that's the way it is

Alweer een week voorbij: een week die begon met mijn viering van het feit dat ik hier al twee maanden zit: ongelooflijk. Iedere keer als ik eraan denk hoe ik hier begon, denk ik weer dat ik het toen niet geloofd had als je had gezegd dat ik dit punt zou halen. En straks de echte eerste grens die ik mezelf gesteld had: mijn verjaardag. En dat is precies waar ik deze week last van gehad heb. Ik voelde me al sinds vorige week donderdag ongeveer rot, makkelijk huilen en iedere dag de neiging om naar huis te bellen. En op een gegeven moment ging er een belletje rinkelen: dit is mijn eerste verjaardag in 21 jaar dat ik niet thuis ben, pap en mam niet zie. Maar ik moet gewoon bedenken: als ik in Leiden of Leuven had gezeten, was het ook zo gegaan. Ik ben namelijk op woensdag jarig en dan zou ik sowieso niet thuis geweest zijn. Toen ik dat zei, zei mam op skype: ja maar dan was je in het weekend thuis geweest. Ja, dat wou ik nou even niet weten, ik moet gewoon bedenken dat het hetzelfde is. En in feite is er ook veel hetzelfde hier als in Leiden: het is gewoon studeren hoor! Oké, deze week even niet, maar dat zou wel moeten...

Ik kan er wel eens van balen dat ik zo makkelijk geneigd ben om naar huis te bellen, zeker als ik dan in een rotstemming ben, voelt het een beetje als opgeven ofzo, dat ik toegeef dat ik het niet zelf kan. Maar mam zei: je hoeft jezelf niet iedere dag te bewijzen! En ik heb mezelf bedacht dat als het zo is, dat ik het “ nodig heb” om vaker dan anderen te bellen, dan is dat maar zo, het zegt ook iets over mijn relatie met thuis! Ik heb deze week door het weinige studeren veel tijd gehad om na te denken en dan kom je in zo'n vicieuze cirkel: je voelt je rot, je gaat niet studeren, je gaat nadenken en daardoor voel je je nog rotter. Maar advies van Gwen en lieve woorden van Laus en van thuis en dan gaat het wel weer. Ik had dinsdag en woensdag erg de neiging om te bellen maar heb het toen niet gedaan en donderdag had ik weer die neiging maar deze keer met iets leuks, dus ik heb toch maar gebeld. Ik heb namelijk voor het eerst in m'n leven het idee dat ik weet welke kant ik op wil later “als ik groot ben”.

Ik heb verteld over dat ik die wereld rond de ambassade enzo wel interessant vond. Ik heb deze week “sollicitatiemailtjes” geschreven (nog niet opgestuurd). Een naar Selano: die vriendin van mij die bij de NESO werkt, een naar Jacques van Vliet (directeur vd NESO) en een naar Machteld Schelling (hoofd cultuur van de ambassade). Ik wil er echt serieus werk van maken om in die richting hier een baantje te krijgen. In Nederland kom ik nooit in aanraking met deze wereld en ik wil hem wel eens leren kennen. En omdat ik volgend jaar mijn tijd naast de twee focusvakken die ik nog moet halen, nuttig op wil vullen, had ik nog thuis al bedacht dat ik een parttime baan wil die me alvast wat werkervaring geeft. Dus toen zat ik hier en dacht ik: misschien is het Nuffic een idee (dat is de organisatie die alle beurzen regelt voor Nederlanders die in het buitenland gaan studeren). En als ik daar zou solliciteren, staat het natuurlijk leuk op mijn cv dat ik al bij het NESO hier heb gewerkt (de internationale afdeling van het Nuffic).

