if these are life lessons I'll take this test
Door: Myrle
Blijf op de hoogte en volg Myrle
10 Mei 2009 | China, Peking
Over zelfkritiek en drinkgelagen.
Hehe, zelden heb ik er zo tegenop gezien om mn blog te gaan schrijven. En waarom? Geeeeen idee. Heb geen slechte periode, voelde me deze afgelopen twee weken gewoon goed (op vandaag na dan) en heb allerlei leuke dingen gedaan. Ik weet het niet, gewoon writer's block waarschijnlijk. Zo na twee weken terug bedenken wat je allemaal gedaan hebt, is wat lastig dus misschien wordt het wat chaotisch, mijn excuses daarvoor ;).
De belangrijkste dingen die ik gedaan heb, en hier dan ook ga beschrijven, zijn het vieren van Koninginnedag, de trip naar Shanhaiguan en toeristje spelen bij Xiangshan. Laat ik bij het begin beginnen. Vorige week dinsdag was het hier Koninginnedag. Huh? Ja, wij vierden het de 28e al. Ik heb bedacht dat dat misschien is omdat de mensen van de ambassade waarschijnlijk onder Nederlandse wet werken en dus de 30e vrij zijn. Anders zou ik niet weten waarom je het, het is toch maar 6 uur tijdsverschil, geen 48, twee dagen eerder zou moeten vieren. Maar goed, was wel heel leuk. Ik wil bij dit soort gelegenheden altijd graag netwerken, maar ik kreeg het deze keer niet voor elkaar, veel te eng! Er waren heel veel mannen (en ook wel vrouwen) in legeruniform, mensen van andere ambassades gok ik. Dit ook gebaseerd op de ervaring van Adriane die de avond verliet met het visitekaartje van de ambassadeur van Jordanië.
Deze keer vond het feest niet plaats in de ambassade maar in de residentie van de Nederlandse ambassadeur himself. Ik heb hem volgens mij nog gezien ook. Maar weet eigenlijk niet precies hoe hij eruit ziet, dus zeker ben ik er niet van. Ook heel erg leuk was dat ik Selano en Esther en Lisa weer eens gezien heb. Maar ook hier waren ze alledrie druk, dus we hebben nog steeds geen afspraak gemaakt om weer eens samen te gaan eten. Daar ga ik binnenkort maar weer eens achteraan. Maar volgens mij is Selano op vakantie dus dat moet nog even wachten. Deze keer duurde het voor mijn gevoel wat langer, maar net als vorig jaar, ging men uiteindelijk in polonaise door de ruimte. Soms zou ik liever Chinees willen zijn... Wat ook wel heel leuk was, is het feit dat mevrouw Keijser er was, een docent uit Leiden die toevallig momenteel in Peking is. Heel vreemd, zij was eigenlijk nu voor het eerst echt in Peking.
Ik had mijn laarzen aan op stiletto hakken en dat was, zoals zo vaak, weer eens geeeeen succes. Ik kan die wel aan, maar eigenlijk alleen als ik de hele dag in de les zit en niet als ik constant loop en/of sta. Mijn voeten deden zo'n ontzettende pijn dat ik er een uur van wakker gelegen heb. De volgende dag maar mijn o zo charmante hike schoenen aan gedaan haha.
Aan het begin van de week waren Thomas en Katya met het idee gekomen om dat weekend naar Shanhaiguan te gaan. Ik wilde ook weg, maar was heel erg aan het twijfelen, was een beetje bang dus dit leek me een mooie oplossing: niet te ver weg, niet alleen, en wie weet zou het wel heel erg gezellig worden. En dat werd het ook :D! Shanhaiguan is een plaats niet al te ver van Peking vandaan, gemiddeld zo'n drie uur met de trein. Je gaat er naartoe om naar het strand te gaan, ofwel in Shanhaiguan zelf ofwel in een van de andere twee steden eromheen, en een andere reden om te gaan, is het feit dat zich daar het alleroostelijkse punt van de Chinese Muur bevindt. En daar wilde ik al lang naartoe dus goeie combi!
