j'ai mon visa pour les beaux jours

Woensdag 7 januari heb ik mijn laatste tentamen gehad dus toen was het echt vakantie. Dus ook tijd voor de laatste voorbereidingen, inpakken, schoonmaken et cetera. Hier is niet veel van gekomen. Heb woensdag een rustig dagje gehouden, de rest was niet thuis dus had het internet de hele middag voor mezelf, lekker! Dus heb eens uitgebreid al het nieuws bij gelezen, gekeken op de sites van Céline Dion, wat tv gekeken op uitzendinggemist en ben begonnen met het lezen van de Bijbel op internet.
Donderdagochtend ben ik naar het treinstation geweest om mijn treinkaartje terug te verkopen omdat ik uiteindelijk toch besloten had te gaan vliegen. Het was onwijs druk en ik moest eerst heel erg zoeken waar ik nou precies moest zijn. Ze hebben daar wel 60 loketten om kaartjes te kopen. Ze zijn ingedeeld op de bestemming en op het aantal dagen vantevoren. Overal stonden behoorlijk lange rijen en omdat men mij op het reisbureau verteld had dat ik beter aan die mensen mijn kaartje kon slijten omdat dat meer geld op zou leveren, heb ik dat geprobeerd. Maar zie maar eens uit te vinden bij welke rij je dan moet zijn. En de meningen van de Chinezen verschilden onderling ook nogal dus dat hielp niet echt. De een zei dat Taiyuan in het noordoosten lag dus dat ik bij rij A moest zijn, de ander zei dat het ergens anders lag dus dat ik bij rij B moest zijn. Die raadde aan om toch maar naar het officiële terugverkooppunt te gaan, die raadde aan om om te laten roepen wat voor kaartje ik had om op die manier iemand te proberen te vinden om het aan te verkopen.
Daarom ben ik nog even de stationshal in gegaan om te kijken of ik dat inderdaad om kon laten roepen maar ik kon niet vinden waar de plek was vanwaar ze dat omroepen. Dus maar weer naar buiten. Toen heb ik bij een bepaalde rij volgens mij wel 20 mensen gevraagd of ze op vrijdag naar Taiyuan wilden maar niemand wilde en toen begonnen ze over dat ik dus in de verkeerde rij stond, dus uiteindelijk ben ik toch maar naar het officiële punt gegaan. Dat is ook weer een groot gebouw met verschillende ruimtes waar ontzettend veel mensen stonden en in de ruimte waar ik moest zijn, waren ook weer superveel verschillende loketten waren. Maar er stond er maar bij twee: terugverkooppunt. En die rijen waren gelukkig heel kort. Toen ik aan de beurt was, heb ik mijn kaartje gegeven en van de 245 kuai die ik betaald had (215 voor het kaartje en 30 voor het bij het reisbureau bezorgen) kreeg ik er 172 terug. Dat viel dus wel mee. Als jij op het reisbureau een treinkaartje wilt kopen, bellen zij naar een treinkaartjesverkooppunt en die komen het kaartje dan op het reisbureau, vandaar de bezorgkosten.
Ik had afgesproken om 's middags met Katya te gaan lunchen, de laatste keer voor de vakantie. En ik moest ook nog even een briefje schrijven voor Sandra (mijn klasgenoot en haar kamergenoot) zodat zij voor mij mijn resultaten van de tentamens op kan halen volgende week. Zo'n briefje in de trant van: ik, Sima Mei, studentnr blabla, geef hierbij Shengdula, studentnr blabla, de toestemming om mijn resultaten op te halen. Dus dat heb ik maar even op hun kamer zitten schrijven. Sandra was er zelf ook en het was erg gezellig. Omdat ik nog vanalles moest doen van wassen tot opruimen en inpakken en 100 mensen mailen, riep ik zo ongeveer ieder half uur dat ik weg ging, maar uiteindelijk was het half zes voor ik wegging. Achteraf een goede beslissing, een leuke middag en alsnog genoeg tijd om alles wat echt belangrijk was te doen.
's Avonds heb ik pap en mam voor de laatste keer “echt” gesproken en mam even mee laten controleren of ik toch wel echt alles had. Bij het reisbureau hadden ze me uitgelegd waar de shuttlebus naar het vliegveld vertrok en Jessica heeft me via de mail uitgelegd hoe ik daar moest komen. Omdat ze op het reisbureau gezegd hadden dat ik twee uur vantevoren op het vliegveld moest zijn en omdat ik met de shuttlebus wilde gaan, ik maar beter vroeg weg kon gaan, heb ik dat ook maar gedaan. Dat scheelt ook weer een aantal uren doodzenuwachtig op je kamer zitten, waarin je toch niets meer kan en wil doen. Dus ik ben op vrijdagochtend om negen uur vertrokken, maar was pas 's avonds om acht uur in het hostel in Chengdu.
Het kostte namelijk van mijn appartement tot de halte van de shuttlebus al meer dan een halfuur, dan een uur met de bus naar het vliegveld. Hij stopte bij terminal 3, waar ik moest zijn, maar voor ik me dat realiseerde en klaar was om uit te stappen, je moet dan toch nog even je jas dicht doen, je rugzak omdoen, je andere tas pakken en kijken of je alles nog wel hebt, reed ie al verder. Ik kreeg het idee dat we het vliegveld gingen verlaten, dus dat vroeg ik: nee hoor, we reden naar terminal 2. Maar ik moet bij terminal 3 zijn! Ja maar waarom ben je dan niet uitgestapt? Omdat ik die tijd misschien niet kreeg, eikel!! Maar goed, hij stopte wel en toen moest ik teruglopen. Het was gelukkig niet zo ver, maar wel heel koud en hielp natuurlijk ook echt niet tegen de zenuwen. Eenmaal op het vliegveld vroeg ik me dringend af waar ik moest zijn, dus na even zelf rondgekeken te hebben, ben ik het maar gaan vragen. Gewoon in de rij en dan gaat het verder zoals bij iedere andere vlucht: inchecken, bagage afgeven, door de douane, handbagage laten controleren en that's it.
