don't know much about history

Alleen dat het voorbij gaat en niet meer terugkomt. Of zoals Céline Dion zingt: “somebody told me once you only get one chance, so live your life and do the best you can, once a day goes by, you never get it back so live every minute like it was your last.” Jullie begrijpen dat dat nummer hier vaak te horen is, als ik weer ff een dipje heb, denk ik: nee, zo moet het niet. Gedane zaken nemen geen keer en wat dies meer zij. De eerste drie maanden zijn voorbij en het is tijd voor een evaluatie!

Allereerst: Milou, gefeliciteerd! Ik heb je niet op de dag zelf kunnen mailen door wat technische probleempjes, daarover later meer. Ik hoop dat je een mooie dag gehad hebt (met sneeuw wellicht?). Roos en Jamila natuurlijk ook gefeliciteerd, mochten jullie dit lezen. Oh, en Dirkie natuurlijk ook, m'n zwager :D. Tsja, hoe moet ik de eerste drie maanden hier nou omschrijven? Heftig, in alle opzichten. Het was (en is) bij tijd en wijle moeilijk, maar als ik terugdenk aan mijn eerste jaar op kamers in Leiden denk ik dat ik het hier zeer goed doe. En het voelde ook al snel veel beter, geen wonder: hier heb ik slechts anderhalve kakkerlak ter grootte van een mier gezien, daar had ik een slakkendierentuin haha.

De eerste weken wilde ik wel naar huis, maar dat had ook te maken met het feit dat het niet lukte met het collegegeld betalen en ik nog niet in het ritme van collegelopen en studeren zat. Sinds dat zo'n beetje liep, voel ik me hier wel thuis. Ik liep pas van m'n huis naar het Mexicaanse restaurant waar we voor mijn verjaardag gingen eten om ervoor te zorgen dat we daar ook echt konden eten en op de terugweg bedacht ik me wat ik gedaan had: ik liep als een inwoner van de stad Peking over straat en ging zomaar ff een restaurant reserveren, dat was zoooo cool! Zo bij tijd en wijle heb ik die ingeving: ik woon hier echt, wow!

Ik heb al drie reizen gemaakt en de vierde (en volgenden) komen eraan. Volgend weekend ga ik namelijk naar Xi'an. Weer zeer stoer, in m'n eentje. Dat is spannend, maar het zal ook moeten. Ik wil in de vakantie naar plekken waar anderen niet heen willen en in de zomer wil ik drie, vier vijf weken alleen op stap. Een van de dingen van mijn to do list is dat ik hier eigenlijk het jaar echt vol wil maken, dus terugkomen op 25 augustus 2009. Maar toen gooide Kathinka roet in het eten: er zal toch ook weer wat geld op die lege bankrekening moeten komen om het collegegeld te kunnen betalen. Dus, zusters van de Mgr. Hopmansstraat, jullie hoeven me geen heel jaar te missen! (of ze daar nou blij van worden, sinds ze Eva hebben, weet ik niet :S)

Ik heb al best veel mensen leren kennen met wie ik mijn tijd goed door kan brengen. Maar ik kan het ook alleen, ben ik achtergekomen. Zeker met mijn lijst erbij heb ik hier genoeg te doen. En ik zal toch degene moeten zijn die gaat rennen als ik tien km wil kunnen hardlopen. Daar kunnen anderen niks voor doen. En in het begin at ik altijd met anderen en toen kwam er een periode dat dat minder werd, maar sinds ik me gerealiseerd heb dat het helemaal niet noodzakelijk is om altijd maar met iemand te eten, vind ik het niet erg meer om af en toe alleen te eten. Maar het was hier zo normaal: je moest haast wel met iemand afspreken. Dat is natuurlijk onzin.

Ik heb mezelf overwonnen. Op een heleboel gebieden en daar gaan er nog heel veel bij komen. Ik leer hier dan wel niet zoveel Chinees als ik zou willen, maar ik leer mezelf weer kennen, op weer een andere manier dan eerder en ik word zelfstandiger. Al zou je dat niet zeggen als ik vertel hoe vaak ik in de afgelopen twee weken naar huis gebeld heb :S. Ik zou willen dat er ooit, dit jaar nog, een tijd komt dat pap en mam na twee of drie weken eens gaan bellen van: we weten dat je nog leeft doordat je blog online komt, maar hoe gaat het eigenlijk met je? Maar ja, zoals al eerder geaccepteerd: het zegt ook iets van mijn relatie met thuis.

