j'ai mon passeport au couleur de l'amour

Zaterdagochtend ging ik met al mijn bagage weer op pad. Op naar de volgende bestemming: Luoyang. Het was aanvankelijk mijn planning om ongeveer drie dagen door te brengen in Luoyang, dan in Zhengzhou, dan Kaifeng en dan Anyang. Maar mezelf en mijn angst voor onzekerheid kennende ben ik op dit moment er bijna van overtuigd dat ik een week in Luoyang blijf en dan vanalles van hieruit ga doen en dan een week naar Kaifeng ga om vanuit daar vanalles te doen. Dat kost me meer aan reisgeld, maar minder aan energie en zorgen dus ik denk dat dat voor mij heel goed is om het zo te doen.

Maar voor ik in Luoyang arriveerde, was er eerst nog de treinreis. Ik had begrepen dat ik om 4:27
's ochtends aan zou komen (in Pinyin: si dian ershi qi) dus daar maakte ik me in Chengdu ook al zorgen om: zou ik wel in kunnen checken in het hostel? Maar daar bleek geen probleem te zijn want we kwamen helemaal niet midden in de nacht aan, de treinreis zou geen 19 uur duren maar 25, slik! Maar goed, als je eenmaal in die trein zit, maken die paar uurtjes ook niet meer uit. Ik vond het een hele relaxte manier van reizen. Ik heb tijdens mijn vliegreis naar Chengdu geconcludeerd dat ik het met pap en mam eens ben: als je met het vliegtuig op reis gaat, ben je pas op vakantie als je bent gearriveerd op je bestemming, als je niet gaat vliegen, (in hun geval met de auto, in mijn geval met de trein) begint je reis als je instapt. Daar gaat bij de Chinese treinreizen dan nog wel even het wachten aan vooraf net als bij vliegen maar de verhouding ligt zo anders, dat het achteraf lijkt alsof je niet hebt hoeven wachten.

25 uur in de trein betekende voor mij: 25 uur zekerheid over wat er gaat gebeuren, 25 uur rust en 25 uur kunnen slapen als je dat wilt zonder dat je bang hoeft te zijn dat iemand er iets van vindt of dat je iets mist. Heeeeeeerlijk! Je moet de kou er op toe nemen maar met al mn kleren en mn jas aan onder de dekens was het niet echt koud meer. Schoon kun je het ook niet noemen maar ik denk dat ik pas weer schoon word tegen de tijd dat ik terug in Nederland ben en een keer of tien onder de douche geweest ben dus wat dat betreft maakt het niet uit. Ik stapte uit en toen kwam ik een jongen weer tegen die bij mij in de coupé gezeten had. Hij gaat mogelijk volgend jaar in Delft studeren, dat was wel grappig om te ontdekken. En hij bood me aan te helpen om naar het hostel te komen. Het feit geldt echter, dat hij mijn hostel niet kende maar vervolgens het wel beter dacht te weten dan de beschrijving die het hostel zelf had gegeven. Hij haalde er een Chinees meisje bij die zich er ook tegenaan ging bemoeien. Ik moest met die buslijn, o nee, met de taxi, oh is het daar, dan kun je met die buslijn, oh nee, ik ga wel met je mee en dan gaan we met zo'n riksjading. Een grote chaos waar ik helemaal niet tegen kon.

Ze ging met me mee, nadat die Chinese jongen me nog een kaart van Luoyang in de handen gedrukt had, die had hij voor mij gekocht. Heel aardig. We kwamen aan bij het hostel en toen concludeerde ik wederom dat mijn beschrijving gewoon goed geweest was. Maar goed. We gingen naar binnen en toen kreeg ik te maken met een receptionist die voor een hostel/hotel werkt dat verbonden is aan hostelbookers.com maar dat zelf nog niet weet. Ik had via die site geboekt voor twee nachten en dus tien procent aanbetaald voor twee nachten. Wil ie me 100 procent laten betalen voor de 2e nacht. Vervolgens zeg ik: ze hebben me verteld dat ik naar de 9e verdieping moet. Ja maar, dat is zo koud en je kunt ook op de zesde verdieping blabla. Dus dat Chinese meisje met wie ik was had zoiets van: kunnen we dan niet eerst even kijken op de 6e verdieping? Dus wij gekeken: een tweepersoonskamer met tv, omgekeerde airco en eigen badkamer. Dat is niet wat ik versta onder een hostelkamer en het is voor mij moeilijk te geloven dat een Chinees (Chinezen willen overal maar dan ook echt overal geld aan verdienen) mij zo'n kamer verkoopt voor dezelfde prijs als een hostelkamer.

