donnez-moi de l'oxygène

Het was de week van weer een reisje! Eindelijk had ik weer zin en tijd om weg te gaan, naar Xi'an deze keer. Naar aanleiding van de opmerking van een klasgenoot dat ze een treinkaartje voor haar terugreis hier alvast ging kopen, heb ik dat ook maar gedaan. Dat scheelt stress rondom extra geld dat je bij je hebt, stress rondom het feit dat je als je weggaat nog niet zeker weet of je wel terug kan wanneer jij dat wilt en dat scheelt stress bij de achterblijvers, hier en in Nederland ;), over het feit of ik wel terugkom op het gewenste moment. Uiteindelijk had ik wel mijn treinkaartje terug en mijn klasgenootje niet haha.

Ik denk dat maandag tot en met woensdag heel saai waren, want ik kan nu, een week later, niet meer vertellen wat ik gedaan heb. Ik heb wel dinsdag heel gefrustreerd op internet gezeten. Omdat het het thuis niet deed, ging ik naar een internetcafé en daar deed het het ook maar half, dat was het. Woensdag was een dag van inpakken, schoonmaken en boodschappen doen en donderdag dan weg. Ik was van plan om mijn zomerjas mee te nemen en die over een vest te dragen, zoals ik dat hier al een hele tijd doe om het dragen van mijn winterjas maar zo lang mogelijk uit te stellen, ik weet niet meer waarom, maar donderdagochtend ging ik ontbijten in de kantine en toen had ik mijn winterjas toch aangedaan en toen merkte ik dat ik hem wel mee wilde nemen, het was namelijk ijs- en ijskoud. Qua temperatuur misschien niet eens zozeer maar wel doordat het hier in Peking altijd waait en die wind deed gewoon zeer!

Ik ging samen met Katya op weg naar het station. Tenminste, ik ging naar station west en zij naar het gewone, maar ze wilde graag samen en dat was inderdaad wel zo gezellig. Ik was voor Chinese begrippen een beetje laat dus ik kon gelijk doorlopen en de trein instappen. Ik had een bovenbed :S. Dat betekent dat ik bij God geen idee had hoe ik daarin moest komen maar gelukkig was er een Chinees die al honderd jaar in Sydney woont die me het dus in het Engels uit kon leggen: gewoon de andere twee bedden gebruiken: dan heb je dus vier “traptreden” in plaats van alleen de twee uitklapbare. Dan nog was het een hele toer en het tweede mindere aan het bovenste bed is, is dat je daar dus niet rechtop kunt zitten. Dus ik heb nog heel even beneden op het onderste bed gezeten en ben toen lekker vroeg gaan slapen, heerlijk. In het begin waren mijn voeten koud maar toen ik mijn jas over de deken had gelegd, was het lekker warm en ik heb als een roos geslapen. En toen ik wakker werd, waren we er al bijna, dus deze keer geen foto's vanuit de trein. Maar wat ik wel gezien heb, was niet dusdanig interessant dat ik heb overwogen om er foto's van te maken. Wat misschien maar goed is ook want ik heb in drie dagen Xi'an net zoveel foto's gemaakt als in april in drie weken Peking: 325! En ik weet niet hoeveel foto's er op mijn kaart kunnen, op een gegeven moment dacht ik: het is maar goed dat ik bijna wegga want zometeen is mijn kaart vol!

Ik had donderdag aan het eind van de middag nog wel ff naar huis gebeld, gelukkig deed het internet het toevallig toen wel. Eerst pap even gesproken en toen wilde ik mama ook nog spreken dus naar het werk gebeld maar er ging iets mis daarom mobiel gebeld. En voordat het internet alsnog uitviel, had ik het er met mam over dat ik China heel erg als gevecht ervaar. Ik sta iedere dag op met de gedachte van: ja, kom op, ik ga er weer voor en ik kan het. En iedere dag is het weer een gevecht: tegen mezelf, tegen het idee dat ik het niet kan, tegen China, tegen het idee dat het niet leuk is, en ik heb op dit moment ff geen zin meer om te vechten. Ik weet dat ik het uiteindelijk ga winnen en er zijn steeds meer van die dagelijkse gevechtjes die ik win maar toch. Het kost zo verschrikkelijk veel energie, ik voel me net een oud wijf, zo moe als ik altijd maar ben. En daar komt nog bij dat op dit moment mijn benen echt heel erg zeer doen, zelfs tijdens gewoon lopen. Ik heb in Xi'an de little wild goose pagoda beklommen en jullie vinden maar beter de foto mooi want daarna had ik het idee dat ik net de muur tien kilometer beklommen had haha. En hoogtevreestechnisch was dit ook weer een goeie overwinning op mezelf: de St. Pieter wordt een eitje over anderhalf jaar. En het leukste was dat je nooit wist of er via de trap waarover jij naar boven probeerde te komen, niet iemand was die naar beneden aan het gaan was. (Dat komt ervan als je twee oortjes van je mp3-speler in hebt :S)

