I wanna be, all by myself deel 2

En op de rest moesten jullie nog even wachten haha! Sorry vergeten te melden bij het vorige bericht. Maar ik wilde stoppen met schrijven en woensdag die blog online hebben dus vandaar. Wel grappig dat niemand er iets van zegt dat hij maar half af is haha. Hier de rest en the week after:

Mijn kamergenoten gingen zaterdags samen op tour naar de grotten en het klooster en ik ben met mijn Chinezen heel simpel met een regionale bus naar de grotten vertrokken. Dat kostte wel 2 kuai en duurde 40 minuten dus dat was fijn. Ook daar weer aangekomen had ik zoiets van: is dit alles? Maar ook hier werd ik weer niet teleurgesteld. Wat is dat mooi zeg. Niet normaal meer. Wat eigenlijk ook niet normaal is, maar wel steeds normaler voelt, is als ik gebeld word vanuit Nederland. Pap vroeg: waar ben je nu? Ik zo: in de Yungang grotten net buiten Datong. Heel vreemd, daar had je een paar jaar geleden niet van kunnen dromen dat dit mogelijk was, maar gelukkig is het nu wel mogelijk. Ik heb pap en mam iedere dag gesproken, goh zouden ze het ook een beetje eng vinden? Ik alleen op stap? Maar wel fijn hoor, als je nog vijf uur moet wachten tot je trein vertrekt en je bij god niet meer weet wat je moet doen, dan is het leuk als je moeder belt en je drie kwartier aan de praat houdt. Toen had ik wel zoiets van: we spreken nu wel af dat ik dinsdag naar huis bel, om gewoon rustig via skype op mn kamer te kunnen praten, maar heb ik dan nog wel iets te melden. Maar dat viel mee, ook gister hebben we weer een uur aan die lijn gehangen.

De grotten waren mooi en heel fotowaardig dus daar heb ik gebruik van gemaakt tot mijn batterijen leeg waren. En ik had wel andere bij me, maar die bleken ook leeg (altijd even testen van te voren :S) dus gelukkig kon ik van een van mijn Chinezen even batterijen lenen zodat ik in ieder geval de lens even terug in kon laten krimpen of hoe je dat ook zegt. Maar in twee dagen tijd toch 155 foto's gemaakt. Alleen had ik nu mijn laatste dag wat de leukste bleek, dus geen camera meer helaas! Maar ik heb het emailadres van een van mijn Chinezen dus die kan mij nog foto's sturen van de tempels in Datong zelf, want daar zijn zij ook naartoe geweest. Ook hier waren we vroeger klaar dan ik verwacht had en omdat ik naar de restanten van de Chinese muur wilde wat volgens de Lone-ly Planet vrij simpel maar volgens de buschauffeur te ingewikkeld was moest ik me dus nog tot zeven uur bezig zien te houden. Om zo laat had ik namelijk met mijn Belgische kamergenoot afgesproken om te gaan eten.

Maar op weg terug naar het station kwamen we langs het museum van Datong en langs een park dus ik bedacht al vrij snel dat ik dan daar naartoe zou gaan. Mijn Chinezen gingen die tempels 's middags nog bezoeken maar ik dacht: ik moet morgen ook nog heel de dag dus laat ik die tempels dan bezoeken. Ik heb even mijn boeken van klassiek chinees gepakt en ben gelijk met de bus weer terug gegaan naar het park. Daar heb ik lekker in de zon gezeten omringd door Chinezen die niet al te slim waren: ze zien een blond meisje studeren uit een boek van klassiek chinees, dat vol staat met alleen maar karakters, geen Engels, helemaal niks en dan gaan ze over je staan te praten en denken dan dat je dat niet verstaat. Ja, dat was jammer maar helaas, dat verstond ik dus wel. Echt, als je behoefte hebt aan aandacht moet je dus hetzelfde doen als ik.

Op een gegeven moment moest ik naar het toilet dus heb ik fijn een Chinees openbaar toilet bezocht (gat in beton en nog licht ook dus nu kon ik de inhoud ook nog eens zien) en ben daarna ergens anders gaan zitten waar ik omringd werd door Chinese kinderen. En die zijn nog wat erger want die volwassenen gaan je op een gegeven moment aanspreken maar die kinderen blijven maar over je praten. Opeens kreeg ik de bijdehante opmerking dat ik toch beter naar een andere universiteit kon gaan. Mijn boeken zijn namelijk geschreven door mijn eigen universiteit (Beijing languange and culture university) en dat zagen ze staan op de kaft. Maar hier in China hebben de Peking universiteit en de Qinghua universiteit een veel betere naam en die mening heerst onder de Nederlanders ook wel een beetje. Maar dat idee wordt er dus al vroeg ingestampt.

Nou ik ben na mijn studiemiddag vorige week zondag op Peking universiteit geweest omdat ik met Kathinka had afgesproken (die wel daar studeert) en ik ben toch maar heel erg blij dat ik daar niet zit. Hij heeft weliswaar een mooie campus die dichtbij het Zomerpaleis ligt, meren en zijn eigen pagode heeft, maar die campus is dusdanig groot dat je niet zonder fiets kunt en ik er waarschijnlijk de weg nooit zou leren. Ze hebben een idioot strenge beveiliging, ze hebben minder goed onderwijs, een minder hoog niveau, minder (leuke) keuzevakken, maar tot vroeg de mogelijkheid om te eten en last but not least: de studenten daar kunnen absoluut geen colleges skippen om te reizen. Door alle colleges die je mist, gaan er punten van je eindcijfer voor een vak af, zelfs als je ziek bent. Nou geldt dat hier ook wel een beetje, wij krijgen ook wel een soort van cijfer voor participatie (en er niet zijn betekent natuurlijk geen participatie) maar hier ligt toch meer de nadruk op: je mag zoveel colleges per semester per vak missen. Maar ja, ieder zijn mening toch?

Na het park had ik honger dus heb ik geprobeerd wat te eten te zoeken en recht voor de ingang stonden verkopers met een soort van gigantische taarten van muësli met versiering van fruit erop. Ik dacht: dat heb ik nog nooit op, laat ik het eens proberen. Ik gevraagd hoe duur het was: 3 kuai per liang. Oké snijd maar zoveel af. Dus hij weegt het en zegt; dat kost dan 54 kuai. Wat?! Zoveel geld? Maar ik was even vergeten dat een liang maar 50 gram is, maar dan nog, dan was dit bijna een kilo en dat geloof ik toch niet helemaal. Of misschien wel, maar dan kost het voor een Chinees waarschijnlijk 3 kuai per 500 gram, want een Chinees geeft daar echt niet zoveel geld aan uit. Uiteindelijk heb ik ergens iets van brood gekocht. Ik heb nog in de zon gezeten op de trappen van het museum (vond het te laat om naar binnen te gaan) en was om zes uur terug op mijn hostelkamer.