Maar het bleek toch te kloppen dus ik heb het maar gedaan: 90 kuai betaald, 100 kuai borg en ik kon gaan rusten. Dat moest ik volgens dat Chinese meisje maar doen. We hebben telefoonnummers uitgewisseld dus hopelijk kunnen we elkaar hier nog zien. Het nadeel van een hotel en van een hotelkamer: je ontmoet geen medereizigers. Je moet er nu 's avonds echt uit, om het leuk te hebben, in Chengdu ging je gewoon bij het vuur zitten en je zei hallo tegen degenen die er ook zaten en je had al een gespreksonderwerp. Nu niet dus. Maar toch denk ik dat ik hier maar een week blijf ipv drie dagen. Heb eerst mijn blog eens bijgeschreven en toen ben ik even op onderzoek uit geweest in de buurt rondom het hotel. Nog een paar nadelen: de omgekeerde airco werkt zeker niet fantastisch, ik denk dat ie maar tot 16 graden gaat ofzo; dus wel lekker warm als je binnen komt maar echt niks om in stil te zitten. En ik kan hier niet wassen en alleen maar voor 10 kuai per uur op een verrotte computer op internet. Maar ik heb al een internetcafé gevonden waar ik ook op mijn laptop op internet kan en waar het 2 kuai per uur kost ipv 10. Nu maar hopen dat ik het nog terug kan vinden.

's Avonds wilde ik in dat internetcafé op internet gaan, en ik heb het, wonder boven wonder nog terug gevonden. Maar er zaten drie meiden en een gast van mijn leeftijd die in een erg lollige bui waren en zaten te klieren over: hebben ze je verteld dat je hier met je eigen computer op internet kan, dat kan helemaal niet. Wie heeft je dat verteld dan? Dat soort gedoe. Dus toen dacht ik: dan maar op hun computer op skype, hebben ze geen skype. Maar toen ging die jongen wel aardig doen en ik mocht het wel op internet opzoeken. Maar het is een programma dat dan geïnstaleerd moest worden dus toen had ik zoiets van: laat maar, dan toch maar in het hostel. Dus gevraagd: hebben jullie skype op de computer? Nee. Maar ik kon gelukkig wel hun internetplug in mijn computer doen en zo heb ik toch pap en mam weer op de hoogte gebracht. Ik kon alleen niet mijn stekker in een stopcontact doen omdat er geen vrij was. Dat was een beetje jammer omdat dat mijn tijd met mijn computer nogal verkort. Vandaar ook dat jullie een week hebben moeten wachten op de foto's.

Ik heb in dat gesprek even een preek van mama gehad, niet waar je voor belt, maar wel heel hard nodig. Ik zat namelijk weer eens in mijn ontevreden, huilerige stemming. Maar sinds de preek heb ik mezelf ook nog eens toegesproken en bedacht dat ik nu aan het doen ben waar ik erg hard voor gewerkt heb, wat ik wilde doen, waarvoor ik naar China ben gekomen, dus dat ik er ook gebruik van moet gaan maken. Misschien is het niet wat ik ervan verwacht had, misschien had ik beter andere plaatsen uit kunnen kiezen om naartoe te gaan, maar dat heb ik niet gedaan en daar moet ik dan nu dus gewoon mee zien te dealen. Punt!! Mijn humeur toen ik de vorige blog schreef (het grootste deel althans) kan die blog dan ook beïnvloed hebben maar achteraf, in een goed humeur, terugkijkend was het een hele leuke week met veel afwisselende dingen waarvan ik weinig had willen missen. Dus sinds dat gepreek probeer ik het beste ervan te maken en ziet de wereld er een stuk leuker uit. Helaas is het weer sindsdien minder, want de eerste dag dat ik hier was, scheen de zon en nu niet meer en dat maakt het wel makkelijker. Ik heb voor het eerst sinds september neerslag gehad: eerst natte sneeuw, toen wat regen.