Toen ik aankwam in Xi'an werd ik opgehaald door mensen van het hostel, hele fijne service! Al komt die erop neer dat je samen met hen met de bus gaat die zij dan voor je betalen maar het gaat om het idee. Na het inchecken werd ik naar mijn kamer gebracht waar iemand lag te slapen (die ik heel sociaal dus wakker gemaakt heb). Dan gaat het natuurlijk altijd zo van: wie ben je, waar kom je vandaan en zoals ik gemerkt heb: waar ga je naartoe. Want heel de wereld schijnt dan op reis te zijn, en wat heel grappig is, ze doen allemaal dezelfde steden aan dus komen elkaar overal tegen. Tenminste: mijn kamergenootje was in Xi'an drie dezelfde mensen tegen gekomen als die ze in Peking al gezien had. In Datong had ik dat ook al gemerkt, daar wisselden ze ook hosteltips uit en zeiden: misschien tot ziens daar en daar. Maar het is heel vreemd om dan ineens in zo'n “wereldje” te zitten, want dan lijkt het echt alsof alle jongeren aan het reizen zijn en alsof je er niet helemaal bij hoort als je dat niet doet. Het is ook leuk tips uitwisselen: zo weet ik nu dat het heel handig is om een microfibre handdoek te hebben omdat die idioot snel drogen en dan kun je hem dus iedere dag gebruiken en daarna toch in je rugzak stoppen (als je dat met badstof doet, loopt dat niet echt goed af). Mijn kamergenoot was zelfs van plan om een vriendin te vragen een microfibre badjas voor haar te maken: heel handig als je naar de volgende verdieping moet om te douchen in een hostel en als je je kleren in de douche nergens kwijt kunt zoals dat hier het geval was.

We zijn mijn eerste, en haar laatste, dag samen op pad geweest. We zijn eerst naar de moslimwijk geweest. Dat is voor Xi'an een vrij grote “attractie” en die lag vlakbij het hostel. Een en al wirwar van kleine straatjes waar ze toeristische spullen en eten verkopen. Maar in Xi'an verstaan ze toch iets anders onder eten dan in Peking :S. Het was dat het zo koud was dat het niet stonk maar ik wil niet weten hoe het in de zomer ruikt als ze net als nu de levers, magen en darmen van allerlei beesten zo op straat hebben liggen. Ze verkochten hele andere dingen dan ik tot nu toe gezien heb, allerlei delen van verschillende beesten en met name veel vogels heb ik het idee. Al toen ik met de man van het hostel van de bus naar het hostel toe liep, liep ik al bijna over allemaal zakken waar kippenpoten uitstaken heen. Maar goed, ze hadden ook het onwijs lekkere naanbrood zoals wij dat hier op de campus bij de moslim ook hebben. Tenminste, het idee was hetzelfde, de uitwerking iets anders maar het was goedkoper en net zo lekker dus niks mis mee. Ik ben iemand die veel wil proberen maar ingewanden en ander rauw vlees dat zomaar zonder enige bescherming in welke vorm dan ook op straat ligt (op tafels weliswaar), durf ik toch niet aan.