Afgelopen week heb ik op weer een andere manier kennis gemaakt met China. Ik heb ervaren wat anderen de eerste week al ervaren hebben: een verschrikkelijke woede en ongeduld bij het regelen van bepaalde zaken. Het zit zo: Nu twee weken geleden, hield het internet ermee op. Dat was op zondag, nou op maandag nog maar eens proberen, op dinsdag nog eens en woensdag toch de huisbaas maar gebeld van; kom het maar oplossen. Maar dat kon ze niet maar ze had wel een telefoonnummer van iemand die dat wel kon. Dus zij zou bellen en dan zou er de volgende dag iemand komen. Oké, om drie uur terwijl Adriane gezegd had van elf tot twee thuis te zijn, maar goed. Er was weer internet (de draad was gebroken, goh, na drie maanden constant onder een deur vastgezeten te hebben terwijl er constant mee gesjouwd wordt, maar goed). Dus ik mail kijken, kon ik geen mail versturen want het internet was uitgevallen. Oké, opnieuw proberen, niks meer aan de hand. Volgende dag, zelfde verhaal. Zaterdag weer. En de anderen hadden nergens last van. Zondag kwam ik überhaupt niet meer online dus ff bij Adriane geskypet.

Maandag die vent proberen te bellen maar ik kreeg iets heel raars te horen dus heb ik de huisbaas maar gebeld van:bel hem eens. Is goed, hoe laat ben je thuis? Om een uur. Oké. Om half vier nog maar eens gebeld: waar blijft hij. Oké ik zal nog eens bellen. Om vier uur nog gebeld want er was nog steeds niemand. Ja ik zal als ik klaar ben met werken nog eens bellen. Ja maar dan is hij toch ook klaar? Ja, dat klopte. Om zes uur ben ik gewoon gaan hardlopen want nog langer studeren, kon ik geestelijk niet aan haha. 's Avonds nog ff bij Tom op zijn computer mail gekeken.

Dinsdagochtend gebeld: wil je nog eens bellen? Ja is goed. Vervolgens zegt ze niks meer, luistert ook niet meer maar laat wel die telefoon aan staan zodat ik dus niet weet wat nou de bedoeling is. Ik probeerde nog te zeggen: sms me hoe laat hij komt, maar die is niet meer doorgekomen. Zet ik om half twee mijn telefoon aan (was uit omdat ie bijna leeg was en ik dacht: dat smsje komt ook wel aan als hij uitstaat) maar geen sms. Ik weer gebeld: ja hij komt om vier uur. Kom ik om vijf over vier thuis, recht uit college, om een lang verhaal kort te maken: zegt mijn huisgenoot die thuis was: ja er is iemand geweest voor het internet en toen dacht ik dat hij iets kwam controleren omdat hij vorige week geweest was en toen vroeg hij of ik op internet kon en toen zei ik ja en toen ging hij weg. Wat ik dacht, zal ik hier maar niet vermelden, maar dat was niet fijn en de gevolgen voor mijn huisgenoot waren ook vrij dodelijk.

Ik heb toch op jouw computer op internet gezeten omdat het het bij mij niet doet, denk in vredesnaam een keer na!!!Ik ben twee dagen bezig geweest, ik weet niet hoeveel beltegoed verbeld, maandags heel de dag thuis geweest en nou had ik dus nog niks. Komt het mooiste: ik bel die vent (kwart over vier): mijn huisgenoot had het verkeerd begrepen, kun je nog langs komen? Nee, dat kon niet. Ik heb toen, voor mijn gevoel, rustig uitproberen te leggen dat ik de dag vantevoren heel de dag op m had zitten wachten. Maar hij had toch niet gezegd dat ik thuis moest blijven. Op een gegeven moment gilde hij door mijn verhaal heen en hing op. Dat was nog het mooiste van het hele geen internet verhaal! Ooo, ik wist niet op wie ik kwader was zeg: op de huisbaas, op die vent, op m'n huisgenoot of op mezelf...