Helaas noemen ze dit nog steeds Zuid-China en werkt mijn omgekeerde airco niet zo goed, dus het is werkelijk overal koud. En het is niet eens echt koud, maar als het buiten heel koud is, maar het is dan aangenaam als je binnen komt, maakt het niet zoveel uit, maar nu is het buiten koud, in de bus koud, in de trein koud, onder de douche koud, in je kamer koud, in de tempels koud, altijd en overal. Het enige moment dat ik het warm heb, is als ik in bed lig. Dus misschien vind ik het op dit moment toch wel een heeeeeeeeel klein beetje jammer dat ik niet in het zuiden zit. Maar ik heb op tv gezien dat het in Kunming (Zuid-China) ook maar tien graden is, en dat is niet echt waar men voor naar Kunming gegaan is, gok ik. Ik zie straks gewoon het mooiste deel van China in de mooiste tijd van het jaar. Veel leuker. Het deel waar ik nu zit, is überhaupt niet zo mooi. De dingen die je kunt zien wel, maar je komt hier niet de steden binnen dat je denkt van: woooow, dit is mooi. En die verwachting heb ik van de zuidelijke steden wel. Dus dan kan ik dat maar het beste versterken door ook nog eens in de mooiste tijd van het jaar te gaan :D.

Maar wat heb ik hier gedaan? Ik ben dus op zondagmorgen (18 januari) aangekomen en heb de rest van die dag niet zoveel meer gedaan. Mam raadde aan om 's avonds eens goed lang onder een hete douche te gaan staan en lekker lang te gaan slapen. Dat heb ik dan wel gedaan. Alleen was het douchen een soort van geeeeeen succes (zie foto). Maar heb wel in een deuk gelegen. Dus dan maar m'n bed in. Nog een beetje tv gekeken en toen ben ik gaan slapen met het idee om te slapen tot ik wakker werd. En toen was ik op maandagochtend om 12 uur mijn bed pas uit :P. Niet dat ik zooo lang geslapen had, maar t was wel lekker. 's Middags ben ik naar het oude deel van de stad Luoyang gegaan. Gewoon een stuk van de stad met erg armoedige huizen en winkeltjes en een enorme wirwar aan kraampjes met eten, kleding, souvenirs en allerlei andere dingen. Dit is toch wel een van mijn favoriete dingen om in een onbekende stad te doen: dit soort delen opzoeken en dan gewoon rondlopen en kijken. Ik heb op dit moment ook een beetje last van het feit dat ik al een overdaad aan tempels gezien heb, dus eigenlijk alles wat geen tempel is, is leuk. Hoewel de tempels ook leuk zijn, want ondanks dat ze allemaal hetzelfde lijken (en je straks ook echt niet meer uit elkaar kunt houden welke tempel er nou hoe uit zag), moet ik iedere keer weer toegeven dat ze toch allemaal anders zijn. Dat is hetzelfde met de kerken in Rome: allemaal hetzelfde, op een gegeven moment krijg je er ook echt even genoeg van, maar toch allemaal weer anders.

En ik moet toegeven dat ik best hypocriet ben, want ik vind dat iedereen alles eerst moet proeven voordat ze een oordeel mogen geven of ze iets wel of niet lekker vinden en ik wil in mijn jaar andere dingen doen dan bepaalde andere mensen en ik roep altijd dat ik alles eet. Maar ik heb hier toch heel wat gezien waarvan ik zoiets had van: dat ga ik dus eeeecht niet proberen. Het is ook hier dat ik voor het eerst een hele varkenskop gezien heb, dood dan. Heel bizar. Ik heb wel andere dingen geprobeerd of nogmaals gegeten omdat ik het onwijs lekker vind (aardbeien op een stokje en dan door de vloeibare suiker mmmmm). Nadat ik wel zo'n beetje uitgekeken was, moest ik eerst nog een tijdje zoeken voor ik gevonden had hoe ik uit deze janboel van kleine straatjes en steegjes moest komen. Maar dat is weer gelukt en wat ook gelukt is: ik ben te voet naar huis (hotel) gegaan. Ben bijna twee uur onderweg geweest maar in één keer goed gelopen! Toen nog even boodschappen gedaan met wederom die ervaring van: dit is cooool! Ik ben 's avonds gaan eten en daarna zat ik op mijn bed tv te kijken en moed te verzamelen (zat lekker warm onder de dekens) om aan de wastafel mijn haar te gaan wassen. Toen werd er ineens geklopt: ik kreeg een kamergenoot. Dat had ik niet helemaal verwacht, maar gelukkig is hij maar een nacht gebleven :D.