Toen moest ik nog lunchen dus ben op zoek gegaan naar een restaurant-achtig iets. Wel gevonden, maar ook hier weten ze een slaatje te slaan uit het feit dat ze op een vliegveld zitten en het eten was nog koud ook. Maar goed, ik moest toch eten want ik wist ook niet of je op binnenlandse vluchten eten krijgt. Ik was wel blij dat ik zo vroeg weggegaan was, want nu kon ik inderdaad gewoon rustig aandoen en het was ook weer niet zo dat ik me nog twee uur bezig moest houden ofzo. Toen ik gegeten had en daarna mijn goede gate gevonden had, moest ik nog een uur wachten totdat we konden boarden. Heel fijn, want het was daar ijskoud omdat we in een hal vlakbij buiten zaten en de deur naar buiten regelmatig openging. Toen we konden boarden, moesten we in een busje stappen en dat busje reed ons naar het vliegtuig. We zaten in het vliegtuig en iedere keer kwamen ze maar zeggen dat we onze telefoon uit moesten zetten maar we gingen maar niet vliegen. Heel irritant. Maar goed, uiteindelijk vertrokken we dan toch, om kwart voor drie, met drie kwartier vertraging.
Ook op binnenlandse vluchten in China krijg je eten. En ook op binnenlandse vluchten in China is het niet echt fantastisch. Omdat ik dus op het vliegveld al gegeten had, heb ik maar weinig op: de groenten, want die waren wel lekker, en het fruit, gewoon 6 stukjes van dat cocktailfruit op siroop. Je kon kiezen tussen rijst met kip of met varkensvlees, ik koos voor kip. Maar wat hadden ze daarmee gedaan: gehaktballen van gemaakt en dan niet van die groffe die wij maken, maar ze maken het vlees heeeeeeel fijn en persen het dan als het ware weer samen, doe mij dan maar onze gehaktballen! Maar goed, het doodt de tijd weer dus... Daarna heb ik drie kwartier geslapen denk ik. Op een gegeven moment was er een enorme klap en ik was zo half wakker dus ik dacht: wat is dat nou voor turbulentie? We hebben dat nog helemaal niet gehad, waarom nu ineens wel dan? Maar dat bleek het neerkomen op de grond te zijn, we waren er al. Ze kondigden aan dat het 12 graden was en als je uit min -6 komt, is dat lekker.
Dus ik had al hele plannen van zonder jas naar buiten enzo als ik ging eten maar zo liep het toch niet helemaal. Ik had in de beschrijving van het hostel gevonden hoe ik er moest komen: eerst met de shuttlebus en dan nog 15 à 20 minuten lopen. Eerst kon ik natuuuuurlijk de shuttlebus niet vinden. Goh, dat is niet zo gek als je loopt te zoeken naar een witte en het blijkt een groene bus te moeten zijn, haha. Toen ik hem eindelijk gevonden had, reed hij net voor mijn neus weg. Er stond er nog een maar die had geen chauffeur en volgens de mevrouw bij het punt waar ze kaartjes verkopen maar dan niet voor deze bus was er nog geen bus dus moest ik even wachten (?) Toen kwam er nog een bus, hij draaide eerst een rondje en parkeerde toen pas. De chauffeur stapt uit en verder gebeurt er niks. Maar toen kwam er nog een bus en die wilde voorbij rijden, maar gelukkig liet de mevrouw die de kaartjes verkocht hem stoppen. Ik zat er in met nog twee anderen, maar hoe vaker we stopten, hoe voller de bus werd.
Ik had gevraagd of ze wilden zeggen wanneer ik uit moest stappen, maar ze zeiden steeds maar niks. Dus op een gegeven moment heb ik het maar eens gevraagd: hoe lang nog? Nog zo'n 15 minuten. En na een half uur of meer kondigden ze eindelijk aan dat dit mijn halte was. Toen moest ik dus nog ongeveer 20 minuten lopen. Dat ging op zich goed, tien keer vragen en toen had ik de goede straat gevonden. Maar toen kon ik het hostel niet vinden. Dus ik gevraagd: ik zoek mix hostel, weet je waar dat is? Maar Chinezen kennen die Engelse namen niet en ik ken vaak de Chinese naam niet. Dus uit proberen te leggen: zo'n heel goedkoop hotel (ik wist het Chinees voor hostel niet meer). Oooooh, daar! En toen bracht ze me er zo naartoe. De ingang ligt verscholen achter planten, dus vandaar dat ik er langsgelopen was. Binnengekomen, ingeschreven en naar mijn kamer gegaan. En het was kouououd binnen!!! Ik terug naar de receptie want ik wilde toch maar even in het hostel eten in plaats van weer naar buiten moeten en dan moeten zoeken voor je kunt eten. Hebben jullie geen verwarming? Nee, want dit is Zuid- China. Oh, als ik op de kaart kijk, ligt Chengdu toch echt in het centrum van China en de winters in (delen van) Sichuan zijn echt niet de warmste van het land, maar goed, geen verwarming maar wel een elektrische deken.
Ik ben met mijn eten en gratis welkomkoffie bij een Engels-Amerikaans stel gaan zitten en we hebben tot een uur of tien zitten praten. Toen moest ik toch echt even naar huis gaan bellen om te zeggen dat ik veilig aangekomen was en ik zag op mijn telefoon dat ze al drie keer gebeld hadden. Dus ff via Skype gebeld, pap en mam ook weer blij. Heb Kathinka toen ook nog heel even gesproken om tips te geven voor als zij zondag aankomt. Daarna ben ik naar bed gegaan. Ik had zoiets van: hoe zet ik die elektrische deken aan? En toen ontdekte ik dat dit niet is wat ik versta onder een deken, maar onder een matras. Geen idee of alle eletrische dekens zo zijn, lig je er normaal op of onder? Ik had hem op laag ingesteld omdat ik zoiets had van: ik hoef ook mijn bed niet uit te drijven. Het duurde even voor het warm werd maar zeker 's ochtends toen ik wakker werd, was het erg fijn. Ik bleek namelijk rookwolkjes te blazen, zo koud was het in de kamer, brrr....
Het kostte dan ook wel even moeite om eruit te komen, maar op een gegeven moment kreeg ik wel heel erg honger dus ik moest toch even op pad om ontbijt te gaan halen.
De zaterdagmorgen (10 januari) stond in het teken van dingen regelen en vragen. Ik ben geloof ik wel tien keer bij de receptie geweest om vanalles te vragen: kunnen jullie voor mij een plek bij de opera regelen (Sichuan opera is een van de belangrijke Chinese operastijlen), kan ik mijn bagage hier achterlaten als ik de stad uitga, hoe zit dat nou met dat bergbeklimmen, kunnen jullie voor mij een treinkaartje regelen etc. etc. De uitkomst van de vraag over het treinkaartje was dat ik nu al voor 16 januari een treinkaartje zou kunnen kopen dus ik kon zelf op pad. Eerst verdwaalde ik natuurlijk, nadat ik drie keer dezelfde straat op en neer gelopen had, had ik het eindelijk gevonden. 16 januari naar Luoyang? Uitverkocht. En de 17e? Die kun je nog niet kopen. Uiteindelijk had ze toch een kaartje gevonden voor de 17e, maar omdat ik even in de war was of Luoyang of Kaifeng nou de meest westelijke stad was (ik kom namelijk uit westelijk China en wil het wel enigszins logisch houden) heb ik nog heel even gewacht met het kaartje kopen. Ik vroeg aan een Chinees die me al een tijdje stond te helpen welke het meest westelijk lag. Kom maar even mee op de kaart kijken, zei die. Ok...
