alles kan een mens gelukkig maken

De zon die doorbreekt, een vers kopje thee. Met mango erbij, mmmm... Ik kon me niet inhouden. In april heb ik hier ontzettend veel mango gegeten en de laatste dagen zie je ze in steeds meer winkels liggen. Nou heb ik ook al kersen zien liggen die 50 kuai een pond kosten (!) dus ik had zoiets van: waarschijnlijk is het nog te vroeg in het seizoen en zijn ze nog hartstikke duur. Maar ze zijn zooooo lekker. Dus toch maar een gekocht. En straks als ik gegeten heb, ga ik meer halen, want qua prijs is het misschien nog begin seizoen (9 kuai het pond), maar qua smaak niet, oooooo wat lekker!

Heb vandaag weer eens zitten lezen in het boek dat ik van Danny en Angela gekregen heb, daarvan krijg ik altijd zo'n gevoel van: ik moet beter leren mijn blessings te counten. Ik doe mijn best al: sinds 1 februari probeer ik iedere dag twee dingen op te schrijven waar ik blij van werd. En anders schrijf ik het de dag erna op. En ik denk dat het al werkt. Ik word wat makkelijker in het waarderen van de kleine dingen, zo heb ik de afgelopen dagen hier me heel erg vaak gerealiseerd van: oh wow, ik zit in China, gaaf man!

Eergisteren op Skype was ik niet zo blij: ik heb de laatste dagen wat last van heimwee omdat alle Nederlanders zo ongeveer of hun ouders in de vakantie gezien hebben of ze hebben nog uitzicht op de komst van hun ouders en pap en mam komen niet. Dat weet ik en zeer regelmatig ben ik er ook blij mee, en zoals mam me al liet concluderen: het zou voor mij gewoon niet goed zijn. Maar toch... En er was nog zoiets: mijn cijfers hier zijn hoger dan ze in Leiden ooit geweest zijn. Maar ze zijn lager dan van veel andere Nederlanders. En die hebben allemaal een jaar korter gestudeerd, dus voor mijn gevoel zou ik beter moeten zijn. Ik zit al op hetzelfde niveau als zij en dan scoor ik ook nog eens niet het hoogste. Met dit soort gedachten en uitspraken krijg ik mam vrij snel boos haha. En ze heeft ook wel gelijk, maar toch ervaar ik het niet zo. Zoals ik Dirk al vertelde: ik kan me niet anders herinneren als dat ik zo in elkaar zit. Net als het feit dat ik gek word als ik te lang vakantie heb. Als je zin hebt in ruzie moet je mij drie maanden in huis halen in de zomervakantie: herrie gegarandeerd! Maar in dit soort dingen zie ik toch ook wel iets positiefs (jaja, ik leer het al;)): het betekent dat ik toch nog steeds wel heel graag leer en studeer. En dat is wel prettig aangezien ik nog minimaal twee jaar moet.

Maar we zijn dan eindelijk begonnen. En ik begon gelijk goed; acht uur college op mijn eerste dag, woensdag. 's Ochtends had ik spreken en verstaan en daarna lezen en schrijven, de verplichte vakken. En van twee uur 's middags tot zes uur 's avonds had ik twee keuzevakken: nieuws luisteren en klassiek Chinees. Omdat we het vorige semester met tien Nederlanders op een klas van twintig man zaten en die Nederlanders het vak over het algemeen (zachtjes uitgedrukt) niet zo leuk vonden, was ik bang dat iedereen gestopt was en het vak daardoor niet doorging. Maar gelukkig bleek er nog een klasje van 9 man over te zijn, waarvan alsnog 4 Nederlanders. De eerste tekst uit het nieuwe boek was wel iets anders dan de eerste tekst uit het boek van vorig semester: de HELE bladzijde stond vol met klassiek chinees, goeiemiddag! En dat gingen we dan vertalen naar het modern Chinees, pfff... moeilijk hoor! Punt is wel dat ik niet voorbereid had en dat scheelt wel haha. Dus komende les zal makkelijker zijn, gok ik.

Nog een goed voornemen dat ik al best goed aan het uitvoeren ben: ik heb de afgelopen week bijna iedere dag wel even Chinese televisie gekeken. Dat roept pap nou al een semester en eindelijk luister ik eens een keer ;). En met mijn karakters ben ik ook beter bezig dan vantevoren. Maar ik heb vandaag wel zo'n dag van: als ik straks terug kom, ben ik misschien niet de beste Chineesspreker van de groep (wat me wel in mijn trots raakt omdat ik bekend sta als een talenknobbel), maar ik heb zoveel andere dingen geleerd. En als ik die allemaal positief kan gaan gebruiken volgend jaar en als de spanning die ik dit jaar vaak gevoeld heb ertoe leidt dat ik vanaf volgend jaar dingen op een wat andere manier kan aanpakken, word ik daar heel blij van.