Dinsdags ben ik mijn eerste Luoyangse trekpleister gegaan: de Baima si. De witte paardentempel. Dit is de eerste boeddistische tempel in China. Er waren twee monniken vanuit India gekomen, zij waren ontboden door de regering van de Handynastie (oost of west ben ik even kwijt) en hebben daarom hier in Luoyang, dat was namelijk toen de hoofdstad van het Chinese rijk, de eerste Chinese boeddhistische tempel gesticht. Hij viel me een beetje tegen. Waarschijnlijk ook door die overdaad aan tempels waar ik momenteel last van heb en door het feit dat ik het hele ding gezien had in dezelfde tijd die het me kostte om er te komen en terug te gaan naar Luoyang: anderhalf uur. Maar goed, het is wel weer zo'n ding waarvan ik kan zeggen dat ik het gezien heb. Weer iets wat van mijn lijstje af kan :D.

's Avonds ben ik gaan eten met het Chinese meisje dat ik op het treinstation ontmoet had. Ze zou me echt Luoyangs eten laten proeven, daar zeg ik geen nee tegen :P. We gingen samen op weg naar het oude gedeelte van de stad, waar ik dus maandagmiddag ook geweest was, geen probleem!! Daar zouden we een vriend van haar ontmoeten maar eerst wilde ze nog wat kleins eten. Wat je klein noemt, ik hoefde daarna eigenlijk niet meer te eten! We hebben eerst een worstje op, niks Luoyangs aan want die verkopen ze werkelijk overal, maar ik heb het nu wel voor het eerst geprobeerd. Hai keyi, zoals wij hier zeggen: gaat wel. Het was zoet en dat vond ik niet zo'n geslaagde actie. Daarna hebben we koude noedels gegeten. Eerst had ze er voor mij geen pepers overheen laten doen maar heb er later toch om gevraagd. Ik kan wel niet zo heeeeel erg heet eten, maar om het nou helemaal weg te laten, vind ik ook weer niet nodig. Kreeg ik mijn schaaltje terug, zat er echt een stuk minder over dan bij haar, haha. Volgens mij denken ze dat wij Westerlingen nergens tegen kunnen ofzo. Toen hebben we die vriend ontmoet en voordat we gingen eten, eerst nog maar eens een stuk ananas op en wat foto's gemaakt.

We gingen naar een restaurant waar het erg vol zat. Dan wil je geeeeeen foto's maken, want Chinezen en foto's dat gaat niet samen. Het halve restaurant reageerde toen ik mijn toestel tevoorschijn haalde :S. Ik zag overal mensen dingen in een schaal/pan doen (à la fondue) dus ik dacht dat we gingen hotpotten. Dat zou dan voor mij ook de eerste keer worden. Maar toen we kregen wat we besteld hadden, bleken het allemaal geroosterde dingen te zijn, lamsspiesjes, andere spiesjes, spiesjes met visballetjes, geroosterde vis.... Gelukkig was het toen klaar want ik had zo veel gegeten dat ik erg bijna misselijk van was. Maar het was wel erg lekker. Toen we aankwamen, zette de serveerster een schaaltje met ingemaakte kool en een schaaltje met eendenbloed op tafel, maar dat laatste hoefde ik gelukkig niet te eten. Dat heb ik geproefd en ik vind het niet lekker. Als het moest, zou ik het eten, maar ik zou het zelf niet kiezen, brrr....

