all by myself, I wanna be...

Nou niet helemaal natuurlijk, maar mijn eerste tripje in m'n eentje is behoorlijk goed bevallen. Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik ben de vorige keer geëindigd bij het feit dat ik ging studeren. Dat lukte de rest van die dag niet al te goed omdat ik èn ik de foute tijd van de maand zat èn ook nog eens last van het eten dus behoorlijk gesogd (SOG= studie ontwijkend gedrag) maar zondag wel hard bezig geweest. Je moet het ook wat afwisselen natuurlijk :S.

Maandag heb ik gewoon m'n les gehad en heb ik tai'chi overgeslagen want ik was uitgenodigd om geïnterviewd te worden over het leven hier in Peking. Het zit namelijk zo: ik ken iemand die bij de/het NESO werkt, een organisatie die contacten legt tussen Nederlanders die in China willen studeren, studeren of hebben gestudeerd en Chinezen voor wie dat geldt met betrekking tot Nederland. Zij hadden een Nederlandse journalist uitgenodigd die voor een soort van ANP werkt voor alles wat met onderwijs te maken heeft: de universiteitskranten maar ook bijvoorbeeld het ministerie van onderwijs. En hij zou zowel in Peking als in Jinan (waar ook mensen uit Leiden zitten) als in Shanghai mensen gaan interviewen.

Dus ik daarheen met Jasper. Ik had twintig kuai bij me en hij dertig dus we zaten een beetje in spanning of we nou getrakteerd zouden worden of zelf moesten betalen. Na even zoeken met de hulp van een Chinees die (zeer toevallig maar niet heus!) dezelfde kant op moest, bleek het een Italiaans restaurant te zijn. We waren nog bang dat we te laat waren, maar wij bleken de eersten. Dat kwam dus mooi uit. We kregen de menukaart en zodra ik de drankjes zag, schoot ik al in de lach, want zelfs op dat gebied zou ik nog voorzichtig moeten zijn anders kon ik zelfs niks drinken als ik het zelf moest betalen. Dus Selano (medewerker NESO) vroeg wat er aan de hand was. Na veel vijven en zessen toch maar uitgelegd en we werden gelukkig getrakteerd. En dat was lekker!!! Ik heb dan ook veel te veel gegeten want na een salade van parmaham en mozzarella en een garnalenrisotto heb ik na enig aarzelen toch besloten om ook nog een stuk appeltaart toe te nemen,mmmm... en hij was nog warm ook, en met vanilleijs.

Ook hier heb ik weer nieuwe contacten opgedaan: een jongen uit Eindhoven die hier stage loopt in het kader van zijn studie media en cultuur, een collega van Selano, de journalist natuurlijk en een Kantonees meisje dat in Leeuwarden studeert en nu ook hier stage loopt. Omdat ze graag Mandarijn wil leren, zit ze ieder weekend bij ons in de buurt omdat wij in de studentenwijk van de stad wonen, waar de beste taalscholen zijn. Dus ik ga haar binnenkort eens bellen om wat af te spreken. We kwamen ook nog te spreken over hun werk en het blijkt dat zij en Selano hetzelfde werk doen. Maar terwijl zij daar ondersteuning bij krijgt, doet Selano alles alleen en dat schijnt nogal heftig te zijn. Dus ik heb me al aangeboden als PA. Dan heeft zij meer rust, ik een leuke baan en hebben we allebei taalondersteuning (leert zij beter Nederlands, leer ik beter Chinees). Maar ik weet nog niet of en hoe dat wat wordt, want ik heb natuurlijk geen dag vrij in de week en ik weet niet of ze dan iets aan me hebben. Maar ja, ik blijf het wel proberen, want dit is veel meer wat voor mij dat het Engelse les geven aan kleine kindjes (waar ik eerder over schreef, maar dat is niet doorgegaan).