Daar bleek mijn Belgische kamergenoot al met een boek onder de dekens te liggen zo koud was het. Dat voorbeeld heb ik gevolgd en we hebben zitten praten over vanalles en nog wat. De Engelsman kwam even later ook binnen en om zeven uur ontmoetten we de andere twee die ook mee zouden gaan eten. Iedereen wilde wel hond eten dus toen kwam het op mij aan om de weg te wijzen. Maar nu kon ik het natuurlijk niet meer terugvinden. Dat is echt zoiets voor mij! We besloten dan maar ergens anders te gaan eten en weer eens een avond rijst, groente en vlees was ook zeker niet vervelend. Na het eten hebben we met z'n allen nog bij meneer Li gezeten: de Chinese KFC om wat te drinken. Drie van de vijf gingen namelijk die avond weer met de trein weg dus we wilden even de tijd vol maken op een plek die aangenamer was van temperatuur dan het hostel.

Ik ben met Valerie (de Belgische) teruggegaan naar de kamer en toen zij ging douchen heb ik haar Nicci French gepakt en binnen notime zat ik op pagina 60. Wat leest dat relaxt zeg, even niet nadenken over taal of inhoud. De volgende ochtend heb ik nog doorgelezen tot pagina 100 maar toen heb ik mezelf gedwongen om te vertrekken. Deze laatste dag was ik van plan om nog drie, vier tempels in de stad zelf te bezoeken. Dus hup, weer in de bus. Wat dat betreft was dit een hele goede reis: alles is goed te bereiken met de bus (behalve de eerste dag dan maar à la). In de stad was het helemaal goed en ook hier kost een gemiddeld busritje niet meer dan 1 kuai. Toch maar even aan de buschauffeur gevraagd of die wilde waarschuwen als ik bij de tempel aangekomen was en toen ik uitstapte, werd ik door een Chinees begeleid die dezelfde kant op moest.

Toen kwam ik in een van de gezelligste straten die de hele stad waarschijnlijk rijk is, vol met restaurantjes, winkeltjes en de tempel natuurlijk. Ook in deze straat werd er gebouwd, er werd namelijk een nieuwe tempel uit de grond gestampt, maar dat mocht de pret niet drukken. Dit was de onderste tempel, waarom deze tempel uit twee delen bestaat die onderste en bovenste tempel heten, weet ik niet want je moest van de onderste naar de bovenste toch zo'n tien minuten lopen. Maar de onderste tempel bestaat voor een groot gedeelte uit een museum dat heel veel voorwerpen uit lang vervlogen tijden tentoonstelde. Het vertelde over de geschiedenis van de stad en liet ook nog afbeeldingen van tempels in andere steden in hetzelfde gebied zien. De eerste hal heb ik onverlicht gezien omdat ik niet doorhad dat het licht aanging door op de grond te stampen. Zo werken hier wel meer verlichtingssystemen, ook bij ons in het appartementengebouw en in de dormitory.

Dus die heb ik maar even twee keer bezocht, dan kan ik tenminste zeggen dat ik het ook gezien heb, in plaats van dat ik er alleen maar geweest ben. Er waren vijf expositieruimtes die in een vierkant opgesteld stonden. Toen ik ze allemaal gezien had, ben ik teruggegaan naar de ingang met de vraag: heb ik nou alles al gezien? Maar nee, er was ook nog de gewone tempel. Dus teruggelopen en de expositieruimten voorbijgelopen en toen kwam ik er inderdaad. Hij was niet heel erg groot maar wel mooi en er was nog iemand aan het bidden ook, dus kon ik hem in praktijk zien.

Daarna ben ik weer naar buiten gelopen en heb wat rondgelopen door de straat en wat winkels bekeken. Op een gegeven moment zag ik een Westerling van de achterkant die me wel erg aan Valerie deed denken dus ik haar roepen en ze bleek het inderdaad te zijn. Dus toen zijn we samen verder gegaan, zij wilde ook de onderste tempel nog zien maar we besloten eerst naar de bovenste te gaan omdat zij zoiets had van: jij hoeft niet voor mij buiten te gaan staan wachten totdat ik hem gezien heb. Ook nu was het even zoeken maar uiteindelijk hadden we het gevonden: hij lag op een stuk grond dat omheind was door van die bouwhekken. En daar moest je naar binnen, heel apart.

Dit was inderdaad veel meer een tempel en hij was nog in gebruik ook. Dus we zagen ook overal de monniken rondlopen. Ze leken niet zoveel aan het doen te zijn, terwijl ik dacht dat die heel de dag binnen zitten en aan het bidden of aan het werk zijn. Maar we konden nu dus ook zien waar zij leven, je mocht er weliswaar niet naar binnen maar je kreeg wel een idee. De tempel op zich was heel erg mooi, er was behoorlijk veel kleur nog te zien. Al die tempels, en de beelden erin, zijn namelijk ooit wel geverfd geweest maar er is heel veel door het weer verweerd omdat alles open is. En die verf houdt het natuurlijk niet eeuwig in de strijd tegen wind en regen en kou. Op een gegeven moment hadden we alles wel gezien, inclusief een uitzicht op een katholieke kerk, dus daar wilden we naartoe. Maar wie we het ook vroegen, waar we ook naartoe gingen, bij een kerk kwamen we niet.

Wel bij een andere tempel, hij leek vrij klein, je hoefde er ook niet voor te betalen en de gewone mensen liepen daar rond. Het is dus waarschijnlijk een buurttempel ofzo waar iedereen gewoon naartoe kan gaan om zijn geloof te belijden. Om er te komen, waren we door een heel smal straatje gelopen dat vol stond met kraampjes en karretjes die eten verkochten en sommige verkopers hadden tafels opgesteld waar je aan kon zitten. Dus toen we de tempel helemaal gezien en bewonderd hadden, zijn we daar naartoe terug gelopen en heb ik wat gegeten, niks spannends maar wel lekker, koude noodles. Maar iedereen die om me heen zat, had er echt een lading vocht bij zitten in die kom van heb ik jou daar, ik weet niet hoe ze dat gedaan hebben, ik heb er wel azijn bij gedaan (typisch product van de provincie) maar ik had zoiets van: als ik er zoveel azijn bij doe totdat het net zo ver onder staat als bij de rest, dan denk ik niet dat het nog lekker is. Ik was heel benieuwd wat ik af moest rekenen en dat bleek drie kuai te zijn. Ik zag iedereen daar zitten met nog andere dingen naast zijn noodles maar ik vond een zo'n schaaltje toch echt wel ruim voldoende.

