen in de woestijn: kameel rijden, in zo'n hamsterbal rondrollen, aan een parachute achter een auto aan de lucht ingaan, sleetje rijden, je kon het zo gek niet bedenken of het kon wel. Ik besloot kameel te gaan rijden. Het was een beetje hetzelfde idee als de dag ervoor met de paarden: allemaal in een groep achter elkaar aan. Maar nu hadden ze die dieren aan elkaar vastgemaakt met pinnen door hun neus, echt keizielig! En de Chinees voor mij ging mijn kameel pesten en de kameel voor hem hield ie van zich af met z'n voeten. Nou ja!! Het was wel jammer dat ik de laatste in de rij was, maar alsnog was het echt supermooi. Je kon kiezen of je een half uur of een uur wilde rijden en ik ben blij dat ik voor een uur gekozen heb, dan krijg je tenminste echt het idee in de middle of nowhere te zijn. Want dat viel me wel een beetje tegen aan de reis: het was zooooo toeristisch. Natuurlijk we zijn toeristen en we willen de toeristische dingen doen, maar ik vond het toch jammer dat je met zo onwijs veel mensen was en dat je dus wat ik zeg, bijna niet het idee kreeg in de middle of nowhere te zijn, wat ik wel een beetje verwacht had van Binnen-Mongolië. Dat klonk voor mij voor we vertrokken toch als het einde van de wereld zo ongeveer. Maar dat blijkt het dus totaal niet te zijn. Bedenk alleen al het feit dat de hoofdstad, Hohhot, 1,14 miljoen inwoners heeft.

Ook in de woestijn heb ik weer zo'n beetje m'n eigen plan getrokken. Op een gegeven moment zag ik een groot deel van de groep bij het parachutevliegen staan en ben ik erbij gaan staan. We hebben natuurlijk weer over de standaarddingen gepraat, hoe heet je, waar kom je vandaan, mis je je ouders niet, hoe lang blijf je et cetera. De hele reisgroep bestond uit de reisleider met zijn zoontje of neefje ofzo, nog drie andere Chinezen, de chauffeur, een Mexicaan, een Maleisiër, de vijf Nederlanders, drie Duitse meiden, een Ecuadoriaanse, een Boliviaanse, een Colombiaans stelletje, een groepje van zeven Colombianen en een Brits meisje. Dan heb ik volgens mij iedereen wel gehad. De reisleider had weer geen tijd gezegd waarop we weer moesten verzamelen dus ik heb met het stelletje en die meiden uit Ecuador en Bolivia nog superlang gezeten omdat een aantal van hen nog wilde vliegen. En toen was het: waar is de groep nu? Die waren gelukkig zo gevonden, ze waren aan het eten. Tegen de tijd dat wij aankwamen, had net een Chinees al het gestoomde brood van het buffet meegenomen om op te eten (?) en was de rest niet al te warm meer maar toch: het was eten. Dit is een van de weinige momenten in de hele week geweest dat ik honger had. Dat was heel raar, om gewoon een week lang totaal geen honger te hebben. Maar je moet toch eten dus dat heb ik maar wel gewoon gedaan.

Na het eten moesten we nog anderhalf, twee uur rijden want we gingen naar het mausoleum van Gengghis Khan. Hij ligt er zelf niet, dat is een beetje vreemd en er is ook niks wat laat denken dat hij er ligt (zoals een tombe ofzo). Het is gewoon een soort museum. Overal stonden stukjes geschreven over hoe de geschiedenis verlopen was en kon je gebruiksvoorwerpen uit die tijd zien. Ook al vroegen we ons soms af in hoeverre het authentiek is, want in China wordt gigantisch veel nagemaakt: er worden bijvoorbeeld hele stukken van de Muur opnieuw gebouwd en dan doet men alsof het de originele muur is. En dat was nu ook: Gengghis Khan ligt helemaal niet in het mausoleum maar toevallig is zijn helm er wel, ik weet niet in hoeverre ik van datgene wat ik gezien heb, moet geloven dat het echt was.