Ik heb eens op internet zitten zoeken bij het Nuffic zo van: wat hebben die voor werk dan? En daar kon ik niks vinden omdat er geen vacatures waren maar toen kwam ik terecht op de website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. En dat lijkt me gaaf! Die hebben banen in Nederland gewoon op het Ministerie maar ook op 150 buitenlandse posten: van secretaresse tot ambassadeur. De sollicitatieprocedure klinkt heel heftig en eng, je wordt geacht altijd te blijven studeren om steeds verder te kunnen groeien en iedere drie à vier jaar van post verander je van post. Er stonden verhalen uit de praktijk op en dat vond ik erg gaaf om te lezen. Of ik mijn leven lang wil blijven verhuizen, weet ik niet, maar ik denk dat het een hele leuke plek is om mijn loopbaan te beginnen. Ze nemen vrijwel ook alleen maar junior krachten aan. En ik was even bang dat je er nooit meer uitkomt maar papa zei dat je ook daar gewoon je ontslag kunt indienen en kunt vertrekken. Ik had van die legerbeelden voor me.

Maar het Ministerie is wat ik ervan begrijp voor volgend jaar nog geen optie, ze vragen een afgeronde academische opleiding. En ze hebben ook allerlei stageplaatsen waaronder op de ambassade in Rome. Dat is ook geen optie volgend jaar omdat ik in Leiden moet zijn maar toch: een “bedrijf” dat iets met Rome te maken heeft, doet het bij mij al snel goed haha. Het was zo ontzettend cool om dit allemaal te lezen, het was een beetje of dit is waar ik altijd naar op zoek ben geweest: vreemde talen, vreemde landen, met mensen werken, iedere dag anders maar toch een “kantoorbaan”. Ik heb een paar dagen bij Miranda gewerkt op een wervings- en selectiebureau voor directiesecretaresses en als ik die dingen las van advertenties voor secretaresses bij hoge mensen van bepaalde bedrijven dan had ik ook altijd zoiets van, dat is gaaf: veel regelen, vreemde talen, maar toch op kantoor.

Dat is iets wat ik aan de ene kant niet wil: iedere dag van negen tot vijf naar hetzelfde kantoor en daar heel de dag achter de computer zitten, maar aan de andere kant, op deze afwisselende manier, is het misschien wel iets wat juist goed bij me past. Heel raar om ineens te ervaren dat je een toekomstperspectief gevonden hebt wat je wel lijkt te liggen. Mensen vragen vaak: wat wil je later met je sinologie? En ik moest altijd zeggen dat ik het niet wist, maar nu weet ik het dus wel. Tenminste, ik heb een idee gekregen in welke richting ik wil gaan. Dat maakt je studie ook makkelijker: als jij al weet dat je het onderzoek in wil op het gebied van religie in de Qing, dan pas je daar je focusvakken en je bijvak op aan. Maar omdat ik het nooit wist, heb ik een grote chaos aan vakken gekozen. Maar ja, diploma is diploma!

En wat zal ik blij zijn als ik dat ding heb zeg! Ik heb van mijn leven nog nooit een hekel gehad aan studeren, er ook nog nooit moeite mee gehad of voor hoeven doen. Maar sinds dat helse derde jaar in Leiden vind ik het gewoon niet leuk meer. En dan is zeker hier de neiging om het niet te doen groot. Altijd wel iemand die iets anders gaat doen en met wie je mee kunt. Donderdag ook weer: ik wilde eigenlijk gaan studeren na college want volgende week heb ik een tentamen waar ik nog veel voor moet doen. Zegt Kathia: ga je mee, ik moet cadeautjes kopen. Oh oké, gevolg: om negen uur 's avonds thuis en weer heel de dag niet gestudeerd. Esther heeft gevraagd of ik zondag mee ga naar de Muur maar we gaan zaterdag ook al lunchen. Dus als ik alles doe wat kan, dan studeer ik hier helemaal niet meer, en ik moet toch een soort van balans vinden.