Woensdag ben ik een behoorlijke tijd bezig geweest om te ondervinden dat ik heeeel erg blij ben dat ik tien kilo toiletspullen bij me heb. Tenminste, dat was zo ondervonden, maar ik weet nu zeker dat Hanna (die hier vorig jaar zat) gelijk had toen ze zei dat toiletspullen moeilijk te krijgen en duur zijn. Uiteindelijk heb ik een fles bodylotion gevonden zeg: 400 ml (van Revlon, ik dacht dat dat een shampoomerk was :S?) voor bijna 4 euro, ik vind het nogal wat... Maar goed, het is echt verschrikkelijk noodzakelijk hier, de lucht is hier zo onwijs droog en dan ook nog die kou erbij maakt dat je je wel in gaat smeren, of je wilt of niet. Maar ja, daar had ik nou net geen rekening mee gehouden dus ik had maar één fles meegenomen. En die raakt na drie maanden toch wel leeg hoor.

Ik weet niet of ik het vorige keer gemeld heb, maar vorige week heb ik veel last gehad van hoofdpijn. En aangezien ik er al aan gewend was om het niet te hebben, omdat ik het tot dan toe helemaal niet gehad had, baalde ik daar enorm van. Eerste oplossing was de balkondeur openzetten, omdat de verwarming hier permanent aan is en er dus als je slaapt te weinig zuurstof in de kamer is. Maar toen ik met mam aan de telefoon zat, viel het kwartje: ik wil te veel, ik denk te veel, vervolgens loopt m'n hoofd over, wil ik even helemaal niks meer en dan krijg ik hoofdpijn. Dus heb ik allemaal lijstjes gemaakt met wat ik wil en wat ik moet en streep ik zoveel mogelijk af. Wat ook irritant is aan te veel willen, is dat ik, wat ik ook aan het doen ben, altijd iets anders wil, met name als ik in de les zit. Dan heb ik altijd het idee dat ik mijn tijd beter thuis studerend had kunnen doorbrengen. En als ik dan studeer, heb ik weer het idee dat het niet genoeg is, omdat ik zelfs in het studeren te veel wil. En omdat je met Chinees studeren nooit klaar bent, op de middelbare school waren het allemaal opdrachten die je moest doen of zes woordjes leren en dat is op een gegeven moment af maar hier kun je zo verschrikkelijk veel voor doen dat je nooit uitgestudeerd bent, en dat maakt de rust er ook niet groter op. Lees dit nu allemaal eens op mijn denktempo en dan krijgen jullie ook hoofdpijn, haha.

Alles is hier en aan mij heftig. De tijd gaat razend snel, als ik blij ben, ben ik ook heel erg blij, als ik baal, heb ik daar gelijk drie weken last van zoals rond mijn verjaardag. Ik heb een metafoor proberen te verzinnen voor mijn geest maar dat bleek onmogelijk. Maar wat ik ook voel, het is altijd heftig, heel vermoeiend. Maar hier in China ook hoor, de afstanden zijn zeer groot, de tijd gaat zoals gezegd heel snel, het eten is heel lekker, de bezienswaardigheden zijn ontzettend mooi. Ik ben zo bang dat ik, als ik straks terugkom, niet alles uit dit jaar gehaald heb, wat erin zit. En wat ik de laatste dagen ook wel ervaar: ik zou jullie dit alles zo graag willen laten zien. Maar hoeveel foto's ik ook maak dit jaar, dat zal gewoon niet lukken. Ik raad iedereen aan: ga zelf ook een keer naar China en ervaar wat ik nu ervaar, het is heel erg bijzonder!

Wat dat betreft, kan ik me ook al verheugen op mijn tripje naar Xi'an: weer een ander deel van China, mooie landschappen en dan zie ik “eindelijk” dat beroemde Terracottaleger. Ik ben benieuwd of ik de mensen daar kan verstaan, ik vraag me af hoe het weer is. En ondanks dat het spannend is, hoewel op dit moment nog niet duidelijk is of ik alleen ga of niet, heb ik er weer zin in en ben ik, als ik er straks van terug ben, zoo blij dat ik het gedaan heb. En dan heb ik weer spectaculaire foto's om jullie te laten zien en niet de foto's hier van de campus of van mijn boeken waar ik deze week veel in gezeten heb.