Nu was iedereen wel zo ongeveer tegelijk uitgekeken en toen iedereen weer in de bus zat, tegen een uur of zes, half zeven denk ik, gingen we weer terug naar de woestijn. Ook al zo logisch: het plan was eerst naar het mausoleum, dan de activiteiten in de woestijn, dan daar eten en dan daar een feest en daarna slapen. Maar ergens had de reisleider wel een punt want 's ochtends was het toch al wel erg warm onder de blote hemel in het zand. Maar goed, dit scheelde wel ik weet niet hoeveel reistijd. Tegen acht uur waren we weer terug bij de woestijn en dus was het een beetje racen want het feest zou om negen uur, bleek later kwart voor negen, beginnen. Het feest bestond eruit dat er heel hard Chinese/Mongoolse “dancemuziek” werd gedraaid en er mannen en vrouwen in kostuums gingen dansen rond een kampvuur. Er waren ook twee acrobates. Doodeng vind ik dat altijd, als je al die botjes kunt zien als ze zich dubbelvouwen. Hier kwamen we toevallig drie andere Nederland-se meiden tegen die ook in Leiden studeren maar hier op Beida zitten. Zij vertelden dus over dat hele geroosterde schaap. Maar echt vlak nadat ik ontdekt had dat ze er waren, werden we ineens door de reisleider geroepen, we moesten komen want we gingen. En als klopte wat hij ons verteld had, zou het feest nog een uur duren. Maar er waren mensen die terug wilden. Oké, dan gaan we toch. Voordeel was wel dat we hierdoor dus ook eerder naar bed konden :D.

Iedereen was zo verschrikkelijk gaar dat we met de reisleider afspraken dat we later op zouden staan, maar hoe laat was voor de verandering niet duidelijk. Maria en ik hadden begrepen half negen op, negen uur ontbijt dus zette ik mijn wekker op half negen. En om half negen ging ook de telefoon voor de wake-upcall, dacht ik. Dus wij uit bed, douchen. Kwamen we om vijf over negen beneden, moesten we werkelijk hemel en aarde bewegen om nog te mogen eten. Wat bleek, het was een call geweest dat het ontbijt klaar was. We hadden dus een half uur eerder op moeten staan. En we bleken een eetkaart te moeten hebben die je alleen kreeg met je kamersleutel, die we al ingeleverd hadden omdat de reisleider dat vroeg. Na veel gedoe en heen en weer geloop en bemiddeling van de reisleider konden we dan toch eindelijk eten. Toch fijn! Maar ook vandaag waren er mensen die door de ontbijtcall heen geslapen waren dus moesten we weer wachten totdat we konden vertrekken. Ik dacht dat de tempel waar we naartoe gingen in Baotou zelf lag, dus dat we niet zover hoefden te rijden. Maar ik had me even vergist, het was 67 km van Baotou vandaan, dus weer anderhalf uur ofzo in de bus.

Maar dat was het absoluut wel waard. We waren er om twaalf uur en kregen eigenlijk een uur om alles te bekijken maar de reisleider zou op ons wachten als we langer wilden rondlopen. Eerst had ik het idee dat er maar drie hallen waren dus dat een uur wel genoeg was, maar het bleek weer een typisch Chinees, gigantisch complex te zijn. Dus de reisleider moest wachten haha. Hier heb ik niet heel erg veel foto's van omdat je in de hallen binnen eigenlijk nergens foto's mocht maken. Dus wat van binnen is, is superillegaal. Maar dan werkt het “ik ben blond, ik snap niet dat ik hier geen foto's mag maken” erg goed. En voordat zij er iets van zeggen, heb jij je foto al haha. Ik kwam samen met Adriane en Lourdes uit Bolivia aan het eind van het complex en daar stond de chauffeur iedereen op te wachten want we moesten weer eten want we moesten door. Jan-Anne en Jasper hebben niet eens alles kunnen zien en toen ze aankwamen om te eten, was er al heel veel op en er werd niet bij gemaakt. Maar je kreeg echt een enorme schaal rijst per persoon dus we hebben volgens mij allemaal wel genoeg gegeten. En anders werd er in de bus nog genoeg gegeten. Dat ding zag eruit tegen de tijd dat we in Hohhot waren, niet normaal.

Een van de oorzaken daarvan was dat de Colombiaanse jongens baijiu en bier meegenomen hadden in de bus en dat we een drankspelletje hebben zitten doen met steeds meer mensen. En iedereen zat werkelijk te snaaien dus het werd één grote puinzooi. We speelden eerst een spelletje dat je zeg maar in de volgorde waarin je zit, om de beurt een cijfer moet zeggen. En alle cijfers met zeven erin of een veelvoud van zeven erin mogen niet en dan moet je pas zeggen. Als je te lang wacht of het fout zegt, moet je drinken. Maar dat is blijkbaar moeilijker of makkelijker of minder leuk als er meer mensen meedoen, dus tegen de tijd dat we echt met vijftien man aan het spelen waren, speelden we het met categorieën: iemand verzint een categorie bijvoorbeeld landen in Europa. Dan moet diegene beginnen door een voorbeeld te geven en iedereen moet een ander voorbeeld bedenken. Wie niks weet of te lang wacht, moet drinken. De combinatie baijiu en bier en rijden in een bus werd de Mexicaan iets te veel, met als gevolg dat hij een stoel onderspuugde en we dus op de weg terug naar huis vandaag minder stoelen in het gebruik hadden.