Tegen de tijd dat we klaar waren met eten, wilde Yang Ting (mijn Chinese vriendin) voor mij nog drinken kopen: een soort van bowlachtig iets. Zoiets hadden we in het restaurant ook gekregen: met een grote soeplepel erbij en drinken maar. Het lijkt wel op bowl maar is niet zo zoet. Ze zei dat het erg goed voor je is om te drinken als je verkouden bent. Nou was ik niet verkouden, maar lekker was het wel. En toen was het rond negen uur, half tien en toen bleek er nog maar één bus te rijden dus toen vonden Yang Ting en haar vriend dat ik maar mee moest in de taxi, dan zouden ze mij eerst bij mijn hotel afzetten. En denk maar niet dat ik ergens aan mee mocht betalen, ze wilden echt alles betalen, bij de taxi heb ik het maar niet eens meer geprobeerd. Wel heel aardig!

Toen ik al in bed lag, kreeg ik nog een smsje van haar. Ik had namelijk verteld dat ik naar Zhengzhou wilde gaan maar dat de hotels zo duur waren. En toen zei zij iets van: ik heb een vriendin die daar werkt blabla. Dus daar was ik later nog eens op terug gekomen en dat had effect: ze zou gelijk gaan informeren wat die vriendin voor me kon doen. Ik hoopte stiekem dat ik bij die vriendin dan zou slapen, leek me wel gaaf: bij een echte Chinees slapen. Maar zo werkte het helaas niet. Maar ze zei wel dat ze me de volgende dag zou komen ophalen en dan gingen we naar die vriendin om te informeren. Daar baalde ik aanvankelijk wel een beetje van, want ik had heel erg veel op mijn lijstje staan om in en rond Luoyang te zien en ze wilde om twee uur afspreken: dan kun je dus precies de hele dag niks. Maar goed, het is zo aardig dat ze daar dan gelijk achteraan gaat, dat ik niet ga lopen mutsen dat ik op een ander tijdstip wil afspreken.

Dus woensdagochtend heb ik me bezig gehouden met mijn was. Er zijn in dit hotel geen wasmachines dus had ik geïnformeerd waar ik kon wassen. Ik daar naartoe, was het een stomerij. Dus na veel gedoe uitgevonden of daar ook normaal gewassen werd en dat werd er. Maar vet duur: voor ondergoed en sokken enzo 1 kuai per stuk (en paar, van sokken, hoop ik dan) en voor een spijkerbroek 4 kuai. Dat werd me wel heel erg duur dus toen ben ik met mijn handwasje aan de slag gegaan: wastafel vol laten lopen, wasmiddel erin en spullen erbij. Alleen ben ik daar niet zo goed in dus is de kans dat het goed schoon wordt sowieso niet zo groot, maar zeker niet als het met bijna koud water moet gebeuren. Want ze zeggen wel dat ze 24 uur per dag heet water hebben, maar dat klopt echt voor geen meter. Maar goed, het moest gewassen en dat is dus uiteindelijk ook gebeurd. Leuke invulling van de ochtend: ben er denk ik wel anderhalf uur mee bezig geweest, pfff... Daarna nog een uurtje geïnternet en toen was het twee uur.

Wij gingen op weg met de bus. Nadat we een behoorlijk stuk met de ene lijn gereden hadden, moesten we overstappen op een andere lijn die echt naar de buitenwijken van de stad reed. Uiteindelijk aangekomen na anderhalf uur ofzo en toen was ik dus voor het eerst in een echt Chinees huis: een kleine kamer met laminaat (gok ik) op de vloer en een behoorlijk enorme tv en verder een allemaal gebouwen die door verschillende families gedeeld worden denk ik, waaronder ook de wc: buiten dus. Heel bizar om te zien dat mensen die, naar mijn idee, toch niet arm zijn, zo leven. Maar daarover in een volgende blog meer. We hebben daar een tijdje in de huiskamer gezeten terwijl Yang Ting en Fan Rui (vriendin van mijn Chinese vriendin) zaten te praten in Luoyanghua (onverstaanbaar) en ik een poging deed om hen te verstaan terwijl ik heel erg afgeleid werd door een of andere bizarre Chinese tvserie over drie jonge vrouwen die vanalles mee maken waarvan er een regelmatig histerisch werd. Je hoefde geen enkel woord Chinees te verstaan om dit te begrijpen haha. Maar voorlopig even genoeg Chinese tv voor mij.