's Maandags gingen we gelijk kaartjes kopen, beetje jammer: we konden alleen staanplaatsen krijgen. Dat schijnt iets te maken te hebben met het feit dat Peking niet het beginstation was of Shanhaiguan niet het eindstation of gewoon daarom. Geen idee, maar ook weer een ervaring rijker. Was wel lachen want een van de meiden die meeging, was hier nog nooit met de trein geweest. In het Chinees zeg je “wo zuo huoche”, “ik zit in de trein” als je bedoelt: “ik reis met de trein”. Ze zei: dit wordt de eerste keer dat ik in de trein zit, en we zitten niet eens haha. Maar we hebben het overleefd hoor. Maar goeiemorgen, t was wel een ervaring. Stel je voor: de trein van Breda naar Amsterdam, vertrek op maandagochtend in Breda en dan vanaf het punt Schiedam ongeveer tot Leiden. En dan drie keer zo erg.
Ik dacht dat ze voor de staanplaatsen aparte wagons hadden, net als voor de bedden, maar dat bleek niet zo te zijn. Het ging dus net als in de spits in Nederland, je staat gewoon tussen de stoelen. Tenminste, als je zo ver geraakt, want op de heenweg gingen wij zo ongeveer als laatsten de wagon in en dan sta je dus gewoon in de hal. En dat gedurende een periode die zo lang is (verhoudingsgewijs dan) dat je hem in Nederland niet eens in de trein kunt doorbrengen, tenzij je een uur vertraging hebt. En toen verzon er ook nog een Chinees dat ie wilde gaan roken. Maar hij was wel zo slim om daarover te gaan praten met zijn vriend, dus toen bemoeide ik me er maar even mee: nee, je mag niet roken. Dat is echt iets wat je hier ontwikkelt of je wilt of niet: een brutaliteit en een onbeleefdheid waar je je in Nederland dood voor zou schamen :S. Hopen maar dat het, eenmaal terug in Nederland, zo snel mogelijk weer verdwenen is.
Een ander minpuntje aan ons reisje was dat de trein om vier uur 's ochtends vertrok, au... Maar ook dat was wel te doen. We zijn gewoon 's middags allemaal ff gaan slapen. We kwamen in Shanhaiguan aan zonder een reservering voor een hostel omdat er op Hostelbookers geen stonden. In de Lonely Planet stond er gelukkig wel één goedkope. Dus wij ernaar gevraagd bij de vrouwen die voor het station stonden. Die legden het uit en toen iedereen een terugkaartje bemachtigd had, naar de wc geweest was, wilden we er naartoe gaan. Maar toen kwam er natuurlijk iemand op ons af: waar gaan jullie naartoe? Daar en daar. Dat is zo ver, dan kun je beter met de taxi gaan. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk zijn we met de taxi gegaan. Komen we bij het hotel aan, wat blijkt? Die mevrouw regelt taxi's om ons naar het hotel te brengen en als wij er dan gaan slapen, moet de eigenaar van het hotel hun 20 kuai per persoon geven ofzo.
Hmmm, altijd een addertje onder het gras hier. Dus wij met de eigenaar afgesproken dat we er zouden komen slapen maar nu nog niet incheckten omdat dan de taxichauffeurs geld zouden willen hebben. Dus wij met alle bagage weer weg, op zoek naar een restaurant maar ook dat bleek wat lastig. Later las ik in de Lonely Planet ook dat er maar weinig waren. Dat klopte, we hebben die twee dagen iedere keer echt goed moeten zoeken om iets te eten te vinden. En dan zeggen ze dat eten zo belangrijk is voor de Chinezen haha.
Na het eten zijn we terug gegaan naar het hotel en zijn we allemaal even gaan slapen. Maar 's middags zijn we lekker op pad gegaan. We gingen naar het strand waar dan ook het echte uiteinde van de muur was. Eerst hebben we een hele tijd rondgelopen, maar op een gegeven moment kwamen we erachter dat de jongens, de avonturiers van de groep, op de muur stonden. Dat wilden wij ook wel natuurlijk. Maar hoe dan? Thomas stond te wijzen waar we naartoe moesten maar we snapten het niet helemaal. De andere meiden klommen op het punt waar wij dachten te moeten zijn naar boven maar ik wachtte nog even om gewoon in mijn eigen tempo te kunnen klimmen, held die ik ben! Laman kwam boven en zag dat ze van daaruit helemaal de muur niet op kon komen. Toen kwamen ze weer terug, ik was best blij dat ik niet meegeklommen was. Toen wees Thomas waar we echt moesten zijn... dat was een stuk makkelijker.
