denkend aan China
Door: Myrle
Blijf op de hoogte en volg Myrle
30 Januari 2009 | China, Pingyao
Denkend aan China, zie ik heel veel wat ik niet begrijp. Ik ben, tijdens mijn verblijf in Luoyang, voor het eerst bij een Chinees thuis geweest. Dit bezoek heeft me doen beseffen dat ik nog niks snap van China en de Chinezen. Ik snap nu dat het voor velen van jullie niet te vatten is, mijn jaar hier. En ik leer toch al voor het vierde jaar om een beetje met Oosterse ogen naar dit gigantische land te kijken, maar de Westerse blik blijkt duidelijk nog steeds veel sterker. Kathinka merkte op een gegeven moment op: als je buiten Peking bent, zie je pas dat je eigenlijk nog gewoon in een ontwikkelingsland zit. Ik was het daar nooit zo mee eens, maar heb nu ervaren dat ze wel degelijk gelijk heeft. En ik heb ook bedacht waarom je niet het idee hebt dat het zo is: de wegen zijn hier vrijwel overal behoorlijk tot goed. Een van mijn sterkste herinneringen aan mijn duikvakantie op de Filippijnen is het feit dat we bijna het vliegtuig gemist hebben doordat we vast zaten met de auto in een kuil in de weg (of een andere auto zat vast waardoor wij ook niet verder konden). In gebieden waar dat soort problematiek heerst, ben ik hier in China nog niet geweest.
Maar als je bij een Chinees bent, ga je, net zo goed als op een openbaar toilet, naar een hokje buiten waar de deur bijna uitvalt en er alleen maar een gat in het beton zit. En je handen was je aan een kraantje buiten. De huiskamer leek wel op wat wij in Nederland kennen: heel klein, aan drie kanten banken en tegen de vierde muur een tamelijk grote televisie. Ik voel op de een of andere manier altijd een soort van medelijden met de Chinezen. Pap vroeg: waarom? Ze weten niet beter. Maar dat weten ze wel: ze hebben televisie, er rijden opvallend veel dure auto's rond voor een ontwikkelingsland en veel Chinezen hebben een mobiel en internet. Daar kunnen ze allemaal zien hoe het in het Westen gaat en op tv wordt een niet veel slechter beeld afgespiegeld. Er stond een serie aan die zich deels afspeelde in een enorm huis met een grote tuin, mooi licht, mooie meubels. Toen vroeg ik: zijn jullie huizen echt zo? Wel nee. Dat is een onbereikbare droom voor een heel groot deel van de 1,3 miljard Chinezen.
Even later liepen we daar door de buurt en dan ligt er werkelijk overal afval en op een gegeven moment staan er vijf koeien te grazen. Maar pap vertelde aan de telefoon dat ik het wel in perspectief moet zien: in de jaren vijftig, zestig was dit in Nederland ook zo, dat is nog helemaal niet zo lang geleden. En China is pas sinds de jaren tachtig aan het ontwikkelen, het gaat supersnel, maar wat wil je nou? Ik vind ook dat iedereen zich eens niet zou moeten bemoeien met de CO2 uitstoot en de kinderarbeid van China en andere dingen die ze niet goed zouden doen. Laat dat land zijn eigen fouten maken! Je hebt zelf de ervaring, ondersteun en adviseer ze waar nodig en laat ze het verder zelf uitzoeken. En als ze maar genoeg tijd krijgen, zal China zich tot een heel mooi, bloeiend land met meer op het Westen lijkende voorzieningen ontwikkelen. Maar ik hoop wel dat het dan China blijft, het moet natuurlijk geen kopie van het Westen worden, want zo zitten de mensen ook gewoon niet in elkaar.
Er zit een wereld van verschil tussen Chinezen en Westerlingen. Dat heb ik die dag ook ervaren. Ik had laten vallen dat ik naar Zhengzhou wilde voor een dagje maar dat de hotels zo duur waren. Mijn Chinese vriendin ging gelijk wat regelen, want een vriendin van haar werkte in Zhengzhou op een reisbureau dus ze zou wel eens kijken wat er mogelijk was. Later kreeg ik een hele beschrijving van hoe ik alles moest doen. Ze schreef zelfs voor me op een briefje hoe ik naar de goede bus moest vragen en tekende een kaartje van in welke volgorde de steden liggen die ik wilde bezoeken dus wat dan de handigste volgorde was. En haar vriendin zei ook toen wij even zaten te praten: jullie uit het Westen zijn zoveel zelfstandiger dan wij hier. Het is voor veel van hen ondenkbaar om überhaupt te reizen, laat staan als vrouw alleen. Ik heb me werkelijk nog nooit ergens zoo ontzettend veilig gevoeld als hier in China. Later in de bus van Taiyuan naar Pingyao ook: heb je vrienden in Pingyao? Nee. Dan moet je wel oppassen en ze komen je vragen of je naar dat of dat hotel wilt en of je daar of daar mee wilt gaan eten maar dat moet je niet doen want dat kost je veel te veel geld. Ik dacht echt: dit is niet mijn eerste keer alleen op straat hoor, hallo! Maar hun houding komt gewoon doordat ze zelf zo anders zijn opgevoed. En ook dat hebben wij in Nederland gehad (en nu vast ook nog); het verhaal van Sieg: die mocht op haar achttiende niet vanuit Breda naar Amsterdam om te gaan werken, dat was ondenkbaar. Gelukkig denken pap en mam niet zo haha!