Op een gegeven moment ging de reisleider weer wat zeggen: het zou nog zo en zo lang zijn tot Hohhot en dan gingen we langs de fabriek waar we de eerste dag waren geweest want de Chinezen wilden nog wat kopen. Heel de bus steigerde, en hij zou het nog eens overwegen. Verder niemand meer aan gedacht maar op een gegeven moment stopten we: bij die bewuste fabriek. Weer iedereen op tilt en daarom besloot de reisleider toch maar de Chinezen daar achter te laten en met ons naar het hotel te rijden. Hèhè, hij snapte het eindelijk! Dus wij naar het hotel, bleek dat we geen kamersleutel kregen. Volgens Jan-Anne is dat vrij normaal in China, want dan moet er constant iemand zijn om de kamerdeuren open te maken, want weer betekent dat er mensen werk hebben. Nou ja, ook goed. Niemand wist weer eens hoe laat we gingen eten, maar uiteindelijk gingen we dan toch en hebben we weer goed gegeten. De groepen begonnen nu echt te mengen dus het was heel gezellig aan tafel.

Zo gezellig dat we op pad gingen om met een heel grote groep te karaoke'en. Kwamen we daar aan: bleek dat het toch best wel duur was, de sterke drank tenminste, dus gingen we naar buiten en hebben ze bij een winkeltje zelf drank gekocht. Zo van, dan hoeven we daar niet zoveel meer te drinken cq. Te betalen. Maar ik vind baijiu helemaal niet lekker en het idee van zuipen om het zuipen ook niet dus ik heb met de Duitse meiden die dat ook vonden, staan te praten. En op een gegeven moment had ik zoiets van: ik heb er helemaal geen zin meer in dus ik wil terug. Maar ja, ik was de enige en had geen idee hoe ik terug moest komen. Ik was ook niet zo slim geweest om een visitekaartje van het hotel mee te nemen dus ik wist de naam niet eens. Maar Adriane stelde voor dat ik dan een taxi zou nemen en van Juan Carlos heb ik een kaartje van het hotel gekregen zodat ik de taxichauffeur kon vragen me daar naartoe te brengen. Zo gezegd, zo gedaan en ik ben lekker gaan slapen.

Vanochtend moesten we weer om half zeven op, zeven uur ontbijten en zouden we om half acht vertrekken. Maar wij waren om zeven uur in het restaurant om te ontbijten en we mochten steeds maar niet beginnen. En wij hadden juist zin in het ontbijt omdat er deze keer behoorlijk wat variatie was aan deegwaren zoals cake en verschillende Chinese broodjesachtige dingen. En wat bleek, ze hadden ook nog verschillende soorten baozi's en twee soorten pannenkoeken en meer dingen waardoor het ontbijt erg aangenaam werd. Nou om kwart over zeven konden we eindelijk beginnen en dat werd dus wederom niet op de afgesproken tijd vertrekken. Omdat er dit keer geen wake-upcall was geweest, was het voor sommige mensen natuurlijk nóg moeilijker om uit bed te komen maar om acht uur zijn we dan toch gaan rijden. Na acht uur in plaats van de beloofde zes uur (maar ja, het regende dus kon de chauffeur niet zo hard rijden) waren we dan toch echt terug in Peking. Happy trip is over (Dat staat aan het eind van iedere reisbeschrijving in al die slecht in het Engels vertaalde boekjes van organisaties die je hier iedere dag krijgt) en morgen eerst uitslapen maar dan toch echt weer hard aan de studie!

De volgende echte vakantie is de wintervakantie tegen half januari pas maar zolang ga ik het niet redden om niet te reizen, dus ik ben alweer aan het bedenken waar ik nu naartoe wil...

xx Myrle

PS: iedereen die jarig is geweest, Jeannine, Lilian, en verder weet ik het niet zo uit m'n hoofd: gefeliciteerd!