surprise surprise t onverwachte is de mooist prijs

oke, ik zou deze keer een heel negatieve blog kunnen schrijven, maar dat ga ik niet doen. eerst wat impressies van guilin en yangshuo: ik heb nog nooit van mijn leven zo veel buitenlanders gezien! ik denk dat laowai (buitenlander) het eerste woord is wat de kinderen hier leren. en dit noemen ze een subtropisch klimaat? mooie rijstterrassen zo zonder uitzicht... ooooooooooooo..... conclusie: ik kom hier van de zomer absoluut terug.
 
duidelijk allemaal toch? ik heb zo het vermoeden dat jullie wel wat uitleg kunnen gebruiken. in het kort: na een treinreis van 27 uur kwam ik aan in guilin, temperatuur: 10 graden terwijl ik 25 verwacht had, bewolkt, dag later stromende regen en enorme mist terwijl we in totaal zo'n 8 `a 9 uur in een chinese bus hebben gezeten om naar de rijstterrassen te gaan en terug te komen in guilin. toen we er eenmaal waren hebben we na 20 minuten trappen lopen de conclusie getrokken dat het geen zn had om door te lopen omdat we niks zouden gaan zien. toen naar yangshuo, het was wat warmer en droog, nice. volgende dag stromende regen en ik was opgesplitst van mn reispartners, heel gezellig dus. maar ik vond ze terug en we heben de zilvergrotten bezocht en wat rondgehangen. volgende dag: supermooi weer, fantastische fietstocht gemaakt en " lekker" ijs gegeten. heb nog een dag met wellicht wel weer mooi weer in het vooruitzicht om misschien wat leuks te gaan doen op de rivier. en dan het vooruitzicht van de terugtocht naar guilin en weer 27 uur in de trein naar peking.
 
voor degenen die van de korte versies zijn, jullie kunnen nu stoppen, voor de diehards volgt hier de uitgebreide versie.
 
ik wil nog heel veel zien hier dus moet voor mijn gevoel een beetje gaan haasten. ik wilde dus weg. was aan het kijken: wat is leuk en waar is het al mooi weer. laura is vorig jaar eind april naar guilin en yangshuo geweest en vertelde er fantastische verhalen over en in andere delen van china is het weer nog niet echt je van het. dus guilin en yangshuo. zat al op te scheppen tegen mn klasgenoten: tot over een week, ik kom bruin terug en met 1 miljoen foto's.  voor mn vertrek was ik nog aan het overwegen: neem ik mn vest mee of doe ik mn zwarte trui aan. ach joh, in peking red ik het ook met het vest dan daar zeker (guilin is zuid china, supposedly met een subtropisch klimaat). dus het vest mee.
 
in de trein was het best koud, tenminste, niet echt heel erg aangenaam zo zonder jas. maar goed, geen probleem, onderweg ff een paar uur 's middags geslapen, krijg je het lekker warm van. de dag ging voorbij en ik had mezelf voorgenomen: zodra ik de eerste bergen gezien heb (wat voor mij buitenland en mooi landschap betekent) ga ik aan de studie, je kunt natuurlijk niet zomaar een week college missen. maar er kwam maar niks. het was net alsof je, gok ik, van arnhem naar aalten rijdt: je ziet helemaal niets alleen saaie groene grasvlakten. dat vond ik al niet zo geslaagd maar goed. ik dacht: zul je zien dat tegen de tijd dat het donker wordt het mooie landschap komt, nog steeds niet gok ik want de volgende ochtend toen ik wakker werd waser nog steeds niks. toen ben ik toch maar even gaan studeren, tsja, moet toch gebeuren he. ik denk dat ik " mooi landschap" gezien heb gedurende 1 uur van de 27 uur durende reis. ik ben verwend denk ik want tot nu toe zag ik altijd bergen vanuit de trein.
 