Op de kaart gekeken en ik bleek voor niks getwijfeld te hebben, Luoyang is het meest westelijk. Dus toen toch maar een kaartje gekocht voor de 17e. Toen moest ik natuurlijk mijn hostelreservering aanpassen omdat ik een nacht langer zou blijven. Ik vertrek namelijk nu 17 januari om negen uur 's ochtends en kom de 18e om half vijf 's nachts aan. Minder geslaagde tijden, maar goed, als dat het enige is wat je kunt krijgen, heb je weinig keus. Daarna ben ik op internet gegaan om een hostel te reserveren in Luoyang. Ik wil eigenlijk de rest van de trip per bus doen omdat ik het idee had dat je daar makkelijker kaartjes voor kunt krijgen omdat er meer per dag rijden. Even gesproken met een Koreaan hier in het hostel en hij had het idee dat de bus moeilijker zou zijn omdat het goedkoper zou zijn dan de trein maar ik ben het bij de receptie (again!) gaan vragen en zij zei dat de bus juist duurder is en dat de kans op een kaartje groter is op korte afstanden (3 à 4 uur) dan met de trein omdat er gewoon meer per dag zijn.
Omdat ik hier heel makkelijk op internet kan, wilde ik hier alvast hostels reserveren voor de rest van de reis, vandaar dat ik wilde weten of het makkelijker is om kaartjes voor de bus te krijgen. Het punt is dat je als je met de bus gaat, pas op de dag zelf weet dat je gaat en hoe laat je gaat. Dan is het dus moeilijk om een hostel te reserveren, maar het meisje achter de receptie zei: het is chinees nieuwjaar, dan gaan de Chinezen dus naar huis, ze gaan niet reizen dus de hostels zitten waarschijnlijk niet vol. Ik heb toen besloten om nog niet te boeken, maar heb wel gezocht naar hostels. Dat viel een beetje tegen :S. Op hostelbookers waren er in Zhengzhou geen hostels op het moment dat ik er ben, Anyang en Taiyuan staan niet eens in het systeem. Maar gelukkig hebben we dan de Lonely Planet nog en daar stond wel wat in.
Na al dit geregel ben ik naar buiten gegaan met de kaart die ik van het hostel gekregen had. Daar stonden hele andere attracties op dan in de Lonely Planet. Ik ben terecht gekomen in een volkswijk van de stad, heb een klein klooster gezien voor boeddhistische nonnen maar verder geen attracties alleen maar mensen en stalletjes, heel erg leuk. Ook nog met een mevrouw staan te praten die heeeeel erg graag haar Engels wilde oefenen. Maar zo kan ik mijn Chinees weer oefenen. Na een paar uur had ik het wel gezien dus toen wilde ik terug naar het hostel. Toen was ik natuuuurlijk weer verdwaald maar dat ik wel de manier waarop ik dat klooster gevonden heb. Na een aantal keren vragen en verschillende kanten op gelopen te zijn, had ik eindelijk de goede weg gevonden en toen ik halverwege was, herkende ik het nog ook.
Zaterdagavond ben ik naar de Sichuanopera geweest. Dit is een van de dingen die dit hostel aanbiedt om voor je te regelen: ze brengen je er naartoe, kopen een kaartje voor je en brengen je ook weer netjes thuis. We gingen om tien voor half acht weg en hebben denk ik ongeveer 20 minuten gereden voor we er waren. Ik was de enige vanuit het hostel, dat was wel jammer. Langzaamaan kwamen er steeds meer mensen binnen waaronder twee jonge meiden die naast me kwamen zitten. Ze studeren in Xi'an en hebben nu ook vakantie dus zijn ook aan het reizen. De een komt uit België en de ander uit Rusland, heel leuk. Dus dan heb je gelijk wat om over te praten: hoe is Beijing om te studeren, hoe is Xi'an, hoe lang ben je hier en hoe lang blijf je. En dat gaat zo nog wel even door. Natuurlijk is ook het weer (en dan met name de temperatuur binnen!) een interessant gespreksonderwerp.
Om acht uur begon het. Er kwam tussen de stukken door steeds een aankondigster dus die kwam nu ook eerst. Het eerste optreden was van een Chinees orkest, dit klopte nog wel met wat ik in gedachte had over hoe Chinese opera eruit zag. Toen kwam er een echt stukje opera en later nog een en nog een maar verder was het een gezelschap dat volgens mij alle mensen die op een of andere manier getalenteerd zijn bij elkaar gezocht heeft: een vuurspuger, een meisje dat waanzinnig goed was met een diabolo en met haar voeten: daar liet ze tafels en gigantisch grote vazen op balanceren, een meisje dat met een marionet speelde, een man op erhu (Chinese viool). Het enige jammere van die man met erhu was dat de begeleiding op band stond en dat was van die enorm harde muziek gemaakt in een synthesizer, dus zo heel blikkerig.
Er waren ook nog twee mensen die echt enorm snel hun masker konden verwisselen. Ze hadden pakken aan met een cape eraan vastgemaakt en als ze die cape voor hun gezicht langsgehaald hadden, was het masker verwisseld. Daarnaast was er een man die dit zelfs met zijn kostuum kon. Hij had een assistente die voor hem langsging met een vlag en daarna was het verwisseld. En nee, er lag daarna niks op de grond, echt geeeen idee hoe hij dat deed. Uiteindelijk moest zij natuurlijk ook een keer van kostuum wisselen. Daarna kwam nog een operazanger en terwijl hij aan het zingen was, kwam iedereen op die meegedaan had en na ons applaus was het afgelopen. Het had een uur en een kwartier geduurd, veel te kort! Het was wel heel jammer want degene die mij gebracht had, wilde echt gelijk terug naar het hostel rijden dus had ik geen tijd om met die meiden uit Xi'an even emailadressen ofzo uit te wisselen. Maar voor ik wegging uit het hostel had ik daar ook twee aardige meiden leren kennen en die zaten er nog toen ik terug kwam dus daar heb ik verder mee zitten praten. We hebben een uur denk ik de slappe lach gehad over het idee dat ze een citybreak wilden doen naar Lhasa (min 12 overdag, min 27 's nachts) en ik in ieder geval nog grotere lol over dat ze rond het EK (WK?) in Duitsland waren en het voetbal helemaal zat waren toen hun Engeland eruit gekickt was en dat ze toen maar besloten zo ver mogelijk weg te gaan van het voetbal. Toen bedachten ze dat het misschien wel leuk was om een strandvakantie te gaan houden. Een strandvakantie in Duitsland!! Zo stom als het klinkt was het ook, ze zeiden van: dit is hetzelfde als een strandvakantie in Engeland, dat doe je ook niet, en die Duitsers gaan duidelijk niet voor niks naar het buitenland. Wie bedenkt het ook: een strandvakantie in Duitsland haha.