Wat ik wel gedaan heb, is ezel eten. En dat was lekker!! Het werd geserveerd (want niet in de moslimwijk maar in een restaurant vlakbij de big wild goose pagoda) als een soort carpaccio, maar dan niet met olijfolie maar met sesamolie waarschijnlijk, niet met pijnboompitten maar met sesamzaadjes en niet met basilicum maar met koriander. Wow, dat was niet vervelend! Maar beetje jammer dat we twee koude gerechten besteld hadden in plaats van warme maar goed. Het ziet er qua kleur iets anders uit dan het vlees dat we kennen, wel roze maar gewoon anders en het leek wel alsof het gemalen en daarna weer samengeperst was, wat ze hier wel met meer vlees- en vissoorten doen, waardoor het superzacht was wat ik natuurlijk niet vervelend vond. Echt een aanrader! Het andere gerecht was een soort paddenstoelen (zie je hier heel veel) met uien, ook koud. Maar ook heel lekker en we wilden er eigenlijk rijst bij maar die hadden ze niet (een Chinees restaurant zonder rijst ?!) dus toen hebben we noodles besteld. Omdat het een beetje weinig was, hebben we later nog noodles en een tofugerecht bij besteld. En toen hadden we wel voor vijf euro voor drie man gegeten. Dit was trouwens met Alan en Forosa, een koppel uit Nieuw- Zeeland (zie foto).

Een andere eetervaring had ik met Vicky, mijn Griekse kamergenootje dat in Londen woont, vis. Nou zul je je afvragen: wat is daar vreemd aan? Nou, op zich niks, ware het niet, dat ze je even de levende vis komen laten zien die je daarna, als het goed is, dood op je bord krijgt. Als het goed is, want je weet hier nooit of je ook wel echt die vis krijgt en of hij wel echt dood is, er wordt hier wel meer levend gegeten (de beesten bij Wangfujing). We hadden kunnen kiezen tussen vis en kip en nadat we de levende vis hadden gezien, vroegen we ons af of je de kip ook eerst levend te zien zou krijgen, maar we hebben bedacht dat dat waarschijnlijk niet zo is omdat dat veel te veel werk is om die op het moment dat hij opgediend moet worden nog te slachten. Maar de vis begon eigenlijk pas te bewegen nadat ik een gil geslaakt had dus waarom ik nou eigenlijk schrok, weet ik niet helemaal :S. Het idee was dat je de vis in een metalen schaal kreeg met kruiden en olie erover heen. Die schaal plaats je op een verwarmingsplaat in je tafel en zo kook je je eigen eten zeg maar. En daarbij kon je gratis twee soorten groenten kiezen die je er dan bij krijgt in schaaltjes en die doe je er zelf bij en laat je dan ter plekke gaar worden. Wij hadden gekozen voor kool en aardappels en een schaaltje rijst erbij omdat we het idee hadden dat het anders wat veel werd. En dat klopte ook wel. We moesten 8 euro afrekenen en toen bedachten we, dat als ieder een schaaltje rijst voor zichzelf had (wat met deze pittigheid op zich wel gemogen had) je er met vier man van had moeten kunnen eten. En dan is het helemaal niet zo duur. Zeker niet voor vis, wat je hier heel weinig tegenkomt omdat we nu eenmaal niet aan de kust wonen.

Toen we eerder die vrijdag in de moslimwijk waren, wilden we naar de grote moskee, want dat is een vrij bekende attractie die je “toch wel gedaan moet hebben” als je in Xi'an bent. We hebben ons werkelijk rot gezocht: die zei de ene kant op, die zei de andere kant op en altijd was het op z'n Amsterdams: nog maar 20 minuten lopen. Maar goed, uiteindelijk hebben we hem wel gevonden. Er was een deur waarop stond: nog 25 m doorlopen voor de ingang, en dat stond er nog eens dus dat hebben we gedaan. En later, toen we er over nadachten toen we binnen waren, snapten we waarom dat er stond: op deze manier komen alle toeristen langs de kassa waar ze 15 kuai moeten betalen. De moslims zelf komen wel door die ingang binnen en dan natuurlijk gratis haha. Dus dat hebben we de anderen in het hostel die er nog naartoe wilden verteld en die hebben natuurlijk de gratis ingang geprobeerd, maar dat mislukte helaas. Wij waren er wel op een goed tijdstip: vrijdagmiddag één uur, tijd om naar de moskee te gaan. Dus wij, twee blanke, blonde, niet-islamitische vrouwen werden wel raar aangekeken. Ik voelde me er erg ongewenst. Heel opvallend is, is dat Moslim-Chinezen er absoluut anders uitzien dan andere Chinezen en dan heb ik het niet over hun hoofddeksel. Je kunt het echt zien (en deze zijn minder lelijk ;)). Wat nog wel heel grappig was: ze “roepen” de gebeden toch altijd “om”? Deze imam was verkouden en zat er constant doorheen te hoesten en even later hoorden we ergens anders ook iemand beginnen te zingen dus toen konden de moslims niet meer verstaan wat ze nou moesten doen ofzo.