Tot we zagen hoe we dan op de muur moesten komen... Je moest van het heuveltje waar je op stond op een rots klimmen en van daaruit je voeten op uitstekende stenen uit de muur zetten en dan doorklimmen tot je bij een gat in de muur kwam en daar moest je door heen klimmen. En uiteindelijk om van de muur af te komen, dezelfde weg andersom weer terug. Goeiemorgen... dat heeft wat bloed, zweet en tranen gekost, maar zoals jullie lezen, heb ik het overleefd. Heb er zelf natuurlijk geen foto van maar ik zal Thomas er nog eens om vragen.
Na de muur zijn we nog even het strand opgegaan maar de lucht werd alsmaar zwarter en toen zijn we maar op weg gegaan terug naar het hotel maar de bus kwam maar niet en uiteindelijk regenden we natuurlijk toch nog zeiknat. 's Avonds na het eten gingen we terug naar het hotel en wilden we douchen, maar dat bleek niet te kunnen (??). Het hotel verder was overigens het smerigste waar ik tot nu toe gezeten heb, bah bah. En de volgende ochtend bleken we op de kamer ook geen water te hebben. Wat daar voor hen het nut van is? Geen idee. We hebben zitten kleppen en samen met Katya heb ik tequila gedronken. Hele theorie: er schijnen twee soorten te zijn, silver en gold. Silver tequila is die doorzichtige variant en gold is dezelfde kleur als whiskey ofzo, goudbruin. De silver drink je door eerst zout van je hand af te likken, de tequila achterover te slaan en daarna in een stuk citroen te bijten. Gold drink je op dezelfde manier maar dan met kaneel en sinaasappel. Katya had de benodigdheden voor de beide varianten meegenomen dus we hebben het allebei uitgeprobeerd. Mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar de manier van de gold, al moet ik wel zeggen dat je absoluut heel gauw die tequila achter de kaneel aan moet gooien want pure kaneel doorslikken is zeker geen succes. De volgende dag had ik wat hoofdpijn...
De zaterdag zijn we opgesplitst: een deel ging bergbeklimmen en een ander deel naar het strand. Ik ging mee bergbeklimmen. Wat bleek: het was een stuk van de muur. Beetje als Badaling, zo ontzettend druk, maar idioot stijl en smal en dus moeilijk te beklimmen. En zo koud als het de eerste dag was, zo warm was het de tweede dag dus ik ging wel zachtjes een beetje stuk. Op een gegeven moment was ik iedereen kwijt dat was ook niet zo aangenaam. En de Chinezen heb ik wel wat vervloekt want die zijn zo slim om met honderden te komen en dan die muur te gaan beklimmen en op stukken waar je nauwelijks alleen kunt lopen nog met z'n tweeën te lopen en koste wat kost handjes vast te willen blijven houden. En op andere stukken gaan ze gewoon stil staan. En dan niet ééntje, maar tientallen achterelkaar... doodeng. Op een gegeven moment was ik op een punt gekomen waar je het laatste stuk omhoog kon klimmen en dat kon op twee manieren. Die ene was superdruk dus wij, twee anderen waren me inmiddels tegengekomen, besloten het andere pad te volgen en van daaraf zijn we de easy way omlaag gegaan: langer, maar veel geleidelijker.
We hebben een vierde meisje opgepikt beneden en zijn toen terug naar de stad gegaan om te eten en van daaruit naar het strand te gaan. Om een lang verhaal wederom kort te maken, zo'n vier uur later zaten we lekker op het strand, beetje muziek luisteren, beetje liggen, beetje frisbeën, we hebben ons daar goed vermaakt. Als laatsten voegden Katya en Thomas zich bij de groep en tegen zes uur, half zeven stapten we eens op om te gaan eten. We moesten terug naar het vorige stadje en van daaruit naar Shanhaiguan. Omdat we wisten in Shanhaiguan waarschijnlijk geen eten te kunnen vinden, hebben we een tussenstop gemaakt om te eten. Toen we klaar waren, reden er geen bussen meer maar na wat onderhandelen, konden we voor 10 kuai de man met de taxi terug.