Langzamerhand wordt China iets wat ik steeds minder begrijp. En dan heb ik het niet alleen over de cultuur, maar ook over de taal, ik heb in de afgelopen weken meer Chinees gehoord dat ik niet verstond dan in de vier en halve maand vantevoren. En dat volgt er op zijn Myrles een dilemma: raak ik gefrustreerd en kap ik ermee om het te willen begrijpen of duik ik er met nog grotere overgave dan tevoren in om het wel te willen snappen? Papa vergeleek het met de studie tot hersenchirurg: dan ben je ook minimaal twaalf jaar bezig en dan ben je pas een klein stukje op weg. Daar had ik niet bij stil gestaan maar dat vind ik inderdaad wel een mooie vergelijking. Dus er toch maar vol voor gaan om te proberen om het ooit misschien een beetje te kunnen snappen.
Xx Myrle
Maar als je bij een Chinees bent, ga je, net zo goed als op een openbaar toilet, naar een hokje buiten waar de deur bijna uitvalt en er alleen maar een gat in het beton zit. En je handen was je aan een kraantje buiten. De huiskamer leek wel op wat wij in Nederland kennen: heel klein, aan drie kanten banken en tegen de vierde muur een tamelijk grote televisie. Ik voel op de een of andere manier altijd een soort van medelijden met de Chinezen. Pap vroeg: waarom? Ze weten niet beter. Maar dat weten ze wel: ze hebben televisie, er rijden opvallend veel dure auto's rond voor een ontwikkelingsland en veel Chinezen hebben een mobiel en internet. Daar kunnen ze allemaal zien hoe het in het Westen gaat en op tv wordt een niet veel slechter beeld afgespiegeld. Er stond een serie aan die zich deels afspeelde in een enorm huis met een grote tuin, mooi licht, mooie meubels. Toen vroeg ik: zijn jullie huizen echt zo? Wel nee. Dat is een onbereikbare droom voor een heel groot deel van de 1,3 miljard Chinezen.
Even later liepen we daar door de buurt en dan ligt er werkelijk overal afval en op een gegeven moment staan er vijf koeien te grazen. Maar pap vertelde aan de telefoon dat ik het wel in perspectief moet zien: in de jaren vijftig, zestig was dit in Nederland ook zo, dat is nog helemaal niet zo lang geleden. En China is pas sinds de jaren tachtig aan het ontwikkelen, het gaat supersnel, maar wat wil je nou? Ik vind ook dat iedereen zich eens niet zou moeten bemoeien met de CO2 uitstoot en de kinderarbeid van China en andere dingen die ze niet goed zouden doen. Laat dat land zijn eigen fouten maken! Je hebt zelf de ervaring, ondersteun en adviseer ze waar nodig en laat ze het verder zelf uitzoeken. En als ze maar genoeg tijd krijgen, zal China zich tot een heel mooi, bloeiend land met meer op het Westen lijkende voorzieningen ontwikkelen. Maar ik hoop wel dat het dan China blijft, het moet natuurlijk geen kopie van het Westen worden, want zo zitten de mensen ook gewoon niet in elkaar.