Na de late lunch en een plaspauze in het hostel, zijn we rond half vier weer op pad gegaan om de drum- en belltower te bezoeken. Ik vond dit eerlijk gezegd niet echt interessant genoeg, achteraf gezien, om er 30 kuai voor te betalen. Dit was met studentenkorting en voor het leger betaalde ik met korting 35 kuai. Nou dat is zijn geld heel wat meer waard. Maar wel leuk, het begon tegen het eind van ons bezoek donker te worden en we hadden wel een heel gaaf uitzicht op de verlichte stad en dan met name de moslimwijk was heel leuk om te zien, superlevendig met al die kraampjes. Boven in de torens waren tentoonstellingen en in een van de torens hebben we een optreden gezien met natuurlijk de traditionele kostuums maar het ging met name om de instrumenten, heel leuk om te zien. Wat minder was dat er iemand terwijl we in de toren rond aan het lopen waren constant het Amerikaanse volkslied zat te spelen, wat ze tijdens het optreden trouwens ook speelden.

Op vrijdagavond kun je in het hostel gratis meedoen aan het maken (en later natuurlijk opeten) van jiaozi, dumplings of hoe ik het mam heb uitgelegd: de Chinese versie van ravioli. En wie het nou nog niet snapt, gaat maar plaatjes zoeken op internet ;). Die dingen zijn nog verdomd moeilijk te maken, ze hadden iets meer zout toe mogen voegen aan het deeg, maar verder waren ze verrukkelijk! En zo heb ik het koppel uit Nieuw- Zeeland ontmoet. Zij is van origine van Hong Kong, haar vader woont in Peking en haar moeder en zij in Auckland, en hij woont in Auckland, had een Nederlandse vader en een Frans-Noorweegse moeder. Om het ff ingewikkeld te maken haha. Maar wel grappig die Nederlandse band, zijn broer studeert ook in Nederland en een andere gast van het hostel komt uit Frankrijk maar haar zus is met een Nederlander getrouwd, de wereld is klein...

Mijn tweede dag ben ik, op advies van Vicky, zelf met de bus naar het leger geweest. Zij had op haar tweede dag de tour van het hostel gedaan waarbij heel veel dingen rondom Xi'an (die allemaal in de Lonely planet staan en vrij interessant lijken) ook aangedaan werden en zij raadde het af om daar naartoe te gaan. Tuurlijk, het is handig als alles voor je geregeld wordt, maar ze nemen je natuurlijk ook mee naar een, ditmaal zijde-, fabriek om dingen te kopen en ze vertelde dat bijvoorbeeld de hot springs nu helemaal in de steigers staan om ze voor te bereiden op de zomer. Dat ga ik dan nog wel eens doen tegen de tijd dat het zomer is en ik ooit geld teveel krijg. Maar zelf kun je heel simpel met de bus bij het leger komen. Als je binnenkomt, word je door honderd mensen aangesproken die allemaal je gids willen zijn (nee, dat wil ik niet!) en als je er weer uitgaat, word je door honderd mensen aangesproken die je allemaal vanalles willen verkopen. Heel slinks ook word je zo terug naar het parkeerterrein geleid dat je langs allemaal verkoopstalletjes komt. Slimme jongens die Chinezen, willen altijd en overal verkopen....

Ik ben in de omgekeerde volgorde van wat normaal is door het “park” gelopen. Het is een vrij groot gebied daar bij het leger. Je komt eerst door een echt park (met de onmisbare, fout vertaalde waarschuwingen) voordat je op zeg maar een enorm plein aankomt. Daar staan allemaal gebouwen waarvan het informatiecentrum (waar ze een film draaien), het museum en de drie pits de belangrijkste zijn. Ik heb eerst de film bekeken, heel gaaf want de “bioscoop” is in een ronde vorm en heeft rondom overal schermen hangen zodat je, als het ware, in de film staat. En de hele film loopt door op alle schermen. Heel apart, ik vraag me af hoe ze dat gedaan hebben, want in het grootste gedeelte van de film klopt het gewoon helemaal. In de film wordt in een kwartier denk ik de geschiedenis van het leger nagespeeld. Daarna ben ik naar het museum geweest. Daar laten ze vanalles zien wat ook mee opgegraven is, van meer beelden tot speerpuntjes, heel veel.