Na nog een tijdje rondgekeken te hebben, heb ik Valerie gewezen hoe ze met de bus terug kon naar het station en hebben onze wegen zich gescheiden. Zij ging naar die onderste tempel en ik wilde naar de Shanhua tempel. Onderweg daar naartoe, kwam ik door de hutongs van Datong. Tenminste, ik weet niet of ze daar hutongs heten en ze zijn ook een stuk minder toeristisch dan in Peking maar dat maakte de ervaring er alleen maar beter op. Ik had het idee dat ik nu dan toch in het echte China terecht was gekomen. Dat gevoel had ik ook al toen ik in de bus zat naar het klooster en de grotten, we reden over het platteland en alles stond niet zo vol met die torenflats die je in veel steden ziet. Echt gaaf! In de hutongs heb ik mijn ogen weer uitgekeken en werd er weer veel naar mij gekeken. Ik ging vaak gewoon bij zo'n verkoper staan om te kijken wat hij nou eigenlijk verkocht. Met name bij eentje kreeg ik veel aanspraak, moest ik gaan zitten op het krukje waar zij op zat en kwamen er hoe langer hoe meer Chinezen om ons heen staan.

Dan komen natuurlijk de vragen: ben je alleen op reis, hoe oud ben je, hoe lang ben je in China? En was toch echt wel fantastisch dat ik al drie jaar Chinees studeerde en ik was met m'n twintig jaar zo jong, nou nou! Wel heel erg leuk, maar dat taaltje dat ze daar spreken is werkelijk onverstaanbaar, Datonghua. Ik heb dus nu echt kennis gemaakt met de dialecten in het Mandarijn en ervaren dat je het gewoon echt niet verstaat. Maar dat wist ik al, dat heb je in het Nederlands ook. Ik kom uit Breda en zelfs plat Breda's versta ik gewoon niet. En ik weet ook nog een verjaardag bij de familie Persson, dat Zunderts is ook echt niet te doen! Maar toen ik zo aan de praat geraakt was, kon ik hen natuurlijk leuk vragen hoe ik bij die tempel moest komen waar ik naartoe wilde. Want ik liep door die straat met uitzicht op een Chinees uitziende toren dus ik dacht dat ik daar moest zijn. Maar nee, dat was de drum- of belltower van de stad. Alle steden hier hebben die. De drumtower werd gebruikt om er de uren van de dag mee aan te geven en vormde, in ieder geval in Peking, het centrum van de oude Mongoolse hoofdstad, dit was dus tijdens de Qing.

Ze hebben het uitgelegd dus ging ik weer op pad. De drumtower was niet heel veel van bijzonders, er stond ook een hekje omheen en je kon er dus niet bijkomen, laat staan dat je erin kon. Al weet ik niet of dat bij andere drumtowers überhaupt wel kan. Maar goed, rechtsaf geslagen en toen kwam ik in een straat met het Garden hotel, gewoon een duur hotel en het lag ook temidden van allerlei dure, Westers uitziende winkels met allemaal, neppe of echte, namen van Italiaanse merken op de ruiten. Zo heb ik dus twee gezichten van de stad gezien en eigenlijk wel meer ook, want als je door die mijnbuurten rijdt met de bus, is het weer een ander verhaal. Maar goed, verder gelopen en de borden gevolgd. Uiteindelijk kwam ik wel een bord tegen van dat ik er zo ongeveer zou zijn. Maar ik had geen idee welke kant ik dan op moest. Wel gevonden maar ook het kopen van het kaartje ging een beetje raar omdat er een raam was waar je dat moest kopen, maar daar zat niemand. Verderop zaten wel twee jongens die op een gegeven moment gebaarden van: je moet hier naartoe. Toen ik daar naartoe wilde gaan, zat er ineens wel iemand die zei dat ik toch daar moest zijn. Kaartje gekocht en naar die jongens gelopen.

Maar dit werd een hele rare ervaring, want alles is in Datong wel in aanbouw, maar dit sloeg alles. Het hele terrein leek in puin te liggen en overal zag je kale houten constructies waar de Chinese bouwvakkers of aan bezig waren of waar ze rondom stonden te hangen. Ik wilde het wel zien dus heb wat over het terrein rondgestruind. Op een gegeven moment zag ik wel een echt gebouw, maar daarbinnen was ook niet veel, maar wel een trap. Dus ik dacht: ik klim gewoon naar boven en zie dan wel wat daar is. Niet veel, wel een bouwvakker die zei: oh, kom buiten kijken en je kunt er rondomheen lopen blabla. Dus dat heb ik gedaan en zo had ik een uitzicht over het hele terrein en verder, waardoor ik ook de KFC die vlakbij lag, kon zien. Daarna ben ik weer naar beneden gegaan en verder rondgelopen. Maar voor degenen die eventueel mogelijk zouden overwegen om ooit in hun leven eens een keer naar Datong naar de Shanhua tempel te gaan: wat je dan ziet is dus alles behalve origineel, gewoon uit het bouwjaar 2008!

Ik kwam nog andere gebouwen tegen die ook meer af waren, of nog in oude staat. Maar waar je dus in ieder geval wel naar binnen kon. En daar heb ik natuurlijk ook weer veel Boeddhabeelden en andere figuren gezien. Er was ook een ruimte waar je binnen kwam, tegen de twee zijmuren stonden vier beelden van bewakers uit de oude tijden en tegen de vierde muur lagen op de grond allerlei groenten te drogen. Oké, dat kan dus ook in China, heel apart, wel heel leuk. Zo maak je vanalles mee. Ik heb ook een foto gemaakt in het dorp van die houten pagode, daar liggen de groenten ook midden op straat, weliswaar op een doek, maar gewoon zo gesneden, en die liggen daar te drogen. Ik had hier echt het idee dat ik terug in de tijd ging. Maar dan zie je vervolgens wel weer een boeddhistische monnik met een mobieltje haha!

Ik ben na deze tempel omdat ik nog zo idioot veel tijd over had, lekker met mn Lonely Planet in een parkje in de zon gaan zitten. Met resultaat, ik heb deze week al twee opmerkingen gekregen dat ik verkleurd was. 's Maandags en dinsdags had ik ook het gevoel dat mijn wangen gloeiden, dus ik zal wel een beetje verbrand zijn. Maar op een gegeven moment had ik het wel gehad, ik zat namelijk op een steen, die niet glad was, dus dat ging zeer doen, dus toen ben ik weer wat rond gaan lopen. Ik kon nog naar een scherm dat vroeger gebruikt werd om de geesten buiten een tempel te houden: 8 m hoog, 45 m lang en 2 m dik, niet erg effectief want hetgene dat het scherm had moeten beschermen, is al eeuwen weg, maar goed. Maar daar had ik helemaal geen zin meer in. Maar toen was het een beetje van: wat moet ik nu nog? Mijn trein zou pas 's avonds om 11 uur gaan en ik kon m'n hostelkamer niet meer in. En het werd dus ook steeds maar kouder.