Daarna gingen we op pad. We gingen eten maar eerst wilden ze me (blijkbaar) de rivier de Luo (Luo-yang) laten zien. Er stond weinig water in, hoorden ze van iemand en ik had zoiets van: wat mij betreft hoeft het niet, dus toen gingen we terug de stad in om inderdaad te gaan eten. We gingen wederom naar het oude gedeelte van de stad, altijd leuk! Eerst wat rondgelopen en jiaozi (dumplings) gegeten en toen had Yang Ting nog drie baozi's gekocht (baopao zeg maar) die we meenamen het restaurant in (?) Het was de vraag wat we gingen eten: wilde ik kip of soep? Mij maakte het niet uit, dus zij kozen voor soep. Ik had behoorlijk trek dus ik had zoiets van: soep?? Is dat wel genoeg? Maar het bleek genoeg. Je kreeg een blad met een enorme schaal soep erop, een schaaltje met twee broodjes die het midden hielden tussen bladerdeeg en brood, een schaaltje met groene bonen en met ingemaakte knoflook. Dat is nog eens soep eten! Oh, en niet te vergeten: een kauwgompje voor achteraf. Na het eten vroegen ze mij of ik nog rond wilde lopen of naar het hotel terug wilde en ik had zoiets van: ik wil best nog even rondlopen. Maar nee, want ik had een zware dag voor de boeg omdat ik twee dingen zou gaan bezoeken dus ik moest goed uitrusten. Zij wilden gewoon naar huis :P.

Donderdag was het mijn plan om inderdaad twee dingen te doen: de Guanlintempel en de Longmengrotten. Uiteindelijk heb ik alleen de grotten gezien. Het was namelijk zo: ik werd helemaal ongerust wakker; want ik had nog geen hostel voor Kaifeng. Dus ik bellen, naar een nr in de Lonely Planet, daar zouden ze kamers voor 60 kuai hebben, alsnog te duur maar goed. Ik wil een duorenfangjian (dat had ik in een ander hostel gezien als vertaling voor dormitory) Ja, die zijn 130 per nacht. Wat? Ik heb gelezen dat jullie kamers hebben voor 60. Ja, maar die hebben vakantie (fang jia le). (?) Dan probeer ik wel een ander hotel. Overal geldt hetzelfde. Oh. Dan denk ik er nog even over na. Ik ga echt van mijn lang-zal-ze-leven geen 13 euro aan een kamer uitgeven. En dat zou dan nog drie nachten moeten ook (in verband met nieuwjaar natuurlijk). Dus plans changed (again!): dan maar naar Pingyao. Om een lang verhaal kort te maken: ik vertrek als het goed is morgenochtend, vrijdags, om acht uur 's ochtends met de bus naar Taiyuan en van daaruit stap ik over op een bus naar Pingyao. Een hostel is geboekt, voorlopig voor drie nachten dus ik breng Chinees nieuwjaar in Pingyao door.

Dit kostte allemaal wel vrij veel tijd dus was ik later weg dan gewild. Daarom besloot ik eerst naar de Longmengrotten te gaan omdat dat toch mijn belangrijkste doel was. En die waren het waard, wat ontzettend gaaf! Ik ging er met de bus naartoe en stapte natuurlijk een halte te vroeg uit waardoor ik eerst nog een stukje moest lopen, maar door mooie omgeving dus maakt niet uit. Dit grottencomplex bestaat uit twee delen aan twee verschillende kanten van de rivier de Yi. In het eerste stuk is veel te zien, maar het is anders dan de grotten waar ik in Datong geweest ben. Je kon in geen van de grotten lopen, wat daar wel kon. Er zijn er veel meer geweest en ze waren heel onlogisch genummerd. Je ging namelijk van nummer 1 naar 63 naar 5 en ga zo maar door. De ene klein, de ander groot, heel leuk om te zien. Alleen ook hier weer: heel erg veel was beschadigd. Er wordt zelfs een lijst bijgehouden met wat er weggeroofd is en waar zich dat nu bevindt. Onder andere in het Metropolitan Museum of Arts in New York. Niet de minsten die roven dus, haha.

