het was zo mooi, mooi, mooi, das echt niet gewoon!

Deze week begon met studeren, heel veel studeren. Ik ben zondag begonnen, nee zaterdag zelfs, maandag, dinsdag en woensdag gestudeerd of m'n leven er vanaf hing. Want donderdag had ik tentamen van het vak krant lezen. En hoewel ze zeggen dat je met drieduizend karakters een krant zou moeten kunnen lezen, heb ik dat gevoel totaal niet. Ik heb mijn woordenboek nodig en het liefst ook nog de docent en dan snap ik het ongeveer. En dan nog alleen maar de grote lijnen en niet het hele verhaal. Dat is het frustrerende aan Chinees en zal het altijd blijven: het is een taal die je volgens mij nooit ofte nimmer echt onder de knie krijgt, je moet altijd blijven studeren. Maar ja, ik wilde een moeilijke taal studeren dus dat doe ik dan ook maar. Het voelde wel goed zo hard studeren, dan heb je het idee dat je echt meer woorden leert kennen. Vroeger had ik dat op de middelbare school ook, het kon zo goed voelen om eens een hele zaterdag of zondag te studeren en dan iets helemaal af te hebben.

Maar goed, na vijf dagen van te veel studeren (en toch ook wel te veel youtube kijken :S) had ik het wel gehad dus donderdag was een ontspanningsdag, na het tentamen welteverstaan. 's Middags gingen we met de klas van aardrijkskunde naar het Baiyunguan: het witte wolkenklooster. Dit is het belangrijkste tempelcomplex voor de Quanzhenschool van het daoïsme. Voor degenen die dit niks zegt: mijn enthousiasme is zo groot omdat dat de school is waarover ik mijn bachelorscriptie vorig jaar geschreven heb, en nu kon ik het dan eindelijk in het echt zien. Het was supermooi weer dus dat maakte de dag nog beter.

Het is absoluut een plek om naartoe terug te keren, we waren nu net zo'n middelbare schoolklas: je moet ergens naartoe wat de helft niet interessant vindt en je loopt maar achter die docent aan te rennen en hebt niet genoeg tijd om zelf rond te kijken. Het was heel mooi wat ik gezien heb, maar ik wil het dus zeker te weten nog een keer zelf zien. En het viel mee hoor met dat de helft het niet interessant vond. Katya had ook het gevoel dat ze er wel nog een keer naartoe wil, dus dat gaan we absoluut nog eens samen doen.

Het was wel leuk want de docent had vantevoren verteld over drie apen die er verborgen zijn: een bij de ingang en de andere twee moet je dan nog zoeken. En we hebben een van die twee gevonden! Maar zoals mijn foto van de aap bij de ingang laat zien: het is niet echt overduidelijk een aap ofzo haha. Ik keek mijn foto's terug en toen vroeg ik me überhaupt af hoe ik mn camera moest houden. Onze docent is een hele jonge vrouw die heel erg in de groep past zeg maar, er is niet zo'n groot verschil tussen haar en ons als bij andere docenten. En op een gegeven moment ging ze iets uitleggen en vroeg daarbij een monnik van het klooster om hulp en toen ging zij zijn woorden nog even samen vatten en meerdere malen zei ze echt precies het verkeerde. Gelach alom natuurlijk.

Wat ook heel erg leuk was, was de brug in het begin (zie foto). Er hangt een metalen plaat onder die brug en je kunt koperen munten kopen en die moet je dan proberen tegen die plaat aan te gooien. Dat brengt dan geluk. Katya en ik proberen toen we weer bij de in-/uitgang aankwamen, maar haar lukte het nog wel aardig maar mijn gooikwaliteiten zijn niet van dien aard dat het me lukte. Ik zei op een gegeven moment: als je volgende week in de krant leest dat deze brug is ingestort dan komt dat doordat ik al die munten fout gegooid heb: ze kwamen namelijk allemaal keihard tegen de brug zelf aan en dat is niet helemaal de bedoeling, ik denk dat ie daarvan ook beschadigt (waardoor hij dus in zou storten).

Wederom gelach toen Katya haar knuffelbeest tevoorschijn haalde in aanwezigheid van de hele groep. Echt geweldig want als je op zijn buik drukt, gaat ie vanalles zeggen in het Russisch. Katya spreekt vloeiend Russisch en die verstond het niet en zelfs de Russen uit de groep verstonden er niet veel van. Maar wat zo leuk was, ze wist niet zeker of ze hem mee zou nemen want ze vroeg zich af wat de groep daarvan zou vinden. Je zou verwachten dat mensen van onze leeftijd dat niet leuk vinden maar op een gegeven moment stonden we met heel de groep om een van de jongens heen die dat beest vasthield en ze probeerden met z'n allen te verstaan wat hij nou zei haha.