Toen ben ik maar weer rond gaan lopen, heb wat gegeten en op een gegeven moment moest ik naar het toilet dus toen ben ik een restaurantachtig iets in gegaan. Terwijl ik op het toilet was, ging mn telefoon: saved by the bell want het was mama die wilde weten hoe het ging. Dus toen heb ik eerst nog in dat restaurant gezeten maar de muziek werd steeds harder dus toen ben ik maar naar buiten gegaan. Maar buiten was het een nog grotere herrie omdat het een vrij drukke straat was dus uiteindelijk vond ik een winkel waar ik naar binnen ben gegaan: drie verkoopsters, geen klanten en ik: aan de telefoon in het Nederlands gedurende drie kwartier. En vervolgens liep ik vrolijk weg, zonder iets te kopen of zelfs maar te bekijken. Dat kan hier gewoon.

Je manieren worden hier wel heel slecht, je gaat je aanpassen aan het feit dat je veel dingen hier gewoon kunt doen die thuis niet kunnen. We zaten op een gegeven moment ook op de campus in een restaurantje: ik was daar met Talitha en Colinda en later kwamen Aniek en Raissa binnen. Wij zaten al aan het toetje en toen was het gewoon van: Raissa, wil je even proeven? Dus toen kwam Raissa naar ons tafeltje en ging daarna vrolijk weer terug. Dat zou je in Nederland ook echt niet doen. Maar daar staat tegenover dat de sfeer en de bediening in Nederlandse restaurants wel weer beter is. Hier betaal je ook nergens fooi. Het is hier gewoon veel normaler om buiten de deur te eten, daar zijn zelfs voor de Chinezen de prijzen ook naar. Ik denk wel dat de Chinezen veel meer zelf koken dan wij, maar ze gaan ook wel regelmatig buiten de deur eten. Op een gegeven moment zag ik ook docenten in de kantines zitten bij ons op de campus, maar ik weet niet hoe zij wonen, als zij in soortgelijke omstandigheden leven als de studenten dan kunnen ze ook gewoon thuis niet koken.

Maar goed, na mn gesprek met mama, waarin we ook besloten hebben dat ze niet naar China komen dit jaar, ben ik met de bus teruggegaan naar mijn hostel om mijn spullen op te halen. Die had ik gelukkig daar kunnen stallen in plaats van dat je een hele dag met zo'n rugzak op de rug loopt te zeulen. Daarna ben ik maar naar het station gegaan met het idee van: ik kan er altijd nog uit als ik toch nog ff wat wil drinken. Maar het was qua temperatuur toch wel aangenaam binnen en ik was erg moe dus ben gewoon blijven zitten. En toen ik aankwam, dat was dus drie en een half uur (!) vantevoren, toen zat het dus al helemaal vol met Chinezen. Waarom zijn die mensen er zo vroeg? Je kunt tot vijf minuten voor vertrek je kaartje laten controleren :S. Ze gingen ook al echt drie kwartier voor vertrek in de rij staan om die kaartjes te laten controleren en de trein in te gaan terwijl dat nog helemaal niet kon. Je hebt toch een ticket voor een vaste stoel dus waarom dan die stress?

Eenmaal in de trein wilde ik slapen maar ik kon de goede houding maar niet vinden, uiteindelijk is het wel redelijk gelukt om wat te slapen en om kwart over vijf waren we terug in Peking. Toen heb ik me een ongeluk gezocht naar de uitgang waar ik de bus naar het metrostation kon pakken maar na een tijdje had ik hem dan toch gevonden. Toen moest nog ff wachten voordat de bus dan vertrok maar verder liep de reis terug naar huis voorspoedig en ik was uiteindelijk om zeven uur 's ochtends ofzo thuis. Toen heb ik naar huis gemaild dat ik veilig was aangekomen, gegeten en nog meer dingen lopen rommelen om er maar voor te zorgen dat ik wakker zou blijven tot college. Ik heb op maandag pas om half elf namelijk. Dus dat was de derde reis! Op naar de volgende over een paar weken, moet alleen nog verzinnen waar naartoe.

Maandag heb ik gewoon college gehad, 's middags gestudeerd voor het tentamen klassiek van dinsdag en eind van de middag taichi les gehad. Daarna met een meisje uit de groep gegeten en 's avonds nog heel even wat gedaan aan het tentamen. Ik ben vroeg naar bed gegaan met het idee: dan sta ik morgen vroeg op en ga ik dan nog studeren. Ik studeer namelijk eigenlijk het liefst 's ochtends. Maar dat is natuurlijk niet gelukt. Maar ik heb toen in de kantine ontbeten en dan ben je al vroeger in je lokaal dus heb ik daar nog wat gedaan. In de middagpauze ook weer gestudeerd en 's middags om half vijf ofzo hadden we hem dan eindelijk, pfff... We moesten losse woordjes van klassiek naar modern chinees vertalen, losse zinnen en twee verhaaltjes. Ik had het idee dat we hetzelfde tentamen hadden als datgene wat we als proeftentamen in konden zien, er stonden drie karakterfouten in en het tweede verhaaltje dat we moesten vertalen, hadden we net daarvoor behandeld want dat was stof voor deze week en behoorde helemaal niet tot de tentamenstof. Dus of het iets geworden is, weet ik niet maar ik zal het wel zien.

Donderdag had ik een presentatie bij het vak aardrijkskunde dus daar ben ik woensdag wat mee bezig geweest, al heb ik er niet heel veel voor gedaan. Donderdag en vrijdag maakte een eenzaam gevoel zich van mij meester. Ik pas niet goed in de groep Nederlanders, doe m'n best om contacten met buitenlanders te zoeken maar die groep rondom me is nog niet zo groot en vind het even gewoon niet leuk hier. Heb daarom donderdag heel de dag wat rondgehangen met Kathia uit Oekraïne en 's avonds bij haar een film gekeken. Vrijdagmiddag ff t huis voor me alleen gehad omdat de rest naar de rode herfstblaadjes ging kijken. Die bleken er nog helemaal niet te zijn dus toen zijn ze maar naar het oude Zomerpaleis gegaan.