Hier waren al redelijk veel trappen maar alleen gewoon trappen, geen geklauter enzo. Wat heel erg gaaf was, was het feit dat er op een bepaald punt echt enorm grote beelden stonden. Aan het meisje op de foto kun je dat ook goed zien. Langzamerhand kwam ik aan het eind en dan moet je via een brug over de rivier naar de andere kant. Daar was het heel wat minder goed begaanbaar. Een en al geklim en geklauter. Wat jammer is, is dat ik aan het eind ontdekte dat ik niet alles gezien heb, maar dat houd je altijd dat je niet alles kunt zien want al die complexen waar je in China naartoe gaat, of het nou tempels of grotten zijn, ze zijn grooooot en hebben heel veel verschillende onderdelen. Dus iets missen is vrij makkelijk. Op een gegeven moment kwam ik aan het einde van de grotten, maar er was nog een tempel waar ik in kon. Dus vantevoren goed op de kaart gekeken voor de aanbevolen route, maar die heb ik natuurlijk weer niet gevolgd. Pfff, zo moeilijk! Wat wel heel gaaf was, was dat ik op de kaart die ik van mijn medetreinreiziger gekregen had, gezien had dat rondom Luoyang het graf was van Bai Juyi, een Chinese dichter. Daar wilde ik naartoe maar ik dacht te krap in de tijd te zitten en ik had in de Lonely Planet ook geen beschrijving gezien hoe ik er kon komen. Maar het bleek een onderdeel te zijn van het grottencomplex, heel cool dat ik er dus toch nog naartoe kon.

Terwijl ik door de tempel zwierf, kwam ik op een gegeven moment een Koreaan en een Fransman tegen die bij mij in het hotel zaten. Dus zijn we verder samen opgelopen. We zijn nog even het park in geweest waar het graf zou moeten zijn, maar we hadden het allemaal wel een beetje gehad, Jerome (Fransman) moest om acht uur de trein halen en we konden het graf, dankzij de duidelijke richtingaanwijzingen (not!) niet vinden dus toen zijn we het park maar uitgegaan. Ondertussen ging het harder en harder waaien dus we hadden het allemaal ook erg koud. Dus wij naar de parkeerplaats om op de bus terug naar Luoyang te wachten. Dat duurde even maar toen konden we toch gaan. Heerlijk, even in zo'n ietwat warme, maar in ieder geval winddichte bus! Je gaat hier de meest rare dingen waarderen, dat kan ik je wel vertellen.

Eenmaal terug in Luoyang hebben we na veel moeite om te bestellen samen gegeten: soep, gemengde groenten met maïs en kippenvleugels. En natuurlijk rijst. En het was warm :D. Na het eten zijn we allemaal even gaan pinnen en boodschappen doen voor de reis de volgende dag (of zelfde avond) en daarna terug naar het hostel. En toen werd het voor mij toch wel tijd om alles weer in te gaan pakken. Ik moest wat moed verzamelen, maar a la. De Koreaanse jongen wilde van kamer ruilen omdat de zijne vies was dus ik vroeg of hij bij mij op de kamer kon: nee, want er was al iemand op mijn kamer. Grr... de derde keer in vijf dagen tijd dat ze dus iemand op mijn kamer zetten en het mij niet vertellen. Maar deze keer was het een Japans meisje, heel aardig. Ongeveer van mijn leeftijd, studeert Chinees in Changchun, het hoge noorden van China. Ze studeert pas vier maanden Chinees, maar spreekt het al erg goed. Dat is het voordeel van in China Chinees leren, je kunt gelijk oefenen. En wat Kathinka volgens mij zei: nu besteden ze al hun tijd aan Chinees, wij hadden nog andere vakken, dus dan gaat het ook een stuk langzamer.