Daarna ben ik naar de derde pit geweest. Het zijn gebouwen met daarin de opgraving, die lager ligt, met bij jou boven een muur eromheen. Het leger is trouwens de eerste plek waar ik Nederlandse toeristen tegengekomen ben dit jaar. Het is inderdaad wel een beetje wat de Lonely Planet zegt: omdat jij hoog staat en omdat de pits zo onwijs groot zijn, zeker de eerste, kan het een beetje tegenvallen omdat je de beelden niet van heel dichtbij ziet. Je weet dat ze levensgroot zijn, maar dat zie je helemaal niet. Desalniettemin is het heel erg indrukwekkend en dan met name vanwege het feit dat je eindelijk daar staat, op die plek waar je al zoveel over gehoord hebt, waar al zoveel mensen geweest zijn en voor mijn gevoel moet je in je jaar in China twee dingen absoluut gedaan hebben: de muur en het leger. Dus weer iets dat van mijn lijstje afkan :D!

Wat ik ook wel een beetje jammer en met name onverwacht vond, is dat er heeeeel erg veel beelden gebroken zijn. Niet alleen in de derde pit maar ook in de tweede en zelfs in de eerste zijn hele stukken waar je alleen maar scherven ziet liggen. Dat is zo zonde. En wat ik niet helemaal begreep in de eerste pit, was dat er hele stukken waren, waar je niks zag, moeten ze daar nog gaan graven, of lag er gewoon niks? Maar bij een stukje kon je er wel dichtbij komen, dat was heel gaaf! Na de eerste pit volledig gezien te hebben, was ik klaar en ben ik weer op weg naar het hostel gegaan. Het was even zoeken waar de bus stond die ik moest hebben maar toen ik er eenmaal in zat, sliep ik snel en voor mijn gevoel waren we dan ook al keisnel terug in Xi'an zelf. Toen was het half vijf ongeveer en ik had zoiets van ja, ik kan nou wel gaan racen om nog iets te gaan bezoeken, maar alles gaat max om zes uur dicht dus dan kun je niet op je gemak meer rondkijken. Dus toen ben ik mee de film gaan kijken die ze iedere dag (iedere dag een andere natuurlijk) in het hostel vertonen. Daar kwam ik het koppel uit Nieuw-Zeeland weer tegen en met hen ben ik 's avonds op pad gegaan om de fonteinshow bij de big wild goose pagoda te bekijken.

In de Lonely Planet stond dat het om acht uur begon dus wij waren om kwart over zeven weggegaan ofzo, om maar goed op tijd te zijn. En dat was maar goed ook want we moesten nog best even zoeken waar het nou precies was. Zeker toen ik de derde dag de Big wild goose pagoda ging bezoeken, merkte ik dat het gebied eromheen gigantisch groot is en ik ben er dan ook twee keer geweest (tweede avond voor de fontein en derde dag voor de pagode) maar ik ben aan twee totaal verschillende kanten geweest en zou niet weten hoe ik van de ene naar de andere kant moest komen. Maar goed, wij waren er dus iets voor achten en gingen bij alle anderen staan die al stonden te wachten. En er gebeurde maar niks en er gebeurde maar niks dus op een gegeven moment gevraagd of iemand wist wanneer het begon, bleek het een half uur later te beginnen. Hmmm, ondertussen begonnen we het best koud te krijgen en kregen we toch ook wel honger maar achteraf gezien was dat het zeker wel waard. Alle Westerse klassieken komen voorbij en ook Chinese muziek en daarop laten ze de fonteinen bewegen, heeeel erg gaaf! Ik heb er foto's van maar die zijn niet al te duidelijk. We zijn daar ook nog andere mensen uit het hostel tegengekomen, grappig. Toen het afgelopen was, zijn we op pad gegaan om wat te eten en dat bleek lastiger dan verwacht: of de restaurants waren niet open, of wij hadden zoiets van: hmm, willen wij hier eten? Maar uiteindelijk wel iets gevonden waar we dus ezel gegeten hebben.