Oh, en nog twee dingen die ik deze week gedaan heb en waar ik heel trots op ben: maandagavond ging ik hardlopen en ik heb in totaal 5 km gerend met tussendoor wat lopen, dat wel maar dat was maar 1 km! Jeee, dat doen we vaker!! Namelijk op zaterdag! En toen deden mijn benen zooo verschrikkelijk zeer de rest van de dag... haha. En op woensdagmiddag heb ik altijd luistervaardigheid en dat is hels moeilijk en nu hadden we een toetsje en zonder al te veel voorbereiden had ik zomaar 12 van de 20 meerkeuzevragen goed (en twee dingen had ik goed maar die heb k toen “verbeterd”) en van de open vragen had ik er 3 van de 8 goed. Dit terwijl ik normaal, of ik nou wel of niet voorbereid, altijd maar 4 of 5 goed heb van de 20. Joehoe!!!

Er is trouwens nog wel iets spannend gebeurd deze week: er is brand geweest. Toen ik vrijdagavond buiten kwam om met Talitha te gaan eten, stond de hele straat vol met mensen, vijf brandweerwagens, nog meer wagens waar de functie me van ontging en heel de straat stond blank. Ik had bij ons binnen wel iets geroken dus ik had nog gekeken of Adriane misschien kaarsjes aan had laten staan maar dat was niet dus ik dacht: dan zal ik het me wel verbeelden. Maar drie deuren verderop, aan het andere uiteinde van ons gebouw was in ieder geval een kamer, misschien meer, finaal uitgebrand. Maar ook dit gaat weer op z'n Chinees. Ik was echt net buiten en toen ontstond er paniek, gingen ze met vijf man achter de brandslang aanrennen (?). Zoals gezegd dus, ik weet niet hoeveel materieel en mensen en vervolgens staat er één mannetje heel kalm met een brandslang in z'n handen. En als er iemand door de schrik een hartaanval had gekregen dan was ie mooi dood geweest want er kon nog geen vlieg door, zo vol stond het.

En zaterdagavond ben ik uitgeweest. Ter gelegenheid van Selano's verjaardag zijn we naar de Suzie Wong geweest, hier heel beroemd. Maar ik vind de manier van uitgaan hier maar vreemd, niet dat ik er veel verstand van heb, maar ook hier weer, nauwelijks ruimte om te staan. Dit keer omdat de hele tent volstond met statafels. Die kon je huren, net als tafels met banken. Dat had ik in de Vic's ook al gezien. Maar voor een statafel, en ik vraag me af of je er dan krukken bij hebt of echt alleen maar kunt staan, betaal je voor een avond maar liefst 80 euro!! Ik heb ook nog nooit zoveel westerlingen gezien als hier. En het is een vooroordeel en ik heb geen idee of het klopt maar het waren voor mijn gevoel met name van die vieze mannetjes die geilen op Chinese meisjes van 16 ofzo, net als ik in Thailand heb gezien (dan met Thaise meisjes/jongens natuurlijk). Veel mensen in pak die volkomen uit hun dak gaan en zich te goed doen aan de drank. Esther had een rondje gegeven aan het begin dus toen ik dorst kreeg, heb ik dat ook gedaan: twee cola, een seven-up en een rumcola (rum-kele in het Chinees) voor 120 kuai: 12 euro. Westerse prijzen dus. En het was een beetje jammer dat er niemand bij mij in de buurt woonde, want dan kun je dus niet een taxi naar huis delen. Ik ben wel samen met Esther en Lisa naar hun buurt gereden en dat hebben we gesplit en toen van daar af verder alleen. Zo worden het wel dure avondjes, maar ach, die ene keer....

Ik zit hier nu drie maanden en dat schijnt een moment te zijn dat je heimwee krijgt maar daar heb ik niet zo'n last van. Ik heb wel dat ik hele rare dingen mis. Ik ging op een gegeven moment zitten met een pot thee en een boek en toen dacht ik van: ooh, vroeger deden we dat thuis ook, en dan zou ik dat wel graag weer willen, maar dat doen we ook al echt sinds ik 12 ben niet meer ofzo dus dat is onzin. Of op zondagochtend samen ontbijten, maar dat gebeurde ook echt eens in de drie maanden dus dat gaat ook nergens over. En wat ik zeg: ik zou het jullie allemaal zo graag laten zien.... Maar ja, dat gaat nu eenmaal niet, dus lees maar braaf mn volgende blog dan weten jullie ook een beetje hoe het is in Xi'an.

Xx Myrle