je me sens libre

Al is dit niet terecht. Vrij ben je namelijk nooit als je door China reist en zeker niet als je rondom Chinees Nieuwjaar reist. Chinees Nieuwjaar betekent: drama's om treintickets te kunnen krijgen en dormitorykamers die vakantie hebben (?). Dat komt er denk ik op neer dat ze die dan niet willen verhuren, waarom? Geeeen idee...

Maar goed: mijn derde bestemming deze vakantie was Pingyao. Pingyao is een superschattig stadje en dat schattige hebben ze natuurlijk toeristisch uitgebuit :P. Het gaat hierom: Pingyao was vroeger een behoorlijk belangrijke stad omdat hier de eerste banken en postkantoren gevestigd waren. Hiervan is vrij veel overgebleven wat men aangegrepen heeft om het dan ook echt goed te gaan beschermen en er een toeristische trekpleister van te maken. Het oude gedeelte van de stad wordt omgeven door de oude stadsmuren en daarbinnen zijn zo'n twintig attracties: van een daoïstische tempel tot kantoren van mensen die vroeger heel belangrijk waren, een basisschool en natuurlijk de stadsmuren zelf. De niet-sinologen onder jullie zouden Pingyao kunnen kennen omdat hier in de omgeving de film “Raise the red lantern” van Zhang Yimou is opgenomen.

Toen ik hier aankwam, was het, zoals ik in mijn vorige blog al even vermeldde, hels koud. Ik heb naar de temperatuur gevraagd en het is als je mazzel hebt overdag net rond nul maar als de zon weggaat rond een uur of vier 's middags zakt de temperatuur snel en kan dan dalen tot tussen de -10 en -20 graden Celsius. Er is hier weliswaar verwarming, maar niet heel erg enthousiast zodat ik ook hier met een jas aan binnen zit. Maar ik ga bijna terug naar Beijing, naar mijn eigen warme kamer, dus geen ramp!

Ik had gevraagd of de mensen van het hostel hier voor mij een treinkaartje konden boeken van Pingyao naar Peking. Dit omdat al in de Lonely Planet staat dat die moeilijk te krijgen zijn en het nu ook nog rond Nieuwjaar is, dus helemaal moeilijk. Het punt is namelijk dat als je niet van Pingyao af naar Peking kunt, je nog kunt proberen om vanaf Taiyuan (stad in de buurt, hoofdstad van de provincie Shaanxi) naar de hoofdstad te gaan, maar als ik zelf een treinkaartje wil boeken, moet ik daarvoor naar een kantoor in of Taiyuan of Peking. De twee steden waartussen je reist, daar kun je namelijk je kaartje kopen. Alleen is Taiyuan van hieraf anderhalf uur met de bus en als je dan geen treinkaartje kunt krijgen, zit je dus drie uur voor niks in de bus en kun je de volgende dag weer, met het risico op hetzelfde verhaal. Ik wilde de trein terug op 27 januari, gewoon zo snel mogelijk na Nieuwjaar. Niet mogelijk, 28e ook niet mogelijk, zowel vanaf Pingyao als vanaf Taiyuan. En de tickets voor de 29e zouden de volgende dag in de verkoop gaan dus dan zouden ze het nog eens proberen. Kreeg ik de volgende dag te horen: we hebben een treinkaartje voor je op de 27e, vanaf Pingyao. Dus toen werd ik heeeeel erg blij!

Ik keek op mijn kaartje, stond er een andere stad vermeld. Ik zo: deze is toch niet vanaf Pingyao? Ja maar je kunt wel hier opstappen, dit is namelijk de eerstvolgende stad. Ok, als jij het zegt... Dus ik ga al bijna naar huis! En ik zeg naar huis, en zo voelt het momenteel ook een beetje, ben nu zo blij alsof ik terug naar Nederland ga, haha. Hieruit zou je kunnen concluderen dat ik het reizen niet leuk vind, maar dat is toch niet zo. Kijk, de tranen zitten hoog, ik vind het moeilijk, roep af en toe best dat ik naar huis wil, maar ik heb tot nu toe drie onvergetelijke weken gehad, waarin ik verschrikkelijk veel gezien heb en hele leuke dingen beleefd en geleerd heb. Maar zoals ik tegen pap en mam zei: ik ben op dit moment de kou en de Chinezen even helemaal beu.