Toen gingen we terug naar het hostel maar we moesten nog onwijs lang op de goeie bus wachten, en toen zaten we erin en toen we eruit wilden, deed de chauffeur te snel de deur weer dicht dus we hebben een halte te ver meegereden waardoor we nog een behoorlijk stuk uiteindelijk moesten lopen om bij het hostel te komen. Maar dan je zachte, warme bedje in, maakt veel goed... De derde dag was ik vroeg op: inpakken, uitchecken en nog zoveel mogelijk proberen te zien voor zes uur, voordat ik richting station moest voor de nachttrein terug. Ik heb de eight immortals temple gezien, de little wild goose pagoda en de big wild goose pagoda. Oh ja, en het museum van Xi'an, want dat lag op het terrein van de little goose pagoda. Leuke bijkomstigheid, de pagode was wel duurder dan ik had verwacht, maar het museum was toen wel gratis.

Rondom de pagode is een heel park met het museum dus, gebouwen waar ze je weer vanalles proberen te verkopen maar ook een kunstmatig meer waar oudere Chinezen hun zondagmiddag doorbrengen met muziek maken. Ik heb zoals gezegd de pagode dus beklommen maar wat een helse toer, pfff... En doodeng, die smalle treetjes en iedere verdieping die je hoger komt, is van zichzelf lager, dus ook de raampjes zitten lager dus je moet steeds verder bukken om door de raampjes naar buiten te kunnen kijken. Bij de op een na laatste verdieping zag ik niet dat er nóg een trap omhoog was dus toen baalde ik echt: een ruimte waar je nauwelijks rechtop kunt staan en niet eens naar buiten kunt kijken, had ik het daar nou voor gedaan. Maar er was “gelukkig” nog een trap omhoog. Echt de engste en ik kwam op het dak aan op m'n knieën en toen dacht ik er even aan om net als de vorige paus de grond te kussen. Heb het toch maar niet gedaan, er waren nog meer mensen daarboven ;). En dan dat uitzicht: alle hoge gebouwen van Xi'an kun je zien....

Maar voor ik naar de little wild goose pagoda ging, dacht ik “even” naar de eight immortals temple te lopen vanuit het hostel. Dat komt: het hostel zit vlakbij de zuidpoort en op mijn eerste dag was ik met Vicky eigenlijk in no time naar de noordpoort gelopen. En ik wist niet welke bus er naar de tempel ging dus ik dacht: dat loop ik wel. Maar ik had er even niet aan gedacht dat de noord-zuidas in Xi'ans geval veel korter is, dan de oost-west as. Ik heb me dus de blaren gelopen haha. Maar wel heel leuk het hele stadcentrum gezien. Wat nog wel keieng was, was om na de oostpoort over te steken: een onoverzichtelijke weg, racende auto's en nergens een oversteekplaats te bekennen. En als ze die trouwens al hebben, hebben ze geen stoplicht... Wat ook opviel, was dat als je 's avonds in de bus zit, het donker is. En dan heb ik het over in de bus. Forosa vroeg of in Peking de lichten in de bussen 's avonds wel aangaan, volgens mij wel, dit was heel vreemd. Maar goed, eenmaal overgestoken, moest ik de tempel nog zien te vinden. En dat was best een hele toer. Heb leuk de hutongs van Xi'an verkend, maar op een gegeven moment heb ik het toch maar even gevraagd, en nog eens en nog eens, maar toen was ik er toch eindelijk.

Dit zelfde overkwam me bij de little wilde goose pagoda: ik zag kleine pagodestraat staan vanuit de bus, dus ik uitgestapt, niet nagedacht en die straat ingelopen. Bleek het een grote puinhoop te zijn en van de pagode geen spoor. Weer gevraagd en gevraagd en uiteindelijk stond ik terug op het punt waar ik uit de bus gestapt was. Toen was ik even zo moe en deed alles zo zeer dat ik besloot om eerst even te gaan eten. Maar als je iets wil eten in China, dan vind je natuurlijk geen restaurant. Maar uiteindelijk toch een Koreaan gevonden. Ik bestellen en wat ik koos, zag eruit als gongbao jiding, hier een beroemd kipgerecht. Maar dat bleek het niet helemaal te zijn; het waren pinda's met komkommer en wortel, en dan koud, wel met dressing maar toch. En dat was toch niet geheel de bedoeling. Oké, thee en rijst erbij en het zitten maakten veel goed. Na het eten weer op zoek gegaan en toen had ik hem vrij snel gevonden.