De volgende ochtend ben ik met Estu en Laman nog even door de stad gelopen en hebben we ontbeten met een ijsje bij de KFC. Je gaat rare dingen doen in zo'n jaar in China haha. De terugreis begon wat later dan gepland omdat de trein vertraging had maar toen gingen we toch op pad. Nu konden we wel in de wagon staan en dat was toch wel wat aangenamer, heb zelfs nog een tijdje kunnen zitten. Deze reis duurde ook korter dus na tweeënhalf, drie uur waren we terug in Peking. Toen nog met de metro naar Wudaokou en boodschappen doen en toen was ik toch echt terug thuis. Altijd vreemd. Maar het wordt al snel weer gewoon als je gewoon de was moet doen en bij de kantine gaat eten en zo.
Deze dagen heb ik weer veel nagedacht, zo veel dat ik alweer tijden met hoofdpijn rondloop, heel aangenaam maar niet heus. Maar goed, al dat denken over mezelf helpt me hopelijk om mezelf wat meer te accepteren en mijn negatieve kanten positief te gaan gebruiken. En waar ik ook over nagedacht heb, is over mijn volgende reis. Ik wil de zomer van 2010 dan twee maanden naar Rome, de zomer van 2011 naar het country music fest in Nashville en dan ben ik, als het goed is, ook afgestudeerd dus kan ik weer een jaar weg. En ik heb mijn oog laten vallen op Australië. Dat lijkt me zooooooo gaaf. Het helpt natuurlijk dat ik nu alle gave verhalen van Mandy lees die daar nu zit. Maar ik ben eens op internet gaan lezen en ik weet nu zo ongeveer alles van rego's, waar je welk baantje kunt vinden en alles wat je moet regelen voor je work holiday visum. Ik wist bij wijze van spreken al welke auto ik er wilde kopen om in rond te reizen (heel veel mensen reizen per auto omdat dat het flexibelst is) toen ik Corné sprak die me er even op attent maakte dat je al langer je rijbewijs moet hebben voor je in het buitenland mag rijden. En aangezien je zo'n work holiday visum maar één keer in je leven krijgt en ik het dan graag goed wil doen, moet het misschien toch nog maar even nog langer wachten. Dus als er iemand komt met een ander leuk backpackidee (niet zuid oost azië), dan houd ik me aanbevolen.
Eergisteren ben ik met Kathinka naar Xiangshan gegaan. We hebben de Azure Clouds temple bezocht en de berg afgelopen. We gingen de 500 meter hoge berg namelijk met de (überenge) kabelbaan op en besloten om naar beneden te gaan lopen. Ook hier was de bewegwijzering natuurlijk niet alles dus we hebben wat dubbel gelopen en wat gevraagd maar uiteindelijk zijn we weer veilig beneden gekomen. 's Avonds hebben we bij Beida in de buurt erg lekkere pizza gegeten. Gisteren smste Katya over mijn plannen. Ik stuurde terug dat ik voor schoenen op pad moest. Zij: ik wilde eigenlijk dronken worden, maar shoppen is ook goed. Ik heb haar onder het “genot” van brandy, die ze aangezien had voor wijn, even uit haar dip gepraat en toen zijn we voor mijn schoenen op pad gegaan. Uiteindelijk voor 50 kuai hele simpele, waarschijnlijk voor het einde van het schooljaar overleden, zwarte ballerina's gekocht.
's Avonds had ik de verjaardag van een klasgenootje. We zijn bij een Italiaans restaurant geweest in de ambassadebuurt. Na het nuttigen van overheerlijke pizza en spaghetti en salade en het maken van honderden foto's zijn we weer op huis aan gegaan. Vandaag heb ik buiten de schoonmaak en de was helemaal niks gedaan. Heel onbevredigend. Ik moet namelijk heel hard studeren maar kan mezelf er totaaaal niet toe zetten. Maar goed, vanaf morgen tot en met volgende week zondag ga ik echt goed aan de slag dus er volgt dan waarschijnlijk een te saaie blog.