onderweg nog gezellig met een chinese jongen en later met een chinees meisje gepraat. ik was de eerste buitenlander met wie zij praatte, wow! en ze kwam dan wel uit binnen mongolie maar kwam net uit beijing en werkte in suzhou dus erg achterlijk was ze toch niet gok ik. en ook nog met een mevrouw gepraat die het nodig vond om me constant aan te raken... hoeft niet hoor :D. ze legde steeds haar hand op mn been of mn schouder als ze weer iets nieuws ging vertellen, ja cool he, ben een buitenlander!! met het meisje heb ik nog telefoonnummers uitgewisseld zo van: misschien kunnen we een dezer dagen iets samen doen ofzo. zij ging ook toeristje spelen, maar had daar een vriend wonen.
 
toen ik uit de trein kwam heb ik eerst mn treinkaartje terug gekocht zo van: dan heb ik hem maar en ben ik gelijk van die enge 40 euro op zak af. moest even in de rij staan, om een of andere vage reden was het er superdruk. nou was het deze zaterdag wel een feestdag maar om dan te gaan reizen ga je toch niet de dag vantevoren pas een treinkaartje kopen? maar goed, voor 5 kuai goed koper dan de heen reis een kaartje terug. op zoek naar het hostel, was inderdaad niet al te moeilijk en ook wat ze in de LP al zeiden: er komt vast wel iemand naar je toe om je te helpen omdat het een bekend hostel is. dat gebeurde dus ook. gevonden en ingeschreven bleek ik op dezelfde kamer te slapen als de twee meiden die voor me stonden met het inchecken. gezellig: twee meiden uit canada, allebei aan het backpacken. ze waren elkaar toevallig in de trein tegengekomen. en dan zonder iets te bespreken of te vragen zijn we samen op stap gegaan. we hebben de stad een beetje verkend en op de rivier gevaren op een bamboevlot. jordi (klasgenoot uit leiden die nu op reis is door china en ook ff gezellig in peking langs was gekomen) had al op zijn blog geschreven: het woord voor guilin (en yangshuo) is bamboe. werkelijk overal waar je loopt kom je mensen tegen die "bamboo, bamboo" zeggen. hiermee willen ze proberen je een tochtje op de rivier op een bamboevlot te verkopen.
 
Ergens vantevoren had het geregend dus ik had mijn eerste natte voeten van de week. dit zou zo blijven, zelfs toen het een mooie dag was en we gingen fietsen kreeg ik natte voeten omdat de paden nog wel nat waren en ik het nog wel eens voor elkaar wilde krijgen om toch ergens niet verder te durven fietsen en midden in een modderpas af te stappen. mijn roze gympen hebben dan ook echt het einde van hun geschiedenis bereikt. die gaan zo snel mogelijk de prullenbak in. zie onder vor n foto.
 
Guilin als stad, en zeker met 10 graden en zo in het midden hangend tussen wel en niet regenend, is niet zeer bijzonder. gewoon een grote chinese stad. niet heel groot, we hebben alle toeristische attracties in de stad wel zo ongeveer genaderd, maar toch. leuke ervaring is om met mensen te gaan eten die geen chinees praten. ik werd de tolk en degene die hun eten ging uitkiezen op basis van wat ze me vertelden wat ze wilden hebben. en heel erg veel gerechten daar weet ik of de naam niet van of als ik de naam zie, als ik het al kan uitspreken, weet ik niet wat het is. zelfs het verschil tussen noodles met of zonder soep blijkt lastig. maar eind goed al goed. heb weer iets nieuws toegevoegd aan mijn lijst met dingen die ik gegeten heb: paard. ik had wel eens paarden rookvlees op maar nou had ik echte stukjes paarden vlees in de noodlesoep. jippie! best lekker. we zijn naar een park geweest waar twee pagodes stonden en een groot meer was. daar hebben we leuke chinesestyle foto's gemaakt (zie beneden voor het resultaat). een van de meiden, melanie, wilde naar een rotsformatie die eruitzag alsof een olifant met zijn slurf uit de rivier aan het drinken was. in de LP stond: het beste zicht erop heb je vanaf een bamboevlot want het park is prijzig en zijn entreeprijs niet echt waard. dus ff een stukkie gelopen om de plek te vinden waar we op zo'n vlot konden. volgens de LP kostte het zon 3 kuai pp en zou het 40 minuten duren. nou, dat was weer eens echt iets waar ze fout zaten want ik denk dat het ons 20 minuten gekost heeft om de prijs van 40 kuai pp naar 20 kuai voor drie man te krijgen. en dat was ook wel zo ongeveer de duur van het vaartochtje. de olifant: see for yourself! niet al te duidelijk... maar wel grappig en spannend om op zon bamboe vlot over de rivier te varen als het weer niet al te fantastisch is en je dus geen zin hebt om erin te vallen. we hebben ook nog het achtste wereldwonder gezien: zwemmende chinezen. ik ken namelijk wat toch behoorlijk in nederland geintegreeerde chinese meiden van mijn leeftijd die als de dood zijn om in het water te vallen omdat ze niet kunnen zwemmen.  