Maar eerst de eight immortals temple: ik kwam aan en er was een mensenmassa die allemaal dingen probeerden te verkopen maar dan niet zoals bij de toeristische dingen maar meer zoals onze rommelmarkten zeg maar. Leuk om te zien, maar toch doorgelopen. Ik moest drie kuai entree betalen, heb nog geprobeerd om korting te krijgen (je bent een Nederlandse student of je bent het niet) maar dat lukte toch niet haha. Eenmaal binnen zag ik een brug die me bekend voor kwam: dat klopte want het was een kopie van de brug in de Witte wolkentempel. Aha, ik was bij een daoïstische tempel aanbeland, altijd leuk, die afwisseling met de eeuwige boeddhistische tempels. En dan helemaal als het over mijn daoïstische school gaat. De tempel was, naar mijn mening, samen met de moslimwijk en het leger het hoogtepunt van de stad Xi'an. Heel gaaf om te zien en weer anders dan alles wat ik tot nu toe gezien heb. Gelukkig kon ik vanaf de tempel, tenminste vanuit de hoofdstraat daar vlakbij, met een bus rechtstreeks naar de small wild goose pagoda. Maar ik kon helaas niet zitten :S.

Terwijl ik in het museum was, keek ik op mijn horloge en toen zag ik tot mijn schrik dat het half vier was, dus ik snel eruit en een bus gepakt naar de big wild goose pagoda. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat ik me een uur vergist had, dus ik kon het terrein nog rustig verkennen. Maar op een gegeven moment had ik het helemaal gehad, ik was moe, mijn voeten deden zeer en ik had behoefte aan chocola. En omdat de chocola daar letterlijk vijf keer zo duur was als in de supermarkt besloot ik naar buiten te gaan en toch maar alvast richting hostel te gaan en daar in de supermarkt chocola te halen. En achteraf bleek dat maar goed ook, want ik kwam het terrein maar niet af, het was zo groot. En toen ik er eindelijk af was, vroeg ik me dringend af hoe ik weer bij het hostel moest komen want ik herkende totaal niet waar ik was. Maar gelukkig, wel een goeie bus gevonden en rechtstreeks naar de zuidpoort gereden. Alleen had ik daar weer dezelfde ervaring: waaaaar ben ik??? Want als ik ergens naartoe ben geweest, en ik moet de volgende keer niet heen maar terug, dan herken ik het totaal niet, maar toen ik van het hostel weer richting de bus ging, dacht ik: ja, daar stond ik daarstraks.

Ik ben dus even naar de supermarkt geweest en liep toen terug naar het hostel om mijn tas op te pikken en nog even gebruik te maken van het toilet. Daarna naar het station en na een halfuur zitten, een snickers en vijf Chinese zoete boterhammen begon ik wat bij te komen. Maar uiteindelijk heb ik, wat wel mogelijk was geweest, in de trein niet meer gestudeerd maar ben vroeg gaan slapen. Toen ik half sliep, belde mam maar omdat de verbinding echt heel slecht was, hebben we na vier pogingen maar dag gezegd, want dit werkte niet. Na weer een lekker lange, iets minder verkwikkende nacht, kwam ik weer aan op Beijingxi en toen moest ik met de metro nog naar huis. Nou ja, eerst met de bus en dat was niet zo'n probleem maar je wil niet in de spits op maandagmorgen in Peking in de metro zitten (?) dat wil je echt absoluut niet. Ik kwam aan tegelijk met dat de metro wegreed dus ik wachtte op de volgende. Er moet gezegd worden: die kwamen echt in een noodtempo dus aan treinen geen gebrek. Maar wel gebrek aan ruimte IN de metro, ik heb er drie voorbij moeten laten gaan voordat ik überhaupt geprobeerd heb om erin te komen. En eenmaal erin kon ik, omdat ik mijn bril ophad, nog met mijn ogen knipperen, maar zelfs voor ademen was geen ruimte. Dus vandaar deze titel, natuurlijk uit een nummer van Céline: je respire et j'expire dans un mouvement machinal, donnez-moi de l'oxygene... Maar dat heb ik in Xi'an ook wel een beetje ervaren hoor, heb voorlopig even genoeg in overvolle bussen gestaan, ik ga wel lopen...

En nu ik dit schrijf, is het maandagavond, mijn was is gewassen en al bijna droog, het verhaal is geschreven, de foto's zijn georganiseerd en op cd gezet: helaas, het gewone leven gaat weer beginnen en het kwam vandaag even harder terug dan ooit: ik zat bij modern chinees en had werkelijk geen idee waar de tekst over ging: nog ff vier, vijf weekjes er heel hard aan trekken en ik kan weer lekker weg!

Xx Myrle