Om half twaalf waren we thuis dus dat was gelijk bed in en niks meer studeren, heerlijk! Dinsdag hoorde ik tijdens het college klassiek chinees dat we de volgende les (deze dinsdags dus, gisteren) tentamen zouden hebben. Fijne timing dan, het weekend ervoor op reis gaan. Maar ja, treinkaartje was al gekocht, hostel geboekt, dus bedacht ik dat ik mijn boeken mee zou nemen en 's avonds zou gaan studeren. Ik ging na de les even met Adriane mee, want die wilde schoenen kopen. En ze heeft maat 41 dus dat is hier nogal lastig. Ik had geen geld meegenomen want ik was helemaal niet van plan om schoenen te kopen, hoewel het wel moest. Maar op een gegeven moment zag ik toch wel een heel mooi paar en aangezien de winkeltjes waar we waren de volgende dag voor het laatst open zouden zijn en daarom dus behoorlijke kortingen gaven, ben ik toch maar even geld gaan halen.

Ik was eerder nog gebeld door Selano of ik contacten had op Beida (dé universiteit hier) omdat die reporter daar ook naartoe wilde dus heb ik Evelien aan hem gekoppeld en toen ik terugliep naar de winkeltjes zag ik Adriane terugkomen en die was gebeld of ze hem bij ons wilde rondleiden. Dus ging ik in m'n eentje maar even schoenen kopen. Nou het paar schoenen dat ik gezien had, paste niet (je moet er ook geen sokken in aan doen, zei de verkoopster, doos! Het zijn winterschoenen, daar wil ik juist nog dikkere sokken in aan kunnen) dus dat werd geen succes. Ik had eerder gezegd dat ik ze niet wilde hebben omdat ik geen geld bij me had en toen verlaagden ze de prijs al van 258 kuai (25,80 euro) naar 100 kuai (10 euro) en daar bleven ze ook bij toen ik terug kwam met het geld. Best veel! Maar verder gekeken dus. Nou nog meer schoenen aangehad, was het niet helemaal, maar op een gegeven moment had ik ze gevonden: laarzen met hak, charmant, goeie kleur en warm! Ze waren 70 kuai (7 euro) maar omdat ze me vertelden dat alle schoenen zo duur waren durfde ik niet goed af te dingen. Toch gedaan en ik heb ze uiteindelijk voor 60 gekregen waar ik absoluut nog meer af had kunnen krijgen als ik gedurfd had.

Naast deze schoenen heb ik ook nog een paar sneaker/sportschoen achtige schoenen gekocht. Het kostte even moeite (leuke schonen niet in mijn maat of niet in de goede kleur) maar uiteindelijk had ik een paar voor 45 kuai (4,50 euro). Ik heb er foto's van gemaakt, die heb ik naar huis gemaild met de vraag: raad eens hoe duur. Weet je wat ze dachten? 30 euro! Ja, daar zaten mam en Dirk inderdaad te hoog mee haha. Dus voor 10 euro heb ik nu hopelijk de hele winter schoenen. Nu moet ik nog aan de winterjas, maar ik vind dat shoppen maar niks, dus hier heb ik ook geen zin in, maar heb al ervaren dat hij echt nodig begint te worden. Hier in Peking valt het nog wel mee, vorige twee weken waren een soort opleving van de zomer maar in Datong was het echt superkoud! Weliswaar 's ochtends en 's avonds maar toch, de kou komt in zicht.

Woensdag was een dag van voorbereidingen: wassen, boodschappen doen, schoonmaken, inpakken, dus ik was heel blij dat m'n languagepartner afbelde, dat gaf ff wat meer ruimte aangezien ik natuurlijk 's middags ook weer tai'chi had. 's Avonds niet veel meer gedaan omdat ik donderdags vroeg op wilde om als eerste op de badkamer te zijn (dat is de enige dag dat we alledrie om half negen moeten beginnen dus dat is een beetje puzzelen hoe iedereen genoeg tijd heeft op de badkamer). Uiteindelijk was alles ingepakt (behalve mijn tandenborstel en tandpasta bleek 's avonds) dus naar de les en om half een ben ik vertrokken richting het station. Ik had Selano nog even gevraagd hoe ik op het treinstation moest komen want er grenst geen metrostation aan Beijing-West maar dat bleek heel simpel.