Er zit een wereld van verschil tussen Chinezen en Westerlingen. Dat heb ik die dag ook ervaren. Ik had laten vallen dat ik naar Zhengzhou wilde voor een dagje maar dat de hotels zo duur waren. Mijn Chinese vriendin ging gelijk wat regelen, want een vriendin van haar werkte in Zhengzhou op een reisbureau dus ze zou wel eens kijken wat er mogelijk was. Later kreeg ik een hele beschrijving van hoe ik alles moest doen. Ze schreef zelfs voor me op een briefje hoe ik naar de goede bus moest vragen en tekende een kaartje van in welke volgorde de steden liggen die ik wilde bezoeken dus wat dan de handigste volgorde was. En haar vriendin zei ook toen wij even zaten te praten: jullie uit het Westen zijn zoveel zelfstandiger dan wij hier. Het is voor veel van hen ondenkbaar om überhaupt te reizen, laat staan als vrouw alleen. Ik heb me werkelijk nog nooit ergens zoo ontzettend veilig gevoeld als hier in China. Later in de bus van Taiyuan naar Pingyao ook: heb je vrienden in Pingyao? Nee. Dan moet je wel oppassen en ze komen je vragen of je naar dat of dat hotel wilt en of je daar of daar mee wilt gaan eten maar dat moet je niet doen want dat kost je veel te veel geld. Ik dacht echt: dit is niet mijn eerste keer alleen op straat hoor, hallo! Maar hun houding komt gewoon doordat ze zelf zo anders zijn opgevoed. En ook dat hebben wij in Nederland gehad (en nu vast ook nog); het verhaal van Sieg: die mocht op haar achttiende niet vanuit Breda naar Amsterdam om te gaan werken, dat was ondenkbaar. Gelukkig denken pap en mam niet zo haha!
Langzamerhand wordt China iets wat ik steeds minder begrijp. En dan heb ik het niet alleen over de cultuur, maar ook over de taal, ik heb in de afgelopen weken meer Chinees gehoord dat ik niet verstond dan in de vier en halve maand vantevoren. En dat volgt er op zijn Myrles een dilemma: raak ik gefrustreerd en kap ik ermee om het te willen begrijpen of duik ik er met nog grotere overgave dan tevoren in om het wel te willen snappen? Papa vergeleek het met de studie tot hersenchirurg: dan ben je ook minimaal twaalf jaar bezig en dan ben je pas een klein stukje op weg. Daar had ik niet bij stil gestaan maar dat vind ik inderdaad wel een mooie vergelijking. Dus er toch maar vol voor gaan om te proberen om het ooit misschien een beetje te kunnen snappen.
Xx Myrle
-
30 Januari 2009 - 11:36
Mieke:
Hoi Myrle,
Mooi verhaal, doet me denken aan de reis van Marlon, zo te lezen is er nog veel hetzelfde. Maar wij hadden in de jaren 60, geen koeien in de straat. Wel moest je stoppen met werken als je ging trouwen. Zo zie je maar weer, 's lands wijs.....
Nog gelukkig nieuwjaar en goede reis verder.
Liefs,
Mieke -
31 Januari 2009 - 01:01
Harry:
Hé Mieke,
In de Bavelselaan liep eind jaren 50 boer Vriens (boerke godver voor intimi) met zijn koeien van de wei naar de stal. En overal lagen paardenvijgen van het paard van de melk- en de groenteboer. En bij een vriend van mij was de WC in een hok in de tuin. 's Winters erg koud. Centrale verwarming nooit van gehoord en vrijdagavond wassen in de keuken in de teil.
Dus over 50 jaar zijn die Chinezen waar wij nu zijn.
Harry
-
31 Januari 2009 - 14:10
Gerda:
Hey Mieke en Harrie,
Het huisje wat paul en ik kochten in de zandbergweg voor 18.000 gulden had nog een echte poepdoos in een hokje in de tuin. Dat huis werd kort daarvoor nog bewoond door een oude man. Zielig hè, die Nederlanders in de jaren 80. Groetjes aan Myrle!
Gerda -
01 Februari 2009 - 10:01
Mieke:
Hey Gerda en Harry,
Het kan nog erger, 10 jaar geleden: Marlon met zaklantaarn tussen de tanden, vanwege wilde honden, 's nachts min (veel) boven een gat in de grond, dus wat poepdoos!
Is weer eens wat anders, vind je niet Myrle?
Mieke -
02 Februari 2009 - 08:47
Milou:
Heyy!
Iedereen herkent de verhalen vol op zo te lezen haha. Dat is voor onze tijd he Myrle ;)
Het doet mij ook denken aan India, ook een opkomend land en toch een wereld van verschil.
Leuk dat je zo steeds op een andere manier naar de cultuur en het leven in China kijkt. Een hele ervaring om ook echt bij iemand thuis te zijn geweest! Dan zie je nog meer van de gewoonten in het land.
Het blijft echt een unieke ervaring om zo lang in een andere cultuur te duiken!
Het is logisch denk ik dat je met westerse ogen naar het leven daar kijkt, maar vergeet niet dat onze standaarden niet perse de beste zijn :)!
Veel plezier weer,
kuskus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