Xx Myrle
Hehe, zelden heb ik er zo tegenop gezien om mn blog te gaan schrijven. En waarom? Geeeeen idee. Heb geen slechte periode, voelde me deze afgelopen twee weken gewoon goed (op vandaag na dan) en heb allerlei leuke dingen gedaan. Ik weet het niet, gewoon writer's block waarschijnlijk. Zo na twee weken terug bedenken wat je allemaal gedaan hebt, is wat lastig dus misschien wordt het wat chaotisch, mijn excuses daarvoor ;).
De belangrijkste dingen die ik gedaan heb, en hier dan ook ga beschrijven, zijn het vieren van Koninginnedag, de trip naar Shanhaiguan en toeristje spelen bij Xiangshan. Laat ik bij het begin beginnen. Vorige week dinsdag was het hier Koninginnedag. Huh? Ja, wij vierden het de 28e al. Ik heb bedacht dat dat misschien is omdat de mensen van de ambassade waarschijnlijk onder Nederlandse wet werken en dus de 30e vrij zijn. Anders zou ik niet weten waarom je het, het is toch maar 6 uur tijdsverschil, geen 48, twee dagen eerder zou moeten vieren. Maar goed, was wel heel leuk. Ik wil bij dit soort gelegenheden altijd graag netwerken, maar ik kreeg het deze keer niet voor elkaar, veel te eng! Er waren heel veel mannen (en ook wel vrouwen) in legeruniform, mensen van andere ambassades gok ik. Dit ook gebaseerd op de ervaring van Adriane die de avond verliet met het visitekaartje van de ambassadeur van Jordanië.
Deze keer vond het feest niet plaats in de ambassade maar in de residentie van de Nederlandse ambassadeur himself. Ik heb hem volgens mij nog gezien ook. Maar weet eigenlijk niet precies hoe hij eruit ziet, dus zeker ben ik er niet van. Ook heel erg leuk was dat ik Selano en Esther en Lisa weer eens gezien heb. Maar ook hier waren ze alledrie druk, dus we hebben nog steeds geen afspraak gemaakt om weer eens samen te gaan eten. Daar ga ik binnenkort maar weer eens achteraan. Maar volgens mij is Selano op vakantie dus dat moet nog even wachten. Deze keer duurde het voor mijn gevoel wat langer, maar net als vorig jaar, ging men uiteindelijk in polonaise door de ruimte. Soms zou ik liever Chinees willen zijn... Wat ook wel heel leuk was, is het feit dat mevrouw Keijser er was, een docent uit Leiden die toevallig momenteel in Peking is. Heel vreemd, zij was eigenlijk nu voor het eerst echt in Peking.
Ik had mijn laarzen aan op stiletto hakken en dat was, zoals zo vaak, weer eens geeeeen succes. Ik kan die wel aan, maar eigenlijk alleen als ik de hele dag in de les zit en niet als ik constant loop en/of sta. Mijn voeten deden zo'n ontzettende pijn dat ik er een uur van wakker gelegen heb. De volgende dag maar mijn o zo charmante hike schoenen aan gedaan haha.
Aan het begin van de week waren Thomas en Katya met het idee gekomen om dat weekend naar Shanhaiguan te gaan. Ik wilde ook weg, maar was heel erg aan het twijfelen, was een beetje bang dus dit leek me een mooie oplossing: niet te ver weg, niet alleen, en wie weet zou het wel heel erg gezellig worden. En dat werd het ook :D! Shanhaiguan is een plaats niet al te ver van Peking vandaan, gemiddeld zo'n drie uur met de trein. Je gaat er naartoe om naar het strand te gaan, ofwel in Shanhaiguan zelf ofwel in een van de andere twee steden eromheen, en een andere reden om te gaan, is het feit dat zich daar het alleroostelijkse punt van de Chinese Muur bevindt. En daar wilde ik al lang naartoe dus goeie combi!