Vrijdag heb ik lekker een uur met het thuisfront en met Eva in Den Haag op skype gezeten, het was niet mijn bedoeling, had ze dinsdag nog gesproken maar het was gewoon even nodig. Dus ik ben nu weer helemaal bij: de bruiloft van Ans en Steve was dus niet donderdag, oooo ik dacht van wel. Van harte gefeliciteerd ermee trouwens hier vanuit China. Ik heb aan jullie gedacht (op de foute dag weliswaar maar toch). Vorige week kwam ik meiden van de tourgroep tegen in de kantine toen ik ging lunchen. Ze vroegen of ik 's avonds mee uit ging maar omdat ik donderdag natuurlijk naar Datong ging, leek me dat niet slim. Dus toen beloofde ik hen dat ik de volgende keer mee zou gaan. En dat was dit weekend, ter gelegenheid van Allies 18e verjaardag. Dus ik gesmst van: wat is de bedoeling en waar woon je? Het duurde even voor ik antwoord had maar het ging er dus echt van komen: ik ging uit!

Ik heb eerst nog met Kathia en Sandra (klasgenoten) gegeten in de net nieuw ontdekte derrde kantine en dat beviel goed, daarna een ijsje mmm.... Dus naar huis, omkleden en wegwezen. Ik wilde er rond kwart voor tien zijn. Allie had uitgelegd dat ik bij het tweede stoplicht vanaf de zuidpoort moest afslaan. Dus ik liep vanuit onze poort terug naar de zuidpoort om te kijken of de stoplichten bij onze poort de tweede waren. Onderweg kwam ik José en Jake tegen (een jongen van de tourgroep en zijn kamergenoot). Zij hadden met Maria en Camilla en Laura afgesproken bij de ingang van de residence waar Allie woont. Dat was maar goed ook, alleen had ik dit nooit nooit nooit gevonden. Maar het is wel vlakbij mijn huis. Haar poort is namelijk tegenover die van ons.

Bij Allie waren we met zeven man van de tourgroep en ze had nog wat klasgenoten uitgenodigd dus we zaten daar met Amerikanen, Zweden, Nederlanders (ik duh!), Engelsen, Colombianen, Italianen en Mexicanen. Dan raak je in gesprek en op een gegeven moment ging het erover hoeveel talen je spreekt, ik ben erachter gekomen dat ik me met tien talen beziggehouden heb gedurende de afgelopen jaren! Niet normaal veel, het is alleen jammer dat ik er op dit moment maar één echt goed spreek en twee redelijk. Maar ik krijg het hier en nu ook gewoon niet voor elkaar om naast Nederlands, Engels en Chinees nog iets anders te praten. Als ik iets in het Frans wil zeggen, komt er standaard wo uit (ik in het Chinees).

Rond een uur gingen we met de taxi naar Sanlitun, de uitgaans- en ambassadewijk van Peking. We gingen dansen in de Vics. Oké, geen idee wat ik moet verwachten. Ik had alleen van Adriane gehoord dat het redelijk aan de prijs was: 50 kuai entree, 25 voor bijvoorbeeld een cola en cocktails vanaf 40. Als je kunt leven van 20 per dag is dit duur! Dus wij entree betaald en naar binnen, ik wilde m'n tas bij me houden en had zoiets van: ik doe m'n jas in die tas en dan kan mijn portemonnee ook minder makkelijk gestolen worden. Maar dat vond de bewaker maar raar, dus ik vroeg of het mocht, dat leek hij niet te (willen) verstaan maar uiteindelijk heb ik het gewoon mee naar binnen gekregen. Toen we net binnen waren ging Maria al met Allie naar het toilet, die had thuis al iets te veel van haar verjaardag genoten, dus ik vroeg me af hoe dit zou gaan verlopen. Er waren twee ruimtes met verschillende soorten muziek. Wij zijn in de ruimte geweest waar ze Westerse, redelijk standaard popmuziek draaiden waar ze een beat onder gezet hadden. Op een gegeven moment hoorde ik zelfs dat nummer “Kom maar met me viben”, ik dacht: nou moet het toch niet gekker worden, Nederlandse muziek in een Chinese club.

Tegen de muren stonden lage tafels met banken er omheen waar rijke Chinezen (en Westerlingen) zaten om te laten zien: kijk eens hoeveel geld ik uit kan geven. De tafels stonden vol met drank en schalen met fruit. Ik heb gehoord dat het huren van zo'n tafel voor een avond 140 euro (!) kost. In het midden van de zaal was een bar die zo groot was dat er nauwelijks ruimte overbleef om te staan, laat staan te dansen. De enige punten waar ruimte was om met zes man te staan, was in de loop. Heel handig maar niet heus, vergelijkbaar met het Hijgend Hert in Breda. Maar alsnog erg gezellig. We hebben daar niks meer gedronken en ik deelde op de heen- en terugweg een taxi met twee anderen dus het leek een dure avond te worden, maar dat viel al met al behoorlijk mee.

Er was op een gegeven moment een hele rare Chinees. Hij was zo'n 50 centimeter langer dan ik, echt enorm groot en behoorlijk breed. En die ging heel de tijd achter je staan, ging hij staan te dansen en dan was het vast de bedoeling dat je mee zou doen. En hij bewoog echt alsof hij geen idee meer had wat hij nou eigenlijk aan het doen was. En even later kwam een vriend van hem er ook nog bij en die was nog waziger. Dus José is een aantal keer van plaats gewisseld met met name Allie maar ook met mij en de andere meiden, zo van: ho, dit is niet de bedoeling. Allie leek erg ver heen, af en toe deed ze zo haar arm omhoog zo van: ik ga heel enthousiast dansen, maar dan deed ze hem toch maar weer omlaag haha. Op een gegeven moment stond ze ook voor mijn gevoel een eeuwigheid met haar telefoon in haar hand om een smsje te sturen. Maar toen we buiten kwamen toen we weggingen, was ze weer helemaal helder en kon ze weer gewoon een telefoongesprek voeren in het Frans (alhoewel, een Engelse die een Frans telefoongesprek voert, dat is sowieso niet normaal haha) en ze ging naar haar moeder. Heel helder en ze ging alleen op pad en dat zal ook wel goed gekomen zijn. Wel afgesproken dat ze zou laten weten als ze aangekomen was natuurlijk.