Zondags ben ik weer een beetje door Chengdu gaan lopen. Ik had op de kaart die ik van het hostel had gekregen, gezien dat er een standbeeld van Mao was, een katholieke kerk, een boekwinkel, kortom vanalles om eens te gaan bekijken. Op deze dag ben ik echt tot de conclusie gekomen dat ik Chengdu absoluut geen leuke stad vind. Naar mijn idee is hij veel te groot, te onoverzichtelijk en hij heeft te veel hoge gebouwen. Het deed mij denken aan Den Haag, die stad vind ik ook niks. Het enige wat daar wel is en in Chengdu niet zijn de Turken en Marokkanen. In plaats daarvan zijn er vrij goed verstaanbare Chinezen die wel naar je kijken maar dat is het dan ook. In veel andere steden wordt er gelijk over je gepraat en moet je mee op de foto maar dat viel heel erg mee.
Maar goed: ik dus op pad. Ik heb het eerste stuk met de bus gedaan en ben verder gaan lopen. Ik was een halte te vroeg uitgestapt daardoor moest ik wat verder lopen maar goed, dan zie je ook meer van de stad. Na een tijdje lopen had ik dan eindelijk het standbeeld van Mao gevonden. Ik had er al over gehoord van andere mensen in het hostel en daardoor viel het me een beetje tegen, vond het niet zoveel voorstellen. Misschien had ik iets vergelijkbaars verwacht met Tiananmen maar dat was het dus totaal niet. Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar de katholieke kerk. Dat is zo bijzonder in China dat ik het wel even wilde zien. Op weg daarnaartoe kwam ik echt door achterafstraatjes, door de volkswijkjes van Chengdu, dat was dan wel weer leuk, ondanks het feit dat ik me wel afvroeg of ik de weg terug nog zou kunnen vinden. Toen ik de kerk gevonden had, zag ik ervoor een beeld van Maria staan met daarbij een plaquette met het Wees gegroet in het Engels, Chinees en Latijn. De kerk op zichzelf was heel erg modern, niet zoals wij ze zouden bouwen.
Er was zeg maar een voorportaal waar je wel inkon, daar kon je wat schilderingen bekijken en ik kon zien dat er maar liefst tien (!) missen per week zijn. Het enige jammere was dat er nu geen mis was, wat betekende dat ik ook heel de kerk verder niet in kon lopen. Na mijn “kerkbezoek” ben ik teruggelopen in de richting van de hoofdstraat en heb onderweg bij een klein restaurantje de Sichuanese versie van een broodje shoarma op: een broodje ter grootte van een eierkoek, was opengesneden en gevuld met schapenvlees, kruiden en koriander. Best pittig, maar wel lekker. En sowieso leuk om weer eens wat anders te proberen. Eenmaal terug op het grote plein vanwaar je ook het standbeeld van Mao kunt zien, heb ik even op een bankje zitten nadenken wat ik wilde doen: ik wilde eigenlijk of naar de Groene Ramtempel of naar de grot van Du Fu. Op mijn kaart zag het er naar uit dat ik dat best kon lopen, maar zoals al eerder verteld: ik voelde me niet op mijn gemak in de stad en om dan iets te gaan lopen waarvan je totaal niet weet hoe ver het is enzo, leek me geen goed plan.
Ik bedacht me wat mama zou zeggen en heb de conclusie getrokken dat ze zou zeggen dat ik het niet moest doen als het niet goed voelde. Ik heb het dan ook niet gedaan en ben terug gelopen in de richting van het hostel om naar die boekwinkel te gaan die ook op mijn kaart stond. Eerst nog even een ijsje gehaald bij de Mac (ik denk dat dit voor het eerst in mijn leven was dat ik blij was om de Mac te zien) en toen weer op pad. Nadat ik er vier of vijf keer naar gevraagd had en ik het toen nog steeds niet gevonden had, was ik het zat en ben ik terug gegaan naar het hostel. Heb op internet gezeten, een poging gedaan om “Wie is de mol?” te kijken maar toen ik daar vijf minuten inzat, kwam Kathinka al. We hebben samen in het hostel gegeten en zijn toen eigenlijk vrij vroeg gaan slapen omdat we 's maandags berg zouden gaan beklimmen.
Eerst wilden we eigenlijk om zes uur de deur uitgaan om maar genoeg tijd te hebben maar Kathinka ging het nog even navragen bij de receptie en daar kreeg ze het idee dat drie dagen echt ruim voldoende was dus toen dachten we: waarom zo idioot vroeg opstaan als het niet nodig is? Dan hebben we dan ook niet gedaan, we zijn 's maandagsmorgens om acht uur vertrokken, nadat we onze overtollige bagage bij het hostel gestald hadden. Gelukkig kon dat, want dat scheelde toch wel heel veel sjouwen. Ik had namelijk 11,8 (!) kg in mijn rugzak toen die het vliegtuig in ging, en daar zat mijn laptop niet eens bij. Kathinka had er 6, die had het een stuk beter aangepakt.
Eerst moesten we met de bus van het hostel naar het langeafstandsbusstation. Wij uitgestapt bij de halte waar we verteld waren uit te moeten stappen, vanalles maar geen busstation. Maar gelukkig zagen we meer mensen met koffers en andere bagage dus daar hebben we het aan gevraagd en die gingen er ook naartoe. Toen zijn we die man maar gevolgd en uiteindelijk goed uitgekomen. En toen we in de rij stonden om kaartjes te kopen voor de bus, zag ik die meiden die ik ontmoet had bij de opera in een van de andere rijen staan. Heel grappig en achteraf had Kathinka zoiets van: was misschien een idee geweest als we ze gevraagd hadden om mee te gaan. Zij gingen namelijk hetzelfde doen als wij (de berg en de boeddha) maar dan in de omgekeerde volgorde. Maar goed, daar hadden we niet op tijd aan gedacht, niks aan te doen.