's Maandags gingen we gelijk kaartjes kopen, beetje jammer: we konden alleen staanplaatsen krijgen. Dat schijnt iets te maken te hebben met het feit dat Peking niet het beginstation was of Shanhaiguan niet het eindstation of gewoon daarom. Geen idee, maar ook weer een ervaring rijker. Was wel lachen want een van de meiden die meeging, was hier nog nooit met de trein geweest. In het Chinees zeg je “wo zuo huoche”, “ik zit in de trein” als je bedoelt: “ik reis met de trein”. Ze zei: dit wordt de eerste keer dat ik in de trein zit, en we zitten niet eens haha. Maar we hebben het overleefd hoor. Maar goeiemorgen, t was wel een ervaring. Stel je voor: de trein van Breda naar Amsterdam, vertrek op maandagochtend in Breda en dan vanaf het punt Schiedam ongeveer tot Leiden. En dan drie keer zo erg.
Ik dacht dat ze voor de staanplaatsen aparte wagons hadden, net als voor de bedden, maar dat bleek niet zo te zijn. Het ging dus net als in de spits in Nederland, je staat gewoon tussen de stoelen. Tenminste, als je zo ver geraakt, want op de heenweg gingen wij zo ongeveer als laatsten de wagon in en dan sta je dus gewoon in de hal. En dat gedurende een periode die zo lang is (verhoudingsgewijs dan) dat je hem in Nederland niet eens in de trein kunt doorbrengen, tenzij je een uur vertraging hebt. En toen verzon er ook nog een Chinees dat ie wilde gaan roken. Maar hij was wel zo slim om daarover te gaan praten met zijn vriend, dus toen bemoeide ik me er maar even mee: nee, je mag niet roken. Dat is echt iets wat je hier ontwikkelt of je wilt of niet: een brutaliteit en een onbeleefdheid waar je je in Nederland dood voor zou schamen :S. Hopen maar dat het, eenmaal terug in Nederland, zo snel mogelijk weer verdwenen is.
Een ander minpuntje aan ons reisje was dat de trein om vier uur 's ochtends vertrok, au... Maar ook dat was wel te doen. We zijn gewoon 's middags allemaal ff gaan slapen. We kwamen in Shanhaiguan aan zonder een reservering voor een hostel omdat er op Hostelbookers geen stonden. In de Lonely Planet stond er gelukkig wel één goedkope. Dus wij ernaar gevraagd bij de vrouwen die voor het station stonden. Die legden het uit en toen iedereen een terugkaartje bemachtigd had, naar de wc geweest was, wilden we er naartoe gaan. Maar toen kwam er natuurlijk iemand op ons af: waar gaan jullie naartoe? Daar en daar. Dat is zo ver, dan kun je beter met de taxi gaan. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk zijn we met de taxi gegaan. Komen we bij het hotel aan, wat blijkt? Die mevrouw regelt taxi's om ons naar het hotel te brengen en als wij er dan gaan slapen, moet de eigenaar van het hotel hun 20 kuai per persoon geven ofzo.
Hmmm, altijd een addertje onder het gras hier. Dus wij met de eigenaar afgesproken dat we er zouden komen slapen maar nu nog niet incheckten omdat dan de taxichauffeurs geld zouden willen hebben. Dus wij met alle bagage weer weg, op zoek naar een restaurant maar ook dat bleek wat lastig. Later las ik in de Lonely Planet ook dat er maar weinig waren. Dat klopte, we hebben die twee dagen iedere keer echt goed moeten zoeken om iets te eten te vinden. En dan zeggen ze dat eten zo belangrijk is voor de Chinezen haha.
Na het eten zijn we terug gegaan naar het hotel en zijn we allemaal even gaan slapen. Maar 's middags zijn we lekker op pad gegaan. We gingen naar het strand waar dan ook het echte uiteinde van de muur was. Eerst hebben we een hele tijd rondgelopen, maar op een gegeven moment kwamen we erachter dat de jongens, de avonturiers van de groep, op de muur stonden. Dat wilden wij ook wel natuurlijk. Maar hoe dan? Thomas stond te wijzen waar we naartoe moesten maar we snapten het niet helemaal. De andere meiden klommen op het punt waar wij dachten te moeten zijn naar boven maar ik wachtte nog even om gewoon in mijn eigen tempo te kunnen klimmen, held die ik ben! Laman kwam boven en zag dat ze van daaruit helemaal de muur niet op kon komen. Toen kwamen ze weer terug, ik was best blij dat ik niet meegeklommen was. Toen wees Thomas waar we echt moesten zijn... dat was een stuk makkelijker.