Nou is Pingyao in vergelijking met Luoyang een verademing op het gebied van de Chinezen, want in Luoyang werd ik werkelijk constant aangestaard en aangesproken met een “Hello!” dat erg doet denken aan Ushi's manier van Engels praten (Ushi en Van Dijk). En constant dezelfde vragen: spreek je Chinees, hoe komt dat, waar kom je vandaan, oh Nederland, jullie nationale bloem is de tulp he? In je eerste maand is dat wel leuk en reageer je nog aardig, maar na de vijfhonderste keer dezelfde vragen beantwoord te hebben in vijf maanden tijd, word zelfs ik onbeleefd. En in Pingyao gebeurt het eigenlijk nauwelijks. Ze lopen ook niet constant aan je te trekken en te roepen dat je iets moet, heel prettig. Pingyao is sowieso heel erg leuk, heel schattig zoals ik al zei en precies zoals ik verwacht had alleen dan minder overzichtelijk. Ik loop hier nu drie dagen rond en moet nog steeds drie keer vragen en kijken voor ik mijn hostel terug gevonden heb. Ik denk dat ik, wat mijn richtingsgevoel betreft, ook wel groei dit jaar, maar dat heeft echt meer tijd nodig haha.

Wat heb ik hier gedaan: mijn eerste ochtend (zaterdag 24 januari) werd ik wakker en voelde ik me niet goed, lichamelijk maar vooral geestelijk, ik was het zo ontzettend beu. Daarom heb ik besloten om gewoon eens een aspirine in te nemen en te gaan slapen totdat ik wakker werd. Dat lukte niet zo best omdat er denk ik mensen wonen naast mijn kamer en die maakten me een rotherrie! Het zit namelijk zo met mijn kamer: ik moet vanuit de lobby/huiskamer van het hostel alsmaar rechtdoor lopen en dan kom ik bij een deuropening waar geen deur voor zit maar een gordijn (is wel meer hier, was ook in het hostel in Xi'an) en als ik daar doorheen ga, kom ik voor twee deuren te staan. Mijn deur is de linkse. Als je daar naar binnen gaat, kom je in een ieniemini halletje met links en recht voor je twee deuren: de kamer en de badkamer. In de kamer is een tweepersoonsbed en twee stapelbedden en met die eventuele vijf andere mensen deel je dus je badkamertje. Ik gok dat de situatie hetzelfde is als je door die andere deur gaat, maar daar lijken mensen te wonen in plaats van te logeren. En als kinderen daar hele dagen binnen zitten, kan ik me voorstellen dat ze gaan gillen. Maar dan gaan er nog even twee Chinese vrouwen doorheen gillen en vergeet op dat moment je slaap maar haha.

Dus toen ben ik er maar uit gegaan en ik ben door de stad gaan struinen. Zoals ik gelezen had in het boek dat ik van Angela had gekregen: “90 procent verdwaald, maar 100 procent gelukkig”. En dat omschrijft mijn verdere gevoel in Pingyao goed: erg gelukkig. Dit zijn van die dagen dat ik my blessings goed kan counten (sorry hoor, het vernederlandsen van buitenlandse werkwoorden is begonnen met de chinese: zullen we de dan maien?”: zullen we betalen, maar dan in chineserlands). Je kunt hier een passepartout kopen voor 120 kuai (60 als student :D) die twee of drie dagen geldig is, dat is me niet geheel duidelijk, en daarmee kun je zo'n 20 attracties bezoeken. Omdat ik op dat moment nog heel weinig zekerheid had over hoe lang ik hier vast zou zitten vanwege mijn treinkaartje, wilde ik zo lang mogelijk wachten met het kopen van die passepartout met het idee van: anders heb ik straks niks meer te doen. En toen ben ik gaan eten en naderhand wist ik natuurlijk niet meer hoe ik terug moest komen in mijn hostel en belandde daarom in een ander haha. Maar gelukkig was mijn hostel vlakbij.