Een balans vinden moet ik ook in het eten hier: in het begin snoepte ik helemaal niet, alleen eens in de zoveel dagen een ijsje, maar op dit moment eet ik zoveel!! Dat sluipt er zo langzaam in, en er is hier zoveel dat ik wil proeven en proberen. En als ik moe ben of me niet goed voel, heb ik het idee dat dat over gaat met chocola, dus eet ik chocola. En de toetjes hier zijn lekker, dus donderdagavond hebben we ons te goed gedaan aan twee toetjes: een bepaald soort broodjes met een hele zoete saus en ananas in een deegjasje dat weer door de suiker gehaald is. Je krijgt daar een schaaltje water bij om het al te veel aan suiker eraf te halen. En als je zo'n stuk van de schaal haalt, trek je hele suikerdraden. Ik vond het dan ook niet zo gek dat ik misselijk was, toen ik naar huis ging. Maar voordeel is ook hier: ik eet hiet veel meer fruit dan thuis. Alles is altijd rijp, het is lekker en het is zoveel goedkoper dan thuis! Tenminste, de meeste dingen: ik wilde vorig weekend een mandarijn en een kiwi. Zegt die verkoper: 4 mao voor de mandarijn, dat maakt dan 4,9 kuai. Ik verstond het niet zo snel dus ik vroeg: hoeveel. Zegt ie: 4,9 kuai: 49 eurocent. Nou is dat op zich niet zoveel maar de verdeling was toch raar: 4 cent voor een mandarijn en 45 voor een kiwi: voor een euro vijftig koop je bij de Aldi 6 kiwi's! Dus toen heb ik maar twee mandarijnen gekocht, haha.

Dat ik me niet zo goed voel, heeft ook gevolgen voor wat ik wil: ik heb in niet zoveel zin, ik heb geen zin om veel moeite te doen om een feestje te geven voor alle buitenlanders die ik hier al ken, heb geen zin om te reizen, geen zin om te studeren, geen zin om te shoppen. Maar zolang ik nog eet, is er niet zoveel aan de hand. En als ik dan chocola ga eten dan weet ik dat het wel weer goed komt, als er echt iets was, at ik niet dus wat dat betreft hoeven jullie je allemaal geen zorgen te maken. Ik moet ook nog steeds een winterjas kopen, maar iedereen weet dat ik een hekel heb aan winkelen en speciaal aan kleren kopen dus dat wordt nog een hele opgave. Zeker omdat je hier zo ontzettend goed moet zoeken voor je iets leuks vindt dat ook nog langer meegaat dan drie weken. Maar het wordt hier nu toch echt kouder (en we moeten nog twee weken wachten tot de verwarming aangaat) dus ik moet eraan gaan geloven. Update: het kost je een middagje maar dan heb je ook wat, ik heb de dikste jas gekocht die ik kon vinden, het is een jongensjas en hij kostte 329 kuai (32,90 euro). Dat vond ik wel erg veel geld dus ik heb nog even aan een Chinees die ook in die winkel was, gevraagd wat zij ervan vond en zij had zoiets van: ja, dat kan wel, kwaliteit is best goed en hij is dik dus dat kan wel. Er viel helaas niet af te dingen.

Koud was het woensdag ook bij de taichi. En ik ging daarna douchen omdat ik zo ongeveer bevroren was, maar het kreeg het alleen maar kouder en op mijn handen en armen die het koudst waren, voelde ik helemaal niks. Dat is onze fijne douche. Dat is werkelijk het enige nadeel van dit appartement. Maar goed, dat wist ik toen ik eraan begon en ik zal het vast een jaar overleven. Dat is een goede reden om te gaan reizen: in ieder ho(s)tel waar ik tot nu toe geweest ben, kon ik beter douchen dan thuis haha. Maar zoals ik al zei: ik heb nu helemaal geen zin om te reizen. En toen ik terug kwam uit Datong had ik al bedacht: ik ga dat en dat weekend weer en was ik al aan het bedenken waar nu weer naartoe, maar wil gewoon niet. Totaal geen zin, maar dat zal wel weer komen. De anderen zijn al aan het nadenken over wat ze gaan doen in januari, heel veel Nederlanders krijgen dan familie over. Dus ik moet ook eens gaan kijken met wie ik dan kan reizen: je kunt niet mee met iemand met zijn familie, maar om nou een maand alleen te gaan, lijkt me toch ook niks.