Kom ik op het station, moet ik nog op de foto. Pfff... er stonden mannen die ik even wilde vragen waar ik nou naar toe moest want het is echt net Schiphol als je daar aankomt, het is zoo gigantisch groot! Willen ze op de foto, terwijl ik aan het stressen ben of ik wel op tijd ben en alles wel goed doe. Maar alles komt altijd goed zoals Dirk altijd zegt en zo ook nu: geen probleem natuurlijk. Chinezen blijven Chinezen en die willen altijd en overal eten en verkopen dus de eetmogelijkheden op het station waren ontelbaar. Je tas moet door een controle (net als op Schiphol en hier ook op de metrostations) en dan kun je op zoek naar de wachtruimte die aansluit op jouw perron. Het zat toen ik aankwam (kwart voor twee, voor de trein van drie uur) al helemaal vol met Chinezen die, jawel, aan het eten waren. Maar ja, zo vroeg zijn, betekende dat ik ook nog ff tijd had om te eten. Daar was ik wel aan toe.

Om drie uur zijn we vertrokken en om negen uur kwamen we aan. Dat is heel simpel, alles is goed gegaan en het was ook goed te doen. Ik had leuke buren dus heb veel Chinees gepraat en weer wat dingen die ik nog niet kende, gegeten. Ook vanuit de trein heb ik weer foto's gemaakt want het blijft zooo mooi! Dat klinkt heel arrogant maar zo is het niet bedoeld. Wat ik eerder al zei: als ik bergen zie, heb ik ècht het idee dat ik in het buitenland ben. Naast bergen heb ik nu ook veel plat landschap gezien, Shanxi (de provincie waar Datong ligt) is volgens mij een echte landbouwprovincie. Dus je ziet veel akkers en mensen die er aan het werk zijn. Daarnaast liggen er in het noorden van China, waar ik zit, veel industrie- en mijnbouwsteden, dat is wat minder om te zien. Die zijn namelijk gewoon lelijk!

In Datong aangekomen heb ik gelijk een kaartje voor de trein terug gekocht. Je kon op de borden de treinnummers zien met daarbij de informatie of er nog plaatsen waren en ik kreeg even het idee dat ik geen kaartje terug kon kopen maar dat bleek niet zo'n probleem. Ik heb een kaartje gekocht voor de nachttrein van 11 uur zondagavond terug naar Peking. Dat betekende dat ik om vijf uur, half zes maandagochtend aan zou komen, au! Maar de andere optie was op zondagochtend al om acht uur terug en dan had ik alsnog niks aan de extra vrije dag. Nadat ik mijn kaartje gekocht had, ging ik op zoek naar mijn hostel. Dat was geen probleem want de naam was groot aangegeven op de voorgevel en het lag echt vlakbij het station. Kom ik daarbinnen, zeggen ze dat ze geen reservering hebben. Dat kan kloppen want de slimmerik die ik aan de telefoon gehad heb, vroeg van mij ook helemaal geen gegevens ofzo, geen naam, niks. Zeggen ze vervolgens dat er geen hostelkamers zijn. Maar ik had gerekend op 35 kuai per nacht en niet op 200 dus ik wilde alleen maar een hostelkamer. Uitendelijk kwam het goed en lag ik een half uur later in bed.

En het was zoooooo koud in dat hostel. En ook buiten, want de volgende dag was ik om zeven uur alweer buiten omdat ik naar het hangende klooster wilde waar Datong om bekend staat. Daarnaast stond er in mijn Lonely Planet nog een houten pagode die je vanaf het klooster zou moeten kunnen bezoeken. Maar volgens de mensen die ik op het station sprak, kon dat allemaal niet, veel te veel gedoe, tenzij ik een taxi zou nemen. Maar die zou me in m'n eentje 300 kuai gaan kosten dus dat was ik niet van plan. Dan maar alleen naar het klooster. Dus kaartje gekocht en ik werd met anderen in een minibusje op het langeafstandsstation afgezet. Na veel gedoe eindelijk op weg, stopten we ineens weer: we moesten overstappen in een grotere bus zodat ze een volle bus hadden in plaats van twee bijna lege. Oké, niks aan de hand.

