the show must go on

Of, zoals pap zei: de wereld draait door. Maar aangezien dat geen tekst is uit een liedje of gedicht (voor zover ik weet, vertel me als het wel zo is), kon dat geen titel worden. Het is een rare week geweest, beginnend op zondag, met gevoelens en zonder gevoelens, leuk en niet leuk, kortom: vreemd.

Zaterdag had ik mama aan de telefoon gehad omdat ik me helemaal niet goed voelde. Dus toen ze zondag belde, dacht ik dat ze belde om te vragen hoe het nu ging. Maar ze belde met een reden zei ze. Nog steeds ging er geen belletje rinkelen (misschien wel goed eigenlijk, dat ik nu niet gelijk zoiets had van: er is iets gebeurd) maar ze vertelde dat zaterdagochtend oma overleden was. Nu ben ik zo blij dat ik dit heb aangekaart voor ik wegging: wat te doen als... En specifiek voor dit geval hebben we toen besloten dat ik niet terug zou komen. Dus dat was geen punt van discussie. Ik had er ook eigenlijk helemaal geen moeite mee op het moment dat ik het hoorde. Wat later in het gesprek, toen ik iedereen zo thuis rond hoorde lopen en hoorde vragen van: “hoe zit dit en hoe moet dat?” kwamen er wat tranen. Maar nog steeds niet om oma maar meer om het feit dat ik er nu niet ben voor pap en mam en eva en co. Ik ben opgevoed met de “slogan”: “Op een feestje kun je ontbreken, op een begrafenis nooit” En dat je niet naar de begrafenis gaat voor de overledene maar voor de verwanten die jij kent.

En nu is dat niet mogelijk, het voelt vreemd, en het voelt voor mij, die dit soort dingen altijd lang meedraagt, nog erger dat ik niet zoveel voel. Dat is ook wel omdat ik denk dat oma dit tien jaar geleden of zelfs langer al had gewild. Maar het zou ook weer raar zijn om wel iets te voelen, ik heb oma sinds kerst niet meer gezien, ben niet meer bij haar langs geweest voor ik wegging. En het vreemdste is dat iedereen die ik het hier vertel, reageert van: oh, wat erg voor je en dat ik het dus niet erg vind. Maar voor mijn gevoel gebruikte ik het maandag en dinsdag wel als excuus om niet te studeren, niet op te letten in college. Dus toen heb ik mezelf even streng toegesproken dinsdag, omdat ik me dus al een paar weken “bleh” voel. Zo van: kom op, je kunt je de rest van het jaar zo willen blijven voelen, maar je kunt er ook gewoon iets van gaan maken, studeren is niet leuk maar het zal toch nog drie jaar moeten, dus doe het gewoon. En ik kan me best druk maken over dat ik hier misschien wat te veel snoep en dat ik ga aankomen dit jaar, maar er zijn belangrijkere dingen. Je kunt best een paar kilo aankomen en dat je nog in je kleding past dus ik ga me pas zorgen maken tegen de tijd dat dat niet meer gaat. En dan gaat het er wel in Nederland weer af, of niet en dat zie ik dan wel weer. Dus dinsdagavond was er een van braaf studeren.

En toen was het een uur 's nachts, hier al twaalf november, dus dachten twee klasgenoten na twee flessen wijn; goh, laten we even langskomen. En iedereen sliep hier al, dus dat was voor hen minder, maar ik vond het wel heel erg leuk, heb twee knuffels gehad met hun Chinese namen erop en felicitaties en toen waren ze weer weg. Heb heel goed geslapen de rest van de nacht :D Ik had stiekem dinsdag mijn pakketje al open gemaakt maar het cadeautje wat er in zat, was nog braaf dicht dus dat heb ik geopend toen ik woensdagochtend wakker werd: oorbellen, een ring en een ketting, heel mooi. En ik was wel weer toe aan een nieuwe ring. Ik heb twee ringen die ik altijd draag en ik gok dat de ene al zo'n zes jaar oud is, niet mam? Dus tijd voor variatie. Verder zaten er in het pakketje correspondentiekaarten en een truitje dat ik nog thuis had en hier wilde hebben. En van de twee kg was zo ongeveer anderhalve kg (sinterklaas)snoep. Ik had gevraagd of ze dat niet wilden sturen, maar ja... En van de drop en de chocolademuizen heb ik al genoten hoor, dus heel erg vind ik het niet.