Verder hebben we die dag een beetje kou geleden in het hostel en uitgezocht hoe we de volgende dag naar de rijstvelden moesten gaan. het was, typisch chinees, weer eens volkomen onduidelijk en we moesten eerst naar die en die plaats en dan was er misschien rond elf of twaalf uur een bus naar de terrassen. we besloten om acht uur 'sochtends weg te gaan want we wilden diezelfde dag nog naar yangshuo verkassen en de laatste bus daar naartoe vertrok om acht uur savonds. we hadden een vrij goede inschatting gemaakt van de tijd want na drie uur kwamen we aan bij de eindbestemming van de bus. en daarna moesten we dus nog een uur ongeveer met de tweede bus. wij wildeneigenlijk uit die eerste bus stappen op een tussenstation maar omdat dat nooit zo duidelijk is waar die zijn, vroeg ik de chauffeur ons te waarschuwen als we er waren. hij zei: ik weet het beter: ik laat het jullie weten als we de bus naar de terrassen passeren want die komt van de kant waar ik naartoe ga. ik dacht: handig want dat scheelt tijd als we mazzel hebben. niet dus, natuurlijk eindigden we in de stromende regen op het eindstation van onze bus. maar goed we konden wel gelijk door want de andere bus stond op punt van vertrek. vette mazzel dat we konden zitten want ze proppen die bussen het liefst zo vol mogelijk (wederom fotos)
 
we reden maar en reden maar en op een gegeven moment vroeg ik: hoe lang nog en toen zou het zo ongeveer nog een half uur zijn. om de een of andere reden konden/moesten we al een kaartje kopen in de bus maar goed die moesten we toch hebben dus geen probleem. ik kreeg leuk korting op mn kaartje maardaarhebben we enorm om gelachen; op het normale kaartje stond namelijk een enorm mooie foto van de rijstvelden met supermooi zicht en op mijn goedkopere kaartje hing er mist boven de velden. dus hoe mider je betaalt hoe minder je te zien krijgt haha. maar uiteindelijk kregen we geen vanallen wat te zien. er hing een enorme mist, het was echt een en al wolk en het regende constant zachtjes. ik kon gelukkig van clare een poncho lenen maar het enige wat dat ding drooghield was mijn tas, soort van dan. we hebben een poging gewaagd van maximaal een half uur maar trokken toen toc maar de conclusie dat het echt niet beter zou gaan worden als we hoger zouden klimmen. daarbij kwam ook nog eens dat we maar twee uur de tijd hadden omdat we optijd terug moesten zijn in guilin voor de bus naar yangshuo en de laatste ging immers al om acht uur.
 