Er was ons verteld dat we een kaartje moesten kopen naar Baoguo shi: de echte plek waar het bergbeklimmen begint. Anders moest je naar Emei shi, dan overstappen op een andere bus en dan weer overstappen op een andere bus. Of je moest vanaf daar met de taxi. Dus wij hadden een bus kaartje naar Baoguo shi. Op een gegeven moment stopte de bus en moesten we eruit. Er stond een taxi klaar, daar moesten we in. Willen we instappen, moesten we er toch niet in, dus stonden we daar. Toen kwam er een andere taxi waar we wel in moesten. Wij laten ons buskaartje zien: naar Baoguoshi, daar hadden we voor betaald. Maar we kregen het niet voor elkaar om gratis met die taxi te gaan hoor. Na een tijdje stopte hij en tikte op het raam. In Chengdu heb ik de meest irritante en voor mijn gevoel minachtende manier van communiceren ervaren: niet eens proberen om Engels of zelfs Chinees te praten tegen ons, maar niks zeggen en wijzen. Ik studeer *** al voor het vierde jaar Chinees hoor, idioten!
Maar goed, wij hadden het idee dat we niet op de goede plek afgezet werden dus wij legden uit waar we dan wel naartoe wilden. We hadden natuurlijk de precieze plaats moeten zeggen maar daar hadden we even niet aan gedacht. Dus toen zette hij ons af waar we afgezet wilden worden en toen moesten we weer terug, want hij bleek gelijk gehad te hebben. En toen moesten we nog naar het Teddybearhotel lopen om meer informatie, want ik snapte er ondertussen helemaal niks meer van, wandelstokken en misschien van die ijzers voor onder je schoenen tegen het ijs. Na een hele tijd lopen waren we terug in het dorp maar toen moesten we het hotel nog vinden. Veel vragen, veel heen en weer lopen en toen werden we ineens aangesproken: zoeken jullie het Teddybearhotel? We bleken de eigenaar tegen het lijf gelopen te zijn, dus hij wees ons de weg. We waren wel langs het straatje waar we moesten zijn gelopen maar we waren er niet ingelopen. Uiteindelijk bleek het dus best simpel. Hij wilde erg graag dat we daar spullen zouden stallen (dat kon gratis als je daar sliep, maar dat waren we dus niet van plan) maar heeft ook wel uitgelegd over de beste route en heeft ons wandelstokken geleend. Toen we naar het kamertje liepen waar we die stokken konden pakken, zagen we van die ijsijzers liggen. Wij gevraagd: hebben we die nodig? Oh, ja, inderdaad, dat is misschien wel handig...
Nadat we daar geluncht hadden en alle spullen weer verzameld, zijn we terug gelopen naar het busstation. Want het was het handigst zei Andy van het Teddybearhotel om eerst een stuk met de bus te gaan. Nou had ie daar wel gelijk in maar dat kostte ons wel weer verschrikkelijk veel tijd en geld: 30 kuai voor een ritje van 20 minuten, daar betaal je in Peking 1 kuai voor! En het leuke was dat we natuurlijk net te laat waren dus we konden eerst nog een uur gaan zitten wachten. Maar uiteindelijk waren we er dan hoor, een entreekaartje gekocht voor de berg (dat was wel leuk: met studentenkaart kreeg je hem voor 50 ipv 120 kuai) en toen konden we eindelijk op pad. Het eerste stuk was fantastisch mooi, we hebben dan ook meer foto's gemaakt dan gelopen. Het uitzicht was fantastisch, de weg was heel goed begaanbaar (overal stenen, heel erg vlak, alleen af en toe een paar treetjes) en overal kwamen we gelegenheden om te slapen tegen dus dat viel ook mee. Maar na een uur ofzo begon het: de trappen, eindeloze, eeuwig doorgaande trappen. Sommige lang, sommige kort, maar vooral heel erg veel. Het was nog steeds wel leuk, maar dat werd al wel wat minder. Tegen vijf uur waren we bij de eerste slaapmogelijkheid en we waren aan het dubben: lopen we door of blijven we hier? Het was volgens de kaart die we hadden nog zes km naar de volgende slaapplek. Maar we waren al een half uur langer doorgelopen dan geadviseerd werd en ik zat er behoorlijk doorheen. Daarom besloten we daar te blijven slapen.
Ons schema was behoorlijk door de war gegooid omdat we verkeerd gelopen waren, daardoor hadden we een moeilijkere weg gelopen waardoor we een stuk minder ver gekomen waren dan gewenst. Wel waren we leuke apen tegen gekomen onder weg: je moest je tas en zakken goed in de gaten houden anders was het “rats!!” en waren ze leeg, Kathinka verloor een flesje drinken aan ze en dat hielp niet echt tegen de angst die we voor die beesten hadden. Maar ze zijn wel leuk om te zien! Bij de slaapplek (een klooster) deden ze heel moeilijk toen we wilden betalen: Kathinka had een gescheurd briefje van tien kuai. Nou krijg je die hier zo ongeveer dagelijks dus zij wilde er gewoon mee betalen. Maar nee, dat kon niet blabla blabla. Het duurde een kwartier, maar toen nam ze het briefje eindelijk aan en liep er iemand mee naar onze kamer: twee bedden en een tafel, in de kou. Wel binnen natuurlijk, maar slecht geïsoleerd, geen verwarming en op een berg, dus heel erg koud. Ook de sanitaire faciliteiten lieten naar mijn idee wat te wensen over, maar goed: wij gingen voor ruig.
Eigenlijk vrij snel na onze aankomst hebben we daar ook gegeten (wat maar goed was want wij hadden eten gekregen en toen gingen alle lichten in de keuken uit, waren we tien minuten later geweest, hadden we dus mooi pech gehad) en daarna besloten we tanden te gaan poetsen, te plassen en in ieder geval in bed te gaan liggen. En het was kououououd! Ook in bed was het erg koud. Ik denk dat ik twee uur warm heb proberen te worden en toen besloot ik toch maar een extra paar sokken aan te doen en mijn muts op te zetten en dat hielp gelukkig wel. Daarna ben ik best snel in slaap gevallen. De volgende morgen hebben we eerst nog wat foto's gemaakt, het is natuurlijk best een belevenis om in een klooster op een berg te slapen, en daarna wilden we weg. We konden niemand vinden om aan te melden dat we weg gingen dus zijn gewoon de deur uitgelopen. Daar zat wel iemand en bij hem moesten we weer al onze gegevens opschrijven. Geen idee waarom.