Maria had op een gegeven moment contact met een andere jongen en was daar ineens mee weg, dus toen waren we nog met vijf. Ik keek op een gegeven moment op mijn horloge met het idee: het zal nu wel pas twee uur zijn ofzo, maar het was al drie uur en even later kwam Maria terug en zijn we weggegaan. Dat was om half vier. Dus keurig op tijd. En buiten hadden we al snel een taxi, toen ben ik met José en Jake terug gegaan naar de campus, hebben we daar nog even telefoonnummers uitgewisseld en om kwart over vier lag ik in mijn bed, met het idee om eens lekker te gaan slapen totdat ik wakker werd. Anderen die dit hier doen, worden dan om kwart voor drie wakker ofzo. Het was een leuke avond, voor herhaling vatbaar. En ik denk dat niemand weet wat dit voor overwinning op mezelf is. Ik behaal er hier veel, maar deze is gigantisch, na vier jaar weer kunnen dansen...

Maar zaterdagochtend werd ik rond acht uur al wakker, want ik moest naar het toilet. Daarna lekker terug mijn bed in en ik ben weer in slaap gevallen. Totdat rond elf uur aangebeld werd. Ik kwam bij de deur en wij hebben binnen een houten deur en daarvoor buiten een metalen hek. Die houten deur was open en ik kreeg aan de telefoon geen reactie dus ik dacht dat Tom of Adriane weg was gegaan en de sleutel was vergeten, dus ik stond al te vloeken van: ik wil slapen, wees niet zo dom! En toen kwam de postbode boven met een pakketje: mijn verjaardags- en Sinterklaascadeaus! Mam had die 's maandags op de post gedaan en op het postkantoor hadden ze gezegd: 15 dagen. Dus mam dacht: 15 werkdagen dus drie weken. Zij dacht: oh, dan is het nog mooi op tijd. Maar het heeft er dus maar minder dan 5 dagen over gedaan! Ik grapte al: hoeveel geld hebben jullie onder tafel geschoven dat het er nu al is? Dit pakketje staat nu veilig bij Adriane op de kast zodat het dicht blijft tot 12 november. En ik wil ook nog wat over houden voor Sinterklaas, dat wordt moeilijk voor mij, zo nieuwsgierig als ik ben!

Na dit intermezzo ben ik even naar buiten geweest om eten te halen, heb het opgegeten, heb nog even in mijn Lonely Planet gelezen en ben toen rond een uur weer lekker mijn bed ingegaan. Toen heb ik tot vier uur in bed gelezen, nog even geslapen maar meer gelegen van: ik lig nu lekker in bed en doe helemaal niks, dit is erg fijn! Maar we zouden met een aantal Nederlanders 's avonds naar Sanlitun gaan want premier Balkenende zou een toespraak houden voor de Nederlanders in Peking. Kwart voor zes afgesproken bij de poort en we zouden met de taxi gaan. Adriane net voor vertrek: heb jij het adres? Nee, want ik krijg dat soort mails niet omdat ik geen beurs heb en dus niet bekend ben bij het Nuffic. Dus moest haar computer weer aan en moesten we dat nog opschrijven. Dus wij waren ook al iets later en Talitha en Colinda waren ook te laat want die waren 's middags op pad geweest met Raissa om te shoppen en toen is Colinda's portemonnee gestolen. Dus die hebben in plaats van geshopt, op het politiebureau gezeten, ook een leuke invulling van je middag. En ze had net gepind en dat geld is nu dus allemaal weg...

We zouden drie aan drie in de taxi's gaan maar uiteindelijk zaten Adriane, Raissa en Talitha en Colinda bij elkaar en zat ik samen met Jasper, nou ja, ook goed. Adriane had hun taxichauffeur het briefje laten zien en zij waren er helemaal naartoe gebracht, naar het goede restaurant. En onze taxichauffeur wist nergens van, heeft toen hun taxichauffeur nog aan de telefoon gehad en heeft ons ergens “in de buurt” van het restaurant afgezet. Dus wij vragen: welke kant moeten we op: het briefje bleek raar te zijn want er stond een combinatie op van een straat en een poort die helemaal geen kloppende combinatie bleek te zijn, dus wij hebben ons een ongeluk gelopen. Iedere keer weer vragen en iedere keer werd ons iets anders verteld. En ik had mijn nieuwe schoenen aan en Jasper loopt hetzelfde als papa: vijf meter voor je, dan een gesprek voeren is onmogelijk hoor! En hij liep nogal hard. Op een gegeven moment kwamen we een andere Nederlander tegen en toen gingen zij met z'n tweeën nog iets harder lopen dus toen heb ik het opgegeven om ze bij te kunnen houden, pfff... jongens!

We kwamen uiteindelijk om zeven uur denk ik bij het restaurant aan, door het verdwalen en door het feit dat je als je in de spits naar Sanlitun gaat, per definitie vaststaat. De speech was dus natuurlijk allang afgelopen maar de anderen hadden hem ook niet gehoord, zij waren er om tien over half zeven en het was dus stipt op tijd begonnen. Ik kwam binnen en mijn telefoon ging: Kathia. Ik zo: ik ben op een meeting en kan je slecht verstaan dus ik moet ophangen. Heel bot, maar ik had haar 's avonds terug thuis opgebeld en even mijn excuses aangeboden van: we waren net binnen en we waren te laat en we moesten de anderen nog zoeken. Maar ze vond het niet erg. Ze had gebeld om samen te eten. Dus het contacten maken begint zijn vruchten af te werpen :D. Ik hoef niet meer altijd zelf te gaan bellen om af te spreken, ik word nu ook gebeld, yes!

Net na de ingang zag ik Rogier, die in de bieb heeft gewerkt en nu als een enorme mazzelaar op de ambassade in Peking werkt: hij was afgestudeerd en toen kwam er een traineeship voorbij dat voor hem gemaakt leek. Hij is zo ongeveer drie meter dus ik probeerde hem te kussen maar zelfs met mijn hoge hakken en op mijn tenen haalde ik het nog niet. Normaal is Adriane ook de langste overal waar we komen en krijgt ze enorm veel opmerkingen: Ni tai gao a! Je bent zo groot. En op een gegeven moment denk je van: dat weet ik nu wel. Maar hier, onder allemaal lange Nederlanders, viel ze door haar lengte echt niet op. Ze was wel de enige zo ongeveer met rood aan dus was alsnog wel makkelijk terug te vinden. En vlak na Rogier zag ik gelijk Bettine Vriesekoop, dat was een hele rare gewaarwording als je zo'n bekende Nederlander ziet onmiddellijk als je binnenkomt! Heb later nog vlakbij haar gestaan, ze kwam op mij heel breekbaar over, ze is niet zo groot en toont heel smal. Maar heb haar niet gesproken.