Tot we zagen hoe we dan op de muur moesten komen... Je moest van het heuveltje waar je op stond op een rots klimmen en van daaruit je voeten op uitstekende stenen uit de muur zetten en dan doorklimmen tot je bij een gat in de muur kwam en daar moest je door heen klimmen. En uiteindelijk om van de muur af te komen, dezelfde weg andersom weer terug. Goeiemorgen... dat heeft wat bloed, zweet en tranen gekost, maar zoals jullie lezen, heb ik het overleefd. Heb er zelf natuurlijk geen foto van maar ik zal Thomas er nog eens om vragen.
Na de muur zijn we nog even het strand opgegaan maar de lucht werd alsmaar zwarter en toen zijn we maar op weg gegaan terug naar het hotel maar de bus kwam maar niet en uiteindelijk regenden we natuurlijk toch nog zeiknat. 's Avonds na het eten gingen we terug naar het hotel en wilden we douchen, maar dat bleek niet te kunnen (??). Het hotel verder was overigens het smerigste waar ik tot nu toe gezeten heb, bah bah. En de volgende ochtend bleken we op de kamer ook geen water te hebben. Wat daar voor hen het nut van is? Geen idee. We hebben zitten kleppen en samen met Katya heb ik tequila gedronken. Hele theorie: er schijnen twee soorten te zijn, silver en gold. Silver tequila is die doorzichtige variant en gold is dezelfde kleur als whiskey ofzo, goudbruin. De silver drink je door eerst zout van je hand af te likken, de tequila achterover te slaan en daarna in een stuk citroen te bijten. Gold drink je op dezelfde manier maar dan met kaneel en sinaasappel. Katya had de benodigdheden voor de beide varianten meegenomen dus we hebben het allebei uitgeprobeerd. Mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar de manier van de gold, al moet ik wel zeggen dat je absoluut heel gauw die tequila achter de kaneel aan moet gooien want pure kaneel doorslikken is zeker geen succes. De volgende dag had ik wat hoofdpijn...
De zaterdag zijn we opgesplitst: een deel ging bergbeklimmen en een ander deel naar het strand. Ik ging mee bergbeklimmen. Wat bleek: het was een stuk van de muur. Beetje als Badaling, zo ontzettend druk, maar idioot stijl en smal en dus moeilijk te beklimmen. En zo koud als het de eerste dag was, zo warm was het de tweede dag dus ik ging wel zachtjes een beetje stuk. Op een gegeven moment was ik iedereen kwijt dat was ook niet zo aangenaam. En de Chinezen heb ik wel wat vervloekt want die zijn zo slim om met honderden te komen en dan die muur te gaan beklimmen en op stukken waar je nauwelijks alleen kunt lopen nog met z'n tweeën te lopen en koste wat kost handjes vast te willen blijven houden. En op andere stukken gaan ze gewoon stil staan. En dan niet ééntje, maar tientallen achterelkaar... doodeng. Op een gegeven moment was ik op een punt gekomen waar je het laatste stuk omhoog kon klimmen en dat kon op twee manieren. Die ene was superdruk dus wij, twee anderen waren me inmiddels tegengekomen, besloten het andere pad te volgen en van daaraf zijn we de easy way omlaag gegaan: langer, maar veel geleidelijker.
We hebben een vierde meisje opgepikt beneden en zijn toen terug naar de stad gegaan om te eten en van daaruit naar het strand te gaan. Om een lang verhaal wederom kort te maken, zo'n vier uur later zaten we lekker op het strand, beetje muziek luisteren, beetje liggen, beetje frisbeën, we hebben ons daar goed vermaakt. Als laatsten voegden Katya en Thomas zich bij de groep en tegen zes uur, half zeven stapten we eens op om te gaan eten. We moesten terug naar het vorige stadje en van daaruit naar Shanhaiguan. Omdat we wisten in Shanhaiguan waarschijnlijk geen eten te kunnen vinden, hebben we een tussenstop gemaakt om te eten. Toen we klaar waren, reden er geen bussen meer maar na wat onderhandelen, konden we voor 10 kuai de man met de taxi terug.