Maandag heb ik lekker uitgeslapen, veel geschreven en daarna ben ik weer een paar uur de stad in geweest. Ik ben toen voor de tweede keer Mr. Liu tegengekomen: hij runt hier een guesthouse en probeert extra inkomsten te vergaren door toeristen rond te leiden. En hij heeft kaarten en kaartjes van allemaal mensen die dat al gedaan hebben die je vertellen dat het heel erg leuk is. Hij vertelde me de eerste keer dat hij de dag erna om zo en zo laat daar en daar zou zijn om met iemand te gaan touren, of ik niet mee wilde. Ik wilde mijn eigen plan trekken dus hield het af. Later zag ik in de Lonely Planet ook nog eens dat hij niet goedkoop is: 120 kuai voor een dag. Blij dat ik het niet gedaan had. Maar nu liep ik dus weer recht in zijn armen en heb de buitenlander met wie hij rond ging lopen nog even geholpen door een passepartout met mijn studentenkaart te kopen zodat hij 50% korting had. Was wel even bang dat ik m dan zelf niet meer zou kunnen kopen maar daar was geen sprake van gelukkig.

Ik heb de stadstoren beklommen: het hoogste gebouw van de stad dat denk ik nog lager is dan ons huis. Dat idee is wel grappig, maar de trap omhoog was iets minder, dat was echt de engste die ik tot nu toe beklommen heb. En het uitzicht viel een beetje tegen, je zag alleen maar daken. Maar goed, heb ik weer gedaan. Na die toren ben ik rondom de stadsmuren gaan lopen, aan de buitenkant. Dan zie je het toch weer eens van een andere kant. Maar op een gegeven moment had ik wel zoiets van: hellup, kom ik de stad nog wel in, want ik was voor mijn gevoel zoooo lang aan het lopen. En je liep ook niet in een mooi rondje, maar soms kruip-door-sluip-door. Onderweg had ik een lokale snack gekocht; het zag eruit als gefrituurde deegballen en ik dacht dat het zoet zou zijn. Maar als zo vaak hier in China, was het niet wat het leek. Gefrituurde deegbal bleek te kloppen (nu ik dit teruglees, was het lekkerder dan dat “gefrituurde deegbal” klinkt hoor haha), maar het was niet zoet; geeeen idee wat erin zat, eerst dacht ik dat het vlees was (Chinezen stoppen overal vlees in :S), maar ik dacht ook iets van bonen ofzo te proeven. Al met al: hai keyi (gaat wel, kan beter). Vijf stuks was n beeetje heftig....

Na mijn rondje ben ik terug gegaan naar het hostel voor een pauze ;) en daarna wilde ik nog ff de stad in voor cadeautjes voor thuis, maar ik hoorde binnen dat alles dicht zou zijn omdat het oudjaarsavond was. Hè, dat is toch morgen, dacht ik. Maar het bleek te kloppen: de 25e is oudjaarsavond (chuxi) en de 26e is nieuwjaarsdag waarop het lentefestival van een week begint (chunjie). Dus ik moest nog racen want alle restaurants gingen blijkbaar vroeger dicht. Ik sprak met mijn kamergenootje af om na het eten naar buiten te gaan om naar het vuurwerk te gaan kijken en ging vervolgens op pad. Heel toevallig kwam ik die gast weer tegen die ik geholpen had om een kaart te kopen en die wist wel een restaurant dat nog open was. Dus wij daarnaartoe, erg gezellig. Hij is nog even met me meegelopen naar mn hostel, want ik wist natuurlijk de weg niet meer. Ik was blijkbaar lang weggebleven want toen ik binnenkwam, kreeg ik een reactie als: daar is ze!

We zijn de oude stad rondgelopen en toen het toch echt te koud werd en we toch maar weinig vuurwerk bleken tegen te komen, zijn we weer terug gegaan. Nou kon ik eindelijk die Chinese televisieavond zien ter gelegenheid van oudjaar: een tvshow die waarschijnlijk door 90% van alle Chinezen met tv bekeken wordt. Maar Chinees entertainment is toch iets anders dan Nederlands entertainment :S. Wel grappig, maar één keer is wel genoeg... Ik verstond het niet, maar begreep het wel. Het lijkt me wel gaaf om het nog eens te zien als ik het ook echt kan verstaan. Het duurde de hele avond en toen ik op mijn horloge keek omdat ik moe was zo van: ga ik al naar bed of niet, bleek het al kwart voor twaalf te zijn. Ook in China breekt het om twaalf uur pas echt goed los. Chinezen steken voornamelijk knalvuurwerk af en dat was te merken: we stonden voor de deur en de deurpost trilde er gewoon van! Na een kwartiertje had ik het wel gezien en ben ik gaan douchen en slapen.