Wat wel leuk was, was het feit dat er net een groep Chinezen voorbij kwam die ook de berg aan het beklimmen waren. Daarmee zijn we samen gegaan. Dat was ook wel prettig in verband met de apen, samen sta je immers sterk. Maar Chinezen hebben de niet zo fijne gewoonte om op ieder moment vanalles aan je te vragen en dan met name iedere keer dezelfde vragen. Dus of je nou net met veel moeite op het ijs staat en en je nog af staat te vragen of je gaat vallen of niet of dat je aan het bergbeklimmen bent: altijd willen ze weten waar je vandaan komt en hoe het komt dat je Chinees zo goed is. Mmmm.... maar goed. Het zou nog maar zes km zijn naar het volgende klooster, maar dankzij mij en anderen en apen en vermoeidheid en vanalles kwamen we daar pas na drieënenhalfuut aan. Zes kilometer, echt niet, hemelsbreed misschien...
En het ergste was: een van die Chinese meisjes die erbij was, had verteld dat ze niet door zou klimmen naar de top maar bij het busstation naar beneden zou gaan met de bus. En ik had begrepen dat het volgende punt bij het busstation was. Dat bleek dus niet zo te zijn.... Oooo, toen ik dat hoorde, baalde ik wel heel erg. We waren namelijk ook net voorbij de sneeuwgrens gekomen dus het werd er niet makkelijker op. Behalve dan het feit dat de route vanaf dit rustpunt naar het volgende vrij vlak liep, waardoor je ook nog eens een beetje om je heen kon kijken. Maar vanaf daar zouden er weer apen kunnen zijn en werd het ook weer een stuk steiler dus toen we onderweg een winkelachtig iets tegen kwamen waar een vrouw ons vanalles probeerde te verkopen en een man voor de tv zat, hebben we gevraagd of hij ons naar het volgende rustpunt kon brengen. Dat deed hij en hij heeft ook onze spullen gedragen waardoor ik alleen nog maar mezelf naar boven hoefde te slepen ipv ook nog Kathinka's spullen (omdat zij de mijne had omdat die tas zwaarder was). Ik had al eerder geprobeerd om met die ijzeren dingen onder mijn schoenen te lopen maar ze gingen steeds los dus toen had ik rieten gekocht onderweg waar we pauze gehouden hadden. Dat liep vrij aardig en vanaf het punt waar we begeleiding kregen, deed Kathinka haar metalen schoenen ook onder en bij haar bleven ze wel zitten dus dat was mooi. Die man begeleidde ons voor de apen maar die kwamen we pas op het allerlaatst tegen: ik denk twee voor het elephant bathing restaurant en een paar bij het elephant bathing hotel (waar we naartoe moesten).
Rond vier uur kwamen we aan bij dat Elephant bathing hotel, wat wel jammer was want ze zeiden dat het nog anderhalf uur langzaam lopen naar het busstation was. Het zou dus moeten kunnen om het nog te halen. Maar als je te laat bent voor de bus (die om zes uur, half zeven voor het laatst naar beneden reed) ben je ook wel echt de sjaak want daar kun je niet slapen. En het mooie was dat we hier in een tamelijk goed verwarmde ruimte konden zitten dus na een halfuurtje hadden we geen spijt meer dat we niet door waren gegaan. Op een gegeven moment zei ik tegen Kathinka van: zullen we vragen of we kunnen eten, want zo'n dag klimmen, kou en emotie gaat je niet in je koude kleren zitten. Maar toen werd er al geroepen dat we konden eten. Eerst wilden ze ons in het “restaurant” laten eten, maar daar was het zo koud dat we vroegen of we in de keuken mochten eten en gelukkig mocht dat. We kregen twee groentegerechten, soep en zoveel rijst als je maar wilde. Mmm... dat was voor mijn gevoel de eerste goede maaltijd in dagen. Na het eten hebben we nog in de verwarmde ruimte gezeten maar ook deze avond zijn we vroeg naar bed gegaan. Hier hadden we elektrische matrassen, ze werkten wel minder goed dan die in Chengdu maar het was wel lekker dat je even iets had wat je bed al warm maakte.
We hebben allebei onze lenzen helemaal in onze jas gestopt en die opgevouwen om maar te voorkomen dat ze zouden bevriezen, want daar waren we wel bang voor maar dat bleek mee te vallen. Wel onwijs koud als je ze dan weer in doet! De derde dag zou het nog maar anderhalf uur langzaam lopen zijn naar het busstation. Dat bleken er twee te zijn, maar wel door hele mooie omgeving. Maar degene die ons nu begeleidde (tegen de apen) heeft onze tassen gedragen en daarnaast heeft hij mij omhoog getrokken, ik ben denk ik in het eerste uur drie keer dood gegaan. Dat kwam doordat ik natuurlijk geen klimervaring heb, enorme hoogtevrees, last van mijn knieën en nu bleek ik ook nog eens behoorlijke last te hebben van de hoogte, dat ik geen lucht leek te krijgen, heel irritant. Het ging weer op zijn Myrles, met veel gezucht en gesteun waarschijnlijk, tranen en niet al te snel, maar ik heb ook dit weer gered, we zijn te voet van beneden (500 meter) naar het busstation (2400 meter) gekomen! Het was een helse ervaring (I've been to hell and back but an angel was looking through) maar ik denk dat ik straks wel blij ben dat ik het gedaan heb. En wij hebben een goeie kans op de mooiste foto's van deze vakantie!
We hadden net kaartjes voor de bus gekocht en onze spullen in de bus gelegd en we wilden er net uit gaan om nog wat foto's te maken, toen de chauffeur binnenkwam en zei dat we gingen vertrekken. Dat was dan ook voor het eerst dat we eerder weggingen dan afgesproken.... Maar vanuit de bus nog mooie foto's gemaakt en veel mooie dingen gezien. En het was wel een hele relaxte manier om naar beneden te komen haha. Het kon mij niet lang genoeg duren, ik was net een beetje gewend aan deze situatie en als je dan beneden aankomt, staat je het nieuwe avontuur weer te wachten, wat voor mij niet zo nodig hoefde. En de chauffeur reed heel goed wat ook wel prettig was. Hij mocht wat mij betreft rechtstreeks doorrijden naar Leshan, onze volgende stop.