De volgende ochtend ben ik met Estu en Laman nog even door de stad gelopen en hebben we ontbeten met een ijsje bij de KFC. Je gaat rare dingen doen in zo'n jaar in China haha. De terugreis begon wat later dan gepland omdat de trein vertraging had maar toen gingen we toch op pad. Nu konden we wel in de wagon staan en dat was toch wel wat aangenamer, heb zelfs nog een tijdje kunnen zitten. Deze reis duurde ook korter dus na tweeënhalf, drie uur waren we terug in Peking. Toen nog met de metro naar Wudaokou en boodschappen doen en toen was ik toch echt terug thuis. Altijd vreemd. Maar het wordt al snel weer gewoon als je gewoon de was moet doen en bij de kantine gaat eten en zo.
Deze dagen heb ik weer veel nagedacht, zo veel dat ik alweer tijden met hoofdpijn rondloop, heel aangenaam maar niet heus. Maar goed, al dat denken over mezelf helpt me hopelijk om mezelf wat meer te accepteren en mijn negatieve kanten positief te gaan gebruiken. En waar ik ook over nagedacht heb, is over mijn volgende reis. Ik wil de zomer van 2010 dan twee maanden naar Rome, de zomer van 2011 naar het country music fest in Nashville en dan ben ik, als het goed is, ook afgestudeerd dus kan ik weer een jaar weg. En ik heb mijn oog laten vallen op Australië. Dat lijkt me zooooooo gaaf. Het helpt natuurlijk dat ik nu alle gave verhalen van Mandy lees die daar nu zit. Maar ik ben eens op internet gaan lezen en ik weet nu zo ongeveer alles van rego's, waar je welk baantje kunt vinden en alles wat je moet regelen voor je work holiday visum. Ik wist bij wijze van spreken al welke auto ik er wilde kopen om in rond te reizen (heel veel mensen reizen per auto omdat dat het flexibelst is) toen ik Corné sprak die me er even op attent maakte dat je al langer je rijbewijs moet hebben voor je in het buitenland mag rijden. En aangezien je zo'n work holiday visum maar één keer in je leven krijgt en ik het dan graag goed wil doen, moet het misschien toch nog maar even nog langer wachten. Dus als er iemand komt met een ander leuk backpackidee (niet zuid oost azië), dan houd ik me aanbevolen.
Eergisteren ben ik met Kathinka naar Xiangshan gegaan. We hebben de Azure Clouds temple bezocht en de berg afgelopen. We gingen de 500 meter hoge berg namelijk met de (überenge) kabelbaan op en besloten om naar beneden te gaan lopen. Ook hier was de bewegwijzering natuurlijk niet alles dus we hebben wat dubbel gelopen en wat gevraagd maar uiteindelijk zijn we weer veilig beneden gekomen. 's Avonds hebben we bij Beida in de buurt erg lekkere pizza gegeten. Gisteren smste Katya over mijn plannen. Ik stuurde terug dat ik voor schoenen op pad moest. Zij: ik wilde eigenlijk dronken worden, maar shoppen is ook goed. Ik heb haar onder het “genot” van brandy, die ze aangezien had voor wijn, even uit haar dip gepraat en toen zijn we voor mijn schoenen op pad gegaan. Uiteindelijk voor 50 kuai hele simpele, waarschijnlijk voor het einde van het schooljaar overleden, zwarte ballerina's gekocht.
's Avonds had ik de verjaardag van een klasgenootje. We zijn bij een Italiaans restaurant geweest in de ambassadebuurt. Na het nuttigen van overheerlijke pizza en spaghetti en salade en het maken van honderden foto's zijn we weer op huis aan gegaan. Vandaag heb ik buiten de schoonmaak en de was helemaal niks gedaan. Heel onbevredigend. Ik moet namelijk heel hard studeren maar kan mezelf er totaaaal niet toe zetten. Maar goed, vanaf morgen tot en met volgende week zondag ga ik echt goed aan de slag dus er volgt dan waarschijnlijk een te saaie blog.
Xx Myrle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