Ja, ik ben eindelijk bij mijn tempel geweest: in Rome heb ik mijn eigen kerk en hier heb ik dus nu mijn eigen tempel. Lieneke Steijn vond dat vreemd dat wij discussies voerden over ONZE kerken in Rome (Daphnes Gesù tegenover mijn Santa Maria Maggiore, dan is het toch duidelijk wie de mooiste heeft!), maar nu heb ik hier dus ook mijn eigen religieuze gebouw. En m'n kerk in Rome wint absoluut (omdat Rome gewoon mooier is dan Peking) maar de Baiyunguan is toch een mooie tweede. Zoals ik al zei: absoluut het nogmaals bezoeken waard. Ik zou me eigenlijk weer eens wat moeten verdiepen in het daoïsme want nu kan ik natuurlijk al die plekken langs waar ik over gelezen heb bij het schrijven van mijn scriptie. Een ding wat zeker aan bod gaat komen, zijn de Longmen grotten want die bevinden zich in de buurt bij Kaifeng en Luoyang en daar ga ik zeker te weten nog naartoe dit jaar.

Na het bezoek aan de tempel zijn we teruggegaan naar de uni. Ik ben met Katya meegegaan naar haar kamer en terwijl zij sliep, heb ik het grootste deel van mijn “ik en China”verhaal geschreven: de docenten bij lezen en schrijven hebben ons verteld over een wedstrijd waarbij je een verhaal moet schrijven over jouw relatie met China. De beste verhalen worden gepubliceerd. En niet dat ik dat nou wil, maar ik denk dat iedere ervaring om te schrijven er een is, dus ik heb dat ding maar gewoon geschreven. Het moest 600 karakters lang zijn dus daar zit je zo aan. Ik ben die middag aan de 400 gekomen. Ik had 's middags zo'n zwaar gerecht op dat ik geen behoefte had aan avondeten en Katya had de rest opgegeten van haar gerecht van 's middags dus toen konden we 's avonds al om half zeven in de bioscoop zijn. Zij roept namelijk al een paar weken dat ze naar een speciaal filmhuis wil, hier in Peking, maar we hebben dat steeds niet gedaan.

Dus toen hadden we donderdag zoiets van: laten we er nu eens naartoe gaan, maar we konden niet goed vinden waar het was en toen Katya ze opbelde, werd ze er ook niet veel wijzer van of er nu überhaupt een film draaide. Dus toen besloten we naar de bioscoop bij ons in de buurt te gaan. “Wanted” draait er: een actiefilm met Angelina Jolie: Engels gesproken, Chinees nagesynchroniseerd en niet ondertiteld. Zoals ik mam aan de telefoon al vertelde: ik begrijp dat soort films niet eens in het Engels met ondertiteling, laat staan in het Chinees zònder. Maar beelden zeggen ook veel en ik heb wel enorm gelachen. En later kwamen we Lisa tegen die bij ons op de campus les had gehad en die vertelde dat de film gewoon in het Engels ook onduidelijk eindigt, dus dat we het niet helemaal begrepen, schijnt wel te kloppen. Anyway, het was een leuke film, voor veel te veel geld, maar wel leuk om eens meegemaakt te hebben. En te duur: 35 kuai dus 3,5 euro, daar kun je de dvd zo'n 5 à 7 keer voor kopen en dus 1 miljard keer thuis kijken.

Na de film wilde ik nog gaan hardlopen: dat had ik zondag en dinsdagavond ook gedaan: 3200 meter. Maar het deed echt onwijs pijn aan mijn scheenbenen dus ik heb het na een rondje voor gezien gehouden. Ik bedoel: ik wil best hardlopen en best pijn lijden maar dit was niet leuk meer. En Adriane zei zo: bij mij doet het ook altijd zeer als ik ga hardlopen ;) ik zo: ja bij mij ook, maar ik weet wel wanneer het pijn is omdat ik geen zin heb en wanneer het echt zeer doet, dus de tweede keer hardlopen deze week moet nog volgen maar de vorige keren was het wel heel lekker. Tegen het eind kreeg ik zowel zondag als dinsdag de neiging om door te gaan maar ik denk dat ik het beter rustig kan opbouwen.