Ik was me klaar aan het maken om naar college te gaan en toen kwam Adriane me feliciteren en die gaf me een stuk taart omdat ik al sinds we hier zijn, roep over dat ik Chinese taart wil op mijn verjaardag. Dus toen had ik een heel gezond ontbijt met een chocolademuis en taart :S Ik werd er ook een beetje misselijk van (goh, vraag me af waarom). Gedurende de dag nog meer felicitaties en smsjes gehad en ik kreeg tijdens mijn eerste college ook nog een kaart van een klasgenootje dat ik had uitgenodigd om taart te komen eten maar dat niet kon. Heel erg lief. Op woensdag is altijd mijn vaste afspraak met mijn languagepartner dus die had ik verzet naar half elf ipv half twaalf omdat ik al mijn boodschappen nog moest doen voor 's middags. We hebben Chinees gepraat, ik heb rijst met omelet met een vreemdsoortige saus op en ze heeft mijn verhaal over “ik en China” streng nagekeken :S. Daarna ben ik boodschappen gaan doen. Dat was best te doen, in de supermarkt met een karretje, maar toen kwam ik buiten: drie plastic tassen vol met flessen, en die tassen waren niet al te stevig... Dus toen heb ik Katya gebeld van: HELLUP! Ze zei ook gelijk van: waarom heb je niet gelijk gevraagd of ik meeging. Maar ik dacht dat ik het zelf wel kon. Ze was zelfs nog zo aardig om nog iemand mee te brengen zodat we alles veilig thuis hebben gekregen.

Toen was ik even in dubio of ik naar college zou gaan, omdat ik toch al te laat was, maar ben toch gegaan. Ik was dus voor het eerste uur te laat en net voor het tweede uur begon, belde mama om te feliciteren waardoor ik voor het tweede uur ook te laat was haha. Na college moest ik nog even wat dingen halen en hier de boel klaarzetten. En toen begon het lange wachten... Thuis is dat ook altijd zo: dan ben je om vier uur klaar en heb je tegen iedereen gezegd: vanaf vijf uur en dan zijn ze er pas rond zes uur. Dat was nu ook, maar thuis weet ik dat ze toch wel komen en hier begon ik te twijfelen, had wat afmeldingen gehad en kreeg op een gegeven moment het idee dat Katya iedereen aan het mobiliseren was om niet te gaan. Maar ze bleek iedereen aan het mobiliseren te zijn geweest om wel te gaan want ineens kwam er een hele groep binnen.

Zoals jullie op de foto's kunnen zien, ben ik tamelijk verwend: sloffen, sjaal, wanten, bloemen, bamboe, knuffels en natuurlijk de taart niet te vergeten. Oh ja en ook nog, omdat ik zo opschep over dat ik zoveel talen geleerd heb (waar volgens sommigen dan klassiek chinees ook nog bijhoort) een visueel woordenboek engels-chinees-italiaans. Heel gaaf, daar staan nuttige woorden in zoals het Chinees voor Polen en voor shampoo enzo. De taart was fantastisch: supermooi en ook erg lekker, maar eigenlijk vond ik het zonde om hem op te eten, zo mooi. Ik heb thee gezet, het was gezellig en toen werd ik ook nog door Kathinka gebeld die me ook nog wilde feliciteren. Later kwam Allie ook nog, een meisje uit de tourgroep naar Binnen-Mongolië. We zijn overgegaan van de thee op bier en fris en vervingen de taart door chips en nootjes met een hele rare smaak. Over rare smaken: chips hebben ze hier in alles wat je maar wilt: komkommersmaak, italiaanse vleessmaak, bosbessensmaak, barbecuesmaak, limoensmaak etc. Ik ben veilig voor de classical american taste (bleek gewoon naturel te zijn) gegaan.