We stonden zo met de Nederlanders bij elkaar en toen wilde ik rond gaan lopen om Selano even te zoeken. Maar Kathinka zei: wacht nou even, anders zul je zien dat Balkenende net hier langs komt als wij net weg zijn. En inderdaad, twee minuten later kwam hij. Die andere meiden zijn met hem op de foto geweest en hij legde zo zijn hand bij Raissa op haar rug en haalde hem toen snel weer weg haha! Ik zo: nou heb je zeker iets te schrijven voor je blog! Daarna ben ik dus wat rond gaan lopen en vond ik al snel Selano. Die wilde gelijk foto's maken (dat wil ze altijd) dus dat hebben we even gedaan en daarna gewoon gekletst. Ze gaat binnenkort naar Nederland dus ik heb gezegd dat ze iedereen in Leiden de groeten moet doen van mij. Ik heb ook Esther gezien (die heb ik ontmoet bij het interview in het Italiaanse restaurant) en omdat zij naast haar stage in het weekend Chinese les volgt in Wudaokou (mijn wijk) wilde ik voor zondag iets afspreken. Maar zondag zou ze er niet zijn omdat een vriendin van haar in Peking was dus of ik mee kwam naar “The Place” dan gingen we daar eten. Ik overwoog nog even om ook nu mee tegaan eten maar na een blik in mijn portemonnee heb ik wijselijk besloten om dat niet te doen en dat bleek achteraf heel slim omdat ze dus heel erg duug gegeten hebben. Maar zondag dus naar “The place”.

Ik heb ook Machteld Schelling nog gezien en een blik van herkenning uitgewisseld (hoofd cultuur van de ambassade) en heb aan het eind Jacques van Vliet nog heel even gesproken. Dat is de directerug van de NESO hier en hem heb ik uitgebreid gesproken bij de kennismakingsavond op de ambassade. Ik heb hem nog gevraagd naar het event op drie november: op de ambassade zei hij dat we allemaal moesten komen: een diner met Plasterk en Cohen, maar het blijkt nu toch echt alleen maar voor mensen te zijn die iets met Amsterdam te maken hebben (ik heb er een maand gewoond, telt dat niet?) en het zat nu toch ook al vol, helaas. Maar hij zei wel: zie ik je op de Cleveringale-zing? Dus of hij nou helemaal weet wie ik ben, weet ik niet maar ik heb een beetje het idee van wel. Maar hij is een nogal wazig type (hij en Barend ter Haar lijkt me wel een combinatie haha) dus ik ben er niet zeker van. Ik was met Eveline naar hem toegegaan want Balkenende zal vandaag een college geven op Beida en ze wilde weten wat en hoe. Dus Jacques van Vliet sprak gelijk zijn contacten aan: er stond een man bij hem en de vrouw van die man werkt op de ambassade dus hij heeft Evelines nummer in zijn telefoon gezet en ze zou erover gebeld worden.

Ik stond op een gegeven moment met Kathinka ergens en toen stond Balkenende ineens voor ons: “Leuk feestje hè? Het is altijd leuk om met Nederlanders te zijn.” Je moet zo'n leeg gesprekje toch ergens mee beginnen haha! Maar hij was heel aardig en wilde weten met hoeveel mensen uit Leiden we hier waren en hoe dat nou in elkaar zat. Hij kwam wel moe over en zo van: dit is voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal maar wat was: hij leek wel geïnteresseerd en hij keek je ook aan. Dat was iets waar Esther me zondag op attent maakte en toen dacht ik eraan terug en dacht ik: ja, je hebt gelijk! Dus het was wel leuk, maar ik vergelijk dit praten met Balkenende met mijn ervaring in Las Vegas. Balkenende ontmoeten is zoiets als het was geweest als ik Céline Dion had gezien, niet zo gaaf maar wel: dat is de grote persoon, degene waar het om gaat en dan volgt er een gesprekje wat diegene al een miljard keer in zijn leven gevoerd heeft. En met die andere mensen praten is net als dat ik met Claude Lemay (haar pianist) en anderen rondom haar gepraat heb, ook wel een beetje leeg maar makkelijker en leuker omdat het meer ergens over gaat en niet is van: ik wil met jou praten want jij bent zo belangrijk. Ik wist niet eens dat ik met de pianist aan het praten was, dus ik heb waarschijnlijk hele domme dingen gezegd haha! Maar dat is dan niet zo leeg als met de grote persoonlijkheid.

Het netwerken hier was veel moeilijker dan op de ambassade, het was veel drukker en nu waren die hoge personen natuurlijk in de meerderheid dus ligt de drempel veel hoger om ze aan te spreken en nu waren ze ook al constant in gesprek, dat was wel jammer. Want op een feestje van iemand die je kent maar waar je verder bijna niemand kent, kun je wel inbreken in een gesprek maar dat leek hier toch tamelijk ongepast. Maar het was wel heel erg leuk om dit nou ook eens mee te maken. Ik heb nog steeds zoiets van: ik wil hier wel werk van maken om een baantje in dit circuit te regelen hier. Om het gewoon eens mee te maken en het staat ook vast niet vervelend op mijn cv, maar het voelt aan de andere kant zo leeg, zo nep. Iedereen wil alleen maar voordeel van elkaar halen. En je moet sowieso altijd netwerken, mam kan ook haar feestjes organiseren op haar manier door haar idioot grote netwerk, maar dat voelt toch anders. Dat voelt veel echter.

Maar ik heb Esther gisteren erover gesproken over dat ik het echt serieus meen dat ik zo'n baantje zoek hier en toen zei zij: mail Selano er serieus over en doe ook een mail weg naar Jacques van Vliet, hij is het hoofd van de hele NESO, Selano werkt maar voor een klein deel ervan, dus zijn (wederom) netwerk is groter dus hij heeft meer overzicht over wat er mogelijk is. En ik zit eraan te denken om ook Machteld Schelling te mailen. Jessica (jaargenoot) heeft voor haar gewerkt in de zomer, en ook zonder ervaring dus misschien kan ik daar wat ritselen. Want ik heb natuurlijk geen goede uitgangspunten: heb een studentenvisum dus mag niet werken, heb alleen maandag- en vrijdagmiddag tijd en heb nul ervaring op dit gebied. En het gaat mij niet om het geld, oké dat is altijd leuk, maar het gaat mij erom gebruik te maken van het feit dat ik nu zo dicht op die wereld zit dat ik ervan wil proeven, ervaring op wil doen. En mocht het hier lukken, heb ik een leuke ingang voor volgend jaar mocht ik bijvoorbeeld naar het Nuffic willen voor werk, kan ik zeggen dat ik hier al bij de NESO gewerkt heb. Maar we zullen zien, ik ga er deze week echt werk van maken. En ik houd jullie op de hoogte over de stand van zaken.