Vrijdagochtend ben ik bij Katya in de les gaan zitten bij lezen en schrijven want dan, zo hadden we bedacht, konden we daarna gelijk weg want we wilden ergens gaan shoppen. Thomas ging ook mee, een Slowaakse jongen en toen zijn we nadat we wat gegeten hadden op pad gegaan. Wederom de Chinese stijl winkeltjes maar toch ook weer niet want ze hebben meerdere winkelcentra en die hebben toch allemaal hun eigen stijl en sommigen hebben zelfs op iedere verdieping een andere stijl. Zo heb ik voor het eerst Russische kleding gezien, althans Russische stijl. En heel veel jurken: van heel ordi tot gala tot heuse bruidsjurken. Dus Katya ging tegen die verkoopsters het verhaal ophangen dat ze met Thomas ging trouwen, wel lachen als ze daar dan serieus op ingaan. Maar wees niet bang, ik mag hier niet trouwen dus ik kom niet gehuwd met een lelijke Chinees thuis.

Na een tijdje had Thomas het wel zo ongeveer gezien en die is toen vertrokken met een heleboel van de dingen die Katya al gekocht had. Wij zijn nog even doorgegaan maar rond twee uur of wat later had ik het ook wel gehad, ik kon de zwarte trui die ik wilde hebben niet vinden, het grijze vest dat heel cool was, wilden ze niet tegen mijn prijs verkopen en ik begon het koud te krijgen en moe te worden dus toen zijn we weer richting de bus gegaan. Onderweg kwamen we langs een plein en daar waren allemaal mensen aan het vliegeren. Katya kreeg de geest en heeft er ook een gekocht. Wij dachten: cool, dan kun je met dat ding gaan rennen. Maar dat schijnt toch niet helemaal het idee achter vliegeren te zijn. Toen hebben we les gekregen van een Chinees die het zelf toch ook wel leuk vond en die met name ons wel leuk vond want hij zou ons wel even bij het metrostation afzetten. En vervolgens hebben we keiver gelopen omdat we door hem helemaal om moesten lopen. Maar ik had die vlieger op een gegeven moment zo hoog dat het hele touw van de katrol af was :D!

Terug op Wudaokoustation had ik nog steeds zin om iets te eten (dat had ik al sinds we vertrokken uit die winkels zo ongeveer) dus toen zijn we naar de Hualian geweest en hebben daar wat gekocht. Samen met fruit heb ik dat toen maar gelijk mn avondeten gemaakt. Na de Hualian splitsten onze wegen zich en we zouden elkaar 's avonds weer ontmoeten omdat we een les salsa gingen volgen in het sportcentrum samen met Sandra. Maar toen ik Sandra smste, reageerde ze: ik heb vannacht niet heel veel geslapen en wil vanavond met iemand uit, kunnen we volgende week gaan? Dus toen heb ik haar maar veel plezier gewenst :P (ik wist namelijk dat ze met een jongen rond had gehangen de hele nacht en had zo het vermoeden dat ze met hem ook weer uit wilde). Toen heb ik Katya gesmst met de vraag of ze haar plannen voor het uitgaan nog wilde laten weten maar dat heeft ze niet meer gedaan. Dus toen had ik een rustig avondje alleen thuis met het internet, dus ik heb naar huis gebeld en tv gekeken op internet. Dat doe ik wel te veel de laatste tijd maar goed. Laten we zeggen dat het met de tijd van het jaar te maken heeft en hopen dat het dan dus ook weer over gaat.

Ik had voor zaterdag al om kwart voor acht afgesproken met Magdalena om een toeristische attractie te gaan bezoeken in Peking. Maar omdat ik me zo *** voelde toen ik wakker werd, moest ik eerst weer naar huis bellen en kostte het mam 40 minuten om me weer rustig te krijgen maar de rest van de dag ging het wel weer. We hebben samen in de kantine ontbeten en zijn toen naar de lamatempel geweest. Ook weer een hele leuke plek in Peking, iedere tempel lijkt hetzelfde maar ze zijn toch allemaal anders. Wat me opviel in baiyunguan, de enige daoïstische tempel die ik tot nu toe gezien heb , was dat ze ook zwart met gouden versiering hebben rondom de beelden. De andere tempels hadden alleen het typisch Chinese rood met groen en blauw.