En toen was het tijd voor de volgende reis: ik wilde de bus van acht uur naar Taiyuan hebben om dan van daaraf met een bus naar Pingyao te gaan. Ik was er om kwart over zeven, om een kaartje te kopen. “De bus is er nog niet, ik heb dus nog geen kaartjes”. Wel voor de bus van tien uur, maar goed, dan sta je dus nog twee uur in de kou te wachten dus dat zag ik niet zo zitten. Ondertussen werd er (letterlijk) door drie man aan me getrokken want ik kon wel met hun bus mee en dan moest ik dit en dat doen. Maar ik vertrouwde het niet zo. En ze waren allemaal aan het gillen dat ik mijn spullen door de detectie moest halen (terwijl niemand er ooit naar kijkt). Dus ik werd helemaal gek en ik had zoiets van: ik blijf hier staan en blijf proberen om een kaartje voor acht uur te kopen. Maar dat lukte niet dus uiteindelijk heb ik er toch maar een voor de bus van tien uur gekocht. Het punt daarvan was, was dat ik bang was om niet meer in Pingyao aan te komen terwijl ik wel gereserveerd had.

Dus kaartje gekocht, spullen door de detectie en toen op zoek naar een plek waar het wat warmer was om twee uur te wachten. Om half negen komt er ineens een vent naar me toe: ja de bus naar Taiyuan van tien uur is er, opschieten, opschieten. Ik dacht echt: één: waar moet ik in hemelsnaam naartoe en waarom moet ik me haasten om naar een bus te gaan die pas over *** anderhalf uur vertrekt. Maar goed, toch naar de bus gegaan. En daar was het koud. Ik voelde me zo verschrikkelijk ellendig, ik heb het denk ik van mijn leven nog nooit zoooo verschrikkelijk koud gehad, wat een hel! Dus maar even nog een paar sokken aangedaan, een extra trui aan, handschoenen, sjaal en muts, en toen was het nog koud. Om tien uur gingen we niet rijden. Er was gedoe, waarover mag Joost weten. Om kwart over tien gingen we eindelijk rijden, de deuren gingen toen ook dicht en godzijdank de verwarming ging aan :D. Dus nadat ik zo een tijdje gezeten had, wat warmer was en het idee kreeg dat het misschien toch best kon lukken om in Pingyao te komen, werd ik wat blijer. En dan nog mijn muziek aan en de aanblik van een mooi landschap en toen ging het al een stuk beter.

Om kwart over vier, half vijf waren we in Taiyuan. Goed op tijd. In de Lonely Planet stond dat ik 500 m moest lopen naar het treinstation en vandaar een bus moest nemen naar het andere busstation om naar Pingyao te gaan. Dus ik op weg. Op een gegeven moment ging ik eens vragen of ik nog goed liep: ja je loopt wel goed, maar het is nog hartstikke ver, dus je kunt beter met die en die bus. Dus ik in de bus, zie ik op een gegeven moment de aankondiging van de wachtruimte van het goede busstation, maar toen waren we er natuurlijk al voorbij. En we waren een bocht omgegaan die ik even gemist had. Ik bij de volgende halte eruit en ik dacht zo even terug te kunnen lopen. Maar toen ik bij de “vorige” bushalte kwam, bleek dat natuurlijk niet de goeie te zijn. Dus vragen, vragen en nog eens vragen, en toen kwam ik erachter dat ik dus de bocht gemist had. Na een hele tijd kwam ik er dan toch. Kaartje gekocht: kwart voor zes weg. Op dat moment was het kwart over vijf dus dat kwam mooi uit, kon ik nog even naar het toilet en even wat te eten kopen. En toen heb ik weer zo'n ervaring gehad van: dat zal ik echt echt niet missen als ik terug ben in Nederland: wel hokjes, maar zonder deuren en gewoon een geul in de lengte van de hokjes die zo nu en dan eens doorgetrokken wordt. Zie de foto's.

En toen in de bus. Om een lang verhaal kort te maken: de ramen waren aan de binnenkant bevroren en ik leefde zo ongeveer niet meer toen ik hier in het hostel aankwam. Maar ik kreeg gelijk een beker heet water (zoals ik al zei: je gaat rare dingen waarderen) dus toen ging het wel steeds iets beter. Nadat alles geregeld was, heb ik nog wat op internet gezeten en voor het eerst van mijn leven gepoold. Niks voor mij haha: ik zie dat niet, met balsporten heb ik nooit wat gekund en die stok is gewoon veel te lang. Volgende blog dus vanuit Pingyao,

xx Myrle