onderweg terug naar de bus hebben we een uur besteed aan lunchen. er was namelijk een "restaurant" onderwg naar beneden en die man was en onverstaanbaar en heel erg nauwkeurig in het koken dus in plaats van dat we genoten van de snelheid van de chinese manier van koken (roerbakken) ervaarden we dat het ook heeeeeeeeel erg langzaam kan. we kregen het eten maar toen hadden clare en melanie hun noodles nog niet *zucht* (nadat je er al drie keer om gevraagd hebt) maar uiteindelijk was het goed en lekker en betaalbaar want dat kan nog wel eens tegenvallen. hij is natuurlijk een van de weinigen en we hadden niet iets van het menu omdat hij niks  van het menu had maar ons zelf de groenten liet kiezen en daarbij kozen we voor tofu omdat het vlees er onverpakt en ongekoeld bij lag en zelfs in die lage temperatuur hadden we zoiets van: laat maar! dus hij had makkelijk kunnen zegggen dat het 30 kuai pp was maar het was maar10, nice :D!
 
de terugweg ging gelukkig sneller dan de heen weg dus we hoefden niet te haasten voor de bus naar yangshuo. het was nog wel even overwegen want de vrouw in de bus zei: ik kan iemand voor je regelen die je naar guilin brengt en dat is sneller. maar hetwas ook duurder en omdat we geen echte haast hadden en het niet duidelijk was vanwaar die persoon dan zou rijden hebben we besloten om gewoon alleen voordeze busreis te betalen (anders hadden we namelijk in eens voor de hele reis betaald) . wat bleek nou: het was gewoon de gewone bus die je van dat station onderweg kunt nemen, en die ging dus ook niet heel veel sneller. maar goed. wij waren dus lekker goedkoop uit. we hadden nog even het brutale idee om te doen alsof we in de eerste bus al betaald hadden waardoor we maar 7 ipv bijna 30 kuai zouden hebben hoeven betalen. maar dat hebben we toch maar niet gedaan.
 
eenmaal in yangshuo, die reis is gewoon voorspoedig verlopen, mam eerst nog ff aan de telefoon gehad, zijn we opgesplitst omdat zij een andere hostel geboekt hadden dan ik. we zouden elkaar op de hoogte houden dus ik stuurde savonds n sms: hoe is jullie hostel want ik betaal hier nu 60 ivm de feestdag (ipv 30 nrmaal) en het is zeker niet het beste hostel ever. denk erover om naar jullie te verhuizen. clare stuurde terug: wij betalen weliswaar weinig maar kwaliteit is dusdanig slecht dat we naar jouw hostel willen. De volgende ochtend zeek het weer van de regen en had ik het gehad! Ik dacht: heb ik daar nou 27,5 uur voor in de trein gezeten? Maar ik volgde Fams raad op: bedenk wat het slechtste is wat er zou kunnen gebeuren en bedacht me toen dat ik hier in het ergste geval naar toe terug zou moeten om het nog eens maar dan goed te kunnen zien. En toen ik me bedacht had dat ik dat helemaal niet vervelend vond, was mn slechte humeur over en ben ik op pad gegaan om een paraplu te vinden. Ik vond er wel een maar naar mijn mening te duur dus heb ik even samen met een Amerikaan staan te onderhandelen maar de verkopers waren niet al te bereid om de prijs te verlagen dus toen heb ik maar laten zitten.

Ik liep terug naar het hostel en toen kwam ik Melanie en Clare tegen die zoiets hadden van: volgens mij loopt Myrle daar in dat paars met roze. Dat kan kloppen, ik heb namelijk een week hetzelfde aan gehad omdat dat het enige warme was wat ik had haha. Ach, thuis gelijk in de was gedaan en morgen is t weer schoon. Toen we weer samen zijn hebben we een redelijk tijd besteed aan het bij mijn hostel inboeken, bij hun hostel uitschrijven en de bagage oppikken, weer naar mijn hostel, uitpakken, wassen etc. Daarna zijn we naar het restaurant geweest dat zij de avond vantevoren hadden ontdekt en hebben ons helemaal ongans gegeten aan de dumplings. Met name Clare was er helemaal weg van en is er volgens mij in drie dagen tijd wel vijf keer geweest haha. Maar ze waren me toch lekker! Terwijl we daar zaten, kwam die Amerikaan die ik al ontmoet had en later nog een vriend van hem er ook bij zitten en heb ik kunnen genieten van al hun reisverhalen. Het was weer zo'n reis dat ik het idee kreeg dat heel de wereld aan het reizen was. Maar ik heb weer heel wat ideeën opgedaan. Onder andere: follow the bananapancake trail. Bananenpannenkoeken zijn dingen waarvan de Aziaten vermoeden (of weten) dat Westerlingen ze lekker vinden dus zo ongeveer het eerste Westerse eten dat je in Zuidoost Azië schijnt te vinden, zijn bananenpannenkoeken. En Clare had iemand gesproken die wel eens van die bananapancake trail af wilde wijken. Ik heb zoiets van: ik wil hem eerst wel eens gaan volgen :D/