Maar dat ging niet gebeuren helaas. We stopten bij het busstation en hebben toen kaartjes gekocht voor de echte bus naar Leshan. Want op donderdag wilden we naar de grootste Boeddha ter wereld: je zou kunnen picknicken op zijn knie. De eerste bus naar Leshan ging een kwartier later, dus dat haalden we niet omdat we nog terug moesten naar het Teddybearhotel om de spullen terug te brengen dus dan maar een uur later. We zijn dus even terug geweest in het Teddybearhotel en hebben daar weer geluncht. Toen lekker twee uur rustig in de bus naar Leshan, op naar de Boeddha! Het was even een gedoe waar we in Leshan afgezet zouden worden en hoe we dan bij het hostel waar we naartoe wilden moesten komen maar dan komen de Chinezen in actie. Je vraagt ze iets en of ze schakelen een hulplijn in (gaan iemand staan te bellen om te vragen welke buslijn JIJ moet hebben) of ze gaan met z'n tweeën een kwartier overleggen over wat dat wel niet de beste weg voor jou is om te komen waar je moet zijn. Ze hebben ons geholpen om bij de goede halte in Leshan uit te stappen en over te stappen op een andere lijn waarmee we vlakbij ons hostel uit zouden komen. Toen hebben we fijn de toeristische route door Leshan gereden waardoor we de hele stad gezien hebben. Ik had verwacht dat het een heel klein dorpje was maar het was nog een behoorlijke stad en mooi en gezellig ook.
Toen we bij het hostel aankwamen, waren er nog kamers en wij kregen een hele aangename verrassing toen we in onze kamer kwamen: een kamer voor twee personen, schone lakens, televisie, omgekeerde airco die werkte als verwarming en onze eigen badkamer met bad! Daar wil ik wel 50 kuai voor een nachtje voor betalen! Heel fijn, alleen kregen we in het begin geen warm water dus was ik even bang dat ik niet kon douchen maar dat lukte gelukkig 's avonds wel. Ze zeiden wel 24 uur per dag warm water te hebben, maar ik had toch het idee dat er 's avonds meer warm water was dan 's middags. We hebben een tijdje op de kamer gezeten, thee gedronken en toen zijn we op pad gegaan. We wilden de stad nog wel even zien en we moesten ook nog avondeten natuurlijk. Toen hebben we de lekkerste jiaozi ooit gevonden, mmmmmm.... Zo lekker dat we de volgende dag daar ook geluncht hebben haha. Toen wel een andere variant, ook fijn!
Na het eten hebben we nog wat boodschappen gedaan waardoor ik even heel bij werd. Het is een heel stoer idee om aan de andere kant van de wereld van waar je origineel vandaan komt ook je boodschappen te kunnen doen en daar rond te lopen alsof je er al tien jaar woont. De rest van de avond hebben we lekker warm in bed gezeten, een beetje tv gekeken en we zijn wederom lekker vroeg gaan slapen. Want donderdags wilden we naar de Boeddha en we moesten natuurlijk ook nog terug naar Chengdu. Het plan was om in principe eerst naar de Boeddha te gaan, dan terug te gaan in de richting van het hostel en dan een bootje te pakken naar een eilandje tegenover de Boeddha vanwaar je hem helemaal zou moeten kunnen zien en dus ook fotograferen. Maar donderdagmorgen mistte het als een gek. Zo erg dat we terwijl we in het park rond de Boeddha rondliepen besloten hebben om niet meer de boot te pakken omdat het waarschijnlijk toch geen zin had omdat je niks zou kunnen zien.
En door die beslissing konden we langer in het park blijven wat heel fijn was want dit bleek weer zo'n typisch Chinees gigantisch-park-rondom-een-attractie-met-nog-heel-veel-andere-interessante-dingen-om-te-zien te zijn. En de Boeddha zelf: woooow, die was echt vet groot! Wij waren zo aan het rondlopen, ook een beetje met het idee denk ik om het mooist voor het laatst te bewaren en op een gegeven moment vroegen we ons af waar hij nou zou staan en toen zagen we een ronding met allemaal bolletjes erop. We keken eens beter, bleek dat we bij zijn hoofd stonden. Gevonden!! Dan kun je met allemaal smalle lange trappen naar beneden lopen maar om de zoveel treden is er een stukje waar je goed kunt staan om te kijken en natuurlijk foto's te maken. Je liep dan naar beneden met de Boeddha links van je en in de muur rechts van je waren verschillende afbeeldingen van groepen mensen uitgehouwen. Dus ook daar viel wat te zien. We liepen steeds verder naar beneden en konden dus steeds meer en meer van het beeld zien. Heel gaaf en eenmaal beneden aangekomen moesten we natuurlijk allebei even met zijn voet op de foto. Dan kun je pas echt goed zien hoe groot hij eigenlijk is.
Toen we ervoor stonden, was die trap waar wij afgelopen waren links van het beeld en we gingen weer omhoog via de trappen rechts ervan. Deze liepen door een grot achtig iets, ik zit me nu af te vragen; misschien hebben we wel door het beeld heen gelopen, een hele vreemde maar hele leuke gewaarwording. Trappen waren steil en hoog, maar het was leuk om te doen. Eenmaal weer boven zijn we nog verder door het park gelopen, er was werkelijk vanalles te zien, ik heb dan ook onmogelijk veel foto's gemaakt. Op een gegeven moment werden we aangesproken of we niet met de bus naar de uitgang wilden en we konden ook met een bus vanaf dat punt naar Chengdu rijden. Maar wij vertrouwden het niet, mede op basis van de kaart die we hadden. Dus wij zijn lopend gegaan, ook omdat er nog best wel wat was wat we nog niet gezien hadden. Volgens die mevrouw was het een uur lopen naar de uitgang, maar waarschijnlijk heeft ze dat gezegd om die bus aantrekkelijker te maken want toen we bij het laatste interessante punt voor de uitgang aankwamen, hadden we echt geen uur gelopen.
Daar was ook nog weer een enorm complex rondom een Boeddhistische tempel. Je kon door allerlei kleine poortjes lopen en dan ontdekte je weer een stukje, heel leuk. Maar op een gegeven moment hadden we het wel gezien en moesten we tijd-technisch ook weer eens op het hostel aan dus toen zijn we gaan vragen hoe we bij de bushalte konden komen. Want ze zijn zo slim geweest om twee bushaltes te maken: een aan het begin en een aan het eind, dan hoef je dus niet het hele terrein weer over om bij de bus terug naar de stad te komen. De busrit op zich was ook een ervaring, want dan gaat zo'n grote bus, waarvan de kwaliteit niet altijd helemaal je van het is door van die kleine straatjes waarvan je je afvraagt of dat überhaupt wel past. Maar het past altijd, dat is het mooie. En zo hebben we weer een ander deel van Leshan gezien. Nadat we uitgestapt zijn, hebben we eerst geluncht bij dus hetzelfde tentje als de avond ervoor, mmmm. Toen nog even proviand gekocht voor in de bus terug naar Chengdu en toen zijn we heel even terug geweest in het hostel om de spullen die we daar achter hadden kunnen laten, op te halen.