Ik ben rond kwart over acht denk ik samen met Talitha en Colinda met een taxi terug naar huis gegaan en ben naar de derde kantine gegaan waar ik stokjes gegeten heb: ze hebben op veel plekken in China karretjes of winkeltjes waar ze een bak in hebben met bouillon denk ik dat het is, en daarin liggen stokjes met allerlei mogelijke ingrediënten. Ik heb nu ook voor het eerst bloed gegeten: eendenbloed, dat is dan in blokvorm gemaakt en zit met drie stuks op een stokje geregen. Verder heb ik gehaktballetjes, mienestjes, krabballetjes en iets van tofu op. En daarna twee stokjes met twee mantou's (gestoomd brood) eraan die gebakken waren en waar ze kruiden overheen gestrooid hadden. Errug lekker allemaal (behalve het bloed,dat hoeft voor mij niet zo). En daarna een ijsje :D En dit voor het belachelijk lage bedrag van 70 eurocent! Daarna ben ik naar huis gegaan en omdat er niemand thuis was, heb ik een aflevering van “Flikken” op internet gekeken en daarna ben ik gaan slapen.

Zondag wilde ik namelijk heel veel doen: het was mijn corveeweek dus ik moest nog schoonmaken, moest de was doen, wilde veel studeren en hardlopen en dus 's avonds voor de derde keer in drie dagen tijd naar Sanlitun. En omdat we rond vijf uur afgesproken hadden, moest ik dus om vier uur al weg. Dus hardgelopen, ontbeten in de kantine, schoongemaakt, gewassen, gestudeerd, en gesmst over waar we precies moesten zijn. Uiteindelijk moest ik me nog onwijs haasten want het was ineens later dan ik dacht. Ik had gevonden dat ik bij een bepaald metrostation moest zijn, maar ik kreeg in de metro een smsje van Esther: je moet daar zijn (een station op een andere lijn) en zullen we dan samen een taxi pakken? Ik dacht: wat gebeurd me, waar willen ze in hemelsnaam helemaal naartoe? Dus ik naar dat station, niet op de borden gekeken dus ik had natuurlijk precies de verkeerde uitgang.

Maar ik dacht: ik ga het gewoon zoeken, want ik wist niet waar de anderen waren en toen ik het op internet opzocht was ik een huisnummer tegen gekomen: 12 en de wasserette waar ik om info gevraagd had, was 9 dus zou je zeggen dat het in de buurt moest zijn. Toen belde Esther en die zei dat ze dus bij de andere metrouitgang waren. Dus terug naar waar ik vandaan kwam, ik had die uitgang gezien aan de overkant van de straat dus ik dacht: ik steek wel even over. Niet dus, was ik eindelijk bijna halverwege, zag ik dat er een hek tussen de twee weghelften stond dus dat ik er helemaal niet langs kon. Dus toch maar terug naar het metrostation en eronderdoor. Héhé, toen had ik ze eindelijk gevonden. Maar er was niks aan de hand want een vriendin van Esther en haar zus moest ook nog komen. Uiteindelijk een taxi genomen, was nog even de vraag hoe we datgene waar we naartoe wilden, uit moesten spreken maar we zijn er dan toch gekomen.

“The place” is een luxe, hip, modern, Westers uitziend centrum met allerlei winkels die met name kleding verkopen en restaurants. Bovenin hangt een gigantisch LED-scherm waarop ze zeg maar een bandje afspelen dat de zee moet voorstellen. Het duurt vijf minuten en je ziet dan allerlei vissen voorbij komen waaronder een gigantische walvis. Daar heb ik helaas geen foto van. We hebben zo het centrum eens rondgelopen maar omdat Esther last had van haar heup en we wilden eten, zijn we op zoek gegaan naar iets betaalbaars. We zagen een Taiwanees hotpotrestaurant maar omdat de vriendin van Esther en Lisa vanwege haar geloof geen rundvlees eet, was dat niet handig, want ze wil ook niet haar dingen dan in dezelfde bouillon doen als waar het rundvlees in gezeten heeft. Dus toen zagen we een buffetrestaurant. Wij dachten: handig, dan kan iedereen zelf kiezen. Maar het heette “de gouden antilope” en werd omschreven als het beste buffetrestaurant dus wij vreesden al voor de prijs. En die vrees bleek te kloppen: 238 kuai per persoon!

Dus toen zijn we verder gelopen, we waren inmiddels in een groot complex waar allerlei verschillende restaurants zaten met allerlei keukens en in verschillende prijsklassen. Uiteindelijk hebben we voor Macaufood gekozen. Was nog leuk: we moesten si,wu fenzhong wachten: vier à vijf minuten. Maar wij verstonden shiwu en dat betekent vijftien. Dus wij waren verder gelopen zo van: dan komen we zo wel terug en zijn gedroogd vlees gaan kopen. Lisa wilde 4 lapjes dus si pian. Maar de verkoper verstond tien: shi pian. En toen vertelde ik over de verwarring dat ik wel eens had gehad dat iemand zei: je moet nog san, si fenzhong wachten op de bus (drie à vier minuten) en dat ik sanshi (dertig) verstond. Esther zei: dat is mij nog nooit overkomen. Komen we terug, overkwam het haar dus haha! Ook dat moet je eens meemaken, en het bewijst helaas dat onze luistervaardig-heid niet je van het is...

We waren dus eigenlijk te laat maar ze kreeg toch nog een tafeltje voor ons geregeld. We hebben werkelijk superlekker gegeten! En daarna had iedereen nog wel zin in een toetje dus hebben we drie verschillende toetjes besteld: een puddinkje van mango met van dat cocktailfruit eromheen en een sausje van koffiemelk (?), van die biscuitbakjes gevuld met custard op z'n Macau's en een Kantonees toetje op basis van Chinese kruiden. Dit zag eruit als ketjap maar was helemaal niet vloeibaar maar het had de structuur van zo'n gelatinepudding. Je kreeg er een schaaltje honing bij omdat het anders te bitter was, dit klinkt niet fijn en ik vond het toetje dan ook niet zo'n succes. Maar Esther en Lisa die dit gewend zijn, lusten het wel graag dus ik denk dat het ook een kwestie is van dat de smaak gewoon te onbekend is. Nadat de toetjes op waren, hebben we nog een hele tijd zitten kletsen over vanalles en nog wat maar rond half tien zijn we vertrokken, we moesten allemaal ook nog een behoorlijke tijd reizen voordat we thuis waren en vandaag is het natuurlijk weer gewoon werken en naar school. Dus dat was mijn weekend, allemaal spannende dingen waar ik allemaal tegenop zag van: gaat het wel goed en gaat het wel door, maar het was alledrie anders en alledrie erg leuk!

Xx Myrle

PS: volgende keer korter, hopelijk...