Voor we vertrokken voor de brunch had ik in het hostel gevraagd wat er interessant was om te gaan doen met dit weer en toen raadden ze ons de zilvergrotten aan. Daar had ik Laura al over gehoord dat dat best interessant is om eens te doen dus toen hebben we een “tour” geboekt daar naartoe. Lekker makkelijk opgehaald en terug thuis gebracht worden. De “busreis” was alsnog best Aziatisch met meer mensen dan mogelijk in het busje, maar goed. De grotten waren leuk, mooi om te zien. Dit was mijn eerste keer echt ìn grotten, ik was wel naar de grotten van Datong en Luoyang geweest maar zeker in Luoyang loop je er echt langs in plaats van dat je er in gaat. Het was af en toe ff hard werken om alle trappen te beklimmen en de Chinezen op je foto's niet al te aanwezig te laten zijn maar ze zijn wel mooi geworden. Het meest fantastische was dat er op een bepaald punt water stond en door dat water leek het alsof de grot GIGA hoog was maar dat kwam omdat het water de grot zo onwijs goed weerspiegelde. Ik heb foto's en hoop dat ze het mooi laten zien.

Na terugkomst in Yangshuo hebben Clare en ik verder een ultiem luie dag gehad terwijl Melanie heel erg moest racen om alles te doen wat ze wilde. Zij is die dag naar Xingping geweest om op de Lirivier te varen (ergens op die tocht kun je in het echt zien wat ze op het 20 yuan biljet hebben afgedrukt) en 's avonds ging ze naar een show die ontworpen is door Zhang Yimou die ook de openingsceremonie van de Olympische Spelen geregisseerd heeft. Het is volgens de Lonely Planet echt fantastisch en met zulke verhalen kwam Melanie ook wel terug. Dus mocht ik terug gaan, ga ik daar zeker naar toe.

De volgende dag was het eindelijk mooi weer! We hebben lekker, buiten, Westers en duur zitten ontbijten, maar daar is het dan ook vakantie voor. We gingen naar een café dat het “meiyou café” heet. Het wordt ook vernoemd in de Lonely Planet en die geven als uitleg voor de naam: meiyou slechte service, meiyou vies eten, meiyou meiyou”, kortom: wij hebben alles wat je wilt (meiyou is: dat hebben we niet). Nou, service was niet al te fantastisch want we vroegen om twee thee en een koffie en ik denk dat we drie keer een tweede kop koffie gekregen hebben voor we twee thee hadden. En melk voor in de koffie was ook niet geheel duidelijk wat dat was. Maar goed, vruchtensap was zeer lekker en de zon scheen! Na het eten besloten we door de omgeving te gaan fietsen. Wederom met de Lonely Planet als leidraad hebben we geprobeerd om een door hen uitgestippelde fietsroute te rijden maar dat lukte niet geheel. Jammer maar helaas, maar het resultaat was fantastisch: voor het eerst heb ik echt de mooie omgeving goed gezien en we hebben onwijs genoten. Later niet meer want 7 maanden niet fietsen en dan over het Chinese platteland met de bijbehorende slechte wegen proberen te crossen na drie dagen regen eist zijn tol; van mn kont en van mn schoenen, die hebben mijn kamer na terugkomst niet meer gehaald haha.