Voorin zat een man die iedere keer rochelde en hoestte, als hij dat in Enderland zou doen, was hij zonder pardon of enig verder onderzoek in quarantaine opgenomen met de diagnose dodelijke tbc ofzo. Maar buiten wel weer gaan staan te roken en niet alleen buiten trouwens. Er wordt hier overal gerookt, zelfs op de gangen in de lesgebouwen. Heel bizar, omdat het in Nederland zo'n taboe is. Wij weer verder op pad, stopten we op een gegeven moment weer: jullie moeten eruit want deze bus rijdt niet verder naar het klooster. Wat? Jullie gaan met een auto verder. Moeten we daarvoor weer betalen? Nee. Oké laten we dan maar overstappen. Dus toen zat ik met vier anderen lekker knus in een auto op weg naar het hangende klooster. Dat was niet ver meer dus niks aan de hand.

Ik sprak zo'n beetje met de anderen en een setje wilde vanaf het klooster weer terug naar Datong maar het andere stel wilde ook naar de houten pagode en wist ook nog hoe je er moest komen. Kijk, dat is handig, ze waren ook nog Chinees dus dat was helemaal fijn. Zij bleken getrouwd, een huis gekocht te hebben in Peking en vlakbij te wonen. Dus toen hebben we emailadressen en telefoonnummers uitgewisseld en dit is wel een contact dat ik wil onderhouden, het zijn echte Chinezen! Zij wilden ook de volgende dag naar de boeddhistische grotten dus we besloten samen te gaan. En na mijn prijs voor mijn kamer gehoord te hebben, overwogen ze even om van hotel te veranderen, dat scheelde namelijk veeeel geld. Maar dat hebben ze uiteindelijk niet gedaan.

Toen ik het klooster voor het eerst zag had ik zoiets van: is dit alles? De omgeving was wel onwijs mooi maar het klooster was mini en ik dacht dat dit het dichtste bij was wat we konden komen. Maar we bleken nog veel dichterbij te kunnen komen en er zelfs in te mogen. Heel fijn als je hoogtevrees hebt! De man van het stel vond mij dan ook niet zo dapper, terwijl zijn vrouw het ook eng vond, en vond het wat vreemd dat ik alleen op pad was. Dus toen heb ik hem ook uitgelegd: als ik dit niet ervaar, blijf ik vanalles eng vinden en al was ik niet alleen op reis geweest, had ik het klooster nog steeds eng hoog gevonden. Zo! Als ik nu mijn foto's terug kijk, is het zo onwerkelijk dat ik daar nog geen week geleden stond, heel bizar, hoe moet dat straks zijn als ik terug ben in Nederland en terug kan denken aan zo veel bestemmingen hier?

Vele mooie foto's maar slechts een uur later besloten we te vertrekken, we hadden alles gezien en wilden dus nog naar die houten pagode. Wij voor 15 kuai totaal in een taxi die ons naar het busstation bracht. Daar hebben we een kaartje gekocht naar een ander dorp en toen gingen we op weg. Deze reis verliep voorspoeding en rond twaalf uur waren we bij de Pagode. Ondertussen moest ik erg naar het toilet dus we hebben eerst een stop gemaakt bij het toilet en bij een tafeltje om even te lunchen. Ook deze reis heb ik weer totaal geen honger gehad, vreemd.