Waar ik ook heel erg blij van werd, was mijn maaltijd van maandagavond: sushi... Ik was met Katya al eens bij de seven eleven geweest: een wat luxere supermarkt zeg maar. Maar wel met aangename prijzen. Ik dacht: ik heb zin in sushi maar geen zin om veel geld uit te geven. Toen ben ik daar naartoe gegaan en heb ik voor minder dan tien kuai zes sushirollen op (en dan niet die kleintjes) en een driehoekig pakketje van rijst in zeewier gevuld met pittig vlees, mmmm.... Ik kwam ermee thuis en onderweg had ik zoiets van: ik moet het verstoppen, straks wordt het gejat, ik voelde me echt alsof ik iets enorm duurs ging eten, was heel speciaal. En zoo lekker en voor minder dan tien kuai! Dat is zelfs hier goedkoop voor sushi.

Op donderdag was ik 's ochtends vrij en heb ik heel goed zitten studeren. Vrijdags heb ik mijn eerste echte les Russisch gehad en een fijne bijkomstigheid: de hele middag Chinees gepraat. Ik heb namelijk Lika om hulp gevraagd, zij komt uit Georgië dus spreekt ook Russisch als tweede taal, weliswaar niet vloeiend, maar daar ben ik voorlopig ook nog niet dus dat maakt niet uit. Maar zij spreekt beter Chinees dan Engels dus heb ik via het Chinees en Engels en Duits (want dat heeft ze op school gehad) Russisch geleerd, dat is naar mijn mening een leuke besteding van de vrije vrijdagmiddag haha. Later ben ik met Kathinka gaan eten bij de La Bamba en heb ik voor het eerst (en het laatst waarschijnlijk) dit jaar lekkere friet op: net zoals thuis, bruin, knapperig en niet zo achterlijk dun als die McDonalds troep.

Ik hoefde dinsdag niet te werken maar Selano had gevraagd of ik volgende week zondag wil helpen op een enorme onderwijsbeurs hier in Peking, waar gigantisch veel onderwijsinstellingen van over de hele wereld vertegenwoordigd zijn. Het Neso kan daar niet ontbreken natuurlijk dus hebben ze wat mensen gevraagd om daar te staan. Gisteren hadden we daar een “training” voor. Ze heeft ons verteld over de belangrijkste dingen die we moeten weten om te kunnen antwoorden op de meest voorkomende vragen volgende week. Hier heb ik geleerd dat alleen maar hele rijke mensen naar Nederland op vakantie kunnen komen want een visum voor Nederland is echt BELACHELIJK duur: een studievisum kost gewoon meer dan 300 euro! Dat is hier het gemiddelde maandloon...

In mijn vorige blog had ik jullie een verhandeling over Chinese kinderen beloofd. Ik weet niet of jullie snappen waarom maar voor het geval dat niet het geval is (?) zal ik dat even uitleggen. Er wordt vaak van Chinese kinderen gezegd dat het kleine keizertjes zijn, dat ze enorm verwend zijn. En dat dit mogelijk is doordat ze enig kind zijn, door de eenkindpolitiek natuurlijk. Enerzijds zit daar wel iets in. Als je een speelgoedwinkel in zou lopen, zie je waarschijnlijk heel veel, strontvervelende kinderen die gaan gillen als ze niet meer krijgen dan ze al krijgen. Op zondagen in parken zie je veel ouders die hun kind vanalles toestoppen om het maar blij te zien. De McDonald's en KFC filialen hier, lopen misschien wel grotendeels op de kids die hun ouders hier mee naartoe slepen. Want de ouders willen hun kind geven wat zijzelf vroeger nooit gehad hebben, ze willen dat hun kinderen nooit meer honger hoeven te lijden zoals ze dat zelf misschien wel meegemaakt hebben.

Maar er zit ook een andere kant aan het enig kind zijn. Chinese ouders hebben maar één mogelijkheid (want maar één kind) om hun eigen, niet verwezenlijkte droom werkelijkheid te zien worden. Dus had papa voetballer of pianist willen worden? Dan gaat zoonlief op voetbal en piano om maar een zo groot mogelijke kans te hebben dat hij in een van beide uitblinkt. En had mama ballerina of kunstenares willen worden? Dan gaat dochtertjelief de ene dag naar schilderen, de tweede dag naar ballet en de derde dag naar beeldhouwen. Wederom om die kans maar zo groot mogelijk te houden.

En wat ze sowieso allemaal moeten, is zich helemaal ziek studeren. Want het kan niet zo zijn dat jouw kind niet op de allerbeste universiteit van het land terechtkomt op zijn (of jouw?) vakgebied. Kinderen gaan van 's ochtends vroeg tot laat in de middag naar school en daarna moeten ze nog naar bijles en 's avonds thuis moet al het huiswerk nog gemaakt worden. Ik heb volgens mij wel eens ergens gelezen dat iemand van zijn ouders bij wijze van spreken iedere dag honderd karakters moest schrijven en als papa of mama die controleerde en ze waren niet goed, dan kwam je maar gewoon uit bed om het opnieuw te doen. En de weekenden en vakanties zijn helemaal goede periodes om te studeren. Inderdaad dan de verplichte schildercursus of voetbaltraining maar daarnaast moeten ze nog vreemde talen leren, leren zwemmen, met de computer om leren gaan en daarvoor gaan ze in de vakanties op kamp. Om maar zoveel mogelijk te leren en zoveel mogelijk te kunnen, voor later, als ze groot zijn. Dus misschien zijn die Chinese kindjes geen keizertjes maar eigenlijk maar heel zielig.

Xx Myrle