En ik heb zaterdag in de Lamatempel voor het eerst de dikke, lachende Boeddha gezien, die je in Nederland zo vaak tegenkomt. Hier zie je hele andere beelden. Veel van die beelden lijken ook allemaal hetzelfde, maar als je goed kijkt, zie je dat ze allemaal verschillend zijn. Het is zo jammer dat ik naar die tempels ga, maar geen idee heb, wat ik zie. Ik weet nu wel dat de hoge drempels zijn om de geesten tegen te houden en om je te laten buigen voor de godheid in de tempel, ik weet dat die torens met beeldjes erin aangeven wie er grof betaald hebben voor de tempel en ik weet dat de allerlelijkste standbeelden bewakers van de tempel zijn, maar dat is het zo ongeveer. Zoals ik tegen Magdalena zei: het voelt hetzelfde als toen ik naar al die kerken ging in Rome, daar wist ik ook totaal niet wat ik binnen zag, maar daar hadden we de docenten nog die er alles van wisten maar hier loop je zelf rond. Het is alsnog wel mooi, maar het zou leuk zijn om er meer van te weten. Dus ik ga in Wangfujing eens kijken of ik daar boeken over kan vinden.

Zaterdagavond ben ik naar Beida geweest. Kathinka (studiegenoot die daar studeert) zit in het koor van die uni en die hadden een opvoering samen met universiteitskoren uit Hanoi, Tokio en Seoul. Dit is een tweejaarlijks festival, wordt iedere keer in een andere stad gehouden en dit keer had Beijing de eer. En Kathinka had pech want anders had ze mooi ff in Tokio ofzo gezeten. Ik was samen met een Vlaams meisje dat Kathinka ook kent en dat was erg gezellig. En erg handig want die campus is zo onbenullig groot, daar zou ik nooit van mn leven de weg leren. Kathinka had vantevoren gezegd dat zij de besten waren en ik had zoiets van: jaja, dat zeg je alleen maar omdat het je eigen koor is. Maar het was echt zo, tenminste, of ze de besten waren, weet ik niet maar ik vond ze absoluut wel de leukste. Een vrij klassiek repertoire maar wel ook een Chinees stuk en ze maakten er bewegingen bij, stonden er niet als harken.

Daarna kwam een Japans jongenskoor. Toen ze begonnen, dacht ik dat die dirigent ze op het podium nog in liet zingen, maar dat bleek het stuk te zijn. Ze zongen drie van die experimentele nummers, niet helemaal mijn ding. Daar weer na kwamen zes meisjes uit Vietnam, heel schattig met van die Chinese hoeden en mooie jurken. Maar ze zongen met een band mee, hadden geen microfoon en toch klonken ze heel hard. Wij denken daardoor dat ze gewoon playbackten. Ze hadden ook geen dirigent, heel vreemd. Als laatste kwam het (gigantische) koor uit Seoul. Zij zongen ook weer klassieke stukken, dat was ook best mooi. En zij hadden hun eigen orkestje bij zich. Het was wel heel leuk dat de koren zo verschillend waren maar ik vond toch Beida's keuzes het meest geslaagd.

Als laatste stuk zongen ze met zijn allen en met een behoorlijk groot orkest uit Peking de Carmina Burana van Carl Orff. Ik ken alleen dat eerste (en laatste) gedeelte maar de rest is ook heel mooi. Of er zaten geen muziekkenners in de zaal of het werkt bij Chinezen gewoon anders, want na ieder deel waren er wel mensen die begonnen te klappen. En er zaten wat Westerlingen in de zaal die na afloop een staande ovatie wilden geven, maar dat kennen ze hier ook niet. En na afloop nog even blijven zitten of in de “foyer” nog wat drinken, kennen ze ook niet. Ik wilde Kathinka eigenlijk nog wel even zien maar we wisten niet wat hun plannen precies waren, dus ik liep met Cindy de zaal uit en voor in het gebouw zagen we zo langzamerhand iedereen vertrekken en op een gegeven moment werden we eruit gegooid en werd het licht uitgedaan. Heel apart. Ik heb Kathinka dus helaas niet meer gesproken.

Voor zondag had ik met Lisa afgesproken om naar Wangfujing te gaan. Dat is een shopgebied hier in Peking waar ze ook een behoorlijk stuk hebben met allerlei kraampjes met toeristische spullen maar ook met allerlei soorten eten. Ik was hier al eerder geweest en vond het heel leuk dus ik wilde nog wel eens terug. Volkomen logisch als ik de weg moet wijzen: we konden de straat met die kraampjes niet vinden, grrr.... Ik lijk het ook nooit te leren. Maar wel leuk voor je Chinees. En wel heel grappig om met een Kantonese op pad te zijn. Ze kijken haar de hele tijd aan als ik ze iets in het Chinees vraag en snappen er niks van dat zij hen niet verstaat haha. Ik moest ook weer op de foto en dat had Lisa nog niet meegemaakt dus dat vond ze wel vreemd. We hebben ergens in een ienimini restaurantje wat gegeten en zijn toen doorgegaan naar het volgende eetwalhalla.