Rond tien uur vertrokken Sandra en Katya als laatste, heb ik hier de boel opgeruimd (kon wel drie keer de tafel schoonmaken met afwasmiddel en water) en heb ik nog via skype met het thuisfront gepraat. Toen hoorde ik dat Colleen, een half jaar nadat ik terugben, voor een half jaar ook naar het buitenland gaat. WAT?!?! Kies maar voor Curaçao, dan kom ik je gegarandeerd opzoeken! Het ging natuurlijk ook nog over oma en de begrafenis enzo. Mam gaat een gedicht voorlezen, dat vind ik wel heel bijzonder. Het is een heel mooi gedicht, pap heeft m geschreven. Donderdag was ff lastig toen ik aan dat gedicht dacht en toen Katya even later vroeg hoe ik me voelde zo van: het is nou toch de dag van de begrafenis maar ik heb mezelf hetzelfde verteld als dinsdag: ga er gewoon voor en nu, ondanks dat er wel tranen in me zitten, I am back in my fighting mood again. Geen idee of dat goed Engels is maar zo voelt het voor mij: ik wil er weer vol voor gaan.

Ik heb eventueel iemand die mee wil naar Harbin en heb nog een stad bedacht waar ik in de vakantie goed naartoe kan (als ik dan toch onderweg ben naar noordwest china, dan maar even goed ook) dus ga vanavond nog wel even in mijn lonely planet kijken :D. En als ik de plaatsen waar ik naartoe wil, enigszins in dezelfde richting houd, dan heb ik meer tijd om dingen te bekijken in plaats van dat ik half China doorcross per trein. En Magdalena, met wie ik vorige week naar de Lamatempel ben geweest, die wil deze maand nog naar Xi'an en misschien is het wel een heel goed idee als ik eens informeer of ik niet mee kan. Ik zal toch moeten gaan reizen als ik mijn lijstje af wil werken dit jaar. En zoals Laura me keer op keer vertelt: ik moet heel blij zijn dat ik hier ben en daar moet ik goed gebruik van maken. Dus donderdagavond twee km hardgelopen, gegeten en nu ga ik goed aan de studie tot hopelijk heel laat.

Dat is niet gelukt natuurlijk, daarom besloot ik op vrijdagochtend niet naar college te gaan maar te gaan studeren. Want ik had om een uur afgesproken met Kathinka om boodschappen te gaan doen voor zaterdag en ik dacht: ik heb geen idee wanneer ik dan weer ga studeren dus alles wat gedaan is, is maar alvast gedaan. Dat was een goede beslissing want in plaats van dat we meegegaan zijn met de andere Nederlanders om jiaozi te eten, is Kathinka hier gebleven en was ze uiteindelijk om half twaalf 's avonds ofzo pas weg. Het was niet handig maar wel heeeeel erg gezellig. En wij hebben elkaar wel gevonden volgens mij, we blijken erg veel overeenkomsten te hebben.

Zaterdag heb ik wat gestudeerd, even naar huis gebeld, gezorgd dat we ook echt met tien man uiteten konden, dat was er vrijdags niet meer van gekomen om langs het restaurant te lopen en 's avonds was dan het feestje. We verzamelden bij de Mexicaan en het eten was errug lekker :P Daar zijn we goed verwend met allerlei cadeautjes en bloemen en zelfs nog een fles wijn. Daarna wilde de helft van de mensen nog een ijsje halen bij de Mac dus zijn we eerst daar langs gelopen (wat een vieze lucht hangt daar!!) en daarna naar huis. Het was even gedoe voor de film kon beginnen want op mijn laptop hoorde je hem haast niet, maar gelukkig hebben Tom en Adriane ook een laptop dus toen hebben we die van Tom gebruikt.