De houten pagode was mooi, leuk om te zien en zo'n oud bouwwerk te ervaren. Ook leuk was dat ik overal maar dan ook echt overal, bij alle “attracties” die ik bezocht heb, korting kreeg op basis van mijn studentenkaart. Dat scheelde 50%, nooit vervelend! Ook hier heb ik weer vele foto's gemaakt en ook nog onderweg richting het busstation (we liepen door een winkelstraat) en in de bus naar Datong terug. Het kostte even moeite om het busstation te vinden en nog meer moeite om thuis te komen. Ik weet niet wat het was, of de weg was heel slecht of de bus was aan zijn pensioen toe maar we hebben twee uur in een rammelende bak gezeten en zijn helemaal door elkaar geschud. Zoals wij tegen elkaar zeiden: het was maar goed dat we voor die dag verder geen plannen meer hadden want dat hadden we nooit gehaald, zo lang hebben we erover gedaan. Ik denk dat we de binnenwegen genomen hebben om de tol te omzijlen ofzo.

Ik kwam terug in mijn hostel met de heilige overtuiging om te gaan studeren 's avonds maar ben eerst gaan eten. Ik had onderweg richting het station een aankondiging gezien dat je ergens goed en niet duur kon eten en wat hadden ze: hond en ezel. Dus dat wilde ik wel uitproberen. Na even zoeken, had ik het gevonden en heb ik gevraagd naar de hond. Maar die was op dus dat ging helaas niet door. Het was een hotpotrestaurant waar je uit koelingen à la de AH je groenten en vlees kon kiezen die allemaal op stokjes geregen waren. Een hele aardige mevrouw die daar werkte, vertelde me dat ik gewoon moest kiezen wat ik wilde en dan 0,5 kuai per stokje moest afrekenen. Dat heb ik gedaan en vervolgens kreeg ik een schaaltje met een minihotpot erin. Maar helaas was alles van de stokjes afgehaald en erin gedaan dus ik heb geen goeie foto's. Ik heb toen kippenhart gegeten :D! Ik dacht dat het hersens waren dus ik vroeg wat het was en toen bleek het dus kippenhart te zijn (tenminste als ik het goed verstaan heb). Maar eng was het sowieso en lekker ook dus dan maakt het eigenlijk niet uit wat het is.

Na enige moed verzameld te hebben (vanwege de kou buiten en in het hostel) ben ik vertrokken en heb ik buiten nog de buurt wat verkend en een paar mandarijnen gekocht. Er zaten erg veel kappers in de straat waar ik doorheen ben gelopen, en de vrouwen die daar werkten hadden erg weinig kleren aan en het licht was roze. Dus de kans dat dit kappers waren, is vrij klein haha. Maar na enige tijd had ik het wel gezien en ben ik terug gegaan naar het hostel. Ik heb nog even gestudeerd, maar de alleenheid en de kou maakte dat ik me niet echt fijn voelde dus ik ben van ellende om tien uur gaan slapen. Dit keer met sokken aan want de eerste nacht zonder was geen pretje! Wel een voordeel van het hostel: ik kon weer fijn douchen! Ook deze douche was namelijk beter dan die hier in het appartement.

De volgende ochtend heb ik mijn kamergenoten voor het eerst ontmoet, ik had wel tassen gezien en ik heb ze ook wel binnen horen komen maar toen sliep ik al half dus toen heb ik niemand gezien of gesproken. Het was een Engelsman die in Peking was voor werk en dacht van: het laatste weekend dat ik er ben, moet ik even wat bezoeken, dus ga ik naar Datong. Hij had een nacht in het hostel geslapen en ging zaterdagavond weer terug met de trein naar Peking. De ander was een meisje uit België. Ze was een maand op reis door China met als aanleiding de verhuis van een oudcollega van Antwerpen naar Shanghai. Dus was ze eerst in Shanghai geweest, toen in Peking, dezelfde dagen als ik dus in Datong en ging daarna door naar Xi'an en weer terug naar het zuiden. Het is heel vreemd om dan ineens Nederlands te kunnen praten! Daar merk je aan dat je zoveel Engels en Chinees praat. Maar ik had het ook helemaal niet verwacht, eerder had ik in het hostel alleen maar Chinezen gezien en gehoord.