Je hebt in Wangfujing een winkelcentrum met een verdieping helemaal vol met eten. En wat ik de vorige keer niet gezien had en nu wel, zijn de bakkerijen, oooooo dat is echt erg. En het ruikt er zo lekker en alles ziet er zo lekker uit. En het is ook allemaal zooo ongezond, maar ook zoooo duur dat je je toch wel twee keer bedenkt voordat je iets koopt. Dat is mn mazzel hier. Was ook maandag naar de supermarkt met iemand en toen zei ik ook, het is maar goed dat deze supermarkt niet naast de deur zit, want dan ging ik alles hier uitproberen, en dat is zowel geldtechnisch als gewichtstechnisch niet zo verstandig. Ik heb niet het idee dat ik hier nou onwijs aankom, maar ik merk het wel, en wat je ook krijgt door het eten: pukkels. Iedereen loopt hier rond alsof ie weer vijftien is haha.

Ik ging eigenlijk naar Wangfujing voor de boekenwinkel maar die hebben we niet meer gehaald, we hadden zoveel gelopen dat we het wel gehad hadden en onderweg terug naar huis was ik heel blij dat we niet door waren gegaan want mijn voeten deden zo'n zeer. Dat zal er wel mee te maken hebben dat ik gisteren op mijn nieuwe laarzen van Beida naar huis ben gelopen en dan vandaag ook weer heel de middag gelopen heb. Wat wel heel jammer was, was dat ze ineens in dat grote winkelcentrum heel moeilijk deden over foto's maken. De vorige keer kon dat zonder problemen en nu mocht het nergens. Ik vraag me dringend af waarom, waarom zou je eten niet op de foto mogen zetten? Oooo, ik heb gezien dat de beesten die ze op die stokjes verkopen in die eetstraat nog leven!! Lisa blies ertegen en toen bewoog het ieieieie! En later zag ik andere die uit zichzelf nog bewogen, gatverdamme!

Ik heb deze week ook veel op youtube gezeten, kreeg ineens weer de geest. En hoewel ze Céline Dion hier te eng vinden om haar op te laten treden, is het toch wel veilig om haar op internet te kunnen zien dus gelukkig worden de filmpjes niet geblokt. Ik heb weer vanalles gevonden, echt zo leuk. En als ik haar dan zie in interviews of in de studio dan denk ik: je kunt toch niet anders dan haar leuk vinden? Kijk, je kunt haar muziek niet mooi vinden, maar voor mijn gevoel moet iedereen het er toch mee eens zijn dat het een fantastisch mens is. En een goeie artiest, je kunt zonder de muziek mooi te vinden best concluderen dat haar shows gewoon goed zijn! Ik zag een filmpje van haar laatste show in Vegas en toen zag je iedereen achter de schermen afscheid van elkaar nemen en ze waren allemaal in tranen zo ongeveer. Zelfs een grote zwarte neger, met baard en snor, stond daar te huilen. Dat moet toch iets zeggen over hoe ze is om mee te werken, dat iedereen baalde dat het afgelopen was. Maar als ik het dan eenmaal aan krijg, kan ik moeilijk weer stoppen dus is het fijn als er een huisgenoot komt om het internet te vragen als je moet studeren voor een tentamen :S.

Heb ook een filmpje gevonden van Céline in Sesamstraat, lachen! En een filmpje van haar bij een of andere awarduitreiking dat zij ergens zit en de presentator zit naast haar. Vervolgens komt Kid Rock aangelopen en zegt dan tegen die presentator van: he, je zit in mijn stoel. En dan zegt die presentator zo van: doe eens rustig, ooh ik weet al waar dit over gaat: omdat ik met Céline getrouwd ben en jij ook, hoef je nog niet zo moeilijk te doen (verwijst naar ruzie kid rock en tommy lee om Pamela Anderson). En vervolgens slaat Kid Rock die presentator dan zogenaamd neer en zegt de presentator van: we gaan nu naar de reclame maar ik kom zo terug met mijn advocaten. En nog veel meer, maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen haha. Ga zelf maar zoeken :P

Volgende week is mijn verjaardag en komt er dus een verslag van hoe de verschillende feestjes verlopen zijn, spreek jullie snel weer,

xx Myrle