Op de chocoladepepernoten en de drop is iedereen zo ongeveer aangevallen dus dat is inderdaad goed gekomen. Colinda en Eveline waren al plannen aan het beramen om mij van de drop te beroven: dan zou de een een afleidingsmanoeuvre uitvoeren en de ander zou met de drop vluchten. We hebben “Ratatouille” gekeken, heel erg leuk. Daarna nog gekletst, Tom gepest omdat hij constant zat te smsen, nog wat gedronken en zo rond twaalf uur, half een was iedereen weer de deur uit. Toen hebben wij met de huisgenoten nog ff bij elkaar gezeten en wat opgeruimd en vrij snel daarna ben ik gaan slapen.

Zondag had ik grootse plannen om vanalles nuttigs te doen en heel vroeg op te staan enzo, maar omdat ik wakker werd met hoofdpijn is daar vrij weinig van gekomen. Zullen de spanningen van de hele week wel zijn. En achteraf gezien waren deze wederom weer eens niet nodig. Er ging ook vanalles mis: pak ik mn camera om mn winterjas op de foto te zetten, kan ik hem niet meer vinden als ik even weg ben geweest, ik deed een kastje open en toen viel de vaas met bloemen die ervoor stond op de grond, kwam ik omhoog, stootte ik mijn hoofd. Ik wilde geld op mn rekening zetten omdat we vandaag de huur moeten betalen, ben ik tot drie keer toe niet geautoriseerd oid. Misschien moet ik gewoon in bed gaan liggen met de dekens over mijn hoofd :S haha. Maar zo weinig plannen als ik de afgelopen weken had, zo druk is mijn hoofd nu weer: ik wil met die en die en die en die en die afspreken, daar en daar en daar naartoe, ik wil me serieus gaan wijden aan het leren van Russisch, ben bezig met mijn plannen voor volgend jaar, wil voor verschillende mensen stukken schrijven over het leven hier, wil meer hardlopen en moet ook nog ergens mn grote achterstand in studie inhalen. En ik heb eindelijk mijn “sollicitaties” de deur uitgedaan. Misschien hoor ik daar trouwens donderdag wat van want dan gaan we naar de Nederlandse ambassade voor de Pekinese versie van de Leidse Cleveringalezing, ben heel benieuwd...

Als laatste wil ik iedereen enorm bedanken voor alle (re)acties rondom mijn verjaardag en het overlijden van oma. Er komen nog wel wat mailtjes jullie kanten op :D. Ook pap en mam onwijs voor het pakket, was eerst niet zo blij met het snoep zoals ik al zei, maar het komt vast wel op, lijkt me leuk om buitenlanders drop te zien eten :D. Want ik heb hier dan wel geen boerenkool, Angela, maar wel drop en chocolademuizen en chocoladepepernoten en een letter! En Merel, als jij je email adres achterlaat of mij even mailt (myrledeswart@hotmail.com) kan ik je vanalles vertellen over het leven als liuxuesheng in Beijing. Ik kan nu alvast vertellen: je moet het alleen doen als je er zelf achterstaat, bedenk wel dat een halfjaar zo om is, en als je het doet, groei je persoonlijk enorm. Ik vind op dit moment de groei van mijn Chinees tegenvallen maar je leert hier zo veel meer dan alleen Chinees, dat het alleen al daarom een wereldervaring is die je eigenlijk gewoon zou moeten ondervinden. Maar: alleen als je het zelf wilt, anders werkt het niet en heb je hier een rottijd. Er zijn zeer zeker moeilijke momenten maar daar staat tegenover dat er ook veel hele goeie momenten zijn en de verhouding daartussen over het algemeen steeds beter wordt.

Groetjes vanuit Peking en tot de volgende blog,

Myrle