De 26e ging ik echt op pad nadat ik een passepartout gekocht had. Toen ik buiten kwam, stuitte ik eerst op een soort optocht van verklede Chinezen die naar de tempel gingen. Ik vond het wel leuk dus ben erachteraan gegaan. Maar ik ben er niet helemaal achter gekomen wat ze nou gingen doen. Tijdens deze en de volgende dag heb ik denk ik zo'n 15 van de 20 attracties bezocht. Van boeddhistische tot daoïstische tempels, een filmmuseum, krantenmuseum, oud bankgebouw, oude huizen tot nog meer musea die je vanalles leren over hoe het vroeger was in Pingyao. Hoe de eerste banken en postkantoren werken, alles weet ik nu haha.

De 27e was ik toch wel heeel erg blij dat ik weer naar huis ging, dus die dag duurde me wat te lang. Mijn trein ging namelijk pas om tien uur 's avonds en dan moet je je dus nog wel een aantal uurtjes zien te vermaken nadat de attracties sluiten. Ik heb samen met een Amerikaan die ook in het hostel zat en ook die avond wegging, gegeten en daarna in het hostel me zitten vervelen totdat we om negen uur weggingen. Zijn trein ging pas later maar hij besloot met mij alvast mee te gaan naar het station. Wij met zijn tweeën in zo'n oncomfortabel karretje, en koud dat t was! Maar deze keer was ik er beter op voorbereid, gelukkig!

Op het station hing een bord waarop stond dat de kaartcontrole 5 minuten voor vertrek van de trein op zou houden. De bewaker vertelde mij dat ik 25 minuten na mijn aankomst mijn kaartje kon laten controleren en naar de trein kon. Maar het duurde maar en het duurde maar. Na die 25 minuten gebeurde er niks, behalve dat de controleurs door de deur het perron opgingen en de deur van buiten afsloten zodat wij niet naar buiten konden. Het zou nog 20 minuten duren voor mijn trein vertrok en de controle was nog niet begonnen. Nog 15 minuten, nog tien en nog steeds geen controle. Ik ernaar vragen: ja je moet nog even wachten. Vijf minuten voor aanvang nog niks, weer gevraagd: nog even wachten. En eindelijk, eindelijk konden we boarden, hehe. Dus wij het perron op, ik allemaal haasten, want ik was zo bang om de trein te missen. We moesten onder het perron door en dan kwamen we bij het goede spoor. Ik zag allemaal Chinezen aan een mevrouw van het spoor vragen waar hun wagon zou stoppen. Dus ook maar gevraagd. Dus ik daar naartoe, komt die trein aan, bleek het een stuk verder te zijn. Rennen maar weer! Maar ook dit kwam natuurlijk weer goed. Ik had voor het eerst een bed in het midden en dat is het minst prettig vind ik: je kunt niet rechtop zitten dus je kunt alleen maar op iemand anders zijn bed, beneden, zitten of in je bed liggen. Nou was het dus al tien uur, dus alvast gaan slapen kon best. Ik schrok me eerst nog een ongeluk toen een Chinees zijn broek uit ging trekken: ieieieieieieie!!! En daarna ging ie nog een broek uittrekken.... Maar gelukkig had hij nòg een broek aan.

En de volgende ochtend om een relaxt tijdstip van kwart over tien was ik weer in Peking. Goed, nog wel een uur, anderhalf uur naar het appartement, maar ik was weer thuis! Vantevoren had ik allemaal enge ideeën gehad over dat we brand hadden gehad of een overstroming of dat niks het meer deed, maar het viel heel erg mee. Niks verbrand of overstroomd, we hadden internet, stroom, warm water (na even zoeken, had ik uitgevonden hoe ik het weer aan kreeg) en verwarming, niks aan het handje dus!

Xx Myrle