Toen moesten we met de stadsbus naar het langeafstandsbusstation en dat leken we niet te gaan halen omdat het enorm veel haltes waren. En de dag vantevoren waren we dus ook de halve stad door geweest maar deze keer hadden we mazzel. We konden een kaartje kopen en eigenlijk vrij snel daarna gingen we al weg. In een hele luxe bus, er werd ook nog een film gedraaid, maar ik heb lekker geslapen.... Ongeveer twee uur later waren we terug in Chengdu. En toen was het punt dat we ongeveer naar de andere kant van de stad moesten en dat het spitsuur was. Dus wij eerst een half uur gewacht op een bus van de goeie lijn waar we ook nog in konden en toen hebben we het maar opgegeven. We dachten: dan nemen we wel een taxi, maar die waren of vol, of wilden ons (buitenlanders die je leuk af kunt zetten dus ik snap het probleem niet) niet mee nemen. Inmiddels waren we zo ver al doorgelopen dat we toen dachten van: dan gaan we het wel bij de volgende bushalte proberen. En nadat we daar weer even gewacht hadden, konden we dan toch eindelijk de goede bus in. En toen hebben we er nog zo'n drie kwartier over gedaan om met de bus terug te komen bij het hostel. We hebben er dus net zo lang over gedaan van Leshan naar Chengdu als van het busstation in Chengdu naar het hostel, pfff....
Toen we terug waren in het hostel hebben we gelijk de kleren in de wasmachine gegooid. Nu konden we dat samen doen, dat scheelde geld en maakte dat we een volle machine hadden. En het was maar afwachten hoe lang het zou duren voor het droog was, want in Chengdu (en op de berg helemaal) was het enorm vochtig. Ik was een paar dingen vergeten dus die heb ik later toen ik toch onder de douche stond maar even met de hand met shampoo gewassen. Ook een oplossing, al betekent dat wel dat je sokken een stuk langzamer drogen :S. Met schone haren en schone kleren aan de waslijn ziet het leven er een stuk aangenamer uit en dat wordt nog aangenamer als je gezellige mensen ontmoet. We kwamen een jongen tegen uit de VS en een meisje uit Australië en nog een meisje uit Denemarken. Daar hebben we de rest van de avond mee zitten praten en een afspraak gemaakt om de volgende dag samen naar een tempel te gaan.
Maar die volgende dag, vrijdag inmiddels, gingen wij eerst naar de panda's!! Eindelijk ging ik die beestjes zien waarvoor ik per sé naar Chengdu wilde :D. Omdat er ook in de Lonely Planet stond dat het moeilijk te bereiken was en ze dat in het hostel ook zeiden, zijn we met een tour van het hostel gegaan. We werden om tien over half acht opgehaald en zouden rond half twaalf terug zijn. Dus tijd zat om in dat park rond te dwalen en naar de panda's te kijken. Het was echt te gek! Helaas geen vier panda's op een schommel zoals ik in april van Gwen gezien had, maar wel veel andere leuke dingen gezien en veel lieve panda's gezien en schattige baby'tjes en rode panda's en ga zo maar door. Echt heel cool! En ook Kathinka, die vantevoren heel stoer daarover deed, was zo van: ooh kijk die en die is zo schattig! Ook hier weer belachelijk veel foto's gemaakt, ik heb in totaal van een week Chengdu 630 foto's, niet normaal meer. Ik ben blij dat ik mijn computer mee genomen heb, dat ik ze er iedere keer op kan zetten. Op de terugweg naar Chengdu stonden we in de file. En dat was niet fijn want zowel Kathinka als ik viel zowat om van de honger omdat we niet of nauwelijks ontbeten hadden. Maar goed, uiteindelijk kwamen we aan bij het hostel.
Ik besloot die middag even alleen op pad te gaan omdat de anderen naar die tempel gingen waar ik al geweest was en ik nog vanalles moest regelen voordat ik de volgende ochtend kon vertrekken naar Luoyang. Ik heb boodschappen gedaan, geld gepind, mijn hostelboeking uitgeprint en ik ben nu wel naar de Groene Ramtempel geweest. Met de bus, dat leek me wel zo slim. Even rust aan je hoofd, even met Céline Dion in mn oren over zo'n tempelcomplex struinen, erg lekker. Het was een mooi, daoïstisch complex. Als het daoïstisch is, word ik sowieso al blij, omdat dat mijn scriptie onderwerp was. Ik werd er nog aangesproken door een monnik, hij gaf me twee boekjes mee, waarschijnlijk met info over de tempel of het daoïsme of zo. En in een ervan schreef hij al zijn gegevens. Werkelijk, ik denk dat ik zijn pincode als enige niet heb, maar daar zou ik waarschijnlijk ook vrij weinig aan gehad hebben, ik denk niet dat op zijn rekening veel geld staat.
Toen ik terug was in het hostel, heb ik wederom even naar de was gekeken maar die was nog dusdanig nat dat ik maar even een föhn bij de receptie geleend heb om het grootste deel droog te krijgen. Nog even een stukje “Wie is de mol” gekeken en toen was Kathinka ook weer terug en hebben we samen gegeten en nog samen gezeten met die mensen met wie zij op pad was geweest. Het was erg gezellig. En toen ging iedereen zijns weegs, Kathinka ging naar de opera dus ik had met mam afgesproken dat ik dan op Skype zou komen, via Skype praat prettiger dan via de telefoon en nou had ik toch alle tijd en rust. Maar ik kwam niet in Skype en de verbinding via de telefoon was zeer slecht. Ik had net een heel goed humeur gekregen van het alleen rondlopen en van het gebak wat ik van Kathinka had gekregen :D maar dit verpestte het behoorlijk. Omdat ik de zaterdag in de trein toch wel heel spannend vond en vanaf mijn hostel in Luoyang niet wist wat en hoe en ik ook niet wist of ik daar internet zou hebben. Maar goed, ik heb ze uiteindelijk nog even gesproken en toen zat de week in Chengdu erop. Volgende keer verslag uit Luoyang,
xx Myrle