En bij de buitenlanders leeft dat reizen een stuk minder, waarschijnlijk omdat wij toch sinologie studeren (veel anderen doen Chinees als minor bij een andere studie) en dingen van de geschiedenis willen zien en wij hebben veel meer geld dan mensen uit andere landen. Maar ondanks dat de Nederlanders willen reizen, ben ik een van de weinigen met een reisgids van heel China, de anderen hebben bijna allemaal alleen van Peking. Dus het was een goed cadeau: hij wordt hier verslonden. Hij ziet er dan ook al niet meer uit maar dat schijnt zo te horen.

Zo druk als het vorige weekend was, zo rustig verliep dit. Zaterdagochtend heb ik braaf gestudeerd, daarna heb ik geluncht met Esther en Lisa (leren kennen bij het interview): sushi :D. Onwijs lekker toch altijd!! Met sommige mensen heb je dat: dan ga je eten en je steekt elkaar om maar meer en meer te eten, dit heb ik met Kathia maar ik ben bang ook met Esther en Lisa. Ze vertelden me vorige week over al het lekkere eten in Hong Kong en Macau, toen heb ik geroepen van: houd alsjeblieft op, die plekken stonden niet op mijn lijstje om er naartoe te gaan en ik heb geen tijd om die ook nog even te doen om alles te proeven. Ze hebben in Hongkong toetjesrestaurants!! De vriend van Adriane is aangekomen dus vanaf nu zitten we met vier man in het appartement, ben benieuwd hoe dat gaat, maar volgens mij is hij wel heel aardig en Adriane zei al dat we het gewoon moeten zeggen als er iets is, dus dat zal allemaal wel goedkomen.

De rest van de zaterdag was wat minder ijverig, maar zondag was ik heel vlijtig. Ik heb gestudeerd, hardgelopen, gedoucht en lunch gehaald, gestudeerd, schoongemaakt, gestudeerd, gestudeerd, gegeten, gestudeerd, mijn blog afgemaakt en wederom gestudeerd. Ik had zaterdagavond proberen het schaatsen te volgen op internet, maar dat lukte voor geen meter omdat het programmaatje iedere twee seconden ging herladen en je dus maar steeds een halve zin en drie slagen meekreeg. Dat is balen, maar heeft ook zo'n zijn voordelen: dat scheelt heel wat soggen als ik dit seizoen geen schaatsen kan volgen. Dus Marissa: houd me op de hoogte!

Heb trouwens nog wat opmerkingen over eerdere blogs: ik vertelde eerder dat de Qingdynastie een Mongoolse dynastie is, maar dat is natuurlijk niet waar, het was een dynastie bestuurd door Manchu's. En over mijn verjaardag: als jullie daar iets over willen weten, verzoek ik jullie om pap en mam ernaar te vragen, ik voel me al zo bezwaard daarover en dan ook nog mn rekeningnummer op de site, dan wordt het wel heel erg inhalig, vind ik. En de verwarming blijkt het al te doen, jippie!! Niet dat ik vandaag gevoeld heb dat hij het deed, maar het gaat om het idee dat hij aan is en het ook nog doet! Mijn enthousiaste reactie is het gevolg van het feit dat we allemaal dachten dat het nog twee weken zou duren, maar gelukkig niet dus. Zoals beloofd deze keer een kortere blog en ik ga nu dan weer braaf studeren, donderdag tentamen: duim voor me. Of het nodig is, weet ik niet: bij klassiek chinees kreeg iedereen die het tentamen überhaupt gedaan had de punten ervoor. Vaaaag! Aan de ene kant zou het leuk zijn als dat nu ook is, want krant lezen is een heel moeilijk vak en het zou fijn zijn als ik zeker wist dat ik het ging halen, maar je hebt natuurlijk een stuk minder eer van je werk. Nou, doe iedereen de groeten en tot volgende week,

xx Myrle