Na het fietsen zijn we een ijsje gaan halen en hebben we wat door het stadje rondgelopen. Clare en ik hadden de vorige dag ook nog geprobeerd langs de Lirivier te lopen, maar omdat er een markt stond was dat een route met veel omwegen maar wel heel leuk. Op een gegeven moment zag je ook kinderen in de rivier spelen. Clare vertelde: dit zie je in Laos nou ook, maar dan hebben ze vaak geen kleren aan en ze hebben sowieso geen mobiel om foto's mee te maken (van ons natuurlijk weer). En de rest van de middag was weer lekker rustig, ik heb wat zitten studeren, we hebben voor het laatst met z'n drieën gegeten en toen was het tijd voor Melanie om te vertrekken. Zij ging terug naar Guilin om daar de trein te pakken richting Shenzhen om naar Hong Kong te gaan. Wat heel grappig was, was dat Melanie de deur uitging en Lara, de vriendin van Clare, echt binnen drie minuten binnen liep. De rest van de avond was weer ingeruimd voor wassen, eten (weer naar de dumplings) en het inplannen van hun verdere reis. Ze hebben nog twee weken voor ze in Peking weer afscheid nemen en Clares vader aankomt om met haar samen de Transsyberië spoorweg af te gaan leggen.

Op een gegeven moment had ik het zo met Clare over dat zij naar Xinjiang wilden (Noordwest China) en ik naar Dunhuang en Jiayuguan. En toen ik haar vertelde wat daar allemaal te zien was, wilde ze daar ook wel naartoe. Toen kregen we het wilde plan dat ik naar hen toe zou komen reizen en we dan samen terug zouden gaan naar Peking. En ik kreeg eigenlijk zelf het nog wildere idee om naar hen toe te gaan in Xingjiang. Maar tijdens het bespreken werd me duidelijk dat ze maar 2 weken hebben (vanaf nu) en dat ze daardoor zelf ook besloten om het wat makkelijker te maken dus ze gaan nu naar Shanghai en Xi'an enzo. Maar ergens rond 20 april komen ze naar Peking en gaan we de dakterrassen onveilig maken :D. Wel heel grappig is dat waar Clare vandaan komt in Canada, het wat gaan drinken op een dakterras de inluiding is van de lente, net zoals we dat hier gaan doen.

En toen kwam de laatste dag: in het begin zag het er niet zo mooi uit als de dag ervoor maar na ons, wederom, westerse ontbijt/lunch (met bananenpannenkoeken) bleek het toch wel mooi te worden. Lara had al eerder aan Clare aangegeven dat ze heel graag naar Xingping wilde dus toen hebben wij hetzelfde gedaan als wat Melanie een paar dagen eerder had gedaan: 40 minuten in de bus door wederom fantastisch landschap naar Xingping een dorpje verderop. Om na een tijdje door het dorp rondgelopen te hebben aan te monsteren op een bamboevlot en eindelijk de rivier op te gaan. Fantastisch, wat ontzettend mooi! We moesten nog wel even onderhandelen over de prijs (yibai wu is niet honderdvijf maar honderdvijftig :S), maar uiteindelijk hadden we het voor 35 kuai de man. Zoals Clare zei: daarmee betalen we toch weer ons ijsje oid voor straks.

Na anderhalf uur was het toch echt voorbij en gingen we na nog wat omzwervingen door het dorp terug naar Yangshuo. Een laatste dumplingmaaltijd, de laatste boodschappen en toen zat ik in de bus terug naar Guilin. Einde van de vakantie. En na een veeeeeel te lange treinreis van 28,5 uur met veel verbazingen over hoe Chinezen omgaan met hun kinderen, was ik vannacht om half een thuis. Nog een leuke constatering: Peking is zo'n onwijze wereldstad dat je na 11 uur 's avonds afhankelijk bent van de taxi's in plaats van van de bus of de metro. Dus kostte mijn terugreis door Peking me 38 kuai in plaats van 3, grrr....

Maar goed, ik ben er weer en zoals ik net op mn facebook zette: back from holiday, back to work, already looking forward to the next one :D (wrsch over een week naar Harbin).

Xx Myrle